De ontmoeting
- Onderwerp starter patient
- Startdatum
patient
Beginneling
Ik trok wel bekijks. Mensen deden soms of ze niet keken, maar eigenlijk keek iedereen wie daar in die rolstoel lag. Er kwam een vrouw op de fiets ons tegemoet en die zwaaide al van afstand naar ons.
‘He Dennis, hoe gaat ie?’
‘Goed, en met jou?’
‘Ook goed. Wat ben je aan het doen?’
‘Ik ben op de neef van een vriend van mij aan het passen. Hij moest naar Duitsland en zou dit weekend zijn neef te logeren krijgen, maar nu passen een vriend van mij en ik maar op.’
‘Wat aardig, hoi ik ben Monique.’
Ik zag dat ze Olaf een hand gaf.
‘Hoi, ik ben Olaf, een vriend van Dennis.’
‘En dit is Marc’, zei Dennis.
‘Dag Marc’, zei Monique toen ze een beetje over mij heen kwam hangen en ik haar recht in haar ogen kon kijken. Ik kon alleen een beetje kreunen. Ik probeerde iets te zeggen, maar er kwam alleen maar een verzameling speeksel op mijn lippen.
‘Jeetje, wat goed van jullie om dit te doen. Is het niet moeilijk?’
‘Wat?’
‘Op Marc passen?’
‘Nee hoor hij is niet lastig. Hij zit in zijn stoel of ligt op bed. We voeren hem zijn eten.’
Olaf tikte op mijn kruis.
‘En we verschonen hem een paar keer per dag.’
‘Nou Olaf, ik weet niet of Monique dat wil horen?’
‘Nou ik dacht net wel, wanneer weet je dat hij naar het toilet moet.’
‘Nou dat hoeft dus niet. Hij heeft een dikke luier om en daar overheen draagt hij dit pak. Hij zit nu vast omdat we lopen, maar als hij in bed ligt heeft hij de neiging zich uit te kleden en te smeren, daarom heeft hij dit pak aan. Dat kan hij niet zelf uit doen.’
‘Te smeren?’
‘Oh dan wil hij zijn luier uittrekken en de inhoud overal op smeren.’
‘Jakkes’
‘Ja, daarom dit pak.’ Waarschijnlijk had de verdoving mijn blaas bereikt, want ik voelde mijn luier nat en warm worden.
‘Nou sterkte vandaag…dag Marc. Dag Olaf, leuk kennis gemaakt te hebben, dag Dennis.’
Monique fietste verder. Ik lag beschaamd in mijn stoel. Weer iemand die dacht dat ik gehandicapt was.
‘Zo Marcje, dat was Monique. Zij weet nu dus dat jij een luierdrager bent. Nou Olaf dat van jou vertelde ik maar niet. Zij hoeft niet te weten dat jij in jouw hart een luierboy bent die eigenlijk door mij 24/7 in luiers wilt worden gehouden, hè lief.’
Olaf had nu een net zo’n rode kop als ik ook weleens had gehad. Ik moest erom lachen, maar ik herkende mijn lach niet, het was een geluid van lage nasale klanken door de spierverslappers.
‘Nou Marc, dat is niet aardig om Olaf uit te lachen. Het is maar goed dat we bijna weer thuis zijn. Ik zal even wat actie hierop moeten nemen’.
We reden het terrein op en ik werd naar binnen gereden. Eenmaal binnen zette Dennis de rolstoel in de normale, rechte stand en hij ging op zijn hurken voor mij zitten.
‘Zo Marc, ik zie dat je je vandaag niet geschoren hebt en dat staat niet netjes. Kom maar even mee.’
Dennis rolde de rolstoel naar achteren, naar de bedrijfsruimte. Hij stopte voor een grote spiegel. Ik kon mezelf zien zitten in de spiegel. Hij liep weg en kwam terug met een gestreept kappersschort en wat andere spullen. Hij legde het schort over mij heen en maakte het vast bij mijn nek. Hij ging met een hand door mijn haar.
‘Zo Marc, mooi vol haar heb jij. Nou, na het uitlachen van Olaf is het een mooi straf als het eraf gaat!’
Hij maakte de riem los die mijn hoofd vasthield aan de stoel en pakte een tondeuse. Ik zag in de spiegel dat hij de tondeuse omhoog hield en aandeed.
Ik schudde een beetje ‘nee’ met mijn hoofd en probeerde het ook te zeggen: ‘…eee….eee….eeee…’
De tranen gleden over mijn wangen toen Dennis rap mijn hoofd kaalschoor. Ik was altijd trots op mijn haar geweest. Het was altijd geknipt volgens de laatste mode en het was altijd makkelijk in model te krijgen.
‘Kom, kom’, zei Dennis, ‘Dat is zo weer aangegroeid. Zo lang was het niet.’
Na de tondeuse smeerde hij mijn hoofd in met scheerschuim en schoor hij met een mes alles glad. Aansluitend schoor hij ook mijn gezicht.
