Geschreven door: Frank
1
We zaten in de achtertuin van Henriëtte, net terug van de dierentuin met de kinderen van Henriëtte en Monique, mijn vriendin. Mariëlle (4), Jacob (3) de kinderen van mijn vriendin waren aan het spelen met Kai (3) de oudste zoon van Henriëtte, toen Yme de jongste van 2 op mij af kwam waggelen met een speen in zijn mond. Yme geeft aan dat hij bij mij op schoot wil gaan zitten en ik til hem op. Op het moment dat hij zit duwt hij de speen die hij uit zijn mond gehaald heeft in mijn mond. "Haha", lacht Henriëtte, "Yme vindt dat je te weinig sabbelt Jos, hahaha."
"Wat willen jullie drinken", vraagt zij. "Doe mij maar een Jus, ik moet nog rijden", antwoord ik. Even later komt Henriëtte terug met een blad met 2 flesjes, 2 tuitbekertjes en een glas jus d'orange en twee glazen witte wijn.
De kinderen maken ruzie: Mariëlle wil beslist geen tuitbekertje en Jacob wil beslist geen flesje, hij is tenslotte geen baby meer. Kai weigert om dezelfde reden ook een flesje, hij is tenslotte net zo oud als Jacob.
"Ach, dan doen we het maar zo", zegt Henriëtte, en geeft Mariëlle het glas, Jacob en Kai een tuitbekertje en Yme het flesje. Mij zet ze ook een flesje voor, "je zat net zo leuk op dat speentje te sabbelen, ik denk dat je geen bezwaar tegen een flesje hebt", zegt ze lachend. Ik lach, laat me niet kennen en zet de speen aan mijn mond. Het smaakt een beetje vreemd, maar ik denk dat dat door de smaak van de speen komt, en drink het flesje leeg. "Grote jongen", zeggen Henriëtte en Monique schaterlachend.
We praten wat over koetjes en kalfjes terwijl Jacob en Kai aan het voetballen zijn, Yme in de zandbak zit te spelen en Mariëlle wat verveelt tegen haar moeder aanhangt. Plotseling schiet één van de jongens de bal richting tafel. Ik spring op en kan nog net de glazen wijn redden. Op het zelfde momnet voel ik een warme stroom vocht in mijn kruis en realiseer me dat ik waarschijnlijk door de plotselinge beweging in mijn broek geplast heb. Ik ga zitten en probeer het te verbergen, terwijl ik meteen ook de schade probeer op te nemen: het is niet te verbergen.
Mijn gezicht kleurt rood van schaamte en ik hoor Mariëlle zeggen: "kijk mam, Jos heeft in zijn broek geplast". Ik schaam me rot en loop naar binnen.
Henriëtte loopt me achterna en zegt: "Ga maar naar de badkamer en doe je kleren in de wasmachine, programma 2, 40 graden, douche je even en dan kijk ik even of ik wat kleren voor je kan vinden. Ik doe wat gezegd is en even later komt Henriëtte de badkamer binnen. "Ik kan niets vinden, mijn kleren passen jou niet en om je nu alleen in een string van mij en een te klein T-shirt of helemaal naakt naar buiten te laten gaan, dat lijkt me niets. Het lijk me ook niets jou de vier uur dat het wassen en drogen van jouw kleren duurt hier in de badkamer te laten wachten, we moeten iets anders bedenken. O, ik weet al wat."
Ze loopt naar de kastjes boven de naast elkaar geplaatste wasmachine en droogtrommel en opent die. Ik verschillende soorten luiers en kinderkleertjes liggen. Tot mijn schrik zie ik ook een stapel luiers voor volwassenen.
"Ga hier maar even liggen", zegt ze en wijst op het aankleedkussen dat op de wasmachine en droogtrommel ligt. "Ik ben blij dat Monique niet van behaarde mannen houdt en dat je al helemaal geschoren bent, dat scheelt mij nu veel werk". Ik protesteer: "ik ga niet in een luier naar beneden". "Je hebt gen keuze", zegt ze, "of in een luier in de tuin, of naakt direct weg en jouw auto staat 4 straten verderop, ik wil geen naakte man bij mijn kinderen".
Ik twijfel, maar ik heb inderdaad geen keuze en ga op het aankleedkussen liggen. Henriëtte vouwt een luier open en zegt: "billetjes omhoog" en legt de luier onder mijn billen, trekt deze tussen mijn benen door duwt voordat zij de luier strak dichtplakt nog iets in mijn anus. Ik voel een dikke prop tussen mijn benen. "Ga maar even zitten", zegt ze en doet weer een greep in het kastje. Ze pakt een wit shirt en trekt dat over mijn hoofd. "Doe je armpjes maar door de mouwen" zegt ze, waarna ze het shirt na beneden trekt.
"Ga maar weer even liggen en beentjes wijd". Het blijkt een rompertje met een afbeelding van de teletubbies op de borst. Ze sluit de drukknoopjes in het kruis en zegt: "Nu even een paar regels. Je bent nog niet zindelijk blijkt, dus ben je een baby en je gaat je gedragen als een baby. Geen grote mensenwoordjes meer, alleen mamma, dada kaka en zo. Verder mag je alleen kruipen, behalve als Monique of ik jouw handje pak, dan mag je aan het handje lopen, maar zodra we je loslaten is het weer kruipen, begrepen?" Ik heb geen keuze en knik met een rood hoofd.
Henriëtte pakt mijn hand en aan haar hand loop ik de trap af en naar buiten. Buiten zet ze me voor Monique en laat mijn hand los. Meteen voel ik het klopje op mijn schouder, dat Henriëtte mij geeft en realiseer me dat ik moet gaan zitten en kruipen. "Wat een snoesje", zegt Monique. "Hahahahaha, Jos is een baby met een luier", lacht Mariëlle. "Ben jij echt een baby?" vraagt Jacob. Ik zeg "dada". Kai zegt niets.
"Ga maar lief met Yme in de zandbak spelen", zegt Monique en ik kruip naar de zandbak en ga spelen. Even later komt Henriëtte met twee flesjes met appelsap naar de zandbak en geeft er één aan Yme en de ander aan mij. Ik wil weigeren, maar ze zegt gebiedend: "Toen je nog een grote vent was dronk je uit een flesje, dus nu je een baby bent drink je zeker uit een flesje, je bent nog veel te klein voor een tuitbeker. Ik pak het flesje aan want ik heb inmiddels wel weer dorst gekregen en iets anders zit er voor mij toch niet in.
Jacob en Kai zijn weer gaan voetballen en schijnen deze vreemde situatie vrij normaal te vinden, maar Mariëlle loopt naar de zandbak en begint me te pesten: "hahaha klein baby'tje, zal ik je leren zand scheppen, geen zand in je mondje stoppen hoor". Ik negeer het, maar Monique bestraft haar: "Mariëlle, laat die kleintjes met rust". Yme vindt het normaal dat ik daar in een luier zit te spelen en geeft mij zijn speentje weer, dat ik maar in mijn mond stop. "Moet je zien hoe lief Yme met de kleine is", zegt Monique.
Na een tijdje gespeeld te hebben moet ik weer plassen. Ik voel er niets voor om het in mijn luier te doen en kruip naar mijn vriendin Monique. Op tijd herinner ik me dat ik alleen babywoordjes mag zeggen en zegt: "Mama, pasje toen".
"Hoor ik daar grote mensen woordjes uit een babymondje?" zegt Monique. "Ga maar weer lief spelen, je hebt niet voor niets een luiertje om".
Ik kruip terug naar de zandbak, pak mijn schepje en ga met mijn benen wijd zitten en doe een plasje. Yme ziet dat en zegt: "Jij pasje daan?". Ik antwoord "dada". Achter me hoor ik Mariëlle zeggen: "baby'tje, baby'tje, plas maar lief in je luier.
