Geschreven door: Popeye (er miste nog een stuk van het verhaal, nu niet meer)
Deel 1
Bedplassen kwam in de familie van Sanne wel meer voor. Haar vader had tot zijn 12e jaar in bed geplast en ook een tante was pas laat zindelijk ’s nachts. Toch was Sanne zowel overdag als ’s nachts droog toen zij op 4-jarige leeftijd naar de basisschool ging. Haar ouders waren blij dat het bedplassen aan hun dochter voorbij ging.
Op het moment dat Sanne naar school ging werd haar zusje Anja geboren. Veel aandacht ging uit naar de nieuwe baby en zoals wel vaker gebeurt bij broertjes en zusjes kreeg het oudste kind een ‘terugval in gedrag’. Sanne begon plotseling weer in bed te plassen. Haar moeder ging daar de eerste weken luchtig mee om, want die wist ook wel dat het met aandacht en de nieuwe baby te maken had. Het was bovendien zomer, dus die natte lakens waren zo gewassen en gedroogd. Maar enkele maanden later, in de koude wintermaanden, plaste Sanne nog steeds enkele keren per week in bed. Haar moeder begon de berg was nu vervelend te vinden en het was ook erg koud om midden in de nacht uit bed te gaan, want het huis had boven geen centrale verwarming. Omdat de situatie niet verbeterde stelde haar moeder voor om dan maar in de winterperiode luiers te gebruiken.
Sanne was viereneenhalf toen zij met haar moeder naar de supermarkt ging. Moeder pakte niet alleen een pak Pampers voor haar jongere zusje, maar ook voor Sanne. De allergrootste maxi maat. Ze dacht waarschijnlijk dat zij daarvan zou schrikken, maar die avond liet Sanne zich zonder al te veel morren de Pamper omdoen. De volgende morgen was ze nat en ook de weken daarna bleek de luier geen overbodige luxe te zijn. Haar ouders vonden dat ze op dat moment de juiste beslissing hadden genomen. Zo erg waren die nachtluiers voor een kleuter nu ook weer niet en in het voorjaar zou de zindelijkheidstraining opnieuw ter hand worden genomen. Erg veel kon Sanne zich niet meer van die kleuterjaren herinneren, maar wel dat haar luier toch de meeste nachten nat werd. Zoals voorzien begon haar moeder in het voorjaar opnieuw met de zindelijkheidstraining. Ze had van een vriendin gehoord over de kalendermethode met beloning. Als Sanne een nacht droog bleef kreeg zij een stickertje. Bij een bepaald aantal droge nachten kreeg ze dan een cadeautje als beloning. Ook kreeg zij voor het slapen weinig te drinken en werd ze nog een keer opgenomen als haar moeder naar bed ging.
Haar inspanningen hadden enig effect. Sanne was niet meer elke nacht nat, maar een keer of twee per week. Volgens een vriendin van haar moeder werd Sanne niet helemaal droog, omdat ze tijdens deze trainingsperiode ’s nachts toch nog een luier omkreeg. Haar moeder zag daar wel wat in en later in de zomer ging de luier prompt af. Dat moment kon Sanne zich nog levendig herinneren, want ze vond het niet eerlijk dat haar zusje wel een nachtluier omkreeg en zij niet meer. Eigenlijk was ze een beetje jaloers op haar. Dat gevoel droeg niet bij aan haar motivatie en ook zonder luier plaste Sanne, hoewel niet echt opzettelijk, die zomer geregeld in bed. Vreselijk vond ze het om tussen de natte lakens wakker te worden of erger nog om deze ’s nachts te moeten verwisselen. Hoewel ze liever van het bedplassen af zou komen, was ze zich bewust dat ze haar zachte luier en dat warme veilige gevoel toch wel miste.
Met de koude wintermaanden voor de deur begon haar moeder ongeduldig te worden. Natuurlijk, Sanne was de meeste nachten per week droog, maar toch zeker twee nachten niet. Daarom besloot zij voorlopig toch voor bescherming van lakens en matras te kiezen. Vanaf oktober kreeg Sanne haar nachtluier weer om. Als ze in het weekend ’s morgens bij haar ouders in bed kroop maakten die geregeld opmerkingen over de ‘plaslucht’ die uit haar luier kwam. Maar gemeen bedoeld was het niet, want ze gaven haar ook vaak liefdevol klapjes op haar dikke natte luierkont. Haar zusje droeg ook luiers en niemand die moeilijk deed.
De relatie tussen haar ouders was echter niet goed en in het voorjaar kwam het tot een breuk. Vader ging apart wonen om de situatie niet verder te verslechteren. Sanne was op dat moment zeven en haar zusje Anja drie. Haar zusje was inmiddels overdag zindelijk, maar ’s nachts was de luier nog meer dan noodzakelijk. Dat gold ook voor Sanne.
Door de huwelijksproblemen raakte de zindelijkheidstraining helemaal op de achtergrond. Haar moeder had alle tijd en energie nodig om het huishouden te runnen en om de emotionele spanningen te boven te komen. In die tijd dronk zij eigenlijk te veel en vaak ging hun moeder met een flinke slok wijn op naar bed. Ze was dan te moe en te beschonken om zich rond middernacht nog met het laten plassen van de kinderen te bemoeien. Het opnemen rond middernacht gebeurde bijna nooit meer en als Sanne haar moeder riep klonk meestal als antwoord: ‘Lieverd, ik ben veel te moe. Je hebt toch een luier om? Plas daar nu maar in’. De eerste keer schrok Sanne daarvan: ‘Het express in mijn luier doen?’. Maar al snel merkte ze dat het eerlijk gezegd weinig verschil maakte om per ongeluk tijdens haar slaap of opzettelijk nat te worden. En als haar moeder het goed vond, waarom niet?
Door het gedrag van haar moeder begon Sanne aan de gewoonte te wennen om ook bewust in de luier te plassen. Het gevolg was dat droge nachten bijna niet meer voorkwamen. Rond middernacht was Sanne al nat, ’s nachts plaste ze in haar slaap nog een keer en bij het opstaan was de luier echt vol. In het weekend bleef haar moeder lang uitslapen. Dan gingen de zusjes maar naar beneden om een video te kijken. Met hun natte nachtluiers nog om zaten Sanne en Anja dan te wachten tot hun moeder naar beneden kwam. Vaak plasten ze daar voor de zoveelste keer in hun nachtluier, die dan bijna tot op hun hielen hing. In de badkamer stopte moeder de natte luiers van haar dochters in de luieremmer. Met elke dag twee volle nachtluiers was de zwarte vuilcontainer elke twee weken behoorlijk gevuld.
Op een zondagmorgen werd Sanne wakker met licht buikkrampen en haar darmen rommelden. Het was koud in de kamer en ze voelde aan haar luier. Het plastic voelde als een grote klomp aan. Waarschijnlijk was ze nat. Ze ging met haar wijsvinger via een beenelastiek naar binnen. Ja, haar luier was behoorlijk doorweekt. Inmiddels werd het spreekwoordelijke ‘het komt op als poepen’ werkelijkheid. Ze moest nu echt uit bed gaan om het toilet te halen. Maar de kou buiten de dekens was weinig aantrekkelijk en in haar lome bui besloot Sanne de grote boodschap te laten lopen. Ze voelde de ontlasting een weg zoeken achterin haar luier. Wat een opluchting. Het was nog te vroeg om op te staan en ze besloot de slaap te hervatten. Terwijl ze ging verliggen, steeg er een sterke geur onder haar lakens op. Sanne trok de dekens om zich heen om de geur beneden te houden. Ze viel opnieuw in slaap en werd om negen uur door haar moeder gewekt: ‘Sanne, wat hangt er voor een vieze lucht hier. Wat is er gebeurd?’. Moeder sloeg de dekens terug en keek naar de volle luier van Sanne. Het was zonneklaar dat haar dochter in haar luier had gepoept, want er was een flinke bruine rand zichtbaar langs de beenelastieken. ‘Potverdorie, je hebt het in je broek gedaan. Je bent toch geen baby meer? Kom eruit en ga je meteen douchen’ mopperde moeder. Ze keek haar dochter na die met een vieze luier richting de badkamer liep. Toch kwam een grote boodschap in de nachtluier gewoonlijk weinig voor in het gezin. Alleen Anja had een periode waarin zij soms de gewoonte had om in de vroege ochtenduren haar ontlasting in de luier te doen. Maar moeder was daar niet van gediend en bleef zeggen dat: ‘Anja, dat je in bed plast is tot daar aan toe, maar je ontlasting voel je wel degelijk aankomen. Als je moet drukken dan ga je naar de WC, ook als je een luier om hebt’. Sanne had slechts enkele keren een vieze luier geproduceerd en ze vond het vreselijk om van haar moeder op haar donder te krijgen. Ook vond ze een poepluier niet lekker zitten en ze had altijd de neiging om hem dan meteen uit te doen. Bij een natte luier had ze die behoefte niet.
Met de relatie tussen haar ouders kwam het niet meer goed. Na een jaar vol lijmpogingen besloten ze dat de breuk definitief was en gingen apart van elkaar wonen. Voor de moeder van Sanne betekende dit een forse financiële achteruitgang. Ze kon wel in het huis blijven wonen, maar er moest bezuinigd worden op van alles en nog wat. Met haar twee dochters nog niet zindelijk ’s nachts ging er nu te veel geld in luiers zitten. Een kennis van haar moeder bood uitkomst en kwam op een middag een grote kartonnen doos langsbrengen. Sanne was thuis met haar moeder. ‘Wat zit erin?’ vroeg ze. ‘Katoenen luiers van de familie Jansen. Hun kinderen gebruiken ze niet meer en wij mogen ze nu hebben. Wil je zien wat er in zit?’ antwoordde moeder. Dat wilde Sanne wel en samen maakten ze de doos open. Het eerste wat zij zagen waren een stuk of vijftien plastic broeken en twee, nog nieuwe, pakjes strikslips. Daaronder lagen keurig opgevouwen een paar stapels witte katoenen luiers. Sanne had altijd Pampers gedragen en had nog nooit een plastic broek gezien. Ze pakte er één uit de doos en keek er aandachtig naar. Het was een duidelijk gedragen plastic broek, want de beenelastieken waren helemaal geel verkleurd. ‘Moet ik dát aan?’ vroeg Sanne ongelovig. ‘Nou, die is misschien wel erg verwassen. Maar kijk eens naar deze’, antwoordde moeder terwijl ze een hagelwitte plastic broek uit de doos opdiepte.
Moeder vertelde dat zij geen geld voor wegwerpluiers meer had en dat de gekregen katoenen luiers uitkomst konden bieden. Sanne zou ’s nachts twee katoenen luiers omkrijgen en haar zusje Anja één. Daarover zouden ze een plastic broek moeten dragen om lekkage in bed tegen te gaan. Voor de zekerheid zou moeder ook een inlegger in de luier doen om het absorptievermogen te vergroten. Ze zou hiermee veel geld besparen, omdat een inlegger veel goedkoper was dan een wegwerp broekluier. ’s Avonds na het douchen riep moeder de twee meiden naar de kamer van Sanne. Eerst moest Anja op het bed gaan liggen. Enigszins onwennig deed moeder haar een katoenen luier om en zette deze vast met veiligheidsspelden. Daarna moest Anja haar benen omhoog doen, waarna moeder een plastic broek over de benen schoof. Naast het bed controleerde zij nog even of alles goed zat, want mevrouw Jansen had verteld dat er lekkage zou ontstaan als de katoenen luier buiten de plastic broek zou steken. Goedkeurend over het resultaat keek moeder naar Anja en gaf haar een tikje op de plastic broek. ‘Zo lekker ding, jij bent klaar voor de nacht. Sanne ga jij maar liggen’. Het ritueel herhaalde zich bij Sanne, maar het aantrekken van de plastic broek verliep moeizaam. Moeder had twijfels of het broekje niet te strak zat, maar Sanne zei dat het wel goed was.
De volgende morgen bleek dat de meiden ’s nachts geplast hadden. Moeder controleerde de bedden en zag dat er geen lekkages waren geweest. In de badkamer hielp zij Sanne en Anja uit hun natte boel en deed de drie katoenen luiers en de plastic broekjes in de luieremmer onder de wastafel. Moeder zag meteen dat er bij Sanne grote rode striemen rond haar dijbenen liepen. Het was duidelijk dat de plastic broek veel te strak bij haar had gezeten. Ze opende de luieremmer en pakte het door Sanne gedragen plastic broekje eruit om te kijken welke maat er in het waslabel stond. Moeder bekeek alle plastic broeken in de kartonnen doos en kwam tot de conclusie dat er geen grotere maat bij zat. Ze moest dus een grotere maat plastic broek voor Sanne kopen, maar dat kwam haar financieel slecht uit. Haar oog viel op de pakjes strikslips. Moeder kende ze wel van horen zeggen, maar had nog nooit strikslips gebruikt. Ze las de instructie op de verpakking en maakte het zakje open. Er zaten 10 exemplaren in, allemaal wit op één blauwe na. Op de verpakking stond te lezen dat in de strikslip een wegwerp of katoenen luier kon worden gelegd. Moeder besloot die avond twee katoenen luiers te vouwen naar de vorm van de strikslip. Die avond besloot zij met Sanne te beginnen. Sanne ging op bed liggen en moeder schoof de strikslip met de voorgevouwen luiers met inlegger onder haar billen. Na enig passen en meten had moeder de juiste hoogte te pakken en knoopte zij de strikken op haar heupen vast. ‘Kom even naast me staan dan kijken we of alles goed zit’ zei ze tegen Sanne. Moeder controleerde haar werk en besloot dat zij één kant wat steviger moest strikken. Ze bekeek haar dochter en zei: ‘Nou, het lijkt wel een bikinibroekje. Ik vind dat het er leuker uitziet en jij Sanne?’. Sanne had daar niet echt een mening over, maar vond dat het beter was dan die bolle plastic broek. Vanaf dat moment droeg zij een strikslip en haar zus Anja een plastic broek.
Hoewel er soms wel eens wat lekkage was, hielden de katoenen luiers het meestal prima in de nacht. Maar al snel kwam moeder tot de ontdekking hoe bewerkelijk het allemaal was. Elke morgen gingen er drie katoenen luiers, een plastic broek en een strikslip in de luieremmer. Al na twee dagen was de luieremmer bijna vol. Met drie dagen moest zij zeker een witte was draaien, niet alleen omdat de emmer vol was maar ook omdat de emmerinhoud behoorlijk begon te ruiken. Er was geen wasdroger in huis en elke week moest zij meer dan 20 katoenen luiers zien droog te krijgen. In eerste instantie wilde moeder de boel niet buiten hangen, omdat het dan voor iedereen zichtbaar zou zijn en Sanne al zeven jaar was. Maar het drogen binnen zorgde voor problemen en het was onvermijdelijk dat op mooie dagen de was buiten zou worden gehangen. Dit betekende dat de hele buurt het kon zien. Moeder besloot zich daar niets van aan te trekken, te meer omdat Anja nog maar drie jaar was. Ze was overdag wel zindelijk, maar een driejarige die ’s nachts nog een luier moest dragen was niet ongewoon. Vanaf dat moment hing moeder de katoenen luiers, plastic broekjes en strikslips vrolijk wapperend aan de waslijn te drogen.
Bemoeizieke buren wonen overal en dat kon moeder al snel beamen. Ze had een vriendin geholpen tijdens een verhuizing en had daarom die week geen tijd gehad om te wassen. Daardoor stonden er twee volle emmers met 21 luiers, 7 plastic broeken en 7 strikslips op haar te wachten. Vrijdagnacht draaide de was in goedkope stroom en op zaterdagmorgen hing moeder alles in één keer in de tuin te drogen. De waslijnen hingen vrijwel helemaal vol met dit ‘nachtgoed’ van haar dochters. Tussen de middag zat moeder met een kop koffie en een sigaret te genieten van het voorjaarszonnetje toen zij hoorde ‘Zeg buur, heb je even?’. Op het tuinpad kwam buurvrouw Brenda Cornelissen aangelopen met een pakje onder haar arm. ‘Sorry dat ik stoor, maar dit pakje is net door de post afgegeven. Je hoorde zeker de deurbel niet’. Moeder was dankbaar voor haar hulp, want anders had ze op maandag helemaal naar het postkantoor gemoeten. Als dank bood ze buurvrouw Brenda een kop koffie aan, die daarop positief reageerde en ging zitten op een tuinstoel. Moeder drukte haar sigaret uit en ging de keuken in om twee koppen koffie in te schenken. Toen ze terug uit de keuken kwam zei Brenda met een nieuwsgierige blik in haar ogen: ‘Zo te zien heb je het er maar druk mee’. ‘Hoe bedoel je?’ antwoordde moeder. ‘Nou ik bedoel, zo vaak zie je niet meer zoveel luiers en plastic broeken aan de waslijn hangen. Onze Pieter is net zo oud als jouw Anja, maar Pieter is overdag al helemaal zindelijk’ zei Brenda. ‘Oh, maar dat is mijn Anja ook. Alleen ’s nachts wil het nog niet zo lukken’ reageerde moeder, die daarbij niet in de gaten had dat haar antwoord vreemd overkwam. Want om te produceren wat er nu aan de waslijn te drogen hing, moest Anja zeker drie weken natte luiers produceren. Buurvrouw Brenda begreep meteen dat zoveel wasgoed nooit bij één bedplasser vandaan kon komen. Daarom vroeg ze tussen neus en lippen door: ‘Waarom gebruik je eigenlijk plastic broeken en strikslips door elkaar?’ Zich nog steeds niet bewust van de suggestieve vraagstelling zei moeder: ‘Anja draagt een plastic broek ’s nachts en dat bevalt prima. Bovendien is ze nog maar drie jaar, dus zo erg is dat nu ook weer niet’. Buurvrouw Brenda glimlachte toen ze zei ‘Het lijkt me wel veel werk al dat katoen wassen. Gebruik je voor Sanne die strikslips?’ Moeder begon te blozen en Brenda hoefde geen antwoord te horen om te weten hoe de vork in de steel zat. ‘Dat is wel een hele last zeg, twee meiden nog in de luiers ’s nachts. Sanne is toch bijna zeven?’. Moeder herwon haar zelfvertrouwen: ‘Nee, ze is al zeven. Helaas heeft ze nog last van ongelukjes ’s nachts. Het zit in de familie, haar vader heeft er vroeg ook veel last van gehad’. Brenda wist genoeg en bracht een ander gespreksonderwerp ter sprake. Zij had die week nog heel wat op de buurt te vertellen; een meisje van zeven die nog met een luier naar bed ging! Haar zonen van drie en zes waren allebei al zindelijk. Dit was iets om goede sier mee te maken op de buurt en bij haar vriendinnen.
