Tuutje24
Gewaardeerd Lid
Hoofdstuk 42
Na een uurtje zoeken heb ik meerdere opties. Luna is ondertussen heerlijk onderuit gezakt en ligt ondersteboven een boekje te lezen. Ik kan een glimlach niet onderdrukken. Wat houd ik toch van haar.
Ik besluit de opties even open te laten staan en aan het eten te beginnen. Het is alweer half 6. Het worden worteltjes met gebakken aardappeltjes en kipfilet. Niet heel spannend maar ik weet dat Luna het lekker vindt en dus met smaak zal eten. En dat is me veel waard na weer een enerverende dag.
Een halfuurtje later is het eten klaar. Ik heb ondertussen ook de tafel gedekt. Luna is op de geur afgekomen want een kwartier geleden is ze spontaan aan de tafel gaan zitten kleuren. Wat een boefie is het ook.
‘Luna, leg je de kleurtjes weg want we gaan zo eten. Na het eten gaan we alle speeltjes opruimen en in bad. Daarna lekker lezen en in bedje. Morgen moeten we weer naar school.’
Ik doe maar gelijk het hele plan uit de doeken om de kans op strijd zo klein mogelijk te maken. Een boze Luna is het gevolg.
‘Papa, ikke niet eten hoor!’ En ze gaat dwars op haar stoel zitten en kijkt me boos aan. Ze heeft blijkbaar het idee dat ik hierin mee zal gaan. Nou, dan heeft ze pech. Ze heeft mijn geduld vandaag al meer dan eens op de proef gesteld en dat is nu afgelopen.
‘Luna, opschieten! Papa heeft lekkere worteltjes gemaakt en nu ga je heel gauw alles opruimen! Anders ga je niet in bad en meteen naar bed.’
Ik ben normaal nooit zo streng maar ik heb het even gehad. De afgelopen dagen heb ik me alleen maar zorgen moeten maken. En niet alleen zorgen over mijn zaken maar ook zorgen voor en over Luna. En dat breekt me op.
Luna schiet omhoog en gaat snel alles opruimen. Ze is er duidelijk van geschrokken en aan haar gezicht te zien snapt ze ook wel dat dit niet het juiste moment was om te gaan ‘miepen’.
Binnen 5 minuten zitten we dan ook aan tafel..
Na een uurtje zoeken heb ik meerdere opties. Luna is ondertussen heerlijk onderuit gezakt en ligt ondersteboven een boekje te lezen. Ik kan een glimlach niet onderdrukken. Wat houd ik toch van haar.
Ik besluit de opties even open te laten staan en aan het eten te beginnen. Het is alweer half 6. Het worden worteltjes met gebakken aardappeltjes en kipfilet. Niet heel spannend maar ik weet dat Luna het lekker vindt en dus met smaak zal eten. En dat is me veel waard na weer een enerverende dag.
Een halfuurtje later is het eten klaar. Ik heb ondertussen ook de tafel gedekt. Luna is op de geur afgekomen want een kwartier geleden is ze spontaan aan de tafel gaan zitten kleuren. Wat een boefie is het ook.
‘Luna, leg je de kleurtjes weg want we gaan zo eten. Na het eten gaan we alle speeltjes opruimen en in bad. Daarna lekker lezen en in bedje. Morgen moeten we weer naar school.’
Ik doe maar gelijk het hele plan uit de doeken om de kans op strijd zo klein mogelijk te maken. Een boze Luna is het gevolg.
‘Papa, ikke niet eten hoor!’ En ze gaat dwars op haar stoel zitten en kijkt me boos aan. Ze heeft blijkbaar het idee dat ik hierin mee zal gaan. Nou, dan heeft ze pech. Ze heeft mijn geduld vandaag al meer dan eens op de proef gesteld en dat is nu afgelopen.
‘Luna, opschieten! Papa heeft lekkere worteltjes gemaakt en nu ga je heel gauw alles opruimen! Anders ga je niet in bad en meteen naar bed.’
Ik ben normaal nooit zo streng maar ik heb het even gehad. De afgelopen dagen heb ik me alleen maar zorgen moeten maken. En niet alleen zorgen over mijn zaken maar ook zorgen voor en over Luna. En dat breekt me op.
Luna schiet omhoog en gaat snel alles opruimen. Ze is er duidelijk van geschrokken en aan haar gezicht te zien snapt ze ook wel dat dit niet het juiste moment was om te gaan ‘miepen’.
Binnen 5 minuten zitten we dan ook aan tafel..