Na een uurtje gaat Henriëtte naar boven om mijn kleren in de droogtrommel te doen. Als ze beneden komt vraagt ze aan Monique; "Zullen we met de kinderen naar het pannenkoekenhuis gaan?".
"Lijkt mij een goed idee", zegt Monique. "Heb jij ook sokjes en schoentjes voor Josje?"
Ik schrik als ik dit hoor.
"Wou jij hem zo meenemen?" vraagt Henriëtte.
"Ja natuurlijk, hij heeft grote mensen woorden gebruikt en hoewel het een beetje peuterachtig klonk is het toch tegen de regels en verdient hij straf, hij moet zich realiseren dat hij nog geen peutertje is".
Henriëtte gaat een paar witte sokjes met beertjes erop en witte plastic sandaaltjes halen en doet mij die aan.
Ik begin opstandig te worden en zeg: "Ik ga zo niet naar buiten", Monique geeft me een paar klappen op mijn geluierde billen. "Jij hebt niets te willen, je gaat mee" en ze pakt mijn hand.
"Zullen we hem toch maar niet een broekje aantrekken?" vraagt Henriëtte. "Nee, ik vind hem snoezig zo in dat teletubbies rompertje", antwoordt Monique "En daarbij hij heeft er welbewust voor gekozen door grote mensen woorden te gebruiken". Ik ga door de grond, weet mezelf geen houding te geven nu ik zo aan het publiek getoond ga worden. Jacob, Kai en Yme vinden het normaal en zeggen tegen mij: "Kom mee we gaan lekker pannenkoeken eten". Mariëlle lacht me uit.
We gaan naar buiten. Ik aan de hand van zowel Monique als Henriëtte, Yme aan de andere hand van Henriëtte. De andere kinderen rennen vooruit, ze hebben zin in pannenkoeken. Ik loop met een rood hoofd mee tussen de twee vrouwen. De luier is duidelijk zichtbaar, alsof dat wat uitmaakt, zoals ik hier in mijn rompertje loop. Ik zal me nooit meer in deze buurt kunnen vertonen realiseer ik me.
Na een kwartiertje lopen zijn we bij het pannenkoekenhuis, we gaan naar binnen en Monique vraagt om een tafeltje. De vrouwen laten mijn handjes los en ik zak naar de grond. Ik volg het gezelschap kruipend naar een tafeltje dat ons aangewezen wordt. Ik hoor de serveerster vragen: "zal ik een kinderstoel halen voor de kleine?". "Ja graag", antwoordt Monique.
Ik wil op een stoel klimmen als ik een hand tussen mijn benen voel die me wegtrekt en omhoog duwt op een kinderstoel. Ik ben dus duidelijk ‘de kleine'. De serveerster doet me een soort 4-punts tuigje om (zoals dat van een kinderzitje in een auto) en trekt het tuigje strak. "Zo, zo zit de kleine wildebras veilig en kan hij niet uit de kinderstoel vallen", zegt zij.
Monique strikt me een slabbetje om met een beertjes motief.
De andere kinderen zitten op normale stoelen, Yme krijgt net zo'n slabbetje omgestrikt als ik om heb.
Ik kijk rond en zie dat iedereen naar onze tafel kijkt. De meeste mensen lachen. Aan de tafel naast ons hoor ik een moeder een meisje van ongeveer 4 jaar uitleggen dat ik, hoewel ik groot lijk, nog een baby ben en ze wijst op mijn luier en rompertje." Dat hoef jij al lang niet meer aan, zelfs voor oefenbroekjes ben jij te groot", zegt zij tegen haar dochtertje, "Ik denk dat, dat kindje nog niet zindelijk is".
Ik besluit dat ik me maar zal gedragen zoals Monique en Henriëtte van me verlangen. Ik zal ze niet meer boos maken door te praten. Ik kan er toch niets meer aan doen. Ik zit hier te kijk voor iedereen.
De serveerster brengt de andere kinderen kleurplaten en kleurpotloden en zegt tegen Monique terwijl ze mij over mijn hoofd aait: "Ik denk dat deze daar nog te klein voor is, of niet?"
"Ja", zegt Monique, "hij stopt alles nog in zijn mondje, ik heb zelf wat speelgoed voor hem meegebracht". Ze pakt de grote tas die ze meegebracht heeft en haalt er een speeltje van FischerPrice en een knuffeltje uit en zet deze op het blad van de kinderstoel. Mariëlle staat op en komt naar me toe: "zal ik je even uitleggen hoe dat werkt baby'tje" en ze begint voor te doen hoe je door op knoppen te drukken figuurtjes tevoorschijn kunt halen. Ik begin ongecoördineerd, als een baby met mijn handjes op de knoppen te slaan en soms komen er figuurtjes tevoorschijn. Ik maak babygeluidjes. De knuffel is intussen op de grond gevallen.
"Kijk hem eens lief spelen", zegt Monique tegen Henriëtte.
"Ja, heel lief, hij went al", antwoord zij.
Terwijl ik aan het spelen ben komt de serveerster de menukaarten brengen en zegt: "Op de laatste pagina staan een paar fruithapjes voor de allerkleinsten, maar ik kan natuurlijk ook een flesje warm maken".
Monique bestelt voor Mariëlle een pannenkoek met stroop, voor Jacob en Kai een kinderpannenkoek en voor Yme een kleine portie poffertjes. Voor mij bestelt ze een fruithapje en vraagt het meegebrachte flesje warm te maken. De vrouwen nemen een hartige pannenkoek.
Ik speel nog even door, iedereen is nu wel getuige geweest van mijn vernedering en het geroezemoes en heimelijk kijken is ook voor het grootste deel over. Iedereen zit weer normaal te eten. Ik leef me dus maar in, in mijn rol als baby en doe nog een plasje in mijn luier.
Vanaf het moment dat ik in een luier en rompertje in de tuin verscheen is er niet meer volwassen met me gepraat, er is ook niet meer rechtstreeks met me gesproken anders dan in babytaal. Alles wat mij betrof is over mijn hoofd heen door de vrouwen besproken, mijn mening doet er niet meer toe. Mariëlle maakt mij als een echt meisje belachelijk en heeft me vanaf het begin als een kleine baby behandeld. Jacob en Kai negeren mij, vinden mij waarschijnlijk te klein om mee te spelen. Yme vindt het fijn dat hij een kleiner vriendje heeft en wil graag met me spelen. Uit de conversatie tussen Monique en Henriëtte begreep ik dat hij daarom ook niet naast mij aan tafel mocht zitten. Mariëlle zit aan het eind van de tafel met Jacob tussen haar en Monique. Kai tegenover Mariëlle met Yme tussen hem en Henriëtte. Ik zit volop in het zicht van alle gasten aan het hoofd van de tafel in mijn kinderstoel tussen Henriëtte en Monique in.
Tijdens het spelen begin ik me te realiseren dat ik ook in termen van ‘mijn handjes, mijn voetjes' over mezelf ben gaan denken. Mezelf bijna als de baby zie, die ze me willen laten zijn.
Tijdens het wachten op de bestelling word ik regelmatig door Monique of Henriëtte over mijn hoofdje geaaid. Ik heb nog niets te drinken gekregen, moet wachten op mijn warme flesje, terwijl de anderen allemaal hun drankje nuttigen.
Als de serveerster op komt dienen als laatste mijn fruithapje op het blad van de kinderstoel zet pak ik meteen het rood plastic lepeltje in mijn vuistje, roer wat in het fruithapje en verlies de hele inhoud van het lepeltje op weg naar mijn mondje. Gelukkig heb ik een slabbetje om. Maar Monique pakt meteen het lepeltje uit mijn handje en zegt: "Mama zal je zo voeren, je bent hier nog veel te klein voor". Ik krijg regelmatig een hapje terwijl Monique haar pannenkoek opeet. Binnen de kotste tijd zit mijn gezichtje onder het eten, want ik "ben zeer beweeglijk" zo zegt Monique tegen Henriëtte. Als het hapje op is en ook Monique klaar is met eten voert ze mij het flesje met babymelk.