Op zich bevielen de katoenen luiers prima. Anja vond het altijd heel gezellig om een luier met veiligheidsspelden vastgepind te krijgen door haar moeder. Bovendien mocht ze de plastic broek zelf uit de lade halen en aantrekken. Dan voelde ze zich extra groot. Moeder controleerde dan altijd of de luier goed onder het elastiek was ingestopt om ‘hoog water’ in de nacht te voorkomen. Maar Anja deed bijna altijd de plastic broek goed aan en kreeg van moeder volop complimentjes. Sanne vond de strikslip plezierig, want die zag er heel meisjesachtig uit. Met die strikken aan de zijkant, leek het wel op het witte bikinibroekje dat zij in de zomer droeg. De verzorging voor de nacht was altijd een heel huiselijk ritueel, maar moeder was absoluut niet blij met het extra werk. Zij moest twee keer per week de witte was laten draaien. Als zij te lang wachtte, dan stond er bij wijze van spreken een rij luieremmers tot in de achtertuin.
Oma had oog voor het vele extra huishoudelijk werk van haar dochter met de katoenen luiers. Toen ze hoorde dat de katoenen luiers in het weekend het bed niet altijd droog hielden, besloot zij de kleinkinderen op een speciale manier te sponsoren en de werkdruk van haar dochter wat te verlichten. Oma kocht voor haar dochter twee pakken nachtluiers, één in de maat van Sanne en één in de maat van Anja. Deze luiers waren uitsluitend bedoeld voor het weekend en werden gedragen gedurende de lange vrijdag- en zaternacht. De middag dat oma van haar fiets stapte om een kop koffie te drinken vergat moeder nooit. Uit de fietstassen van oma staken twee grote pakken luiers, die zij eruit haalde en overhandigde met de mededeling ‘Als een pak leeg is, dan geef je maar een seintje dan haal ik wel een nieuwe’. Moeder was ontroerd door het lieve gebaar.
Ongeveer een half jaar nadat moeder op de katoenen luiers voor haar dochters was overgegaan, kreeg zij een aanbod voor een part-time baan. Ze kon als telefoniste aan de slag bij een medische praktijk. Ze besloot de baan aan te nemen, want ze mocht schooltijden werken. Anja zou ging nu ook naar school gaan en ze kon als telefoniste ’s middags om half vier thuis zijn. Moeder nam de baan aan voor vier werkdagen, op woensdag en in het weekend was zij vrij. De nieuwe baan had als gevolg dat moeder minder tijd had voor het huishouden, maar daar tegenover stond dat de inkomsten in het gezin met sprongen vooruit gingen. Even had moeder overwogen om aan oma te vragen of zij de luierwas wilde overnemen, maar ze zag het eigenlijk niet zitten om wekelijks met twee volle stinkende luieremmers naar haar moeder te gaan. Omwille van tijdwinst was het beter om weer wegwerpluiers te kopen, net als voorheen. Bovendien kon ze de kosten van deze luiers zich nu weer veroorloven. Nadat ze haar arbeidscontract had ondertekend fietste moeder in opperbeste stemming naar het stadscentrum om zichzelf te trakteren op een mooie bos bloemen. Naast de bloemist zat ook een drogisterij, die met grote reclameborden op de stoep duidelijk maakte dat de Pampers deze week in de reclame waren. Moeder aarzelde niet, ze liep de drogisterij binnen met de bloemen in haar hand en pakte voor elk van haar dochters het juiste pak luiers uit het schap. Ook dat was een manier om haar nieuwe baan te vieren. Ze zou morgen de laatste luierwas draaien, zo nam ze zich plechtig voor.
Oma wist natuurlijk van het bedplassen van haar kleindochters af en maakte daar gezien de recente huwelijksperikelen geen stennis over. Twee keer per maand moesten Sanne en Anja bij hun oma logeren, omdat moeder dan een telefonische avonddienst moest draaien. Oma was iemand met vaste gebruiken. Het was haar gewoonte om na het badgebeuren de kinderen hun pyjama’s te laten aandoen, inclusief hun nachtluiers. Meestal had Sanne over haar luier een pyjamabroek, maar op een warme zomeravond had oma haar alleen een T-shirt aangetrokken. Haar witte nachtluier was goed zichtbaar onder haar blauwe shirt. Ook haar zus Anja had die avond alleen een T-shirt aan boven haar nachtluier.
Zoals altijd mochten ze bij oma op zaterdagavond nog even chips eten op de bank en TV kijken. Er was een leuke film en de meiden mochten een uurtje langer blijven zitten dan normaal. Het was toch weekend en oma vond het reuze gezellig met de meiden in de huiskamer. Door de frisdrank en de lange film moest Sanne ontzettend nodig plassen en zoals ze thuis ook gewend was liet ze haar plas maar lopen. Oma had niets in de gaten, totdat ze riep ‘Meisjes de film is af, nu tanden poetsen en naar boven’. Anja stond als eerste op van de bank, maar zij was gewoon droog. De luier van Sanne was aan de voorkant behoorlijk nat en de vochtverklikker op het plastic was helemaal verkleurd. Toen Sanne opstond van de bank bleef de blik van oma op haar luier gefocust. ‘Kom eens even hier’ zij oma tegen haar. Haar hand ging naar de luier en zij voelde eraan. ‘Je hebt geplast. Heb je daar helemaal niets van gemerkt?’ vroeg oma eerder bezorgd dan boos. Sanne wist niet veel meer uit te brengen dan ‘Ik heb toch een luier om? Van mama mag ik dan ook plassen’. Oma besloot dat het weinig zin had om met Sanne in discussie te gaan. Ze zou met haar dochter nog wel eens een hartig woordje wisselen, want zo werden haar kleindochters natuurlijk nooit zindelijk ’s nachts. Tegen Sanne zij ze: ‘Ga je tanden maar poetsen en doe deze natte luier af en pak een nieuwe uit de weekendtas. Ik doe je zo wel een schone om, want ik wil niet dat je zolang nat in bed ligt’. Toen zij Sanne even later op het logeerbed een droge luier omdeed zei oma wel dat ze liever niet meer had dat Sanne bij haar thuis express in haar broek plaste. Sanne beloofde het, maar bij de volgende logeerpartij had oma haar gewoonte toch maar aangepast. Ze kreeg de luier niet meteen na het badderen om, maar pas bij het naar bed gaan.
Al snel bleek dat oma er inderdaad werk van had gemaakt en met haar moeder had gepraat over het express plassen in de luier door Sanne. ‘Ik hoorde dat je al in je luier had geplast tijdens het TV kijken. Waarom heb je dat gedaan?’, vroeg haar moeder. Nu begreep Sanne dat het haar moeder toch wel ernst was, maar een goed antwoord had ze niet en ze stamelde: “Het was zo gezellig op de bank en ik moest echt heel nodig. Jij zegt toch ook wel eens doe het maar in je luier?’. Moeder begreep dat haar nachtelijke opmerkingen vanuit de slaapkamer een bijkomend effect hadden. Haar dochter was wel erg gemakzuchtig geworden.
Omdat haar zusje ook gewone luiers met plakstrips droeg, kocht haar moeder uit gewoonte ook voor Sanne dezelfde soort Pampers, maar dan in de allergrootste maat. Inderdaad begon Sanne daar niet alleen te groot voor te worden, maar het was ook een luier die zich niet gemakkelijk tussentijds liet afdoen. Haar moeder besefte dat om haar dochter de mogelijkheid te geven tussentijds een plas op de WC te doen, wellicht toch speciale nachtbroekjes een betere oplossing waren. Nog dezelfde dag kocht ze een pak Dry-Nites voor Sanne. Moeder liet haar zien dat deze broekjes heel gemakkelijk tussentijds uit te trekken waren. Die avond kreeg Sanne niet meteen een Dry-Nite om, want haar moeder zou haar tussen half twaalf en twaalf uren nog even opnemen en op de WC zetten. Ze kwam haar belofte na en haalde Sanne om die tijd uit bed. Ze was inderdaad droog en deed een grote plas op de toiletpot. Bij het terugleggen in bed trok zij Sanne de Dry-Nite aan.
De keuze voor Dry-Nites bleek niet veel verschil te maken. Bijna elke ochtend was de luier nat. Hij was alleen niet doorweekt, omdat moeder de moeite nam om haar rond middernacht op te nemen, waardoor een groot deel van haar urine toch nog in het toilet belandde. Maar in het weekend ging het mis. Moeder was vrijdagavond erg moe en was vroeg naar boven gegaan en in slaap gevallen. Ze vergat Sanne op te nemen en die plaste ’s nachts tot twee keer. Koud en doorweekt werd zij zaterdagmorgen wakker. Omdat moeder pas laat uit bed kwam, ontdekte ze de schade pas laat. Eromheen gaan kon ze niet, want de slaapkamer stonk vreselijk naar nat beddengoed. Ze liep boos naar benden en riep tegen Sanne: ‘Waarom is je bed zo’n natte bende?’. Sanne die met haar zus op de bank zat kon niet veel meer zeggen dan ‘Omdat ik geen luier om heb gekregen vannacht’. Moeder begreep dat ze onredelijk was en verontschuldigde zich. Ze sprak met Sanne af dat ze haar Dry-Nite bij het naar bed gaan zelf kon aandoen, zodat er geen nat bed meer zou zijn als moeder dat vergat te doen.
In haar slaapkamer stapte Sanne die zaterdagavond in haar Dry-Nite en trok het broekje omhoog. Ze vond de print aan de buitenkant wel leuk staan. Haar moeder zat een sigaret te roken beneden, maar kwam toch nog even naar boven om haar een nachtzoen te brengen. ‘Slaap maar lekker schat’, zei ze bij het verlaten van de kamer. Snel viel Sanne in een diepe slaap en door de vele frisdrank die avond hield zij het niet droog. ’s Nachts plaste ze onbewust enkele keren in haar luier en de volgende morgen bleek de drijfnatte Dry-Nite gelekt te hebben. Dat viel tegen, wel een luier om en toch een behoorlijk nat bed. Met die andere luiers had Sanne daar nooit last van gehad. Ze ging naar de badkamer en trok het verzadigde broekje uit en stopte het in de luieremmer. Haar zusje was inmiddels ook uit bed gekomen, maar die had niet gelekt en hield haar natte Pamper nog even aan.
Vooral in het weekend bleek de Dry-Nite niet goed te voldoen. Eigenlijk was het absorptievermogen voor Sanne niet genoeg. Moeder zag het probleem ook in en vond het erg vervelend om in het weekend steeds met nat beddengoed te zitten, ondanks alle goede bedoelingen. Daarom vroeg zij aan Sanne of ze het een goed idee zou vinden om voor het weekend een andere luier te gebruiken, maar dat zou waarschijnlijk niet zo’n vrolijk broekje zijn als een Dry-Nite. Sanne sputterde niet tegen en zei dat ze in het weekend haar oude Pampers wel weer wilde dragen. Maar moeder legde uit dat ze daar inmiddels te groot voor was geworden en dat ze op zoek moesten naar een alternatief.
Die week bezocht moeder de apotheek en liet zich uitgebreid adviseren over de oplossingen voor het bedplassen van een achtjarig meisje. Eerst liet de apothekersassistente een pant zien, zoals een Dry-Nite, maar moeder gaf meteen te kennen dat die onvoldoende absorptie zou hebben voor het weekend. ‘Nou, dan blijft eigenlijk alleen een broekluier met plakstrips over’ zei de apothekersassistentie. Moeder kreeg van twee merken een paar luiers mee: Attends en Tena. ‘Probeer ze de komende weekenden maar eens uit, dan horen we wel welke het beste bevalt’, zei de apothekersassistente.
Thuis bekeek moeder de proefpakketten en begreep dat deze exemplaren er toch wel heel luierachtig uitzagen. Ze waren vrij groot, helemaal wit en hadden plakstrips. Zou Sanne dit wel willen? Moeder had die vrijdagavond een feestje en wilde de oppas, een jong meisje van dertien, niet vragen om Sanne rond twaalf uur op te nemen. Bovendien vond ze het vervelend voor Sanne om de oppas met haar luier te confronteren, want zoveel jaren ouder was de oppas nu ook weer niet. Hoewel Sanne soms zelf uit bed kwam om te plassen, was dat allerminst zeker. Daarom besloot moeder dat deze vrijdagavond een goed moment was om de Attends eens te proberen. Gelukkig hoefde moeder niet al te vroeg naar het feestje, zodat zij om half negen zelf Sanne haar nieuwe luier kon omdoen. Sanne ging op haar bed liggen, moeder vouwde de Attend broekluier uit en schoof die onder haar billen. Vlot werden de plakstrips vastgemaakt.
Toen Sanne opstond van haar bed zag het er inderdaad erg luierachtig uit. Maar ze maakte geen problemen en zei tegen haar moeder dat de luier lekker stevig zat. Moeder gaf haar een kus, streelde haar luierkont en zei ‘Doe je pyjama maar aan, dan kun je nog een half uurtje beneden zitten’. Haar zus Anja zat al beneden met de oppas op de bank. ‘Als er problemen zijn dan kun je me mobiel bellen en ben ik er zo, want het feestje is maar een paar straten verder’ zei moeder bij het weggaan tegen de oppas. Toen moeder de deur achter zich dichttrok zei de oppas tegen Anja en Sanne: ‘Willen jullie nog wat drinken, want jullie mogen nog een half uur televisie kijken van je moeder’. Dat wilden de meiden wel, maar toen riep de oppas uit de keuken ‘Het pak drinken is op, waar staat een nieuwe?’ Omdat de oppas voor de eerste keer in huis was, wist zij niet waar de voorraad lag. Sanne zei ‘Ik pak wel een pak, loop maar even mee naar de bijkeuken dan laat ik je zien waar alles staat’. Bij het opstaan van de bank en het lopen kraakte de Attends behoorlijk, maar de oppas hoorde het niet omdat de TV aanstond. In de bijkeuken aangekomen wees Sanne haar waar de pakken drinken stonden en de chipsvoorraad. Toen zij de bijkeuken uitliep kraakte de luier opnieuw en het was in de stille opbergruimte heel goed te horen. Aangetrokken door het krakende geluid keek de oppas naar de pyjamabroek, maar ze kon niets ontdekken. Sanne was zich sowieso niet bewust van het kraken, want ze droeg al zo lang nachtluiers.
Als de oppas al vermoedens had gehad over een luier, dan hoefde ze niet lang te twijfelen. Haar zusje Anja vroeg doodleuk op de bank aan Sanne of mama haar nachtluier al had omgedaan. De oppas deed of zij het niet had gehoord. Ze bracht eerst Anja naar bed en kwam even later bij Sanne welterusten zeggen. Voordat ze dat deed zij ze tegen Sanne: “Je hoeft je niet te schamen hoor. Mijn zusje plaste vroeger ook in bed en ik weet hoe zij zich voelde. Ik begrijp het wel hoe het moet zijn om met een luier te moeten slapen. Daarom zal ik het zeker aan niemand vertellen. Het blijft gewoon ons geheimpje.” Sanne begon te blozen, maar begreep wel dat ze haar oppas kon vertrouwen. Daarom vroeg ze: “Hoe lang heeft jouw zusje dan in bed geplast?”. “Tot haar tiende jaar, want toen lukte het om met een plaswekker het bedplassen te stoppen.” De oppas praatte nog een kwartiertje door over haar zus en de plaswekker en deed toen het licht uit. Met een gerust hart viel Sanne in een diepe slaap.
’s Morgens om een uur of zes werd Sanne wakker toen de buurman luidruchtig zijn motorfiets startte. Het was zaterdagmorgen en Sanne keek naar de wekker. Ze kon nog wel een paar uurtjes blijven liggen. Plotseling herinnerde ze zich dat ze de avond ervoor van haar moeder een nieuwe luier had omgekregen om uit te proberen. Haar hand ging in haar pyjamabroek en ze voelde het plastic van de Attends. Met haar wijsvinger ging ze onder het beenelastiek van de Attends door en ze voelde dat de luier nat was. Ze had dus toch tijdens haar slaap geplast. De luier voelde echter heel comfortabel en zat goed om haar lichaam heen. Even besloot Sanne om eruit te gaan om te gaan plassen op het toilet. Maar haar luier was toch al nat. Wat maakte het uit of die nog een beetje natter zou worden? ‘Droog’ zou deze nacht toch al niet op haar resultatenkalender worden gezet. Ze besloot daarom haar plas te laten lopen. Gulzig zoog de luier haar urine op en Sanne draaide zich om voor nog een paar uurtjes slaap.