Toen hij klaar was keek ik in de spiegel. Ik herkende mezelf bijna niet. Een totaal kale kop terwijl ik altijd met mijn haar bezig was en experimenteerde met 3-dagenbaardjes of een snorretje.
‘Je zal wel moe zijn. Kom Olaf, we gaan Marc even verschonen en naar bed brengen.’
Dennis en Olaf reden mijn stoel naar het ziekenhuisdeel van de schuur. Daar maakten zij mij los uit de stoel en tilden mij op uit de stoel en legden mij op de verschoontafel. Ze deden mij mijn scheurpak uit en verschoonden mijn luier. Ik kreeg een schone luier om met twee inleggers, een plastic broek en een romper met korte mouwen en korte pijpen. Ze deden mij mijn scheurpak weer aan. Ik kreeg een slab om, de epilepsiehelm op en Posey handschoenen aan. Ik kreeg twee leren, gewatteerde armbanden en twee vergelijkbare enkelbanden om. Tussen de enkelbanden werd een leren riem gezet en ik kreeg een leren riem om mijn middel waar de armbanden aan vast werden gezet met muskethaken. Flink ondersteund door beide heren werd ik naar een ziekenhuiskamer gebracht en op bed gelegd. Olaf deed de zijrekken omhoog. Gezien mijn verdoving had ik onvoldoende kracht om eruit te klimmen.
Dennis deed een extra kussen onder mijn hoofd en Olaf deed het hoofdeinde van het bed iets omhoog. Ik voelde wat speeksel over mijn kin lopen. Dennis kwam met zijn mond naast mijn oor en fluisterde:
‘Zo kun jij jouw nieuwe kleding eens goed bewonderen. Je bent vanmorgen nog niet naar het toilet geweest. Over een uur of vier komt Freek jou ophalen. Het is volgens mij voor hem heel leuk als jij hier hulpeloos ligt. Kreunend, kwijlend in een zeiknatte en vieze luier.’
Hij wreef met zijn wijsvinger over mijn wang. Ik probeerde mijn hoofd weg te draaien, maar Dennis pakte met zijn linkerhand de bovenkant van mijn hoofd vast en mijn zijn rechterhand mijn kin.
‘Niet wegdraaien….Freek heeft een hoop geld voor jou uitgeven voor dit pak dat je draagt. Geef hen nu maar een pleziertje door hulpeloos op hem te wachten….Hij komt straks, nog maar een paar uurtjes.’
‘He Dennis, hoe gaat ie?’
‘Goed, en met jou?’
‘Ook goed. Wat ben je aan het doen?’
‘Ik ben op de neef van een vriend van mij aan het passen. Hij moest naar Duitsland en zou dit weekend zijn neef te logeren krijgen, maar nu passen een vriend van mij en ik maar op.’
‘Wat aardig, hoi ik ben Monique.’
Ik zag dat ze Olaf een hand gaf.
‘Hoi, ik ben Olaf, een vriend van Dennis.’
‘En dit is Marc’, zei Dennis.
‘Dag Marc’, zei Monique toen ze een beetje over mij heen kwam hangen en ik haar recht in haar ogen kon kijken. Ik kon alleen een beetje kreunen. Ik probeerde iets te zeggen, maar er kwam alleen maar een verzameling speeksel op mijn lippen.
‘Jeetje, wat goed van jullie om dit te doen. Is het niet moeilijk?’
‘Wat?’
‘Op Marc passen?’
‘Nee hoor hij is niet lastig. Hij zit in zijn stoel of ligt op bed. We voeren hem zijn eten.’
Olaf tikte op mijn kruis.
‘En we verschonen hem een paar keer per dag.’
‘Nou Olaf, ik weet niet of Monique dat wil horen?’
‘Nou ik dacht net wel, wanneer weet je dat hij naar het toilet moet.’
‘Nou dat hoeft dus niet. Hij heeft een dikke luier om en daar overheen draagt hij dit pak. Hij zit nu vast omdat we lopen, maar als hij in bed ligt heeft hij de neiging zich uit te kleden en te smeren, daarom heeft hij dit pak aan. Dat kan hij niet zelf uit doen.’
‘Te smeren?’
‘Oh dan wil hij zijn luier uittrekken en de inhoud overal op smeren.’
‘Jakkes’
‘Ja, daarom dit pak.’ Waarschijnlijk had de verdoving mijn blaas bereikt, want ik voelde mijn luier nat en warm worden.
‘Nou sterkte vandaag…dag Marc. Dag Olaf, leuk kennis gemaakt te hebben, dag Dennis.’
Monique fietste verder. Ik lag beschaamd in mijn stoel. Weer iemand die dacht dat ik gehandicapt was.
‘Zo Marcje, dat was Monique. Zij weet nu dus dat jij een luierdrager bent. Nou Olaf dat van jou vertelde ik maar niet. Zij hoeft niet te weten dat jij in jouw hart een luierboy bent die eigenlijk door mij 24/7 in luiers wilt worden gehouden, hè lief.’