Als iedereen uitgegeten is gaan de andere kinderen naar de speelhoek, de vrouwen bestellen een koffie en ik krijg een speen in mijn mondje en de knuffel in mijn armpjes geduwd. Ik word wat roezig en slaap bijna als ik een enorme kramp krijg en zonder dat ik er enige controle over heb mijn luier volspuit. Henriëtte ruikt het meteen en zegt tegen Monique: "volgens mij heeft Josje een spuitluier". Monique inspecteert me en ziet dat de randen van mijn rompertje al bruin beginnen te worden.
Ze pakt de tas, maakt mijn tuigje los en laat mij uit de kinderstoel. Ze pakt mijn handje en neemt mij mee naar de verschoonkamer. Als we daar binnen komen zie ik vier verschoonkussens met op één een baby met een blote kont. "Zo lig jij er straks ook bij", zegt Monique. En zegt me op de twee verschoonkussens te gaan liggen. Mijn hoofd ligt naast het hoofdje van het andere kindje dat mij een beetje verbaasd aankijkt. Ik begin te huilen, want die spuitluier is een vervelend en naar gevoel. Monique stopt mij mijn speentje in de mond en zegt: "mama zal je snel verschonen, dan ruik je weer fris en voel je je weer gelukkig."
Monique makt mijn rompertje los en trekt het over mijn hoofd heen uit. Daarna wordt de luier losgemaakt en worden mijn billetjes schoongeveegd. Met babydoekjes worden de laatste restjes verwijderd. Mijn billetjes worden gepoederd en voor het eerst ruik ik babyachtig. Ondertussen ligt het kind naast me mij verbaasd aan te kijken. Zijn moeder vraagt aan Monique: "hoe oud is dat knulletje?" "Elf maanden", antwoord Monique. "Kijk" zegt de moeder van het inmiddels aangeklede jochie terwijl zij hem optilt, "dat baby'tje is pas 11 maanden, jij bent veel groter, jij bent al 18 maanden. Zeg eens dag tegen dat baby'tje".
"Dagguh", zegt het ventje. "Dada", zeg ik terug, terwijl Monique mijn luier dichtplakt. Als de moeder en kind de ruimte verlaten doet Monique mij een schoon, lichtblauw rompertje aan en neemt me mee naar de tafel. Ik hoef niet meer in de kinderstoel maar mag op haar schoot zitten. Mijn hoofd ligt tegen haar borst en ze houdt mij tussen mijn beentjes vast zodat ik niet van haar schoot afglijd.
Ik lig een tijdje met mijn knuffel in de arm en een speentje in mijn mondje te dromen als ik opeens flarden van een gesprek opvang.
"Zo, dus dat is dus die grote baby, waarvoor een plaats op de crèche is aangevraagd?"
Het is dezelfde moeder die ik al in de verschoonkamer gezien had en wiens zoontje dag tegen mij moest zeggen.
"Ik was eerst een fel tegenstander van grote baby's op de crèche, maar ik heb het hier eens aan zitten kijken en het is werkelijk nog een baby. Ik zal de leiding vanavond nog doorgeven dat het wat mij betreft akkoord is, dan zullen ook de andere ouders hun verzet wel staken en kun je hem morgen meteen brengen. Hij moet wel in de babygroep. Jouw andere zoontje zit toch nog bij de peuters? Wanneer gaat hij naar de basisschool?" "Over drie maanden", hoor ik als antwoord.
Ik ben nog niet zover in mijn baby zijn doorgeschoten dat ik mij niet realiseer wat dit gesprek betekent.
Allereerst: mij tot baby maken was een vooropgezet plan van Monique en Henriëtte. Mijn broekplassen was geen ongelukje. Het kwam alleen goed uit dat Yme mij een speentje in mijn mond duwde, zodat Henriëtte mij, als voorpret op wat komen zou gaan, een flesje met jus d'orange kon geven. Anders had ik gewoon een glas gehad met een vreemde smaak.
Monique en Henriëtte hebben dit plan al lang van te voren gemaakt want ze hebben immers al een plaats op de crèche voor mij aangevraagd.
Ik word wat onrustig en begin te trappelen, Monique trekt me wat omhoog met haar hand tussen mijn beentjes en zegt: "rustig maar knulletje".
Mariëlle komt aanlopen en de vrouw zegt tegen haar: "zo dit is dus jouw kleine broertje".
"Ja", zegt Mariëlle, "hij plast nog in zijn broek en nu heeft hij een luier en is dus een baby".
"Vind jij hem lief", vraagt de vrouw.
"Als baby is hij veel liever dan als vriend van mama" en ze aait mij over mijn hoofdje. Ik voel me zowaar een beetje trots dat ik de goedkeuring krijg van mijn ‘grote zusje'.
Er komen een man en een kind aangelopen. Ik kijk en zie dat het, het jongetje is dat op de verschoontafel lag. Hij herkent mij ook meteen en begint te zwaaien en te murmelen.
"Kijk", zegt de vrouw tegen mij terwijl ze mijn buikje kietelt, "je hebt morgen al een vriendje op de crèche".
Van schrik en misschien ook wel door het kietelen doe ik weer een plasje in mijn luier. Monique voelt dat en knuffelt me even met de woorden "lekker klein knulletje".
Henriëtte gaat de kinderen uit de speelhoek halen, ik lig nog even tegen de borst van Monique. Ik betrap me er zelf op dat is als ik aan Monique denk ik niet meer aan de vrouw denk, waar ik verliefd op ben met een mooi slanke lichaam en mooie steeds voller lijkend wordende borsten, maar dat ik in gedachten haar al een paar keer mama genoemd heb.
We gaan weg zoals we gekomen zijn, ik hand in hand met Monique en Henriëtte. Alleen draag ik nu een blauw rompertje. De serveerster komt ons gedag zeggen en geeft mij een knuffel en zegt dat ik "een lief klein baby'tje ben" en dat ik best weer terug mag komen.
Buiten overleggen Henriëtte en Monique wat te doen, terwijl voorbijgangers mij nieuwsgierig, verbaasd en spottend bekijken. Als ik begin te huilen over de vele spottende opmerkingen fluistert Monique me in het oor: "stil maar kleine, het went wel".
Henriëtte wil dat we nog even meegaan koffie drinken, maar Monique wil naar huis. Ze zegt: "het is hoog tijd voor de kleintjes, ze moeten naar bed, ze hebben een drukke dag gehad".
We lopen naar de auto van Monique. "Wat doen we met de andere auto" (we waren met twee auto's naar de dierentuin geweest omdat 7 personen niet in één auto kunnen), vraag Henriëtte.
"Ach, dat komt wel, Josje heeft hem de eerstvolgende 18 jaar toch niet nodig", zegt Monique terwijl ze mij in het midden van de achterbank zet, waar tot mijn verbazing een soort verlaagd kinderzitje geplaatst was. Ik werd met het tuigje vastgezet, Jacob en Mariëlle namen aan weerzijde van mij plaats. Mariëlle op een verhoogd zitje, Jacob in een normaal kinderzitje.
Nog voor we wegreden doezelde ik weer weg, stak mijn duim in de mond, hield mijn knuffel goed vast en hoorde Mariëlle nog net zeggen: "kijk mam, de baby slaapt al".
Ik lag lekker te slapen met mijn hoofd tegen de hoofdsteun van het kinderzitje.
Een paar minuten later kwamen we bij het huis van Monique aan en werd ik zachtjes door haar wakker geschud. Mariëlle en Jacob waren al binnen en boven in de badkamer hun tanden aan het poetsen. Ik werd aan de hand van Monique naar boven geleid en we gingen een kamer binnen waar ik de zes maanden dat ik een relatie met Monique had nog nooit binnen geweest was. Mariëlle heeft een echte meisjeskamer, Jacob met zijn drie jaar een echte jongenskamer en dit was zonder twijfel een babykamer. Zij het dat het ledikantje en de kommode iets groter dan gebruikelijk voor baby's zijn.