Pas na negenen werd Sanne wakker door het gegiechel van haar zusje op de gang. Moeder en Anja waren bezig richting de badkamer te gaan. De slaapkamerdeur ging open en Anja riep: “Opstaan Sanne, we gaan straks op verjaardagsvisite.” Haar zusje liep de slaapkamer in en Sanne zag dat zij alleen haar drijfnatte nachtluier nog om had. Moeder stak haar hoofd om de deurpost en riep Anja naar de badkamer. Sanne rekte zich uit en stond enkele minuten later op. Ze kwam haar moeder tegen op de overloop, die met de natte luier van haar zusje in de hand stond. Moeder zei goedemorgen en gaf Sanne een kus. ‘Hoe is het vannacht gegaan?’ vroeg moeder. Sanne begreep meteen dat het om haar nieuwe luier ging. ‘Goed hoor, maar hij is niet droog gebleven’. Moeder glimlachte en antwoordde ‘Nou, dan zullen we eens kijken of er geen lekkage is’. Ze legde de luier van Anja op de grond en trok de pyjamabroek van Sanne half naar beneden. De vochtindicators van de Attends waren helemaal verkleurd en ook aan de achterkant was het vocht hoog opgetrokken. ‘Zo, jij bent al net zo nat geworden als je zusje vannacht. Maar de luier heeft het goed gehouden en je pyjama en bed zijn nog helemaal droog. Dit is beter dan die Dry-Nites vind je ook niet?’. Ze praatten samen nog wat over ditjes en datjes, terwijl moeder bij Sanne de nachtluier afdeed op de gang. Het was tijd om in bad te gaan.
De zaterdagnacht kreeg Sanne de Tena Slip XS als proef om. Ook deze luier paste haar uitstekend, maar had net als de Attends een luierachtig uiterlijk. Die avond liet moeder haar rond middernacht nog even plassen. Zondagmorgen werd Sanne om acht uur wakker en ze voelde dat ze ontzettend nodig moest plassen. Ze voelde in haar luier, maar die was nog helemaal droog. Ze had niet in bed geplast! Snel liep ze naar de badkamer, deed de droge Tena Slip af en ging plassen op het toilet. Vol trots vertelde ze haar moeder dat ze droog was gebleven. Ook begon Sanne over het verhaal van de plaswekker die bij het zusje van de oppas zulke goede resultaten had opgeleverd. Moeder had al eens over de plaswekker bij de huisarts geïnformeerd, maar te horen gekregen dat kinderen dan zeker een jaar of acht moesten zijn en ook zeer gemotiveerd om van het bedplassen af te komen. Ze begreep dat Sanne gelijk had en de tijd was aangebroken om deze methode te proberen. Haar dochter had de juiste leeftijd en ze leek gemotiveerder te zijn dan ooit.
Die week zaten Sanne en haar moeder bij de huisarts om over de plaswekker te praten. De huisarts vond het een goed idee en zag geen redenen om het niet te proberen. Moeder kreeg een verwijsbrief mee en een adres van een plaswekkerleverancier die bij hun verzekeringsmaatschappij was aangesloten. Het principe bleek vrij simpel. In plaats van een luier zou Sanne een speciaal broekje aankrijgen met daarin vochtsensoren. Zodra zij begon te plassen zou de vochtsensor via een paar elektradraden de plaswekker alarmeren, waarna deze met een duidelijk signaal zou afgaan. Het schrikeffect dat de alarmering teweeg zou brengen, moest helpen om haar meer bewust te maken en haar spieren beter te oefenen. Als ze werd gewekt door het alarm, moest Sanne direct naar het toilet gaan.
Het aantrekken van het broekje was eenvoudig en ook de elektradraden waren gemakkelijk te verbinden. Toen Sanne de eerste keer met het broekje en de elektradraden in bed lag voelde dat helemaal vreemd. Ze had al zoveel jaar elke nacht met een luier om geslapen. Terwijl ze lag te denken over haar belevenissen van die dag, viel ze in een diepe slaap. Tegen twee uur ’s nachts gilde het alarm door het huis. Sanne schrok wakker, maar was half slaapdronken en besefte eerst niet goed wat er aan de hand was. Ondertussen bleef het alarm maar gillen, want Sanne had nog niet de routine om het apparaat nu uit te drukken. Toen hoorde ze haar moeder de slaapkamer binnenrennen: “Lieverd, doe dat alarm eens uit.” Moeder drukte het alarm in en kalmeerde Sanne. Ze keken naar haar broekje dat een nat plekje had, maar zeker niet doorweekt was. Het alarm had het plassen van Sanne gestopt. ‘Ga maar even plassen op de WC, dan pak ik even een schoon broekje’ zei moeder. Daarna gleed Sanne terug in bed, terwijl haar moeder het broekje omdeed en de draden weer verbond. ‘Goed gedaan meid, een dikke kus, hartstikke goed’ zei moeder terwijl ze het licht weer uitdeed.
De volgende nachten herhaalde het ritueel zich, maar Sanne wist nu wel hoe je het alarm moest stopzetten. De hele schoolweek lukte het haar om na de eerste plasscheuten wakker te worden en naar het toilet te gaan. Ook waren er twee nachten dat ze helemaal droog was en pas de volgende ochtend moest plassen op de WC. Op zondag mocht Sanne mee met een vriendinnetje naar een attractiepark. Het werd een te gekke dag, die werd afgesloten met een pizzeria. Helemaal opgewonden van de leuke dag, en pas laat op de avond, werd Sanne weer thuis afgezet. Ze praatte met haar moeder honderduit en ging pas om elf uur naar bed. Zoals gebruikelijk had ze het speciale broekje aan en de plaswekker ingeschakeld. Maandagmorgen werd Sanne om vijf uur wakker in een drijfnat bed. Ze had blijkbaar twee keer geplast, want alles was doorweekt. ‘Hoe kon dat nu?’. Huilend liep ze naar haar moeder, die vanuit haar slaapdronken toestand nogal kribbig reageerde. Moeder kwam niet uit bed, maar zei tegen Sanne dat ze bij haar in bed kon komen voor de laatste uurtjes slaap. Ze zouden straks wel zien. Toen Sanne met haar moeder die ochtend de slaapkamer binnenstapte was de plaslucht onmiskenbaar. Moeder pakte de doorweekte lakens en begreep dat Sanne al haar plas ongeremd in bed had laten lopen. ‘Waarom was de wekker niet afgegaan?’. Ze zou de leverancier eens opbellen.
Van de leverancier van de plaswekker kreeg moeder te horen dat hoogstwaarschijnlijk de draden waren losgegaan tijdens de slaap. Als kinderen heel druk woelden in hun bed kon dat wel eens gebeuren. Moeder begreep dat Sanne inderdaad onrustig had geslapen als reactie op de druk verlopen zondag. Die avond controleerde ze de draden nog eens extra bij Sanne toen zij ging slapen. Die week ging de plaswekker verschillende keren af. Op donderdagnacht zelfs twee keer. En steeds werd haar moeder wakker van het gerommel door Sanne. Maar hoe moe ze ook werden van de onderbroken nachten, moeder besloot dat ze moesten doorzetten.
Na een maand begonnen de schoolprestaties van Sanne terug te lopen. Van de juf kreeg moeder vragen over waarom Sanne steeds zo vermoeid in de klas was en blijkbaar veel moeite had met concentreren. Moeder herkende de vermoeidheidsymptomen, want ook zij liep na vijf weken op de top van haar kunnen. Het was zonneklaar dat de plaswekkertraining bijzonder veel energie in huis opslokte. Sanne bleef desondanks gemotiveerd en ze werd zelfs verschillende keren ’s nachts wakker nog voordat de wekker afging.
Of het door de vermoeidheid kwam of gewoon domme pech, maar in de 8e week van de training werd Sanne behoorlijk ziek. Ze had hoge koorts en zware diarree. De huisarts stelde als diagnose een virus dat heerste en ze kreeg een antibioticakuur en moest zeker een week in bed blijven. Weer naar school gaan zou pas na een dag of tien kunnen. Haar ziekte maakte het gebruik van de plaswekker eigenlijk onmogelijk, want de eerste nacht had ze het broekje ernstig bevuild. Op de wekker reageerde ze nu helemaal verkeerd en het verergerde de situatie alleen maar. Daarom besloot haar moeder dat ze maar moesten vertrouwen op de resultaten van de plaswekker tot nu toe. Met rillende koorts ging Sanne die avond zonder plaswekker en ook zonder luier naar bed. De actie bleek geen succes, want de volgende morgen was het bed zowel nat als bevuild. Huilend van ellende gaf Sanne toe dat het die avond beter zou zijn als ze een Dry-Nite aan zou trekken.
De vermoeidheid en de ziekte waren fatale factoren voor de zindelijkheidstraining. In de eerste week van haar ziekte was haar Dry-Nite elke nacht nat en soms ook vies. In de tweede week knapte Sanne zienderogen op. Haar darmklachten waren verdwenen en de kuur sloeg aan. Wel was ze nog slap en vermoeid. Haar moeder vroeg haar of ze de plaswekker weer wilde gebruiken die avond. Dat vond Sanne een goed idee, maar die nacht werd haar bed opnieuw nat omdat zij in haar onrust de draden opnieuw had losgetrokken en dus niet werd gealarmeerd. Ditmaal werd zij midden in de nacht wakker tussen de doorweekte lakens. Ze begon rillend van de kou haar bed af te halen, toen haar moeder met slaapogen de kamer binnenstapte. ‘Wat ben je toch allemaal aan het doen?’ Sanne gaf geen antwoord, maar moeder begreep al snel dat de plaswekker weer gefaald had. ‘Laat je bed maar voor wat het is schatje. Als je wilt mag je wel de rest van de nacht bij mij slapen, maar ik denk dat het goed is dat je dan voor de zekerheid even een Dry-Nite aantrekt’. Daar had Sanne geen bezwaar tegen en met het luierbroekje om kroop ze veilig in moeders warme bed. Gelukkig maar, want de volgende morgen was de Dry-Nite geelgekleurd van alle plas.
De volgende nacht werd de plaswekker opnieuw geïnstalleerd. ’s Nachts ging de wekker gillend af, maar Sanne werd niet wakker. Haar moeder en zusje wel. Anja liep geschrokken door de gang. Moeder had die avond teveel gedronken en werd met hoofdpijn door die vervelende plaswekker gewekt. Het hele huis was ’s nachts om drie uur in rep en roer. Behalve Sanne, die plaste ondanks het alarm haar bed vol. Moeder ging de kamer van Sanne in om de wekker uit te zetten. Ze keek onder de dekens en zag de natte zooi. ‘Waar was ze eigenlijk mee bezig?’ Ze keek naar Anja, die in haar T-shirt en nachtluier naast haar stond te kijken. Ze tikte het zusje op haar luierkontje en zei: ‘Kom, dan breng ik je weer naar bed.’ In haar slaap vervloekte moeder die ellendige plaswekker. ’s Morgens werd Sanne in haar natte bed wakker. Het was koud en de urinegeur was doordringend. Na het ontbijt kwam ze bij haar moeder in de keuken staan. Misschien bang voor de reactie, maar heel stil vroeg Sanne; ‘Mag ik vanavond weer een luier aan mam?’ Een paar weken geleden zou moeder afwijzend hebben gereageerd, maar het leek haar nu gewoon de beste oplossing. De volgende dag zou Sanne weer naar school gaan. Een goede nachtrust was nu heel belangrijk om haar dochter weer lekker op de rails te krijgen.
Na het douchen liep Sanne naar haar slaapkamer. Achterin haar kledingkast lag het pak Dry-Nites. Ze pakte een exemplaar uit het pak en trok het luierbroekje aan. Bij het naar bed brengen vroeg haar moeder: ‘Zal ik je om middernacht even wekken om te plassen. Als je heel vast slaapt, laat ik je wel liggen. Is dat goed?’ Eerlijk gezegd kon het Sanne op dat moment weinig schelen of het een droge of natte nacht zou worden. De had zoveel gebroken en vervelende nachten achter de rug, dat ze eindelijk wel eens rustig wilde slapen. Bovendien moest ze morgen weer naar school. Met het veilige luierbroekje aan viel Sanne als een roos in slaap. Het resultaat laat zich raden en de volgende morgen kon ze het drijfnatte exemplaar in de luieremmer in de badkamer stoppen.
Vrijdagavond kreeg ze al vroeg haar Dry-Nite aan. Op de bank voor de TV kreeg Sanne aandrang tot plassen, maar toch besloot zij om naar de WC te gaan. De plaswekkertraining had in die zin wel resultaat opgeleverd. Ook vrijdagnacht hield Sanne het niet droog in bed. Sterker nog, ze plaste ook in de vroege morgen nog een keer in haar broekje. Dit hield de Dry-Nite niet en weer had ze op zaterdagmorgen een grote natte plek in bed. Die lekkage viel haar moeder ook op en ze begreep dat in het weekend een ander type luier noodzakelijk was. Ze hadden voor de training de Attend geprobeerd en één nacht de Tena Slip XS, maar toen was ze droog gebleven. Er lag nog één proefverpakkingen Tena Slip in huis en die kreeg Sanne op zaterdagavond om haar heupen geplakt. Moeder was nog altijd heel bedreven in het omdoen van luiers met plakstrips, want ze deed haar zusje Anja elke nacht de grootste maat Pampers om.
In bed voelde Sanne aan de Tena Slip en ze moest bekennen dat de luier erg prettig zat. Lekker zacht en het voelde fijn aan om haar lichaam. Ze streelde met haar hand over het zachte plastic. Zou deze luier het echt droog houden?, vroeg ze zich af. Maar toen besefte Sanne dat deze luier op proef was en dat het juist de bedoeling was om vast te stellen of deze al het vocht goed zou opnemen. De vorige keer met deze slip om was ze droog gebleven. Ze besloot dat ze voor deze ene keer maar express nat moest worden om te kijken of de luier beviel. Nog voordat ze in slaap viel voegde ze de daad bij het woord en plaste al een beetje. Op zondagmorgen was de slip behoorlijk nat. Bij het opstaan voelde Sanne dat het tijd werd om te plassen, maar in plaats van naar het toilet te gaan liet zij alles lekker lopen. Beneden kwam ze Anja tegen die met haar Lego zat te spelen. Ze zag dat haar zus haar nachtluier ook nog om had. ‘Hé Sanne, kom je meespelen’. Dat leek haar wel wat en de twee zussen gingen verder met het bouwen van een groot legohuis. Sanne zag haar zus zitten op haar knieën bij de doos vol bouwstenen. Toen stopte ze met rommelen en Sanne zag dat haar lichaam verstrakte. Even later vormde zich een extra gele vlek onderin de luier. Ja hoor, haar zus deed het gewoon in haar broek. ‘Anja, je zit hier in je luier te plassen’ riep Sanne. Anja reageerde assertief: ‘Dat doe jij ook zo vaak’. ‘Niet waar’, sputterde ze tegen, maar Sanne begreep dat er wel een kern van waarheid in zat.
Toen hun moeder een half uurtje later beneden kwam, kon Sanne het toch niet laten om te zeggen dat Anja express in haar luier had zitten plassen. Moeder hield niet van klikken en ging er niet op in. Wel begreep moeder dat het laatste jaar de zindelijkheidstraining van Sanne alle aandacht had gekregen. Aan Anja had zij weinig tijd besteed, omdat ze in het verleden op die leeftijd met de pogingen bij Sanne ook slechte ervaringen had. Maar de tijd vloog voorbij en Anja zou volgende maand alweer zes jaar zijn. In de keuken hoorde Sanne dat moeder over het onderwerp begon tegen Anja. Moeder had besloten om Anja dezelfde training te laten volgen als haar grote zus. Anja zou niet langer de grootste maat Pampers meer omkrijgen, maar op de doordeweekse dagen een Dry-Nite, zodat ze het broekje gemakkelijk kon uittrekken om naar het toilet te gaan. Net als Sanne zou ze in het weekend een dikkere luier mogen dragen, de haar vertrouwde Pampers. Ook zou Anja, net als Sanne, rond middernacht worden opgenomen om te plassen.
Al na een paar weken bleek dat Anja niet erg gemotiveerd was. Het ’s nachts opnemen was een drama. En ze huilde en schopte haar moeder in een soort slaapdronken woede. Vaak was het trouwens te laat, want haar Dry-Nite was dan al meestal nat. Bovendien moest moeder haar dan een schone Dry-Nite omdoen, omdat de ervaring had geleerd dat dit luierbroekje geen twee of drie plassen per nacht doorstond. Het gevolg was dat Anja bijna een heel pak Dry-Nites per week nodig had om het bed droog te houden. Sanne kon twee weken toe met een pak, maar alles met elkaar betekende het wel dat moeder elke week 1 à 2 pakken luiers bij de supermarkt moest meenemen. En dat terwijl haar dochters nu zes en tien waren.
Vaak was Anja in haar Dry-Nite zo nat dat ze in bed had gelekt. Anja had een hekel aan de Dry-Nites en het was duidelijk dat ze liever haar Pamper omkreeg. ‘Waarom mag ik geen Pamper om?’ bleef ze maar vragen aan haar moeder. Na drie maanden aanmodderen begreep moeder dat de zindelijkheidstraining bij Anja te vroeg was en ze besloot ermee te stoppen. Moeder sprak met Anja af dat ze voorlopig weer met een gewone luier naar bed mocht en dat het middernachtelijk opnemen niet meer zou gebeuren. Als Anja weer verder wilde gaan met de training, dan moest ze dat tegen haar zeggen en dan zou ze die nacht een Dry-Nite mogen dragen. Al snel bleek dat het pak Dry-Nites nooit meer werd aangesproken.
