“'Pissebed' in Thailand, deel 20”
Nog in zijn duidelijk doornatte drynite onder zijn plasticbroekje stapt Pichan die morgen door de tussendeur mijn kamer binnen en vraagt of ik hem kom helpen met het logeerbed. Samen klappen we het logeerbed uit en plaatsen het bij Pichan op z'n kamertje, zo dat de bedden naast elkaar staan, met ongeveer een meter ertussen om het opstaan te vergemakkelijken, de kussens op gelijke hoogte aan dezelfde kant. Dat zal wel gezellig de halve nacht kletsen worden met die twee jongens.
Pichan haalt een groot roodbruin rubberen bedplaslaken uit een kast, net zo eentje als op zijn eigen bed ligt. En op het mijne.
Elke bedplasser lekt wel eens, ondanks luiers en plasticbroekjes! En dan kan je er maar beter voor zorgen dat je bed beschermd is.
Ook aan dit bedplaslaken is te zien dat het vaker goed van pas is gekomen.
Pichan legt de grote, wat lichtere ovale plek in het rubberlaken zorgvuldig in het midden van het bed, daar, waar je de overstroming kunt verwachten.
Lachend wijst hij er naar en verklaart dat drie van zijn neefjes ook nog in bed plassen.
“Most boys in our family are bedwetters!” legt hij uit.
Als het bedplaslaken goed en wel ligt, maakt Pichan het bed verder op, met lakens en een dekbed. Tevreden kijkt hij er naar.
Het komische en ook wel licht absurde dringt tot mij door. Twee bedplassers in natte plasticbroekjes, die samen een bed staan op te maken voor een derde bedplasser!
Pichan geeft me een knipoog en ik zie dat zijn plasticbroekje zich al weer aan het vullen is, meer dan dat drynite'je aan kan.
Hoog water in het plasticbroekje!
Als hij zich naar de douche begeeft en ik dus even moet wachten, volg ik zijn voorbeeld maar. Mijn luier kan nog wel wat hebben.
Daar is 'ie voor, en mijn plasticbroekje houdt het wel binnen.
Toch blijf ik voor de zekerheid maar even staan in plaats van te gaan zitten; je moet het noodlot niet verzoeken!
In de douche schuif ik voorzichtig het overvolle plasticbroekje langs mijn benen naar beneden en stap er uit.
Luier af en even uitwringen, die kan zo in de wasmachine. Het plasticbroekje afspoelen.
Dan is het tijd voor het ontbijt. We eten heerlijk buiten.
Tante heeft een verrukkelijk ontbijt klaar. Ik krijg onder meer roerei met gewokte garnalen.
Kom daar in Nederland maar eens om!
Onze twee plasticbroekjes hangen weer aan het waslijntje op de veranda te drogen.
In de namiddagt fietst Pichan naar het huis van Klahan om hem op te halen. Zo'n drie kwartier later is hij weer terug.
Klahan blijkt een vriendelijke, Aziatisch beleefde en ietwat verlegen jongen te zijn.
Gekleed in een witte, te lange 'korte' broek en een witte hoodie ziet hij er veel te modieus uit naast Pichan met z'n korte versleten spijkerbroekje en mouwloze t-shirt.
"He fashion freak!", vertrouwt Pichan mij fluisterend toe.
Klahan begroet Tante op de meest beleefde manier, maar aarzelt bij mij even wat te doen.
Pichan stelt mij voor als zijn leraar, en ook omdat ik toch wat ouder ben dan de jongens, heft hij zijn handen en kiest hij voor een beleefde wai.
Op de veranda schenkt Tante frisdrank en trakteert gastvrij op lekkere hapjes.
Klahan voelt zich al meer op zijn gemak. We spreken het meest Engels.
Klahan mist echter duidelijk het gemak dat Pichan na al mijn lessen tentoon spreidt en moet wat vaker nadenken over woorden.
Typisch school-Engels van iemand zonder al te veel taalgevoel. 'Geen fluency!', denk ik bij mezelf.
Als Pichan voorstelt om naar zijn kamertje te gaan om Klahan te laten zien waar hij de komende nachten mag slapen, wijst Tante naar de twee plasticbroekjes aan het waslijntje en vraagt Klahan of hij zelf ook iets van bescherming heeft meegenomen? Luiers, luierbroekjes, plasticbroekjes?
De jongen schrikt zichtbaar en schudt heftig van nee. Dat niet alleen.
Hij zegt dat hij niet in bed plast!
Pichan en ik kijken elkaar aan. Hebben we het logeerbed dan voor niets voor een bedplasser ingericht?