"Zo jouw grote broer en zus zijn hun tanden aan het poetsen, dat hoef jij als baby nog niet, ik zal je klaarmaken voor de nacht. "Ga maar op de kommode liggen" Ik liet mijn knuffel vallen en ging op de kommode liggen. "Zo nu eerst een schone luier, je zult wel niet droog gebleven zijn". Onder het toespreken van troetelwoordjes als lekker klein ding, wat ben jij een lief baby'tje, zal mamma jouw billetjes eens goed insmeren met zinkzalf en dergelijke werd ik verschoond en nadat mijn rompertje weer dichtgeknoopt was kreeg ik een slaapzak met mouwtjes aan. "Zo houd mijn lieve knulletje het lekker warm" zei Monique. Ik moest van de kommode afkomen en werd aan de hand naar het ledikantje geleid, waarvan de zijkant weg geklapt was. Ik ging liggen en Monique vouwde een dekentje uit.
Ik kreeg een kusje op mijn voorhoofdje, mijn knuffel in de armpje en een speentje in mijn mondje. "Je moet hier maar aan wennen", zei Monique, "je wou niet eens denken aan kinderen met mij, dus maak ik van jou mijn baby'tje. Voor je het beseft weet je niet meer dat ooit een man bent geweest en ben je volledig afhankelijk van mij. Ik bepaal wanneer je slaapt, wanneer je een schone luier krijgt, wanneer je in de box mag spelen, wanneer je buiten mag spelen en wanneer je je flesje krijgt. Je zult het uiteindelijk fijn vinden van mij afhankelijk te zijn en geen verantwoordelijkheid te dragen. Binnen een paar dagen denk je aan mij alleen nog maar als mamma, dat heb je al een paar keer zo lief gezegd. Voor je het weet praat je niet alleen maar babywoordjes, maar denk je ook babywoordjes".
Monique deed het zijhekje van mijn ledikantje dicht toen Mariëlle en Jacob binnen kwamen. "Mogen wij ons kleine broertje nog een kusje geven", vroegen zij. Na de kusjes moesten zij snel naar bed, mamma zou ze nog een verhaaltje voorlezen. Tegen mij zei ze: "ga maar lekker slapen baby'tje om elf uur zal ik je nog een keer verschonen en krijg je je flesje". Ze trok aan het koordje van de mobile en terwijl het slaapmuziekje begon deed ze het licht uit en zachtjes de deur dicht.
Ik hoorde mijn nieuwe familie naar een van de slaapkamers gaan terwijl mamma zei: "rustig jongens ons baby'tje moet slapen". Ik luisterde naar het wiegeliedje, drukte mijn knuffel stevig tegen me aan en sabbelde op mijn speentje.
Ik bedacht hoe de dag begonnen was, dat ik de dierentuin een volgende keer waarschijnlijk vanuit een buggy zou zien, hoe het allemaal begon toen Yme zijn speentje in mijn mond duwde, de vernedering van het in publiek als baby aangekleed zijn en als baby behandeld te worden.
Ik werd een beetje doezelig, mompelde "mamma" en voelde me eigenlijk onverwacht heel veilig en beschut. Ik sliep in op het moment dat ik me half realiseerde dat ik weer in mijn luier geplast had.
2
Ik werd de volgende ochtend vroeg wakker, het was nog schemerig. Ik had geen benul van de tijd, maar had honger. Ik deed het enige wat ik als baby kan doen: huilen. Na een paar minuten kwam Monique slaperig mijn kamertje binnen en zei: "Je bent toch geen huilbaby'tje, hoop ik kleintje". Ik huilde door. Monique deed mijn bedje open den zei: "Kom maar mee, dan mag je bij mama in bed liggen en zal ik je je flesje geven". Voor ze mij aan de hand nam deed ze mijn slaapzak open en controleerde mijn luier. "Dat kan er nog mee door", zei ze. Ik waggelde aan haar hand mee naar haar bed en kroop dicht tegen haar aan, mijn hoofd ter hoogte van haar borst. Ze had al een flesje klaar.
"Je zult wel honger hebben, want gisteravond heb je niet je hele flesje leeggedronken, je viel steeds in slaap. Maar je hebt dan ook gisteren een enorm inspannende dag gehad, met al die nieuwe indrukken. Vandaag gaan we lekker rustig aan doen. Je hoeft nog niet naar de crèche. We maken er een fijne dag samen van, kan ik je lekker vertroetelen.
Ondertussen had ze de speen in mijn mondje geduwd en lag ik volop te zuigen. Ik voelde me veilig en gelukkig zo tegen dat warme lichaam aan en door de warme melk die ik binnen kreeg. Terwijl ik daar zo lag vond ik het een beetje beangstigend dat mijn belevingswereld kennelijk zo ingekrompen was dat ik deze dingen fijn vond. Maar ja want kon ik er aan doen.
Toen mijn flesje leeg was duwde zij, met de ene hand mijn kontje en met de andere hand mijn hoofdje strak tegen haar lichaam. "Ga nog maar even lekker slapen, liefje", zei ze.
Met mijn volle buikje droomde ik weer weg.
Na een uurtje kwamen mijn grote zus en broer de slaapkamer binnen. Jacob zei niets, Mariëlle aaide mij over mijn hoofdje. "Gaan jullie je maar vast aankleden", zei Monique, "dan leg ik ons Josje weer even in zijn bedje. Kleine baby'tjes moet veel slapen.
Ik liep aan haar hand weer naar mijn kamertje en moest op de kommode gaan liggen, waar ik een schone luier omkreeg. "Je hebt al een beetje last van luieruitslag", constateerde Monique en smeerde mijn billetjes in met zinkzalf en bepoederde mij, voor ze de schone luier dichtplakte. De hele kamer rook naar baby. Ik kreeg mijn slaapzakje weer aan en mama nam afscheid met een kusje op mijn voorhoofd terwijl ze mij een rammelaar in de handjes duwde en mij weer een speentje in de mond gaf.
Ik bleef alleen achter terwijl de rest van de familie zat te ontbijten en had nu volop de kans mijn nieuwe domein eens goed te bekijken. Op een manier die gewoon voor me zou worden: liggend op mijn ruggetje.
Het was duidelijk het kleinste kamertje van het huis van Monique en volledig als babykamer ingericht. Door de spijlen van mijn ledikantje zag ik de kommode staan, de plank erboven met een hele stapel luiers en andere kleertjes. De muren waren behangen met lichtblauw behang voorzien van beertjes en andere motiefjes. Een pluche teletubbie zat op de vensterbank, gezellig samen met een knuffelbeertje. Boven mij hing de mobile waar gisteravond het slaapliedje uitkwam. Mooie felle kleuren met visjes draaiden boven mijn hoofdje. Ik probeerde ze aan te raken, maar ik kon er niet bij. Ik lag te sabbelen op mijn speentje en maakte lawaai met mijn rammelaartje. Ik vond het leuk en begon te lachen, waardoor het speentje uit mijn mondje viel. Ik begon al bijna te huilen toen ik tot een geheel nieuwe ontdekking kwam: de rammelaar kon ook als bijtring gebruikt worden. Tevreden dat ik weer iets in mijn mondje kon stoppen begon ik babygeluidjes te maken en te spartelen.
Op dat moment kwam Monique mijn kamertje weer binnen. Ze was al helemaal aangekleed en opgemaakt. "Gôh, wat ligt mijn kleintje daar lief te genieten", zegt ze. "Het is tijd voor een badje voor de kleine, kom maar mee". Ze doet het ledikantje open en opent de rits van mijn slaapzak. In mijn rompertje loop ik aan haar hand naar de badkamer. Daar legt ze mij op een aankleedkussen en doet mijn rompertje en luier uit. Ik speel nog met mijn rammelaar die ik nog in mijn handje heb.