Aan de ene kant vond Sanne het zielig voor Anja dat haar zindelijkheidstraining niets had opgeleverd. Aan de andere kant vond ze het wel prettig dat haar zusje net als zij een nachtluier droeg. Ze had het toch wel moeilijk gevonden als haar jongere zusje eerder een droog bed zou krijgen dan zij. Op zaterdagmorgen zaten de twee meisjes met elkaar op de bank TV te kijken met hun volle nachtluiers nog aan. ‘Ik ben blij dat ik weer Pampers mag dragen’ zei Anja tegen Sanne. ‘Nou, ik draag ook liever deze Tena Slip dan zo’n Dry-Nite. Hier kun je lekker lang in plassen’ fluisterde Sanne terug. ‘Waarom mag jij door de week dan geen Tena Slip dragen, ik mag nu toch ook weer de hele week een Pamper aan?’ reageerde Anja. Daar zat wat in bedacht Sanne zich.
Met de motivatie van moeder en de meiden op nul, kwam er van de zindelijkheidstraining niets meer. Moeder had besloten het onderwerp voorlopig te laten voor wat het was. Zij had het reuze naar haar zin als telefoniste op de medische praktijk, maar het vergde veel tijd. Liever had ze rust en gezelligheid in huis, dan continu die oververmoeidheid en stress. De vraag van Sanne of ze door de week ook een Tena Slip om mocht krijgen had haar wel een beetje verrast, maar erg vond ze het niet. ‘Natuurlijk mag dat als je dat prettiger vindt’ antwoordde ze. Sanne reageerde heel opgelucht en gaf haar moeder een dikke kus. Moeder voelde direct aan dat voorlopig de rust in huis was teruggekeerd. Dit bedoelde ze nu met gezelligheid en wat maakte die twee natte luiers in de badkamer ’s morgens nu echt uit. Het werd tijd dat het gezin een wat stabielere periode zou doormaken.
Intuïtief voelden Sanne en Anja aan dat zij, hoewel ze het niet hardop zeiden, hun nachtluiers wel prettig vonden. Na hun moeder er vrede mee had gevonden, konden ze hun luier dragen wanneer ze wilden. ’s Avonds deden ze hun luiers meteen na het douchen aan, ook als het nog vrij vroeg was. Sanne plaste dan geregeld nog voor het slapen gaan al in haar luier. Anja had de gewoonte dat te doen als ze net in bed lag. Het laat zich raden dat vanaf die tijd de meiden geen enkele nacht meer droog bleven. En als de luier ’s morgens toch nog droog bleek te zijn, dan plasten ze er alsnog in. De luier verbergen onder een pyjama deden ze meestal ook niet. De twee meiden vonden het fijner om in een T-shirt te slapen met alleen hun luier eronder. Op lente- en zomeravonden liepen ze zelfs met alleen hun nachtluier om door de tuin. Hun moeder zat dan vaak in het late zonnetje te genieten van een sigaret, terwijl haar kinderen gingen badmintonnen of iets dergelijks. De luiers waren geen enkel punt van discussie meer.
Sanne herinnerde dit als een heel gelukkige tijd. Hoewel ze het vervelend vond om een bedplasser te zijn, was de comfortabele luier en het gedeelde lot met haar zusje, geen reden om zich er erg druk over te maken. Omdat nachtluiers thuis gewoon waren, was het ook niet vernederend of vreemd om er één te dragen. Maar buiten de deur lag dat natuurlijk anders. Behalve bij oma, want die was vertrouwd met de nachtluiers van haar kleinkinderen. Op school sprak Sanne er met niemand over en ze was er vrij zeker van dat niemand het wist, behalve haar allerbeste vriendin Kim. Ze zat met Kim in de klas vanaf haar kleuterjaren. Toen ze een jaar of vijf was, kwam Kim een keer logeren. Vooraf hadden de moeders gesproken over het bedplassen van Sanne en aan Kim verteld dat zij ’s nachts nog een luier omkreeg. Dat vond het vriendinnetje geen enkel probleem en zo groeide zij mee met het feit dat Sanne een bedplasser was. Ook op 10-jarige leeftijd nog. Bij Kim durfde Sanne wel te slapen, maar ze deed haar luier pas aan in bed en trok hem ’s morgens meteen uit. De natte luier werd door de moeder van Kim dan meteen afgevoerd. Bij andere vriendinnetjes omzeilde Sanne het probleem door gewoon niet uit logeren te gaan.
Hoewel het bedplassen in de familie zat, had Sanne maar één nichtje die na haar zesde jaar ’s nachts nog niet helemaal zindelijk was. Anders dan de moeder van Sanne en Anja weigerde hun tante om hun nichtje Marjan een luier om te doen. ‘Want dan blijft ze geen nacht droog en leert ze het nooit’ redeneerde ze. Marjan was nu acht en zat qua leeftijd precies tussen haar nichtjes in. Als zij een nachtelijk ongelukje had, moest ze altijd zelf haar bed afhalen en nieuwe lakens aanbrengen. De strikte en strenge leerschool van haar moeder had resultaat, want zij plaste gemiddeld maar twee keer per maand in bed. Ze droeg nooit een luier, de enige grote uitzondering op de regel was als Marjan uit logeren ging. Dan kreeg ze voor de zekerheid een Dry-Nite mee, want haar moeder zou het erg vervelend vinden als zij bij een vriendinnetje of in een hotel net die ene nacht het bed zou volplassen. Met haar nichtjes Sanne en Anja kon zij ontzettend goed opschieten. Ze zaten niet bij elkaar op school, maar woonden wel vrij dichtbij. Bij elkaar logeren deden de meiden in het weekend graag.
De moeder van Marjan had de grootste moeite met het luiergedrag van de twee nichtjes. In plaats van een incidenteel oefenbroekje tegen ongelukjes, droegen ze altijd een dikke nachtluier met plakstrips. En als zij het niet had verboden, dan zouden ze bij haar in huis ’s morgens gewoon aan de ontbijttafel plaatsnemen met hun natte nachtluier nog aan! Ook haar opmerkingen over de plaslucht in huis waren vaak niet erg vleiend bedoeld tegen de nichtjes. Om die reden bleven Sanne en Anja maar liever thuis en vroegen in de regel of Marjan bij hen bleef logeren. Marjan vond het prima, want haar tante was erg joviaal. Ze vond het wel vervelend dat haar tante zo nu en dan een sigaret opstak in huis, maar ze was wel erg lief en er mocht veel. Haar moeder gaf haar voor de logeerpartij altijd een Dry-Nite mee, maar het duurde niet lang of haar nichtjes hadden haar overgehaald om één van hun luiers te gebruiken. Marjan had een stevig postuur en de Tena Slip van haar twee jaar oudere nichtje Sanne paste haar heel goed. Marjan paste zich al snel aan de gewoontes van haar nichtjes aan. Ook zij deed na het badderen of douchen haar luier al om en ging daarmee beneden in de woonkamer zitten. Haar zindelijkheidstraining was veel verder ontwikkeld dan haar nichtjes en ze ging altijd netjes naar het toilet als zij aandrang voelde. Ook was zij ’s morgens meestal droog, terwijl haar nichtjes altijd nat waren in het weekend. Marjan voelde zich al snel buiten de boot vallen als haar luier nog droog was en ze met elkaar naar beneden gingen om te spelen. Bovendien werd haar droge luier gewoon weggegooid, omdat die toch altijd vrij klam was geworden door de nachtelijke transpiratie. Om erbij te horen plaste Marjan dan ’s morgens altijd opzettelijk in haar luier. En ze moest toegeven dat het prima voelde. Tegen haar moeder vertelde ze altijd met trots dat ze die logeernacht de Dry-Nite niet nodig had gehad. Haar moeder dacht dan altijd dat ze daarmee bedoelde dat het een droge nacht was geweest. Marjan wist wel beter!
(deel 2)
In groep acht werd Sanne twaalf jaar. Bij die groep hoorde ook een schoolreis met overnachting. Het zou voor Sanne de eerste keer zijn dat ze met klasgenoten ergens een nacht moest doorbrengen. Tegen haar moeder zij ze dat ze niet mee wilde en dat ze maar ziek moest worden gemeld. Maar haar moeder maakte meteen duidelijk dat twee dagen schoolreis ontzettend leuk zouden zijn en dat ze haar plezier niet moest laten bederven door het bedplassen. Moeder beloofde met haar juf te overleggen over hoe ze het geheim konden houden voor haar klasgenoten. Een paar weken voor de schoolreis sprak moeder juf Elly aan. De juf nam moeder even apart en ze sprak over het bedplassen van Sanne. ‘Draagt ze luiers?’ vroeg juf Elly. Moeder beaamde het. ‘Gelukkig maar, want anders had ze van ons het advies gekregen om een luier om te doen’ antwoordde juf Elly. Ze legde uit dat er naast Sanne nog twee kinderen in de klas zaten die last hadden van bedplassen. Eén daarvan droeg geen luiers, maar met de ouders was afgesproken dat het tijdens de schoolreis beter zou zijn om dat wel te doen. De reden was dat een nat bed tijdens de schoolreis veel vervelender zou zijn dan een natte luier, die ongezien afgevoerd kon worden. Juf Elly beloofde dat zij er alles aan zou doen om het bedplassen van deze kinderen voor de rest van de klas verborgen te houden.
Het was onmogelijk om de bedplassers apart te leggen tijdens de schoolreis, omdat de hele klas in één grote legertent ging slapen. Om de kinderen in een apart tentje ernaast te laten slapen zou juist veel meer aandacht trekken. De grote tent had twee ingangen in het midden. Juf Elly zou de drie beplassende kinderen tijdens de overnachting naast elkaar leggen naast de ene ingang. De twee meisjes, Sanne en Carolien, aan de rechterzijde en Bob aan de linkerzijde van de ingang. Mochten de kinderen eruit willen voor een toiletbezoek dan waren ze meteen buiten en hoefden niet een hele wandeling in hun luier langs alle bedden in de tent te maken. Aan het einde van de middag nam juf de drie kinderen even apart om de afspraken over het ‘nachtgoed’ door te spreken. Een hulpmoeder zou een Dry-Nite onderin hun slaapzak stoppen als de hele klas niet in de tent aanwezig was. De kinderen zouden na het tanden poetsen en pyjama aandoen in hun slaapzak kruipen, en dan het luierbroekje in de slaapzak aantrekken. ’s Morgens konden ze hun Dry-Nite uittrekken en onderin de slaapzak laten liggen. De hulpmoeder zou die eruit halen tijdens het ontbijt van de klas. De kinderen begrepen de opzet en voelden zich op hun gemak gesteld.
Die avond zal vol activiteiten rond een groot kampvuur. Rond middernacht was het welletjes geweest en moesten alle kinderen zich gaan klaarmaken voor de nacht. Na het tanden poetsen ging Sanne samen met Carolien naar de tent. Sanne kroop in de slaapzak en voelde met haar voeten. Ja, gelukkig er lag een Dry-Nite onderin haar slaapzak. Ze wurmde het luierbroekje met haar voeten naar boven en voelde met haar handen wat de voorkant was. Sanne trok haar pyjamabroek uit en zocht met haar tenen naar de beeningangen van het luierbroekje. Ze had ze snel gevonden, nadat ze een holletje met haar rug had gemaakt, schoof ze de Dry-Nite op zijn plaats. Ze controleerde of de beenelastieken goed zaken en trok haar pyjamabroek weer aan. Naast haar zag ze Carolien drukke bewegingen in haar slaapzak maken, zij was ook bezig om haar Dry-Nite aan te trekken. Maar dat viel blijkbaar niet mee, de pyjambroek zat in een prop onderin de slaapzak en Carolien kon er geen kop en geen staart meer aan ontdekken. In de tent was het behoorlijk donker en in de slaapzak was geen hand voor ogen te zien. Na tien minuten rommelen was het haar nog niet gelukt om de pyjamabroek aan te krijgen. ‘Wat ben je toch allemaal aan het doen?’, fluisterde Sanne naar haar. ‘Ik krijg mijn pyjamabroek niet meer aan, ik denk dat de pijpen binnenste buiten zitten en het is zo donker’, fluisterde Carolien terug. ‘Dan laat je die toch uit, want je komt toch je slaapzak vannacht niet uit’ gaf Sanne als antwoord om haar gerust te stellen. Dat was waar, begreep Carolien en ze besloot de pyjamabroek op een plek in de slaapzak te leggen waar ze hem morgenochtend meteen kon vinden.
De eerste twintig minuten hield de klas zich redelijk aan de afspraak om ‘stil te zijn en te gaan slapen’, maar rond één uur begon het steeds onrustiger te worden in de tent. Een paar jongens met zaklantaarns durfden zelfs uit bed te komen om andere kinderen te kietelen. Ook bij Carolien stonden al snel twee jongens die haar probeerden te kietelen. Maar Carolien hield haar dekbed stijf tegen haar kin aangetrokken. Joris en Jeroen gaven zich niet snel gewonnen en toen wist één van de jongens de slaapzakrits grotendeels naar beneden te trekken. Jeroen richtte de zaklantaarn in de slaapzaak om te kijken waar hij het beste kon kietelen. Er was voor Carolien geen ontkomen meer aan en haar witte Dry-Nite lichtte helder op in de lichtbundel. ‘Hee, Carolien draagt een luier’ riep Joris hard door de tent. Al snel kwamen nog een paar kinderen aanlopen om naar de luier te kijken. ‘Ja, het is echt waar, ze draagt een luier. Carolien is een bedplasser’, kakelde Marloes nadat ze poolshoogte had genomen. Een paar kinderen begonnen te lachen. In plaats van de juf te roepen, riep Carolien uit verweer: ‘Maar ik ben niet de enige, Sanne draagt ook een luier hoor’. De pestkoppen Joris en Jeroen lieten zich dat geen twee keer zeggen en liepen naar het bed van Sanne. Marloes besloot ook mee te gaan. Met hun drieën kregen zij Sanne uit haar slaapzak. Maar die had een pyjama aan en er was geen luier te zien. Voordat Sanne zich kon verweren had Joris haar pyjamabroek een stuk naar beneden getrokken en zette Jeroen haar met zijn zaklantaarn in het zonnetje. Daar stond Sanne in haar Dry-Nite in het volle licht, terwijl haar klasgenootjes grapjes maakten. ‘Nog een beddenpisser’, klonk het. Op het moment dat Sanne begon te snikken, bulderde een stem door de tent: ‘Wat is hier in vredesnaam aan de hand?’. Meester Sjoerd, het schoolhoofd kwam binnen, vrijwel meteen gevolgd door juf Elly. Joris, Jeroen en Marloes waren te laat om zich uit de voeten te maken en werden door meester Sjoerd tegengehouden en meegenomen voor een hartig woordje. Juf Elly ging naar de twee huilende meiden en nam hen mee de tent uit.
Het duurde even voordat de juf Sanne en Carolien had gekalmeerd. Hoewel Sanne het een rotstreek vond van Carolien om over haar luier te beginnen tegenover de jongens, voelde ze wel aan hoe vervelend het voor haar geweest moest zijn. Nu hadden ze beiden te kijk gestaan met hun Dry-Nite voor de hele klas. Juf Elly vroeg of zij terug naar hun bed wilden of dat zij in de tent van de begeleiders wilden slapen. Dat leek Sanne en Carolien het beste, want zij durfden niet meer in hun nachtgoed de grote tent in te gaan. De derde bedplasser in de klas, Bob, was buiten al het geharrewar gebleven en bleef stilletjes in zijn bed liggen. Intussen had de hoofdmeester de hele klas vermanend toegesproken en gewaarschuwd. Toen de slaapzakken van Sanne en Carolien, werden weggehaald door juf Elly, had zij de groep ook nog even toegesproken. Een paar kinderen gaven als reactie het belachelijk te vinden zoals enkelen zich hadden gedragen. Ze vonden het gemeen en zielig voor hun twee klasgenoten. De klas beloofde plechtig om Sanne en Carolien de volgende dag niet te plagen met hun bedplassen. Toch sliepen de twee meiden die nacht in de begeleidertent. Het duurde meer dan een uur voordat Sanne in slaap viel. Ze werd om een uur of vier wakker, omdat ze nodig moest plassen. Aangezien ze zich niet erg op haar gemak voelde, durfde ze niet om uit bed te gaan en over het campingveld naar het toiletgebouw te lopen. Stel dat ze een klasgenoot zou tegenkomen! Ze liet haar plas lopen in de Dry-Nite. Het voelde goed en Sanne probeerde de slaap weer te vatten. In de begeleidertent konden Sanne en Carolien ’s morgens ongehinderd opstaan. Sanne keek naar de Dry-Nite van Carolien en zag dat die net zo nat was als de hare. Carolien zag het ook en moest glimlachen. De twee meiden hadden vrede gesloten met hun situatie. Tijdens de volgende schooldag bleek dat de klasgenoten zich aan de afspraak met de meester en juf hielden. Er werd met geen woord gerept over de luiers en ook hun gewone vriendinnen negeerden hen niet. Toch was Sanne maar wat blij dat het schooljaar over drie weken zou zijn afgelopen. Op een nieuwe school en in een nieuwe klas kon zij weer met een schone lei beginnen.