Olaf had nu een net zo’n rode kop als ik ook weleens had gehad. Ik moest erom lachen, maar ik herkende mijn lach niet, het was een geluid van lage nasale klanken door de spierverslappers.
‘Nou Marc, dat is niet aardig om Olaf uit te lachen. Het is maar goed dat we bijna weer thuis zijn. Ik zal even wat actie hierop moeten nemen’.
We reden het terrein op en ik werd naar binnen gereden. Eenmaal binnen zette Dennis de rolstoel in de normale, rechte stand en hij ging op zijn hurken voor mij zitten.
‘Zo Marc, ik zie dat je je vandaag niet geschoren hebt en dat staat niet netjes. Kom maar even mee.’
Dennis rolde de rolstoel naar achteren, naar de bedrijfsruimte. Hij stopte voor een grote spiegel. Ik kon mezelf zien zitten in de spiegel. Hij liep weg en kwam terug met een gestreept kappersschort en wat andere spullen. Hij legde het schort over mij heen en maakte het vast bij mijn nek. Hij ging met een hand door mijn haar.
‘Zo Marc, mooi vol haar heb jij. Nou, na het uitlachen van Olaf is het een mooi straf als het eraf gaat!’
Hij maakte de riem los die mijn hoofd vasthield aan de stoel en pakte een tondeuse. Ik zag in de spiegel dat hij de tondeuse omhoog hield en aandeed.
Ik schudde een beetje ‘nee’ met mijn hoofd en probeerde het ook te zeggen: ‘…eee….eee….eeee…’
De tranen gleden over mijn wangen toen Dennis rap mijn hoofd kaalschoor. Ik was altijd trots op mijn haar geweest. Het was altijd geknipt volgens de laatste mode en het was altijd makkelijk in model te krijgen.
‘Kom, kom’, zei Dennis, ‘Dat is zo weer aangegroeid. Zo lang was het niet.’
Na de tondeuse smeerde hij mijn hoofd in met scheerschuim en schoor hij met een mes alles glad. Aansluitend schoor hij ook mijn gezicht.
Toen hij klaar was keek ik in de spiegel. Ik herkende mezelf bijna niet. Een totaal kale kop terwijl ik altijd met mijn haar bezig was en experimenteerde met 3-dagenbaardjes of een snorretje.
‘Je zal wel moe zijn. Kom Olaf, we gaan Marc even verschonen en naar bed brengen.’
Dennis en Olaf reden mijn stoel naar het ziekenhuisdeel van de schuur. Daar maakten zij mij los uit de stoel en tilden mij op uit de stoel en legden mij op de verschoontafel. Ze deden mij mijn scheurpak uit en verschoonden mijn luier. Ik kreeg een schone luier om met twee inleggers, een plastic broek en een romper met korte mouwen en korte pijpen. Ze deden mij mijn scheurpak weer aan. Ik kreeg een slab om, de epilepsiehelm op en Posey handschoenen aan. Ik kreeg twee leren, gewatteerde armbanden en twee vergelijkbare enkelbanden om. Tussen de enkelbanden werd een leren riem gezet en ik kreeg een leren riem om mijn middel waar de armbanden aan vast werden gezet met muskethaken. Flink ondersteund door beide heren werd ik naar een ziekenhuiskamer gebracht en op bed gelegd. Olaf deed de zijrekken omhoog. Gezien mijn verdoving had ik onvoldoende kracht om eruit te klimmen.
Dennis deed een extra kussen onder mijn hoofd en Olaf deed het hoofdeinde van het bed iets omhoog. Ik voelde wat speeksel over mijn kin lopen. Dennis kwam met zijn mond naast mijn oor en fluisterde:
‘Zo kun jij jouw nieuwe kleding eens goed bewonderen. Je bent vanmorgen nog niet naar het toilet geweest. Over een uur of vier komt Freek jou ophalen. Het is volgens mij voor hem heel leuk als jij hier hulpeloos ligt. Kreunend, kwijlend in een zeiknatte en vieze luier.’
Hij wreef met zijn wijsvinger over mijn wang. Ik probeerde mijn hoofd weg te draaien, maar Dennis pakte met zijn linkerhand de bovenkant van mijn hoofd vast en mijn zijn rechterhand mijn kin.
‘Niet wegdraaien….Freek heeft een hoop geld voor jou uitgeven voor dit pak dat je draagt. Geef hen nu maar een pleziertje door hulpeloos op hem te wachten….Hij komt straks, nog maar een paar uurtjes.’
diaper1983
Luierslaaf
Geil verhaal...Wie maakt me net zo hulpeloos? 
Easy-Ryder
Wil graag meer mijn AB deel ontdekken
Leuk verhaal maar pas maar op dat je geen last van een instantie krijgt die de zorg op dergelijke praktijk controleert. Ik herinner me de koppen in de krant nog wel dance