Naakt lig ik op het koude plastic aankleedkussen als ik ineens merk dat Monique mijn haar aan het knippen is. "Dat wordt een leuk babykopje zegt ze, gelukkig heb je wat sluik haar. Dat kan best voor babyhaar doorgaan". Als ze uitgeknipt is begint ze mijn lichaam in te smeren. "Een baby'tje heeft toch geen lichaamshaar", zegt ze lief in mijn oortje. Daarna moet ik meekomen naar het bad. Het is een groot bad, we hebben er vaak samen in gelegen en ook gevreeën. Ze spoelt mijn hele lichaam af en constateert dat ik een lekker glad babyhuidje heb. Ik moet gaan liggen en Monique houdt haar hand onder mijn hoofdje, zodat ik niet onder water kom. Ze begint mijn overgebleven haar met babyshampoo te wassen. Ik krijg wat zeep in mijn oogjes en begin te huilen.
Snel spoelt Monique mijn haartjes uit en pakt me bij de hand zodat ik moet gaan staan, ze droogt me af en leidt me weer naar de aankleedtafel. Daar wordt mijn hele lichaam met babyolie ingesmeerd, mijn billetjes met zinkzalf en gepoederd. Ik ruik volledig als een baby. Monique trekt een wit rompertje met een afbeelding van Winny the Poeh over mijn hoofd en doet me een luier om. Daarna krijg ik een vrolijk gekleurd kruippakje aan met drukknoopjes van uit het kruis tot mijn voetjes. "Dat is gemakkelijk bij het verschonen kleintje", fluistert ze in mijn oortje. Als ik moet gaan zitten op het aankleedkussen zie ik plotseling mezelf in de badkamerspiegel en schrik van het grote kleine kind dat ik zie. Ik heb nog maar weinig haar, een babykuifje, roze wangetjes en een duidelijk zichtbare luier om.
Ik word door Monique meegenomen naar de huiskamer. Daar is het één en ander veranderd: er staat prominent een babybox van grote afmetingen en in de eethoek zie ik weer een kinderstoel staan. Die voor Jacob is een paar maanden geleden via marktplaats verkocht dus deze zal wel voor mij zijn concludeer ik. Ik wordt op mijn rug in de box gelegd.
"Je krijgt zo je flesje", zegt Monique, "maar ik ga eerst even een kopje koffie drinken". Ik hoor zachtjes het vioolconcert van Beethoven spelen op de achtergrond, als ik mijn nieuwe omgeving in mij opneem. Ik lig op een kunststof boxkleed in felle kleuren met om me heen allerlei speeltjes zoals knuffels, zacht rubberen kubussen. Ik ontdek ook mijn rammelaar/bijtring tussen de speeltjes en pak die en stop hem in mijnmondje. Ik herinnerde mij ineens dat Monique gistermiddag in het pannenkoekenhuis zei dat ik alles nog in mijn mondje stop kreeg een gevoel van schaamte en haalde de bijtring meteen uit mijn mond.
Om toch iets te doen te hebben begin ik te spelen met de speeltjes die aan een koord aan de bovenkant van de box bevestigd zijn ter hoogte van mijn borst. Als ik er aan trek beginnen belletjes te rinkelen. Daar ben ik mee bezig als Monique de kamer weer binnenkomt en gaat zitten in een stoel van waaruit ze me goed kan zien. "Je vermaakt je wel me je nieuwe speeltjes knulletje", zegt ze lachend "Je bent een lief vrolijk baby'tje, dat had ik nooit verwacht".
Ze gaat de Elle lezen, als ik toch mijn bijtring maar weer in mijn mondje stop, en kijkt regelmatig vanuit haar ooghoeken hoe ik mij aan het ‘vermaken' ben.
Na een tweede kop koffie verdwijnt ze even naar de keuken en komt terug met een flesje babymelk. "Zal ik je het in de box geven of wil het baby'tje liever even lekker tegen mama aanliggen als hij zijn flesje leegdrinkt?" vraagt zij. Ik begin met een volle lach op mijn gezicht te kirren, "kakak da doedoedada", roep ik. "Nou dat is wel duidelijk", zegt ze als ze me uit de box laat en me op haar schoot neemt, mijn hoofdje tegen haar borst drukt en de speen van het flesje in mijn mondje stopt. "Rustig drinken Josje", zegt ze, "anders komt de helft er weer uit bij het boertje". Na een kwartiertje legt ze mijn hoofd op haar schouder en klop op mijn rug, waarna ik een boertje laat. "Grote jongen", krijg ik in mijn oortje gefluisterd, "Mama's lieve knulletje. Ik ban blij dat ik je vandaag nog niet naar de crèche gebracht heb. Zo kan ik nog even volledig van je genieten". Met schrik bedacht ik me dat het inderdaad de bedoeling geweest was dat ik vandaag naar de crèche gebracht zou worden en begin te huilen.
"Stil maar jochie, je hebt toch net je flesje gehad en je hebt geen poepluiertje, dus er is niets aan de hand. Of heb je krampjes?", sprak ze me toe terwijl ik een beetje gewiegd werd en klopjes op mijn rug kreeg. Toen ik weer stil was werd ik weer in de box gelegd, op mijn buik dit keer, zodat ik iets makkelijker de kamer kan rondkijken. Ik krijg een speentje in mijn mond. Na een tijdje met het pluche kubusje gespeeld en wat rond gekeken te hebben merk ik dat het best vermoeiend is in deze positie mijn hoofdje omhoog te houden en val ik in slaap.
Ik word wakker als mijn broer en zus thuiskomen voor de lunch. Mariëlle loopt naar bij toe, geeft me een aaitje over mijn achterhoofd en ik til mijn hoofd op. Ik kan het nauwelijks zover omhoog krijgen dat ik haar gezicht kan zien. Ik voel me klein zoals zij daar op me neer kijkt. Ik realiseer me dat vanuit babyperspectief alles er wel heel anders uitziet: ik moet tegen alles opkijken of mijn bewegingsvrijheid is volledig weg zoals gisteren in de kinderstoel in het pannenkoekenhuis. Wat me ook verbaasd is dat ik door echt iedereen, volwassenen en kinderen als een baby benaderd word. Ik realiseer me dat ik dat volledig gepamperd worden tot nu toe eigenlijk helemaal niet onaangenaam gevonden heb, ik laat het me gebeuren op de één of andere manier.
Het verbaasd me dat ik, die nooit SM gevoelens heeft gehad, me op deze manier laat vernederen. Mezelf in deze situatie heb laten brengen dat ik volledig afhankelijk ben. Het moet er voor iedereen ook belachelijk uitzien, maar dat is iets wat niemand tot nu toe heeft laten merken, afgezien van de spottende opmerkingen van bezoekers van het pannenkoekenrestaurant en voorbijgangers gisteren. En zelfs dat valt in mijn gedachten nu bijna een dag later nog wel mee.
De tafel is gedekt voor de lunch en Monique legt mij weer op mijn ruggetje. Ik mag niet aan tafel want de andere kinderen moeten snel weer naar school, dus er is geen tijd om mij te voeren. Ik mag bij het avondeten mee eten in het kinderstoeltje belooft Monique mij en dan krijg ik ook een fruithapje. Als de kinderen weer naar school zijn zal ze mij mijn flesje geven. Ik vermaak me weer met mijn speeltjes en merk plotseling dat mijn luier wel erg nat is geworden. Ik heb dus zonder dat ik me ervan bewust was meerdere keren geplast. Dat onbewust verontrust mij: ben ik echt niet zindelijk meer? Ik besluit het maar positief te benaderen: ik heb tenminste nog niet in mijn luier gepoept. Na die spuitluier van gisteren weet ik uit ervaring dat het niet meer dan normaal is dat baby's huilen als ze een poepluier hebben. Wat een viezigheid. Plasjes worden gewoon door de luier geabsorbeerd, daar merk je als baby vrijwel niets van.