Deel 1
Bedplassen kwam in de familie van Sanne wel meer voor. Haar vader had tot zijn 12e jaar in bed geplast en ook een tante was pas laat zindelijk ’s nachts. Toch was Sanne zowel overdag als ’s nachts droog toen zij op 4-jarige leeftijd naar de basisschool ging. Haar ouders waren blij dat het bedplassen aan hun dochter voorbij ging.
Op het moment dat Sanne naar school ging werd haar zusje Anja geboren. Veel aandacht ging uit naar de nieuwe baby en zoals wel vaker gebeurt bij broertjes en zusjes kreeg het oudste kind een ‘terugval in gedrag’. Sanne begon plotseling weer in bed te plassen. Haar moeder ging daar de eerste weken luchtig mee om, want die wist ook wel dat het met aandacht en de nieuwe baby te maken had. Het was bovendien zomer, dus die natte lakens waren zo gewassen en gedroogd. Maar enkele maanden later, in de koude wintermaanden, plaste Sanne nog steeds enkele keren per week in bed. Haar moeder begon de berg was nu vervelend te vinden en het was ook erg koud om midden in de nacht uit bed te gaan, want het huis had boven geen centrale verwarming. Omdat de situatie niet verbeterde stelde haar moeder voor om dan maar in de winterperiode luiers te gebruiken.
Sanne was viereneenhalf toen zij met haar moeder naar de supermarkt ging. Moeder pakte niet alleen een pak Pampers voor haar jongere zusje, maar ook voor Sanne. De allergrootste maxi maat. Ze dacht waarschijnlijk dat zij daarvan zou schrikken, maar die avond liet Sanne zich zonder al te veel morren de Pamper omdoen. De volgende morgen was ze nat en ook de weken daarna bleek de luier geen overbodige luxe te zijn. Haar ouders vonden dat ze op dat moment de juiste beslissing hadden genomen. Zo erg waren die nachtluiers voor een kleuter nu ook weer niet en in het voorjaar zou de zindelijkheidstraining opnieuw ter hand worden genomen. Erg veel kon Sanne zich niet meer van die kleuterjaren herinneren, maar wel dat haar luier toch de meeste nachten nat werd. Zoals voorzien begon haar moeder in het voorjaar opnieuw met de zindelijkheidstraining. Ze had van een vriendin gehoord over de kalendermethode met beloning. Als Sanne een nacht droog bleef kreeg zij een stickertje. Bij een bepaald aantal droge nachten kreeg ze dan een cadeautje als beloning. Ook kreeg zij voor het slapen weinig te drinken en werd ze nog een keer opgenomen als haar moeder naar bed ging.
Haar inspanningen hadden enig effect. Sanne was niet meer elke nacht nat, maar een keer of twee per week. Volgens een vriendin van haar moeder werd Sanne niet helemaal droog, omdat ze tijdens deze trainingsperiode ’s nachts toch nog een luier omkreeg. Haar moeder zag daar wel wat in en later in de zomer ging de luier prompt af. Dat moment kon Sanne zich nog levendig herinneren, want ze vond het niet eerlijk dat haar zusje wel een nachtluier omkreeg en zij niet meer. Eigenlijk was ze een beetje jaloers op haar. Dat gevoel droeg niet bij aan haar motivatie en ook zonder luier plaste Sanne, hoewel niet echt opzettelijk, die zomer geregeld in bed. Vreselijk vond ze het om tussen de natte lakens wakker te worden of erger nog om deze ’s nachts te moeten verwisselen. Hoewel ze liever van het bedplassen af zou komen, was ze zich bewust dat ze haar zachte luier en dat warme veilige gevoel toch wel miste.
Met de koude wintermaanden voor de deur begon haar moeder ongeduldig te worden. Natuurlijk, Sanne was de meeste nachten per week droog, maar toch zeker twee nachten niet. Daarom besloot zij voorlopig toch voor bescherming van lakens en matras te kiezen. Vanaf oktober kreeg Sanne haar nachtluier weer om. Als ze in het weekend ’s morgens bij haar ouders in bed kroop maakten die geregeld opmerkingen over de ‘plaslucht’ die uit haar luier kwam. Maar gemeen bedoeld was het niet, want ze gaven haar ook vaak liefdevol klapjes op haar dikke natte luierkont. Haar zusje droeg ook luiers en niemand die moeilijk deed.
De relatie tussen haar ouders was echter niet goed en in het voorjaar kwam het tot een breuk. Vader ging apart wonen om de situatie niet verder te verslechteren. Sanne was op dat moment zeven en haar zusje Anja drie. Haar zusje was inmiddels overdag zindelijk, maar ’s nachts was de luier nog meer dan noodzakelijk. Dat gold ook voor Sanne.
Door de huwelijksproblemen raakte de zindelijkheidstraining helemaal op de achtergrond. Haar moeder had alle tijd en energie nodig om het huishouden te runnen en om de emotionele spanningen te boven te komen. In die tijd dronk zij eigenlijk te veel en vaak ging hun moeder met een flinke slok wijn op naar bed. Ze was dan te moe en te beschonken om zich rond middernacht nog met het laten plassen van de kinderen te bemoeien. Het opnemen rond middernacht gebeurde bijna nooit meer en als Sanne haar moeder riep klonk meestal als antwoord: ‘Lieverd, ik ben veel te moe. Je hebt toch een luier om? Plas daar nu maar in’. De eerste keer schrok Sanne daarvan: ‘Het express in mijn luier doen?’. Maar al snel merkte ze dat het eerlijk gezegd weinig verschil maakte om per ongeluk tijdens haar slaap of opzettelijk nat te worden. En als haar moeder het goed vond, waarom niet?
Door het gedrag van haar moeder begon Sanne aan de gewoonte te wennen om ook bewust in de luier te plassen. Het gevolg was dat droge nachten bijna niet meer voorkwamen. Rond middernacht was Sanne al nat, ’s nachts plaste ze in haar slaap nog een keer en bij het opstaan was de luier echt vol. In het weekend bleef haar moeder lang uitslapen. Dan gingen de zusjes maar naar beneden om een video te kijken. Met hun natte nachtluiers nog om zaten Sanne en Anja dan te wachten tot hun moeder naar beneden kwam. Vaak plasten ze daar voor de zoveelste keer in hun nachtluier, die dan bijna tot op hun hielen hing. In de badkamer stopte moeder de natte luiers van haar dochters in de luieremmer. Met elke dag twee volle nachtluiers was de zwarte vuilcontainer elke twee weken behoorlijk gevuld.
Op een zondagmorgen werd Sanne wakker met licht buikkrampen en haar darmen rommelden. Het was koud in de kamer en ze voelde aan haar luier. Het plastic voelde als een grote klomp aan. Waarschijnlijk was ze nat. Ze ging met haar wijsvinger via een beenelastiek naar binnen. Ja, haar luier was behoorlijk doorweekt. Inmiddels werd het spreekwoordelijke ‘het komt op als poepen’ werkelijkheid. Ze moest nu echt uit bed gaan om het toilet te halen. Maar de kou buiten de dekens was weinig aantrekkelijk en in haar lome bui besloot Sanne de grote boodschap te laten lopen. Ze voelde de ontlasting een weg zoeken achterin haar luier. Wat een opluchting. Het was nog te vroeg om op te staan en ze besloot de slaap te hervatten. Terwijl ze ging verliggen, steeg er een sterke geur onder haar lakens op. Sanne trok de dekens om zich heen om de geur beneden te houden. Ze viel opnieuw in slaap en werd om negen uur door haar moeder gewekt: ‘Sanne, wat hangt er voor een vieze lucht hier. Wat is er gebeurd?’. Moeder sloeg de dekens terug en keek naar de volle luier van Sanne. Het was zonneklaar dat haar dochter in haar luier had gepoept, want er was een flinke bruine rand zichtbaar langs de beenelastieken. ‘Potverdorie, je hebt het in je broek gedaan. Je bent toch geen baby meer? Kom eruit en ga je meteen douchen’ mopperde moeder. Ze keek haar dochter na die met een vieze luier richting de badkamer liep. Toch kwam een grote boodschap in de nachtluier gewoonlijk weinig voor in het gezin. Alleen Anja had een periode waarin zij soms de gewoonte had om in de vroege ochtenduren haar ontlasting in de luier te doen. Maar moeder was daar niet van gediend en bleef zeggen dat: ‘Anja, dat je in bed plast is tot daar aan toe, maar je ontlasting voel je wel degelijk aankomen. Als je moet drukken dan ga je naar de WC, ook als je een luier om hebt’. Sanne had slechts enkele keren een vieze luier geproduceerd en ze vond het vreselijk om van haar moeder op haar donder te krijgen. Ook vond ze een poepluier niet lekker zitten en ze had altijd de neiging om hem dan meteen uit te doen. Bij een natte luier had ze die behoefte niet.
Met de relatie tussen haar ouders kwam het niet meer goed. Na een jaar vol lijmpogingen besloten ze dat de breuk definitief was en gingen apart van elkaar wonen. Voor de moeder van Sanne betekende dit een forse financiële achteruitgang. Ze kon wel in het huis blijven wonen, maar er moest bezuinigd worden op van alles en nog wat. Met haar twee dochters nog niet zindelijk ’s nachts ging er nu te veel geld in luiers zitten. Een kennis van haar moeder bood uitkomst en kwam op een middag een grote kartonnen doos langsbrengen. Sanne was thuis met haar moeder. ‘Wat zit erin?’ vroeg ze. ‘Katoenen luiers van de familie Jansen. Hun kinderen gebruiken ze niet meer en wij mogen ze nu hebben. Wil je zien wat er in zit?’ antwoordde moeder. Dat wilde Sanne wel en samen maakten ze de doos open. Het eerste wat zij zagen waren een stuk of vijftien plastic broeken en twee, nog nieuwe, pakjes strikslips. Daaronder lagen keurig opgevouwen een paar stapels witte katoenen luiers. Sanne had altijd Pampers gedragen en had nog nooit een plastic broek gezien. Ze pakte er één uit de doos en keek er aandachtig naar. Het was een duidelijk gedragen plastic broek, want de beenelastieken waren helemaal geel verkleurd. ‘Moet ik dát aan?’ vroeg Sanne ongelovig. ‘Nou, die is misschien wel erg verwassen. Maar kijk eens naar deze’, antwoordde moeder terwijl ze een hagelwitte plastic broek uit de doos opdiepte.
Moeder vertelde dat zij geen geld voor wegwerpluiers meer had en dat de gekregen katoenen luiers uitkomst konden bieden. Sanne zou ’s nachts twee katoenen luiers omkrijgen en haar zusje Anja één. Daarover zouden ze een plastic broek moeten dragen om lekkage in bed tegen te gaan. Voor de zekerheid zou moeder ook een inlegger in de luier doen om het absorptievermogen te vergroten. Ze zou hiermee veel geld besparen, omdat een inlegger veel goedkoper was dan een wegwerp broekluier. ’s Avonds na het douchen riep moeder de twee meiden naar de kamer van Sanne. Eerst moest Anja op het bed gaan liggen. Enigszins onwennig deed moeder haar een katoenen luier om en zette deze vast met veiligheidsspelden. Daarna moest Anja haar benen omhoog doen, waarna moeder een plastic broek over de benen schoof. Naast het bed controleerde zij nog even of alles goed zat, want mevrouw Jansen had verteld dat er lekkage zou ontstaan als de katoenen luier buiten de plastic broek zou steken. Goedkeurend over het resultaat keek moeder naar Anja en gaf haar een tikje op de plastic broek. ‘Zo lekker ding, jij bent klaar voor de nacht. Sanne ga jij maar liggen’. Het ritueel herhaalde zich bij Sanne, maar het aantrekken van de plastic broek verliep moeizaam. Moeder had twijfels of het broekje niet te strak zat, maar Sanne zei dat het wel goed was.
De volgende morgen bleek dat de meiden ’s nachts geplast hadden. Moeder controleerde de bedden en zag dat er geen lekkages waren geweest. In de badkamer hielp zij Sanne en Anja uit hun natte boel en deed de drie katoenen luiers en de plastic broekjes in de luieremmer onder de wastafel. Moeder zag meteen dat er bij Sanne grote rode striemen rond haar dijbenen liepen. Het was duidelijk dat de plastic broek veel te strak bij haar had gezeten. Ze opende de luieremmer en pakte het door Sanne gedragen plastic broekje eruit om te kijken welke maat er in het waslabel stond. Moeder bekeek alle plastic broeken in de kartonnen doos en kwam tot de conclusie dat er geen grotere maat bij zat. Ze moest dus een grotere maat plastic broek voor Sanne kopen, maar dat kwam haar financieel slecht uit. Haar oog viel op de pakjes strikslips. Moeder kende ze wel van horen zeggen, maar had nog nooit strikslips gebruikt. Ze las de instructie op de verpakking en maakte het zakje open. Er zaten 10 exemplaren in, allemaal wit op één blauwe na. Op de verpakking stond te lezen dat in de strikslip een wegwerp of katoenen luier kon worden gelegd. Moeder besloot die avond twee katoenen luiers te vouwen naar de vorm van de strikslip. Die avond besloot zij met Sanne te beginnen. Sanne ging op bed liggen en moeder schoof de strikslip met de voorgevouwen luiers met inlegger onder haar billen. Na enig passen en meten had moeder de juiste hoogte te pakken en knoopte zij de strikken op haar heupen vast. ‘Kom even naast me staan dan kijken we of alles goed zit’ zei ze tegen Sanne. Moeder controleerde haar werk en besloot dat zij één kant wat steviger moest strikken. Ze bekeek haar dochter en zei: ‘Nou, het lijkt wel een bikinibroekje. Ik vind dat het er leuker uitziet en jij Sanne?’. Sanne had daar niet echt een mening over, maar vond dat het beter was dan die bolle plastic broek. Vanaf dat moment droeg zij een strikslip en haar zus Anja een plastic broek.
Hoewel er soms wel eens wat lekkage was, hielden de katoenen luiers het meestal prima in de nacht. Maar al snel kwam moeder tot de ontdekking hoe bewerkelijk het allemaal was. Elke morgen gingen er drie katoenen luiers, een plastic broek en een strikslip in de luieremmer. Al na twee dagen was de luieremmer bijna vol. Met drie dagen moest zij zeker een witte was draaien, niet alleen omdat de emmer vol was maar ook omdat de emmerinhoud behoorlijk begon te ruiken. Er was geen wasdroger in huis en elke week moest zij meer dan 20 katoenen luiers zien droog te krijgen. In eerste instantie wilde moeder de boel niet buiten hangen, omdat het dan voor iedereen zichtbaar zou zijn en Sanne al zeven jaar was. Maar het drogen binnen zorgde voor problemen en het was onvermijdelijk dat op mooie dagen de was buiten zou worden gehangen. Dit betekende dat de hele buurt het kon zien. Moeder besloot zich daar niets van aan te trekken, te meer omdat Anja nog maar drie jaar was. Ze was overdag wel zindelijk, maar een driejarige die ’s nachts nog een luier moest dragen was niet ongewoon. Vanaf dat moment hing moeder de katoenen luiers, plastic broekjes en strikslips vrolijk wapperend aan de waslijn te drogen.
Bemoeizieke buren wonen overal en dat kon moeder al snel beamen. Ze had een vriendin geholpen tijdens een verhuizing en had daarom die week geen tijd gehad om te wassen. Daardoor stonden er twee volle emmers met 21 luiers, 7 plastic broeken en 7 strikslips op haar te wachten. Vrijdagnacht draaide de was in goedkope stroom en op zaterdagmorgen hing moeder alles in één keer in de tuin te drogen. De waslijnen hingen vrijwel helemaal vol met dit ‘nachtgoed’ van haar dochters. Tussen de middag zat moeder met een kop koffie en een sigaret te genieten van het voorjaarszonnetje toen zij hoorde ‘Zeg buur, heb je even?’. Op het tuinpad kwam buurvrouw Brenda Cornelissen aangelopen met een pakje onder haar arm. ‘Sorry dat ik stoor, maar dit pakje is net door de post afgegeven. Je hoorde zeker de deurbel niet’. Moeder was dankbaar voor haar hulp, want anders had ze op maandag helemaal naar het postkantoor gemoeten. Als dank bood ze buurvrouw Brenda een kop koffie aan, die daarop positief reageerde en ging zitten op een tuinstoel. Moeder drukte haar sigaret uit en ging de keuken in om twee koppen koffie in te schenken. Toen ze terug uit de keuken kwam zei Brenda met een nieuwsgierige blik in haar ogen: ‘Zo te zien heb je het er maar druk mee’. ‘Hoe bedoel je?’ antwoordde moeder. ‘Nou ik bedoel, zo vaak zie je niet meer zoveel luiers en plastic broeken aan de waslijn hangen. Onze Pieter is net zo oud als jouw Anja, maar Pieter is overdag al helemaal zindelijk’ zei Brenda. ‘Oh, maar dat is mijn Anja ook. Alleen ’s nachts wil het nog niet zo lukken’ reageerde moeder, die daarbij niet in de gaten had dat haar antwoord vreemd overkwam. Want om te produceren wat er nu aan de waslijn te drogen hing, moest Anja zeker drie weken natte luiers produceren. Buurvrouw Brenda begreep meteen dat zoveel wasgoed nooit bij één bedplasser vandaan kon komen. Daarom vroeg ze tussen neus en lippen door: ‘Waarom gebruik je eigenlijk plastic broeken en strikslips door elkaar?’ Zich nog steeds niet bewust van de suggestieve vraagstelling zei moeder: ‘Anja draagt een plastic broek ’s nachts en dat bevalt prima. Bovendien is ze nog maar drie jaar, dus zo erg is dat nu ook weer niet’. Buurvrouw Brenda glimlachte toen ze zei ‘Het lijkt me wel veel werk al dat katoen wassen. Gebruik je voor Sanne die strikslips?’ Moeder begon te blozen en Brenda hoefde geen antwoord te horen om te weten hoe de vork in de steel zat. ‘Dat is wel een hele last zeg, twee meiden nog in de luiers ’s nachts. Sanne is toch bijna zeven?’. Moeder herwon haar zelfvertrouwen: ‘Nee, ze is al zeven. Helaas heeft ze nog last van ongelukjes ’s nachts. Het zit in de familie, haar vader heeft er vroeg ook veel last van gehad’. Brenda wist genoeg en bracht een ander gespreksonderwerp ter sprake. Zij had die week nog heel wat op de buurt te vertellen; een meisje van zeven die nog met een luier naar bed ging! Haar zonen van drie en zes waren allebei al zindelijk. Dit was iets om goede sier mee te maken op de buurt en bij haar vriendinnen.