“No! No!” protesteert Klahan nog steeds. “I too old for bedwetting!”
Te oud? En dat terwijl hij 14 is, en Pichan al 15. En die is nog steeds elke nacht nat.
Om over mezelf maar te zwijgen, denk ik bij mezelf, inwendig lachend.
Tenslotte is één van die plasticbroekjes daar aan het waslijntje van mij, en hangt het daar niet voor niks te drogen....
Eigenwijs verklaart Klahan dat alleen baby's in bed plassen.
Met een zijdelingse blik op de plasticbroekjes vraagt hij, schijnbaar verbaasd: “Wonen er soms ook nog baby's in dit huis?”
Tante houdt zich afzijdig. Dit moeten de jongens maar onderling oplossen!
Pichan barst zowat van woede, maar houdt zich in. Hij sist tegen mij: “He is lying!”
Misschien is hij wel droog geworden in de laatste paar weken, opper ik.
Maar Pichan wil er niks van weten.
“Hij is net zo'n bedpisser als jij en ik!' zegt hij.
'Lom told me!”
En verklaart dat Lom het broertje van Klahan is, twee jaar jonger, maar ook bij hun op school.
“Het kostte me 5 bath en een cola in de kantine, maar toen vertelde hij me alles. Zijn grote broer pist elke week wel drie of vier keer in z'n bed!”
Pichan kijkt slim en geeft mij een knipoog.
“Ik doe net of hem geloof. Maar ik hou 'm in de gaten!”
Hij lacht hardop.
“En als hij het echt in zijn bed doet, vannacht of morgen, dan hang ik z'n pisbroekje in de vlaggenmast!”
De jongens gaan gamen en ik ga een biertje halen bij mijn vorige onderdak, het hotelletje tegenover.
Ik word er als een oude bekende begroet en ik krijg zonder vragen een Mekong whisky voorgezet. Ze zijn me nog niet vergeten!
Terug bij Tante en Pichan later heeft niemand het bij het avondeten over bedplassen.
Onze plasticbroekjes zijn van het waslijntje gehaald en liggen zonder twijfel in onze bedden klaar voor de nacht.
Het wordt vroeg en snel donker in Thailand, maar we tafelen uitgebreid op de veranda. Tegen negen uur geeft Tante aan dat het bedtijd is voor de jongens, en ze vertrekken naar Pichans kamer. Een half uurtje later is het mij ook wel dierbaar en wens ik Tante goedenacht. Veel gegeten en minstens drie Thaise whisky's maken moe. Geroutineerd doe ik m'n luier om en mijn plasticbroekje er over heen, vol vertrouwen dat ze de whisky wel de baas kunnen als ik in bed plas. Over droge nachten maak ik me allang geen illusies meer!
Twee uur later in de nacht staat Pichan naast mijn bed, alleen gekleed in zijn plasticbroekje en een duidelijk al doorweekt luierbroekje.
Hij schudt aan mijn schouder en half slapend merk ik dat ik, in tegenstelling tot de jongen, nog droog ben.
Opgewonden begint Pichan te vertellen. Dat Klahan een pyjama aan deed, hoe belachelijk! En dat in de badkamer.
Duurde lang, en hij, Pichan, was toen maar vast in bed gekropen.
Klahan heeft hem niet in zijn plastic bedplasbroekje gezien, want toen 'ie eindelijk uit de badkamer kwam, was Pichan al half in slaap.
Echt opgelet of Klahan misschien stiekem een luier of drynite had aangetrokken in de badkamer had hij daarom niet.
Hem was in ieder geval niets opgevallen.
Maar een half uurtje later wel! Klahan die iets uit zijn reistas pakte. Gestommel in het logeerbed naast het zijne.
Gedoe onder het dekbed. Klahan die zich verscheidene keren verheft en iets met zo'n armen onder het dekbed optrekt!
En Pichan vermoedt wel wat dat is, maar houdt zich slapend.
Klahan is nu stil en rustig, waarschijnlijk in slaap gevallen.
Pichan is weer bijna helemaal onder zeil, als hij iets bekends hoort.
Een zacht, sissend geluid dat hij maar al te goed kent.
Zo klinkt het als het heel stil is en iemand in bed plast!
Pichan is er zeker van.
En dat komt hij me midden in de nacht vertellen.
“I hear it clearly! I know that sound!” zegt hij.
En dan boos en toch lachend:
“Die leugenaar! We pakken hem morgen wel aan!”
Op blote voetjes verdwijnt hij weer door de tussendeur.
Zijn natte plasticbroekje glanst in het naar binnen vallende maanlicht.
Wordt vervolgd.