Als Monique de andere kinderen uitgezwaaid heeft komt ze de kamer weer binnen met mijn flesje. Ze laat me uit de box en neemt me op schoot. Ik leg mijn hoofd tegen haar borst en Monique houdt me vast tussen mijn beentjes. Als ze de speen in mijn mondje duwt leg ik mijn linkerhand op haar borst en begin tevreden te drinken. Als het flesje leeg is klopt ze me weer op mijn rug en moet ik weer een boertje laten. Tegelijk met het boertje voel ik mijn luier volstromen met zachte poep. Het lijkt wel of ik een laxeermiddel toegediend krijg.
Monique aait me over mijn hoofdje en zegt: "het is maar goed dat ik je toch al wou verschonen, zo'n poepluiertje is niet prettig voor jou". Ze neemt me bij de hand en boven moet ik op de kommode gaan liggen waar ze me verschoont. "Het is nu tijd voor jouw middagslaapje", zegt ze terwijl ze baby woordjes kirt, mij op mijn buikje kietelt zodat ik moet lachen. Ik mag in het kruippakje mijn bedje in. Ik krijg een kusje als ik mijn duim in mijn mondje steek. Monique haalt mijn duim uit de mond en stopt er een speen in. "Dat is beter", zegt ze, terwijl ze de deur sluit.
Ik val vrijwel meteen in slaap. "Toch wel vermoeiend dat baby zijn", bedenk ik mij nog.
Na een paar uurtjes geslapen te hebben word ik wakker als Monique mijn kamertje binnenkomt. "Kom op wakker worden slaapkopje, jouw broer en zus komen zo thuis van school en we gaan fijn met z'n allen naar de speeltuin", zegt ze terwijl ze mijn luier controleert. "Dar kan er nog mee door", zegt ze als ze me bij de hand neemt. Ik krijg een jasje aan, want het is niet meer zo warm als gisteren en ik moet in de wandelwagen. Ik mag niet zelf lopen. Beneden gekomen zie ik een wat groot uitgevallen wandelwagentje staan dat een paar aanpassingen ondergaan heeft zodat ik er in pas. Monique zet me in het wagentje en doet me een tuigje om, zodat ik er niet uit kan vallen. Op het moment dat ik vastzit, komen Mariëlle en Jacob thuis. Mariëlle heeft een vriendinnetje meegenomen, Birgit, die het hele schouwspel met vreemde ogen aankijkt.
"Wat een grote baby is dat", zegt ze "dat is niet normaal". Mariëlle zegt dat ik misschien wel groot lijk maar toch een echte baby ben: "hij heeft nog een luier om, plast nog in zijn luier, drinkt nog uit een flesje en kan geen grote mensenwoorden zeggen", verduidelijkt ze. Jacob zegt een beetje nors: "het is nog een klein kind, daar kun je niet eens mee voetballen". "Ok" zegt Birgit "hij lijkt wel een beetje op mijn babybroertje in die kinderwagen en met dat babykuifje, zullen we nu naar de speeltuin gaan?"
We gaan op stap. Gelukkig is de speeltuin maar twee straten verder, want ik heb weer veel bekijks. Ook worden er uiteraard weer opmerkingen gemaakt. Als we in de speeltuin aankomen schrik ik me rot. Het is enorm druk met moeders en kinderen van 0 tot 12 jaar.
Jacob begint meteen weer te voetballen met een paar van zijn vriendjes. Mariëlle en Birgit gaan naar de grote glijbaan. Monique duwt mijn wandelwagentje naar een picknick tafel en doet mijn jasje uit, want het is nu toch wel wat warmer geworden. Aan de picknicktafel zitten ook een paar andere moeders. Ze bekijken mij belangstellend en vragen naar mijn leeftijd. "Elf maanden", antwoord Monique. "Een leuk lief knulletje", is de mening van de andere moeders. "Net zo oud als Basje", wordt door een moeder gezegd die met een jongetje met een blauwe romper op schoot zit. "Zullen we ze even samen in de zandbak laten spelen? Basje heeft een emmertje met een schepje en een zeefje bij zich". "Lijkt me leuk", antwoordt Monique, "Josje moet nu toch een beetje leren omgaan met leeftijdgenootjes".
Ik wordt uit de wandelwagen gepakt en mijn kruippakje wordt ook uit gedaan. Samen met Basje kruip ik naar de zandbak, een paar meter verderop en we beginnen te spelen. We hebben veel lol en ik plas ongemerkt een paar keer in mijn luier. Die begint door te lekken en de randen van mijn rompertje worden nat. Er plakt allemaal zand aan vast en dat begint te schuren in mijn lies. Ik laat Basje alleen en kruip terug naar mama, die volop in gesprek is. Ik probeer aandacht te trekken door aan mama's broek te trekken maar krijg de opmerking: "Mama is met grote mensen aan het praten liefje, en dan moeten kleine kinderen zich even rustig houden. Ga maar weer lief met Basje spelen". "Zijn luiertje lekt door", zegt de moeder van Basje. "Gôh, ik ben het helemaal ontwent, kinderen in de luiers, Jacob is al meer dan een jaar zindelijk", zegt Monique lachend. Ik denk een beetje boos: "ja wrijf het er maar in, een kind van bijna 4 al een jaar zindelijk en ik een volwassen vent nog niet".
Ik word op de picknicktafel gelegd en mijn natte rompertje en luier worden uitgedaan. Ik lig naakt te kijk voor al die moeders. "Leuk altijd zo'n babypiemeltje" hoor ik zeggen. Voor het eerst in 2 dagen voel ik iets van een erectie opkomen die door Monique met een tikje op mijn zak meteen weer tot bedaren gebracht wordt. Onder het toeziend oog van al die moeders wordt eerst mijn liesje met zalf in gesmeerd. "Ik had niet verwacht dat die zo snel schraal zouden worden, waarschijnlijk heeft hij al een hele tijd met een lekkende luier in de zandbak gespeeld", zegt Monique en poedert mijn billetjes waarna mijn schone luier dichtgaat. Ik krijg een schoon en fris rompertje aan een blauwe. "Net als Basje", zegt de moeder van Basje en neemt mij op schoot.
Zij wiegt mij een beetje door met haar been op en neer te gaan en ik word in het middagzonnetje weer wat roezig, steek mijn duim in mijn mond en hoor op de achtergrond de vrouwen praten. Monique vertelt hoe het zo gekomen is dat ik een baby ben en de vrouwen zijn het er unaniem over eens dat ik, hoewel ik wat groot ben niet van een echte baby ben te onderscheiden. Er wordt gezegd dat ik best met alle kindertjes mag spelen. Daarna gaan de vrouwen over tot vrouwenpraat waarvan het meeste niet voor babyoortjes geschikt is.
Basje begint zich wat alleen te voelen in de zandbak en komt naar zijn moeder toe kruipen. Als hij ziet dat ik op haar schoot zit wordt hij jaloers en begint te huilen. Ik word door gegeven aan Monique, die klaarblijkelijk een hekel aanduimzuigen heeft, want mijn duim wordt per direct vervangen door een speen. Eigenlijk maakt mij dat niet uit. Als ik mijn zuigbeweginkjes maar kan maken.
Er komen een paar meisjes van een jaar of twaalf langs die beginnen te lachen: "Kijk eens een grote en een kleine baby allebei in een blauw luierpakje". Basje begint bij zoveel aandacht te kraaien, ik krijg een rood hoofdje. Zeker als een van de meisjes naar mij toekomt en aan Monique vraagt of ze mij een knuffeltje mag geven en mijn buikje mag kietelen. Door het kietelen moet ik weer een plasje doen, wat door het meisje opgemerkt wordt. "Jij bent een echt klein baby'tje, een lieffie, zal ik een keer op je komen passen?",zegt ze. "Ik denk dat je daar nog net iets te jong voor bent", antwoordt Monique lachend. "Maar Josje vindt jou wel lief, kijk hem eens lachen", zegt ze als ze ziet dat er een opgelucht glimlachje op mijn gezicht verschijn om wat ze tegen dat meisje zei.