Op zich bevielen de katoenen luiers prima. Anja vond het altijd heel gezellig om een luier met veiligheidsspelden vastgepind te krijgen door haar moeder. Bovendien mocht ze de plastic broek zelf uit de lade halen en aantrekken. Dan voelde ze zich extra groot. Moeder controleerde dan altijd of de luier goed onder het elastiek was ingestopt om ‘hoog water’ in de nacht te voorkomen. Maar Anja deed bijna altijd de plastic broek goed aan en kreeg van moeder volop complimentjes. Sanne vond de strikslip plezierig, want die zag er heel meisjesachtig uit. Met die strikken aan de zijkant, leek het wel op het witte bikinibroekje dat zij in de zomer droeg. De verzorging voor de nacht was altijd een heel huiselijk ritueel, maar moeder was absoluut niet blij met het extra werk. Zij moest twee keer per week de witte was laten draaien. Als zij te lang wachtte, dan stond er bij wijze van spreken een rij luieremmers tot in de achtertuin.
Oma had oog voor het vele extra huishoudelijk werk van haar dochter met de katoenen luiers. Toen ze hoorde dat de katoenen luiers in het weekend het bed niet altijd droog hielden, besloot zij de kleinkinderen op een speciale manier te sponsoren en de werkdruk van haar dochter wat te verlichten. Oma kocht voor haar dochter twee pakken nachtluiers, één in de maat van Sanne en één in de maat van Anja. Deze luiers waren uitsluitend bedoeld voor het weekend en werden gedragen gedurende de lange vrijdag- en zaternacht. De middag dat oma van haar fiets stapte om een kop koffie te drinken vergat moeder nooit. Uit de fietstassen van oma staken twee grote pakken luiers, die zij eruit haalde en overhandigde met de mededeling ‘Als een pak leeg is, dan geef je maar een seintje dan haal ik wel een nieuwe’. Moeder was ontroerd door het lieve gebaar.
Ongeveer een half jaar nadat moeder op de katoenen luiers voor haar dochters was overgegaan, kreeg zij een aanbod voor een part-time baan. Ze kon als telefoniste aan de slag bij een medische praktijk. Ze besloot de baan aan te nemen, want ze mocht schooltijden werken. Anja zou ging nu ook naar school gaan en ze kon als telefoniste ’s middags om half vier thuis zijn. Moeder nam de baan aan voor vier werkdagen, op woensdag en in het weekend was zij vrij. De nieuwe baan had als gevolg dat moeder minder tijd had voor het huishouden, maar daar tegenover stond dat de inkomsten in het gezin met sprongen vooruit gingen. Even had moeder overwogen om aan oma te vragen of zij de luierwas wilde overnemen, maar ze zag het eigenlijk niet zitten om wekelijks met twee volle stinkende luieremmers naar haar moeder te gaan. Omwille van tijdwinst was het beter om weer wegwerpluiers te kopen, net als voorheen. Bovendien kon ze de kosten van deze luiers zich nu weer veroorloven. Nadat ze haar arbeidscontract had ondertekend fietste moeder in opperbeste stemming naar het stadscentrum om zichzelf te trakteren op een mooie bos bloemen. Naast de bloemist zat ook een drogisterij, die met grote reclameborden op de stoep duidelijk maakte dat de Pampers deze week in de reclame waren. Moeder aarzelde niet, ze liep de drogisterij binnen met de bloemen in haar hand en pakte voor elk van haar dochters het juiste pak luiers uit het schap. Ook dat was een manier om haar nieuwe baan te vieren. Ze zou morgen de laatste luierwas draaien, zo nam ze zich plechtig voor.
Oma wist natuurlijk van het bedplassen van haar kleindochters af en maakte daar gezien de recente huwelijksperikelen geen stennis over. Twee keer per maand moesten Sanne en Anja bij hun oma logeren, omdat moeder dan een telefonische avonddienst moest draaien. Oma was iemand met vaste gebruiken. Het was haar gewoonte om na het badgebeuren de kinderen hun pyjama’s te laten aandoen, inclusief hun nachtluiers. Meestal had Sanne over haar luier een pyjamabroek, maar op een warme zomeravond had oma haar alleen een T-shirt aangetrokken. Haar witte nachtluier was goed zichtbaar onder haar blauwe shirt. Ook haar zus Anja had die avond alleen een T-shirt aan boven haar nachtluier.
Zoals altijd mochten ze bij oma op zaterdagavond nog even chips eten op de bank en TV kijken. Er was een leuke film en de meiden mochten een uurtje langer blijven zitten dan normaal. Het was toch weekend en oma vond het reuze gezellig met de meiden in de huiskamer. Door de frisdrank en de lange film moest Sanne ontzettend nodig plassen en zoals ze thuis ook gewend was liet ze haar plas maar lopen. Oma had niets in de gaten, totdat ze riep ‘Meisjes de film is af, nu tanden poetsen en naar boven’. Anja stond als eerste op van de bank, maar zij was gewoon droog. De luier van Sanne was aan de voorkant behoorlijk nat en de vochtverklikker op het plastic was helemaal verkleurd. Toen Sanne opstond van de bank bleef de blik van oma op haar luier gefocust. ‘Kom eens even hier’ zij oma tegen haar. Haar hand ging naar de luier en zij voelde eraan. ‘Je hebt geplast. Heb je daar helemaal niets van gemerkt?’ vroeg oma eerder bezorgd dan boos. Sanne wist niet veel meer uit te brengen dan ‘Ik heb toch een luier om? Van mama mag ik dan ook plassen’. Oma besloot dat het weinig zin had om met Sanne in discussie te gaan. Ze zou met haar dochter nog wel eens een hartig woordje wisselen, want zo werden haar kleindochters natuurlijk nooit zindelijk ’s nachts. Tegen Sanne zij ze: ‘Ga je tanden maar poetsen en doe deze natte luier af en pak een nieuwe uit de weekendtas. Ik doe je zo wel een schone om, want ik wil niet dat je zolang nat in bed ligt’. Toen zij Sanne even later op het logeerbed een droge luier omdeed zei oma wel dat ze liever niet meer had dat Sanne bij haar thuis express in haar broek plaste. Sanne beloofde het, maar bij de volgende logeerpartij had oma haar gewoonte toch maar aangepast. Ze kreeg de luier niet meteen na het badderen om, maar pas bij het naar bed gaan.
Al snel bleek dat oma er inderdaad werk van had gemaakt en met haar moeder had gepraat over het express plassen in de luier door Sanne. ‘Ik hoorde dat je al in je luier had geplast tijdens het TV kijken. Waarom heb je dat gedaan?’, vroeg haar moeder. Nu begreep Sanne dat het haar moeder toch wel ernst was, maar een goed antwoord had ze niet en ze stamelde: “Het was zo gezellig op de bank en ik moest echt heel nodig. Jij zegt toch ook wel eens doe het maar in je luier?’. Moeder begreep dat haar nachtelijke opmerkingen vanuit de slaapkamer een bijkomend effect hadden. Haar dochter was wel erg gemakzuchtig geworden.
Omdat haar zusje ook gewone luiers met plakstrips droeg, kocht haar moeder uit gewoonte ook voor Sanne dezelfde soort Pampers, maar dan in de allergrootste maat. Inderdaad begon Sanne daar niet alleen te groot voor te worden, maar het was ook een luier die zich niet gemakkelijk tussentijds liet afdoen. Haar moeder besefte dat om haar dochter de mogelijkheid te geven tussentijds een plas op de WC te doen, wellicht toch speciale nachtbroekjes een betere oplossing waren. Nog dezelfde dag kocht ze een pak Dry-Nites voor Sanne. Moeder liet haar zien dat deze broekjes heel gemakkelijk tussentijds uit te trekken waren. Die avond kreeg Sanne niet meteen een Dry-Nite om, want haar moeder zou haar tussen half twaalf en twaalf uren nog even opnemen en op de WC zetten. Ze kwam haar belofte na en haalde Sanne om die tijd uit bed. Ze was inderdaad droog en deed een grote plas op de toiletpot. Bij het terugleggen in bed trok zij Sanne de Dry-Nite aan.
De keuze voor Dry-Nites bleek niet veel verschil te maken. Bijna elke ochtend was de luier nat. Hij was alleen niet doorweekt, omdat moeder de moeite nam om haar rond middernacht op te nemen, waardoor een groot deel van haar urine toch nog in het toilet belandde. Maar in het weekend ging het mis. Moeder was vrijdagavond erg moe en was vroeg naar boven gegaan en in slaap gevallen. Ze vergat Sanne op te nemen en die plaste ’s nachts tot twee keer. Koud en doorweekt werd zij zaterdagmorgen wakker. Omdat moeder pas laat uit bed kwam, ontdekte ze de schade pas laat. Eromheen gaan kon ze niet, want de slaapkamer stonk vreselijk naar nat beddengoed. Ze liep boos naar benden en riep tegen Sanne: ‘Waarom is je bed zo’n natte bende?’. Sanne die met haar zus op de bank zat kon niet veel meer zeggen dan ‘Omdat ik geen luier om heb gekregen vannacht’. Moeder begreep dat ze onredelijk was en verontschuldigde zich. Ze sprak met Sanne af dat ze haar Dry-Nite bij het naar bed gaan zelf kon aandoen, zodat er geen nat bed meer zou zijn als moeder dat vergat te doen.
In haar slaapkamer stapte Sanne die zaterdagavond in haar Dry-Nite en trok het broekje omhoog. Ze vond de print aan de buitenkant wel leuk staan. Haar moeder zat een sigaret te roken beneden, maar kwam toch nog even naar boven om haar een nachtzoen te brengen. ‘Slaap maar lekker schat’, zei ze bij het verlaten van de kamer. Snel viel Sanne in een diepe slaap en door de vele frisdrank die avond hield zij het niet droog. ’s Nachts plaste ze onbewust enkele keren in haar luier en de volgende morgen bleek de drijfnatte Dry-Nite gelekt te hebben. Dat viel tegen, wel een luier om en toch een behoorlijk nat bed. Met die andere luiers had Sanne daar nooit last van gehad. Ze ging naar de badkamer en trok het verzadigde broekje uit en stopte het in de luieremmer. Haar zusje was inmiddels ook uit bed gekomen, maar die had niet gelekt en hield haar natte Pamper nog even aan.
Vooral in het weekend bleek de Dry-Nite niet goed te voldoen. Eigenlijk was het absorptievermogen voor Sanne niet genoeg. Moeder zag het probleem ook in en vond het erg vervelend om in het weekend steeds met nat beddengoed te zitten, ondanks alle goede bedoelingen. Daarom vroeg zij aan Sanne of ze het een goed idee zou vinden om voor het weekend een andere luier te gebruiken, maar dat zou waarschijnlijk niet zo’n vrolijk broekje zijn als een Dry-Nite. Sanne sputterde niet tegen en zei dat ze in het weekend haar oude Pampers wel weer wilde dragen. Maar moeder legde uit dat ze daar inmiddels te groot voor was geworden en dat ze op zoek moesten naar een alternatief.
Die week bezocht moeder de apotheek en liet zich uitgebreid adviseren over de oplossingen voor het bedplassen van een achtjarig meisje. Eerst liet de apothekersassistente een pant zien, zoals een Dry-Nite, maar moeder gaf meteen te kennen dat die onvoldoende absorptie zou hebben voor het weekend. ‘Nou, dan blijft eigenlijk alleen een broekluier met plakstrips over’ zei de apothekersassistentie. Moeder kreeg van twee merken een paar luiers mee: Attends en Tena. ‘Probeer ze de komende weekenden maar eens uit, dan horen we wel welke het beste bevalt’, zei de apothekersassistente.
Thuis bekeek moeder de proefpakketten en begreep dat deze exemplaren er toch wel heel luierachtig uitzagen. Ze waren vrij groot, helemaal wit en hadden plakstrips. Zou Sanne dit wel willen? Moeder had die vrijdagavond een feestje en wilde de oppas, een jong meisje van dertien, niet vragen om Sanne rond twaalf uur op te nemen. Bovendien vond ze het vervelend voor Sanne om de oppas met haar luier te confronteren, want zoveel jaren ouder was de oppas nu ook weer niet. Hoewel Sanne soms zelf uit bed kwam om te plassen, was dat allerminst zeker. Daarom besloot moeder dat deze vrijdagavond een goed moment was om de Attends eens te proberen. Gelukkig hoefde moeder niet al te vroeg naar het feestje, zodat zij om half negen zelf Sanne haar nieuwe luier kon omdoen. Sanne ging op haar bed liggen, moeder vouwde de Attend broekluier uit en schoof die onder haar billen. Vlot werden de plakstrips vastgemaakt.
Toen Sanne opstond van haar bed zag het er inderdaad erg luierachtig uit. Maar ze maakte geen problemen en zei tegen haar moeder dat de luier lekker stevig zat. Moeder gaf haar een kus, streelde haar luierkont en zei ‘Doe je pyjama maar aan, dan kun je nog een half uurtje beneden zitten’. Haar zus Anja zat al beneden met de oppas op de bank. ‘Als er problemen zijn dan kun je me mobiel bellen en ben ik er zo, want het feestje is maar een paar straten verder’ zei moeder bij het weggaan tegen de oppas. Toen moeder de deur achter zich dichttrok zei de oppas tegen Anja en Sanne: ‘Willen jullie nog wat drinken, want jullie mogen nog een half uur televisie kijken van je moeder’. Dat wilden de meiden wel, maar toen riep de oppas uit de keuken ‘Het pak drinken is op, waar staat een nieuwe?’ Omdat de oppas voor de eerste keer in huis was, wist zij niet waar de voorraad lag. Sanne zei ‘Ik pak wel een pak, loop maar even mee naar de bijkeuken dan laat ik je zien waar alles staat’. Bij het opstaan van de bank en het lopen kraakte de Attends behoorlijk, maar de oppas hoorde het niet omdat de TV aanstond. In de bijkeuken aangekomen wees Sanne haar waar de pakken drinken stonden en de chipsvoorraad. Toen zij de bijkeuken uitliep kraakte de luier opnieuw en het was in de stille opbergruimte heel goed te horen. Aangetrokken door het krakende geluid keek de oppas naar de pyjamabroek, maar ze kon niets ontdekken. Sanne was zich sowieso niet bewust van het kraken, want ze droeg al zo lang nachtluiers.
Als de oppas al vermoedens had gehad over een luier, dan hoefde ze niet lang te twijfelen. Haar zusje Anja vroeg doodleuk op de bank aan Sanne of mama haar nachtluier al had omgedaan. De oppas deed of zij het niet had gehoord. Ze bracht eerst Anja naar bed en kwam even later bij Sanne welterusten zeggen. Voordat ze dat deed zij ze tegen Sanne: “Je hoeft je niet te schamen hoor. Mijn zusje plaste vroeger ook in bed en ik weet hoe zij zich voelde. Ik begrijp het wel hoe het moet zijn om met een luier te moeten slapen. Daarom zal ik het zeker aan niemand vertellen. Het blijft gewoon ons geheimpje.” Sanne begon te blozen, maar begreep wel dat ze haar oppas kon vertrouwen. Daarom vroeg ze: “Hoe lang heeft jouw zusje dan in bed geplast?”. “Tot haar tiende jaar, want toen lukte het om met een plaswekker het bedplassen te stoppen.” De oppas praatte nog een kwartiertje door over haar zus en de plaswekker en deed toen het licht uit. Met een gerust hart viel Sanne in een diepe slaap.
’s Morgens om een uur of zes werd Sanne wakker toen de buurman luidruchtig zijn motorfiets startte. Het was zaterdagmorgen en Sanne keek naar de wekker. Ze kon nog wel een paar uurtjes blijven liggen. Plotseling herinnerde ze zich dat ze de avond ervoor van haar moeder een nieuwe luier had omgekregen om uit te proberen. Haar hand ging in haar pyjamabroek en ze voelde het plastic van de Attends. Met haar wijsvinger ging ze onder het beenelastiek van de Attends door en ze voelde dat de luier nat was. Ze had dus toch tijdens haar slaap geplast. De luier voelde echter heel comfortabel en zat goed om haar lichaam heen. Even besloot Sanne om eruit te gaan om te gaan plassen op het toilet. Maar haar luier was toch al nat. Wat maakte het uit of die nog een beetje natter zou worden? ‘Droog’ zou deze nacht toch al niet op haar resultatenkalender worden gezet. Ze besloot daarom haar plas te laten lopen. Gulzig zoog de luier haar urine op en Sanne draaide zich om voor nog een paar uurtjes slaap.