Het is tijd om naar huis te gaan. Ik word weer in het wagentje gezet en mijn tuigje wordt vastgezet. Jacob heeft geen zin en begint te zeuren. Hij krijgt een pak voor zijn billen van Monique en geeft daarna morrend toe. "Zeg eens dag tegen al die mama's", zegt Monique tegen mij. Ik zeg "dada". Dag lieverd krijg ik uit bijna alle monden te horen en Basje moet mij van zijn mama nog een kusje geven. Ik kan niet achter blijven en geef hem ook een kusje, waarop zijn mama mij ook nog een flinke knuffel geeft.
Thuis gekomen hoef ik niet in de box, maar mag ik een beetje rondkruipen. Als ik maar in het kinderhoekje blijf. Ik begin te spelen met de duplo van Jacob en steek een paar blokken in mijn mond. "Let jij een beetje op Josje", vraag mama aan Mariëlle, "dat hij geen klein speelgoed in zijn mondje stopt. Wel goed opletten want die kleintjes zijn razendsnel en we willen toch niet dat hij stikt". Mariëlle voelt zich groot en trots dat ze op mij mag passen en begint mij steeds meer als haar kleine babybroertje te zien en te behandelen. Ik heb geen spottende opmerkingen meer van haar gehoord.
Als het eten klaar is moeten we aan tafel. Ik zit aan het hoofd van de tafel in mijn kinderstoel, vastgesnoerd met een tuigje. Monique zit aan de ene kant met Jacob naast zich en Mariëlle zit aan mijn andere kant.
"Mag ik Josje zijn fruithapje voeren mama", vraagt Mariëlle. "Als jij je eten snel en zonder morsen opeet dan mag dat van mij", krijgt ze als antwoord. Ik moet dus wachten tot Mariëlle haar eten op heeft, maar heb wel honger gekregen van de drukke dag. Ik dood de tijd door met een knuffeltje te spelen.
Als Mariëlle haar bordje leeg heeft begint het spel: "Tjoeke, tjoeke, tjoeke, hier komt een treintje dat in Josjes mondje wil"zegt ze en ik neem een hapje, maar laat de helft per ongeluk weer uit mijn mondje vallen. Gelukkig heb ik een slabbetje om. "Je moet hem niet zulke grote hapjes geven Mariëlle", zegt Monique "het is nog een klein jongetje met een klein mondje, hij kan nog niet van zulke grote hapjes nemen als jij". Mariëlle maakt er een leuk spelletje van en ik heb veel plezier. Mijn hele gezichtje zit onder het eten, maar ik lach en kraai als een echte baby, zwaai met mijn armpjes en doe een plasje in mijn luier. Eigenlijk vind ik het fruithapje best wel lekker. Als het eten op is veegt Mariëlle mijn gezichtje schoon.
"Jij bent echt wel een goed moedertje", zegt Monique lachend tegen Mariëlle "vind je het leuk om voor je kleine broertje te zorgen?"
"Ja mama, ik vind hem lief", is het antwoord.
Na het eten werd ik nog even in de box gelegd terwijl Jacob en Mariëlle nog wat speelden en Monique de afwas deed. Na een kwartiertje moesten Jacob en Mariëlle hun tanden gaan poetsen en werden naar boven gestuurd. Even later, toen Monique klaar was met haar huishoudelijk werk werd ik uit de box gehaald en moest ook ik naar boven. Ik werd naar Jacob zijn kamer gebracht en op zijn bed gelegd. "Even wachten knulletje, ik ga de anderen even halen en da zal ik een verhaaltje voorlezen". Jacob wou het sprookje van Hans en Grietje horen en er dreigde een ruzie tussen Mariëlle en Jacob over het voor te lezen verhaal. Monique ging op Jacobs bed zitten nam mij op schoot en Jacob nam links van haar plaats en Mariëlle rechts. Monique begon voor te lezen, ik begreep er niets van en luisterde ook niet echt. Het enige wat telde was dat ik veilig tegen de borst van Monique lag en haar rustgevende stem, haar rustige ademhaling en haar hartslag hoorde.
Na het verhaaltje moest ik Jacob een kus geven en nam Mariëlle en mij mee naar de meisjeskamer, daar kreeg ik een dikke knuffel van Mariëlle en nadat Monique ook Mariëlle ingestopt en welterusten gewenst had gingen we naar de babykamer.
Op de kommode kreeg ik een schone luier, rompertje en mijn slaapzakje aan. "Het was een fijne dag hé kleintje", zei Monique terwijl ze mij door mijn haar aaide, "ik ben trots op mijn jochie, je bent heel lief geweest vandaag, zie je wel dat het niet zo moeilijk is om weer klein te zijn". Ik werd in mijn bedje gelegd en kreeg een kus, speentje en mijn inmiddels favoriete knuffel. Tevreden viel ik in slaap, vermoeid van de dag.
3
De volgende dag begon op dezelfde manier: ik werd vroeg uit mijn bedje gehaald en mocht mijn eerste flesje die dag drinken terwijl ik tegen de naakte borst van Monique lag in haar bed. Ik lag op mijn linkerzij te drinken en pakte met mijn rechterhand haar borst vast. Haar linkerhand drukte mijn kontje strak tegen haar lichaam. Dit was het meest intieme momnet dat ik met haar gehad had sinds we voor het laatst gevreeën hebben. Het zou waarschijnlijk ook de meest intieme vorm van contact zijn die ik voorlopig met haar zou hebben vreesde ik, dus ik besloot er maar van te genieten. Mariëlle en Jacob kwamen wat vroeger dan gisteren de kamer binnen en kwamen ook in het grote bed liggen. Mariëlle kwam tegen mij aan liggen en Jacob kroop tegen de andere zijde van zijn moeder en pakt dezelfde borst vast die ik al beethad. Mariëlle begon mij door mijn haar te strelen en zie tegen Monique: "het is echt een heel lief baby'tje mama, kijk eens hoe lief hij ligt te drinken".
"Jij bent wel blij met je nieuwe broertje hé? vroeg Monique. "Ja", zei Mariëlle, "eerst vond ik het een beetje raar dat hij zo groot is, maar hij doet alles als een kleine baby, hij kan niet meer echt praten, plast in zijn luier en kan niet los lopen, alleen maar kruipen, ik geloof dat ik het wel leuk vind". Ze kreeg een knuffel van Monique. "Ik ben blij dat je het leuk vindt en ik denk dat ons baby'tje ook blij is met jou als grote zus". "Hij ruikt ook als een echte baby", constateerde Mariëlle "naar babypoeder en babymelk en hij drinkt zo lekker uit het flesje".
Door Mariëlle was ik dus volledig als babybroertje geaccepteerd inmiddels en ik had nu dus echt een grote zus van 4 bijna 5 jaar, een mama van 36 jaar en een grote broer van bijna 4 jaar die alleen aan voetballen dacht en mijn handje van de borst van mama wegduwde alsof hij geen concurrentie wenste.
"Ga je vandaag weer werken?' vroeg Mariëlle aan Monique. "Nee, ik heb deze week vrij genomen, ik vind dag Josje een eerst goed aan zijn nieuwe situatie moet wennen en volledig moet accepteren dat ik nu zijn mama ben", antwoord Monique "hij mag vandaag weer in de box en misschien ga ik wel even met hem winkelen, vanmiddag als jullie naar school zijn. Ik denk dat ik ook even bij Henriëtte langs ga, die is vandaag thuis en dan kan Josje weer met Yme spelen, dat vond hij erg leuk zondag. Maar nu is het tijd om ons aan te kleden, hup uit bed, ik leg Josje even terug in zijn ledikantje".