Pas na negenen werd Sanne wakker door het gegiechel van haar zusje op de gang. Moeder en Anja waren bezig richting de badkamer te gaan. De slaapkamerdeur ging open en Anja riep: “Opstaan Sanne, we gaan straks op verjaardagsvisite.” Haar zusje liep de slaapkamer in en Sanne zag dat zij alleen haar drijfnatte nachtluier nog om had. Moeder stak haar hoofd om de deurpost en riep Anja naar de badkamer. Sanne rekte zich uit en stond enkele minuten later op. Ze kwam haar moeder tegen op de overloop, die met de natte luier van haar zusje in de hand stond. Moeder zei goedemorgen en gaf Sanne een kus. ‘Hoe is het vannacht gegaan?’ vroeg moeder. Sanne begreep meteen dat het om haar nieuwe luier ging. ‘Goed hoor, maar hij is niet droog gebleven’. Moeder glimlachte en antwoordde ‘Nou, dan zullen we eens kijken of er geen lekkage is’. Ze legde de luier van Anja op de grond en trok de pyjamabroek van Sanne half naar beneden. De vochtindicators van de Attends waren helemaal verkleurd en ook aan de achterkant was het vocht hoog opgetrokken. ‘Zo, jij bent al net zo nat geworden als je zusje vannacht. Maar de luier heeft het goed gehouden en je pyjama en bed zijn nog helemaal droog. Dit is beter dan die Dry-Nites vind je ook niet?’. Ze praatten samen nog wat over ditjes en datjes, terwijl moeder bij Sanne de nachtluier afdeed op de gang. Het was tijd om in bad te gaan.
De zaterdagnacht kreeg Sanne de Tena Slip XS als proef om. Ook deze luier paste haar uitstekend, maar had net als de Attends een luierachtig uiterlijk. Die avond liet moeder haar rond middernacht nog even plassen. Zondagmorgen werd Sanne om acht uur wakker en ze voelde dat ze ontzettend nodig moest plassen. Ze voelde in haar luier, maar die was nog helemaal droog. Ze had niet in bed geplast! Snel liep ze naar de badkamer, deed de droge Tena Slip af en ging plassen op het toilet. Vol trots vertelde ze haar moeder dat ze droog was gebleven. Ook begon Sanne over het verhaal van de plaswekker die bij het zusje van de oppas zulke goede resultaten had opgeleverd. Moeder had al eens over de plaswekker bij de huisarts geïnformeerd, maar te horen gekregen dat kinderen dan zeker een jaar of acht moesten zijn en ook zeer gemotiveerd om van het bedplassen af te komen. Ze begreep dat Sanne gelijk had en de tijd was aangebroken om deze methode te proberen. Haar dochter had de juiste leeftijd en ze leek gemotiveerder te zijn dan ooit.
Die week zaten Sanne en haar moeder bij de huisarts om over de plaswekker te praten. De huisarts vond het een goed idee en zag geen redenen om het niet te proberen. Moeder kreeg een verwijsbrief mee en een adres van een plaswekkerleverancier die bij hun verzekeringsmaatschappij was aangesloten. Het principe bleek vrij simpel. In plaats van een luier zou Sanne een speciaal broekje aankrijgen met daarin vochtsensoren. Zodra zij begon te plassen zou de vochtsensor via een paar elektradraden de plaswekker alarmeren, waarna deze met een duidelijk signaal zou afgaan. Het schrikeffect dat de alarmering teweeg zou brengen, moest helpen om haar meer bewust te maken en haar spieren beter te oefenen. Als ze werd gewekt door het alarm, moest Sanne direct naar het toilet gaan.
Het aantrekken van het broekje was eenvoudig en ook de elektradraden waren gemakkelijk te verbinden. Toen Sanne de eerste keer met het broekje en de elektradraden in bed lag voelde dat helemaal vreemd. Ze had al zoveel jaar elke nacht met een luier om geslapen. Terwijl ze lag te denken over haar belevenissen van die dag, viel ze in een diepe slaap. Tegen twee uur ’s nachts gilde het alarm door het huis. Sanne schrok wakker, maar was half slaapdronken en besefte eerst niet goed wat er aan de hand was. Ondertussen bleef het alarm maar gillen, want Sanne had nog niet de routine om het apparaat nu uit te drukken. Toen hoorde ze haar moeder de slaapkamer binnenrennen: “Lieverd, doe dat alarm eens uit.” Moeder drukte het alarm in en kalmeerde Sanne. Ze keken naar haar broekje dat een nat plekje had, maar zeker niet doorweekt was. Het alarm had het plassen van Sanne gestopt. ‘Ga maar even plassen op de WC, dan pak ik even een schoon broekje’ zei moeder. Daarna gleed Sanne terug in bed, terwijl haar moeder het broekje omdeed en de draden weer verbond. ‘Goed gedaan meid, een dikke kus, hartstikke goed’ zei moeder terwijl ze het licht weer uitdeed.
De volgende nachten herhaalde het ritueel zich, maar Sanne wist nu wel hoe je het alarm moest stopzetten. De hele schoolweek lukte het haar om na de eerste plasscheuten wakker te worden en naar het toilet te gaan. Ook waren er twee nachten dat ze helemaal droog was en pas de volgende ochtend moest plassen op de WC. Op zondag mocht Sanne mee met een vriendinnetje naar een attractiepark. Het werd een te gekke dag, die werd afgesloten met een pizzeria. Helemaal opgewonden van de leuke dag, en pas laat op de avond, werd Sanne weer thuis afgezet. Ze praatte met haar moeder honderduit en ging pas om elf uur naar bed. Zoals gebruikelijk had ze het speciale broekje aan en de plaswekker ingeschakeld. Maandagmorgen werd Sanne om vijf uur wakker in een drijfnat bed. Ze had blijkbaar twee keer geplast, want alles was doorweekt. ‘Hoe kon dat nu?’. Huilend liep ze naar haar moeder, die vanuit haar slaapdronken toestand nogal kribbig reageerde. Moeder kwam niet uit bed, maar zei tegen Sanne dat ze bij haar in bed kon komen voor de laatste uurtjes slaap. Ze zouden straks wel zien. Toen Sanne met haar moeder die ochtend de slaapkamer binnenstapte was de plaslucht onmiskenbaar. Moeder pakte de doorweekte lakens en begreep dat Sanne al haar plas ongeremd in bed had laten lopen. ‘Waarom was de wekker niet afgegaan?’. Ze zou de leverancier eens opbellen.
Van de leverancier van de plaswekker kreeg moeder te horen dat hoogstwaarschijnlijk de draden waren losgegaan tijdens de slaap. Als kinderen heel druk woelden in hun bed kon dat wel eens gebeuren. Moeder begreep dat Sanne inderdaad onrustig had geslapen als reactie op de druk verlopen zondag. Die avond controleerde ze de draden nog eens extra bij Sanne toen zij ging slapen. Die week ging de plaswekker verschillende keren af. Op donderdagnacht zelfs twee keer. En steeds werd haar moeder wakker van het gerommel door Sanne. Maar hoe moe ze ook werden van de onderbroken nachten, moeder besloot dat ze moesten doorzetten.
Na een maand begonnen de schoolprestaties van Sanne terug te lopen. Van de juf kreeg moeder vragen over waarom Sanne steeds zo vermoeid in de klas was en blijkbaar veel moeite had met concentreren. Moeder herkende de vermoeidheidsymptomen, want ook zij liep na vijf weken op de top van haar kunnen. Het was zonneklaar dat de plaswekkertraining bijzonder veel energie in huis opslokte. Sanne bleef desondanks gemotiveerd en ze werd zelfs verschillende keren ’s nachts wakker nog voordat de wekker afging.
Of het door de vermoeidheid kwam of gewoon domme pech, maar in de 8e week van de training werd Sanne behoorlijk ziek. Ze had hoge koorts en zware diarree. De huisarts stelde als diagnose een virus dat heerste en ze kreeg een antibioticakuur en moest zeker een week in bed blijven. Weer naar school gaan zou pas na een dag of tien kunnen. Haar ziekte maakte het gebruik van de plaswekker eigenlijk onmogelijk, want de eerste nacht had ze het broekje ernstig bevuild. Op de wekker reageerde ze nu helemaal verkeerd en het verergerde de situatie alleen maar. Daarom besloot haar moeder dat ze maar moesten vertrouwen op de resultaten van de plaswekker tot nu toe. Met rillende koorts ging Sanne die avond zonder plaswekker en ook zonder luier naar bed. De actie bleek geen succes, want de volgende morgen was het bed zowel nat als bevuild. Huilend van ellende gaf Sanne toe dat het die avond beter zou zijn als ze een Dry-Nite aan zou trekken.
De vermoeidheid en de ziekte waren fatale factoren voor de zindelijkheidstraining. In de eerste week van haar ziekte was haar Dry-Nite elke nacht nat en soms ook vies. In de tweede week knapte Sanne zienderogen op. Haar darmklachten waren verdwenen en de kuur sloeg aan. Wel was ze nog slap en vermoeid. Haar moeder vroeg haar of ze de plaswekker weer wilde gebruiken die avond. Dat vond Sanne een goed idee, maar die nacht werd haar bed opnieuw nat omdat zij in haar onrust de draden opnieuw had losgetrokken en dus niet werd gealarmeerd. Ditmaal werd zij midden in de nacht wakker tussen de doorweekte lakens. Ze begon rillend van de kou haar bed af te halen, toen haar moeder met slaapogen de kamer binnenstapte. ‘Wat ben je toch allemaal aan het doen?’ Sanne gaf geen antwoord, maar moeder begreep al snel dat de plaswekker weer gefaald had. ‘Laat je bed maar voor wat het is schatje. Als je wilt mag je wel de rest van de nacht bij mij slapen, maar ik denk dat het goed is dat je dan voor de zekerheid even een Dry-Nite aantrekt’. Daar had Sanne geen bezwaar tegen en met het luierbroekje om kroop ze veilig in moeders warme bed. Gelukkig maar, want de volgende morgen was de Dry-Nite geelgekleurd van alle plas.
De volgende nacht werd de plaswekker opnieuw geïnstalleerd. ’s Nachts ging de wekker gillend af, maar Sanne werd niet wakker. Haar moeder en zusje wel. Anja liep geschrokken door de gang. Moeder had die avond teveel gedronken en werd met hoofdpijn door die vervelende plaswekker gewekt. Het hele huis was ’s nachts om drie uur in rep en roer. Behalve Sanne, die plaste ondanks het alarm haar bed vol. Moeder ging de kamer van Sanne in om de wekker uit te zetten. Ze keek onder de dekens en zag de natte zooi. ‘Waar was ze eigenlijk mee bezig?’ Ze keek naar Anja, die in haar T-shirt en nachtluier naast haar stond te kijken. Ze tikte het zusje op haar luierkontje en zei: ‘Kom, dan breng ik je weer naar bed.’ In haar slaap vervloekte moeder die ellendige plaswekker. ’s Morgens werd Sanne in haar natte bed wakker. Het was koud en de urinegeur was doordringend. Na het ontbijt kwam ze bij haar moeder in de keuken staan. Misschien bang voor de reactie, maar heel stil vroeg Sanne; ‘Mag ik vanavond weer een luier aan mam?’ Een paar weken geleden zou moeder afwijzend hebben gereageerd, maar het leek haar nu gewoon de beste oplossing. De volgende dag zou Sanne weer naar school gaan. Een goede nachtrust was nu heel belangrijk om haar dochter weer lekker op de rails te krijgen.
Na het douchen liep Sanne naar haar slaapkamer. Achterin haar kledingkast lag het pak Dry-Nites. Ze pakte een exemplaar uit het pak en trok het luierbroekje aan. Bij het naar bed brengen vroeg haar moeder: ‘Zal ik je om middernacht even wekken om te plassen. Als je heel vast slaapt, laat ik je wel liggen. Is dat goed?’ Eerlijk gezegd kon het Sanne op dat moment weinig schelen of het een droge of natte nacht zou worden. De had zoveel gebroken en vervelende nachten achter de rug, dat ze eindelijk wel eens rustig wilde slapen. Bovendien moest ze morgen weer naar school. Met het veilige luierbroekje aan viel Sanne als een roos in slaap. Het resultaat laat zich raden en de volgende morgen kon ze het drijfnatte exemplaar in de luieremmer in de badkamer stoppen.
Vrijdagavond kreeg ze al vroeg haar Dry-Nite aan. Op de bank voor de TV kreeg Sanne aandrang tot plassen, maar toch besloot zij om naar de WC te gaan. De plaswekkertraining had in die zin wel resultaat opgeleverd. Ook vrijdagnacht hield Sanne het niet droog in bed. Sterker nog, ze plaste ook in de vroege morgen nog een keer in haar broekje. Dit hield de Dry-Nite niet en weer had ze op zaterdagmorgen een grote natte plek in bed. Die lekkage viel haar moeder ook op en ze begreep dat in het weekend een ander type luier noodzakelijk was. Ze hadden voor de training de Attend geprobeerd en één nacht de Tena Slip XS, maar toen was ze droog gebleven. Er lag nog één proefverpakkingen Tena Slip in huis en die kreeg Sanne op zaterdagavond om haar heupen geplakt. Moeder was nog altijd heel bedreven in het omdoen van luiers met plakstrips, want ze deed haar zusje Anja elke nacht de grootste maat Pampers om.
In bed voelde Sanne aan de Tena Slip en ze moest bekennen dat de luier erg prettig zat. Lekker zacht en het voelde fijn aan om haar lichaam. Ze streelde met haar hand over het zachte plastic. Zou deze luier het echt droog houden?, vroeg ze zich af. Maar toen besefte Sanne dat deze luier op proef was en dat het juist de bedoeling was om vast te stellen of deze al het vocht goed zou opnemen. De vorige keer met deze slip om was ze droog gebleven. Ze besloot dat ze voor deze ene keer maar express nat moest worden om te kijken of de luier beviel. Nog voordat ze in slaap viel voegde ze de daad bij het woord en plaste al een beetje. Op zondagmorgen was de slip behoorlijk nat. Bij het opstaan voelde Sanne dat het tijd werd om te plassen, maar in plaats van naar het toilet te gaan liet zij alles lekker lopen. Beneden kwam ze Anja tegen die met haar Lego zat te spelen. Ze zag dat haar zus haar nachtluier ook nog om had. ‘Hé Sanne, kom je meespelen’. Dat leek haar wel wat en de twee zussen gingen verder met het bouwen van een groot legohuis. Sanne zag haar zus zitten op haar knieën bij de doos vol bouwstenen. Toen stopte ze met rommelen en Sanne zag dat haar lichaam verstrakte. Even later vormde zich een extra gele vlek onderin de luier. Ja hoor, haar zus deed het gewoon in haar broek. ‘Anja, je zit hier in je luier te plassen’ riep Sanne. Anja reageerde assertief: ‘Dat doe jij ook zo vaak’. ‘Niet waar’, sputterde ze tegen, maar Sanne begreep dat er wel een kern van waarheid in zat.
Toen hun moeder een half uurtje later beneden kwam, kon Sanne het toch niet laten om te zeggen dat Anja express in haar luier had zitten plassen. Moeder hield niet van klikken en ging er niet op in. Wel begreep moeder dat het laatste jaar de zindelijkheidstraining van Sanne alle aandacht had gekregen. Aan Anja had zij weinig tijd besteed, omdat ze in het verleden op die leeftijd met de pogingen bij Sanne ook slechte ervaringen had. Maar de tijd vloog voorbij en Anja zou volgende maand alweer zes jaar zijn. In de keuken hoorde Sanne dat moeder over het onderwerp begon tegen Anja. Moeder had besloten om Anja dezelfde training te laten volgen als haar grote zus. Anja zou niet langer de grootste maat Pampers meer omkrijgen, maar op de doordeweekse dagen een Dry-Nite, zodat ze het broekje gemakkelijk kon uittrekken om naar het toilet te gaan. Net als Sanne zou ze in het weekend een dikkere luier mogen dragen, de haar vertrouwde Pampers. Ook zou Anja, net als Sanne, rond middernacht worden opgenomen om te plassen.
Al na een paar weken bleek dat Anja niet erg gemotiveerd was. Het ’s nachts opnemen was een drama. En ze huilde en schopte haar moeder in een soort slaapdronken woede. Vaak was het trouwens te laat, want haar Dry-Nite was dan al meestal nat. Bovendien moest moeder haar dan een schone Dry-Nite omdoen, omdat de ervaring had geleerd dat dit luierbroekje geen twee of drie plassen per nacht doorstond. Het gevolg was dat Anja bijna een heel pak Dry-Nites per week nodig had om het bed droog te houden. Sanne kon twee weken toe met een pak, maar alles met elkaar betekende het wel dat moeder elke week 1 à 2 pakken luiers bij de supermarkt moest meenemen. En dat terwijl haar dochters nu zes en tien waren.
Vaak was Anja in haar Dry-Nite zo nat dat ze in bed had gelekt. Anja had een hekel aan de Dry-Nites en het was duidelijk dat ze liever haar Pamper omkreeg. ‘Waarom mag ik geen Pamper om?’ bleef ze maar vragen aan haar moeder. Na drie maanden aanmodderen begreep moeder dat de zindelijkheidstraining bij Anja te vroeg was en ze besloot ermee te stoppen. Moeder sprak met Anja af dat ze voorlopig weer met een gewone luier naar bed mocht en dat het middernachtelijk opnemen niet meer zou gebeuren. Als Anja weer verder wilde gaan met de training, dan moest ze dat tegen haar zeggen en dan zou ze die nacht een Dry-Nite mogen dragen. Al snel bleek dat het pak Dry-Nites nooit meer werd aangesproken.
Aan de ene kant vond Sanne het zielig voor Anja dat haar zindelijkheidstraining niets had opgeleverd. Aan de andere kant vond ze het wel prettig dat haar zusje net als zij een nachtluier droeg. Ze had het toch wel moeilijk gevonden als haar jongere zusje eerder een droog bed zou krijgen dan zij. Op zaterdagmorgen zaten de twee meisjes met elkaar op de bank TV te kijken met hun volle nachtluiers nog aan. ‘Ik ben blij dat ik weer Pampers mag dragen’ zei Anja tegen Sanne. ‘Nou, ik draag ook liever deze Tena Slip dan zo’n Dry-Nite. Hier kun je lekker lang in plassen’ fluisterde Sanne terug. ‘Waarom mag jij door de week dan geen Tena Slip dragen, ik mag nu toch ook weer de hele week een Pamper aan?’ reageerde Anja. Daar zat wat in bedacht Sanne zich.
Met de motivatie van moeder en de meiden op nul, kwam er van de zindelijkheidstraining niets meer. Moeder had besloten het onderwerp voorlopig te laten voor wat het was. Zij had het reuze naar haar zin als telefoniste op de medische praktijk, maar het vergde veel tijd. Liever had ze rust en gezelligheid in huis, dan continu die oververmoeidheid en stress. De vraag van Sanne of ze door de week ook een Tena Slip om mocht krijgen had haar wel een beetje verrast, maar erg vond ze het niet. ‘Natuurlijk mag dat als je dat prettiger vindt’ antwoordde ze. Sanne reageerde heel opgelucht en gaf haar moeder een dikke kus. Moeder voelde direct aan dat voorlopig de rust in huis was teruggekeerd. Dit bedoelde ze nu met gezelligheid en wat maakte die twee natte luiers in de badkamer ’s morgens nu echt uit. Het werd tijd dat het gezin een wat stabielere periode zou doormaken.
Intuïtief voelden Sanne en Anja aan dat zij, hoewel ze het niet hardop zeiden, hun nachtluiers wel prettig vonden. Na hun moeder er vrede mee had gevonden, konden ze hun luier dragen wanneer ze wilden. ’s Avonds deden ze hun luiers meteen na het douchen aan, ook als het nog vrij vroeg was. Sanne plaste dan geregeld nog voor het slapen gaan al in haar luier. Anja had de gewoonte dat te doen als ze net in bed lag. Het laat zich raden dat vanaf die tijd de meiden geen enkele nacht meer droog bleven. En als de luier ’s morgens toch nog droog bleek te zijn, dan plasten ze er alsnog in. De luier verbergen onder een pyjama deden ze meestal ook niet. De twee meiden vonden het fijner om in een T-shirt te slapen met alleen hun luier eronder. Op lente- en zomeravonden liepen ze zelfs met alleen hun nachtluier om door de tuin. Hun moeder zat dan vaak in het late zonnetje te genieten van een sigaret, terwijl haar kinderen gingen badmintonnen of iets dergelijks. De luiers waren geen enkel punt van discussie meer.
Sanne herinnerde dit als een heel gelukkige tijd. Hoewel ze het vervelend vond om een bedplasser te zijn, was de comfortabele luier en het gedeelde lot met haar zusje, geen reden om zich er erg druk over te maken. Omdat nachtluiers thuis gewoon waren, was het ook niet vernederend of vreemd om er één te dragen. Maar buiten de deur lag dat natuurlijk anders. Behalve bij oma, want die was vertrouwd met de nachtluiers van haar kleinkinderen. Op school sprak Sanne er met niemand over en ze was er vrij zeker van dat niemand het wist, behalve haar allerbeste vriendin Kim. Ze zat met Kim in de klas vanaf haar kleuterjaren. Toen ze een jaar of vijf was, kwam Kim een keer logeren. Vooraf hadden de moeders gesproken over het bedplassen van Sanne en aan Kim verteld dat zij ’s nachts nog een luier omkreeg. Dat vond het vriendinnetje geen enkel probleem en zo groeide zij mee met het feit dat Sanne een bedplasser was. Ook op 10-jarige leeftijd nog. Bij Kim durfde Sanne wel te slapen, maar ze deed haar luier pas aan in bed en trok hem ’s morgens meteen uit. De natte luier werd door de moeder van Kim dan meteen afgevoerd. Bij andere vriendinnetjes omzeilde Sanne het probleem door gewoon niet uit logeren te gaan.
Hoewel het bedplassen in de familie zat, had Sanne maar één nichtje die na haar zesde jaar ’s nachts nog niet helemaal zindelijk was. Anders dan de moeder van Sanne en Anja weigerde hun tante om hun nichtje Marjan een luier om te doen. ‘Want dan blijft ze geen nacht droog en leert ze het nooit’ redeneerde ze. Marjan was nu acht en zat qua leeftijd precies tussen haar nichtjes in. Als zij een nachtelijk ongelukje had, moest ze altijd zelf haar bed afhalen en nieuwe lakens aanbrengen. De strikte en strenge leerschool van haar moeder had resultaat, want zij plaste gemiddeld maar twee keer per maand in bed. Ze droeg nooit een luier, de enige grote uitzondering op de regel was als Marjan uit logeren ging. Dan kreeg ze voor de zekerheid een Dry-Nite mee, want haar moeder zou het erg vervelend vinden als zij bij een vriendinnetje of in een hotel net die ene nacht het bed zou volplassen. Met haar nichtjes Sanne en Anja kon zij ontzettend goed opschieten. Ze zaten niet bij elkaar op school, maar woonden wel vrij dichtbij. Bij elkaar logeren deden de meiden in het weekend graag.
De moeder van Marjan had de grootste moeite met het luiergedrag van de twee nichtjes. In plaats van een incidenteel oefenbroekje tegen ongelukjes, droegen ze altijd een dikke nachtluier met plakstrips. En als zij het niet had verboden, dan zouden ze bij haar in huis ’s morgens gewoon aan de ontbijttafel plaatsnemen met hun natte nachtluier nog aan! Ook haar opmerkingen over de plaslucht in huis waren vaak niet erg vleiend bedoeld tegen de nichtjes. Om die reden bleven Sanne en Anja maar liever thuis en vroegen in de regel of Marjan bij hen bleef logeren. Marjan vond het prima, want haar tante was erg joviaal. Ze vond het wel vervelend dat haar tante zo nu en dan een sigaret opstak in huis, maar ze was wel erg lief en er mocht veel. Haar moeder gaf haar voor de logeerpartij altijd een Dry-Nite mee, maar het duurde niet lang of haar nichtjes hadden haar overgehaald om één van hun luiers te gebruiken. Marjan had een stevig postuur en de Tena Slip van haar twee jaar oudere nichtje Sanne paste haar heel goed. Marjan paste zich al snel aan de gewoontes van haar nichtjes aan. Ook zij deed na het badderen of douchen haar luier al om en ging daarmee beneden in de woonkamer zitten. Haar zindelijkheidstraining was veel verder ontwikkeld dan haar nichtjes en ze ging altijd netjes naar het toilet als zij aandrang voelde. Ook was zij ’s morgens meestal droog, terwijl haar nichtjes altijd nat waren in het weekend. Marjan voelde zich al snel buiten de boot vallen als haar luier nog droog was en ze met elkaar naar beneden gingen om te spelen. Bovendien werd haar droge luier gewoon weggegooid, omdat die toch altijd vrij klam was geworden door de nachtelijke transpiratie. Om erbij te horen plaste Marjan dan ’s morgens altijd opzettelijk in haar luier. En ze moest toegeven dat het prima voelde. Tegen haar moeder vertelde ze altijd met trots dat ze die logeernacht de Dry-Nite niet nodig had gehad. Haar moeder dacht dan altijd dat ze daarmee bedoelde dat het een droge nacht was geweest. Marjan wist wel beter!
(deel 2)
In groep acht werd Sanne twaalf jaar. Bij die groep hoorde ook een schoolreis met overnachting. Het zou voor Sanne de eerste keer zijn dat ze met klasgenoten ergens een nacht moest doorbrengen. Tegen haar moeder zij ze dat ze niet mee wilde en dat ze maar ziek moest worden gemeld. Maar haar moeder maakte meteen duidelijk dat twee dagen schoolreis ontzettend leuk zouden zijn en dat ze haar plezier niet moest laten bederven door het bedplassen. Moeder beloofde met haar juf te overleggen over hoe ze het geheim konden houden voor haar klasgenoten. Een paar weken voor de schoolreis sprak moeder juf Elly aan. De juf nam moeder even apart en ze sprak over het bedplassen van Sanne. ‘Draagt ze luiers?’ vroeg juf Elly. Moeder beaamde het. ‘Gelukkig maar, want anders had ze van ons het advies gekregen om een luier om te doen’ antwoordde juf Elly. Ze legde uit dat er naast Sanne nog twee kinderen in de klas zaten die last hadden van bedplassen. Eén daarvan droeg geen luiers, maar met de ouders was afgesproken dat het tijdens de schoolreis beter zou zijn om dat wel te doen. De reden was dat een nat bed tijdens de schoolreis veel vervelender zou zijn dan een natte luier, die ongezien afgevoerd kon worden. Juf Elly beloofde dat zij er alles aan zou doen om het bedplassen van deze kinderen voor de rest van de klas verborgen te houden.
Het was onmogelijk om de bedplassers apart te leggen tijdens de schoolreis, omdat de hele klas in één grote legertent ging slapen. Om de kinderen in een apart tentje ernaast te laten slapen zou juist veel meer aandacht trekken. De grote tent had twee ingangen in het midden. Juf Elly zou de drie beplassende kinderen tijdens de overnachting naast elkaar leggen naast de ene ingang. De twee meisjes, Sanne en Carolien, aan de rechterzijde en Bob aan de linkerzijde van de ingang. Mochten de kinderen eruit willen voor een toiletbezoek dan waren ze meteen buiten en hoefden niet een hele wandeling in hun luier langs alle bedden in de tent te maken. Aan het einde van de middag nam juf de drie kinderen even apart om de afspraken over het ‘nachtgoed’ door te spreken. Een hulpmoeder zou een Dry-Nite onderin hun slaapzak stoppen als de hele klas niet in de tent aanwezig was. De kinderen zouden na het tanden poetsen en pyjama aandoen in hun slaapzak kruipen, en dan het luierbroekje in de slaapzak aantrekken. ’s Morgens konden ze hun Dry-Nite uittrekken en onderin de slaapzak laten liggen. De hulpmoeder zou die eruit halen tijdens het ontbijt van de klas. De kinderen begrepen de opzet en voelden zich op hun gemak gesteld.
Die avond zal vol activiteiten rond een groot kampvuur. Rond middernacht was het welletjes geweest en moesten alle kinderen zich gaan klaarmaken voor de nacht. Na het tanden poetsen ging Sanne samen met Carolien naar de tent. Sanne kroop in de slaapzak en voelde met haar voeten. Ja, gelukkig er lag een Dry-Nite onderin haar slaapzak. Ze wurmde het luierbroekje met haar voeten naar boven en voelde met haar handen wat de voorkant was. Sanne trok haar pyjamabroek uit en zocht met haar tenen naar de beeningangen van het luierbroekje. Ze had ze snel gevonden, nadat ze een holletje met haar rug had gemaakt, schoof ze de Dry-Nite op zijn plaats. Ze controleerde of de beenelastieken goed zaken en trok haar pyjamabroek weer aan. Naast haar zag ze Carolien drukke bewegingen in haar slaapzak maken, zij was ook bezig om haar Dry-Nite aan te trekken. Maar dat viel blijkbaar niet mee, de pyjambroek zat in een prop onderin de slaapzak en Carolien kon er geen kop en geen staart meer aan ontdekken. In de tent was het behoorlijk donker en in de slaapzak was geen hand voor ogen te zien. Na tien minuten rommelen was het haar nog niet gelukt om de pyjamabroek aan te krijgen. ‘Wat ben je toch allemaal aan het doen?’, fluisterde Sanne naar haar. ‘Ik krijg mijn pyjamabroek niet meer aan, ik denk dat de pijpen binnenste buiten zitten en het is zo donker’, fluisterde Carolien terug. ‘Dan laat je die toch uit, want je komt toch je slaapzak vannacht niet uit’ gaf Sanne als antwoord om haar gerust te stellen. Dat was waar, begreep Carolien en ze besloot de pyjamabroek op een plek in de slaapzak te leggen waar ze hem morgenochtend meteen kon vinden.
De eerste twintig minuten hield de klas zich redelijk aan de afspraak om ‘stil te zijn en te gaan slapen’, maar rond één uur begon het steeds onrustiger te worden in de tent. Een paar jongens met zaklantaarns durfden zelfs uit bed te komen om andere kinderen te kietelen. Ook bij Carolien stonden al snel twee jongens die haar probeerden te kietelen. Maar Carolien hield haar dekbed stijf tegen haar kin aangetrokken. Joris en Jeroen gaven zich niet snel gewonnen en toen wist één van de jongens de slaapzakrits grotendeels naar beneden te trekken. Jeroen richtte de zaklantaarn in de slaapzaak om te kijken waar hij het beste kon kietelen. Er was voor Carolien geen ontkomen meer aan en haar witte Dry-Nite lichtte helder op in de lichtbundel. ‘Hee, Carolien draagt een luier’ riep Joris hard door de tent. Al snel kwamen nog een paar kinderen aanlopen om naar de luier te kijken. ‘Ja, het is echt waar, ze draagt een luier. Carolien is een bedplasser’, kakelde Marloes nadat ze poolshoogte had genomen. Een paar kinderen begonnen te lachen. In plaats van de juf te roepen, riep Carolien uit verweer: ‘Maar ik ben niet de enige, Sanne draagt ook een luier hoor’. De pestkoppen Joris en Jeroen lieten zich dat geen twee keer zeggen en liepen naar het bed van Sanne. Marloes besloot ook mee te gaan. Met hun drieën kregen zij Sanne uit haar slaapzak. Maar die had een pyjama aan en er was geen luier te zien. Voordat Sanne zich kon verweren had Joris haar pyjamabroek een stuk naar beneden getrokken en zette Jeroen haar met zijn zaklantaarn in het zonnetje. Daar stond Sanne in haar Dry-Nite in het volle licht, terwijl haar klasgenootjes grapjes maakten. ‘Nog een beddenpisser’, klonk het. Op het moment dat Sanne begon te snikken, bulderde een stem door de tent: ‘Wat is hier in vredesnaam aan de hand?’. Meester Sjoerd, het schoolhoofd kwam binnen, vrijwel meteen gevolgd door juf Elly. Joris, Jeroen en Marloes waren te laat om zich uit de voeten te maken en werden door meester Sjoerd tegengehouden en meegenomen voor een hartig woordje. Juf Elly ging naar de twee huilende meiden en nam hen mee de tent uit.
Het duurde even voordat de juf Sanne en Carolien had gekalmeerd. Hoewel Sanne het een rotstreek vond van Carolien om over haar luier te beginnen tegenover de jongens, voelde ze wel aan hoe vervelend het voor haar geweest moest zijn. Nu hadden ze beiden te kijk gestaan met hun Dry-Nite voor de hele klas. Juf Elly vroeg of zij terug naar hun bed wilden of dat zij in de tent van de begeleiders wilden slapen. Dat leek Sanne en Carolien het beste, want zij durfden niet meer in hun nachtgoed de grote tent in te gaan. De derde bedplasser in de klas, Bob, was buiten al het geharrewar gebleven en bleef stilletjes in zijn bed liggen. Intussen had de hoofdmeester de hele klas vermanend toegesproken en gewaarschuwd. Toen de slaapzakken van Sanne en Carolien, werden weggehaald door juf Elly, had zij de groep ook nog even toegesproken. Een paar kinderen gaven als reactie het belachelijk te vinden zoals enkelen zich hadden gedragen. Ze vonden het gemeen en zielig voor hun twee klasgenoten. De klas beloofde plechtig om Sanne en Carolien de volgende dag niet te plagen met hun bedplassen. Toch sliepen de twee meiden die nacht in de begeleidertent. Het duurde meer dan een uur voordat Sanne in slaap viel. Ze werd om een uur of vier wakker, omdat ze nodig moest plassen. Aangezien ze zich niet erg op haar gemak voelde, durfde ze niet om uit bed te gaan en over het campingveld naar het toiletgebouw te lopen. Stel dat ze een klasgenoot zou tegenkomen! Ze liet haar plas lopen in de Dry-Nite. Het voelde goed en Sanne probeerde de slaap weer te vatten. In de begeleidertent konden Sanne en Carolien ’s morgens ongehinderd opstaan. Sanne keek naar de Dry-Nite van Carolien en zag dat die net zo nat was als de hare. Carolien zag het ook en moest glimlachen. De twee meiden hadden vrede gesloten met hun situatie. Tijdens de volgende schooldag bleek dat de klasgenoten zich aan de afspraak met de meester en juf hielden. Er werd met geen woord gerept over de luiers en ook hun gewone vriendinnen negeerden hen niet. Toch was Sanne maar wat blij dat het schooljaar over drie weken zou zijn afgelopen. Op een nieuwe school en in een nieuwe klas kon zij weer met een schone lei beginnen.