Mijn dagindeling wordt dus niet met mij besproken maar met mijn bijna 5 jarige ‘grote' zus. Ik krijg wel steeds liefkozinkjes, lieve woordjes en babytaal te horen, maar voor de echte gesprekken ben ik dus nog te klein. Het is knap vernederend een volwassen vrouw met een klein meisje op deze manier over mij te horen praten.
Na het ontbijt en nadat de kinderen naar school waren gegaan kwam Monique in haar badjas mijn kamertje binnen. Ze deed de zijkant van mijn ledikantje open en ging zitten terwijl ze mij op haar schoot trekt. Ze doet de kamerjas open en legt mij aan haar borst. Ik kijk wat verbaasd naar haar op en zij lacht me toe en zegt "toe maar, je zult zien dat ik echt jouw mama ben en je zult merken dat melk van mama veel lekkerder smaakt dan melk uit een flesje". Ik neem haar tepel in mijn mondje en begin te zuigen. Een heerlijke overvloed van melk komt uit eert haat ene en dan haar andere borst. Na het drinken wordt ik aangekleed in een het witte rompertje met de teletubbies en een wit/beige gestreept broekje en blijf nog even in mijn bedje liggen tot Monique aangekleed is. Benden wordt ik meteen in het wandelwagentje gelegd. We gaan dus uit. Ik krijg mijn speentje in mijn mondje geduwd en we gaan op weg.
Na een kwartiertje lopen zijn we bij Henriëtte. Die geeft Monique een kus en ik krijg de woordjes "tatatata hoe is het met de kleine" onder het kietelen van mijn buikje. Ik moet lachen en mijn speentje valt uit mijn mondje. "Kom binnen", zegt ze "is Josseke al een beetje aan zijn nieuwe situatie gewend?"
Ik word op mijn buikje in de speelhoek bij Yme gelegd die me enthousiast begroet: "kijne kindje; kijne kindje". "Ja", zegt Henriëtte tegen Yme "dit is dat kleine kindje waar je zondag zo lief mee in de zandbak hebt gespeeld, gaan jullie nu weer lief spelen? Dan gaan jullie mama's koffie drinken".
Yme zit te spelen, zodat ik door mijn liggende positie naar hem op moet kijken, ik voel me inderdaad dat ‘kijne kindje' waar Yme het over had.
Ik hoor dat de vrouwen het over mij hebben. "Het gaat lekker met hem, hé?, vraagt Henriëtte. "Ja, ik heb nauwelijks last van hem, hij accepteert alles veel beter dan ik verwacht had. Ik heb hem vanochtend voor het eerst de borst gegeven, dan voelt het toch echt of je met een baby bezig bent. Zo hulpeloos als hij aan mijn tepels lag te zuigen."
"Je bent gek", zegt Henriëtte, "de borst, als dat gedoe opnieuw, kolven, doorlekken, op feestjes altijd de tieten bloot. Het lijkt me dat je blij moest zijn dat dat bij hem niet hoefde".
"Ach, je had moeten zien hoe veilig hij zich voelde toen hij de melk dronk die uit mijn lichaam kwam, zijn handje meteen in een vuistje op mijn borst, zo klein, zo gelukkig, zo babyachtig, meer baby kun je hem niet hebben. Een veel gelukkiger gezichtje dan toen hij een flesje kreeg. En dan daarbij ik vind het ook een fijn gevoel zo'n babymondje aan mijn tepel, zijn huidje direct tegen mij aan. Ik ben blij dat ik die hormonenkuur genomen".
"Wanneer gaat hij naar de crèche? Het lijkt wel of je geen afscheid van hem kan nemen, hem net als toen Mariëlle net geboren was. Toen kon je er ook niet toe komen haar naar de crèche te brengen. Je hebt dat nu weer: die borstvoeding, hij zou gisteren al naar de crèche, kijk je wel uit?"
"Ach", zegt Monique "hij moet een beetje gewend zijn, moet een beetje een veilig gevoel krijgen. Als hij naar de crèche gaat dan moeten ook vreemden hem verschonen. Ik laat hem eerst een beetje ervaren hoe fijn het is om mijn baby'tje te zijn".
"Maar nu je het over verschonen hebt, ik ruik een poepluier".
Henriëtte staat op en loopt naar ons speelhoekje. Tegen Yme zegt ze: "heeft mijn knul in zijn luier gepoept?"
"Nee", zegt Yme verontwaardigd, "itte gote onge, baby poep, baby poep" en hij wijst naar mij.
"Zo, dus ons baby'tje heeft in zijn luiertje gepoept" wordt tegen mij gezegd terwijl ik op mijn ruggetje gedraaid word. Henriëtte begint mijn broekje naar beneden te trekken, haar lange haar kietelt mijn gezichtje en ik begin er naar te grijpen. "Zo, jij hebt plezier", zegt ze terwijl ze mijn rompertje losmaakt, "nu eerst die stinkluier vervangen". Ze maakt mijn billetjes schoon met de voorkant van de luier en veegt ze met een nat washandje en babydoekjes na, daarna word ik gepoederd en krijg weer een luier om. "Baby poep, baby poep", hoor ik Yme nogmaals zeggen.
"Ja, het baby'tje heeft in zijn luiertje gepoept, maar hij is nu weer schoon", zegt Henriëtte tegen Yme terwijl ze mijn broekje omhoog trekt en mij weer op mijn buikje rolt, "Jij bent mama's grote jongen". Yme is trots op het compliment. "En jij bent een lief klein baby'tje", zegt ze tegen mij, ik lach haar toe en probeer opnieuw haar haar te grijpen als ze mij een kusje op mijn achterhoofdje wil geven. Met een tikje op mijn luierkontje staat ze op en schenkt koffie in. Het gesprek tussen de vrouwen gaat nu niet meer over mij maar over mannen.
Ik lig met knuffeltjes te spelen terwijl Yme een kasteel bouwt van Duplo. Ik mag niet aan de Duplo komen, ook Yme heeft besloten dat ik eigenlijk te klein ben om mee te spelen en vriendje mee te zijn.
Voor we weer naar huis gaan krijg ik nog een keer de borst. Yme vindt het een leuk tafereel en kijkt met grote ogen hoe ik daar aan de borst van Monique lig te zuigen, tevreden trappelend met mijn beentjes. Na het boertje word ik in de wandelwagen gelegd en krijg een afscheidskusje van Henriëtte en Yme.
Het is bijna half één en Monique besluit Mariëlle van school en Jacob van de crèche te halen. Ik heb veel bekijks van de andere moeders zoals ik daar in het wagentje zit. Men is het erover eens dat ik een lief kindje ban. Mariëlle is verrast dat wij haar op komen halen en rent op ons af. Als eerste geeft ze mij een knuffel en vertelt haar klasgenootjes trots dat ik haar kleine babybroertje ben. De 5 jarigen zijn net zo nieuwsgierig naar mij als hun moeders en ik krijg een hoop aaitjes over mijn hoofdje. Ik zal nooit meer als volwassen vent in het dorp kunnen lopen: in de toekomst ban ik het kleine broertje van Mariëlle of de kleine van Monique.
We gaan Jacob van de crèche halen. "Kun je meteen kennis maken me de juffrouwen"', zegt Monique lachend tegen mij, als ze de wandelwagen naar binnen duwt. Jacob is blij ons te zien en trekt de leidster aan de hand mee naar ons. "Dit is mijn nieuwe kleine broertje", zegt hij. "Wat een lief jochie", zegt de leidster, "ben je blij met je dit nieuwe baby'tje". "Ja", zegt Jacob.
De leidster vertelt dat Jacob gisteren uitvoerig heeft verteld dat hij een klein broertje heeft. Dat die eerst groot was, maar in zijn broek plast en toen een luier om moest. Alle peutertjes komen om de wandelwagen staan en kijken mij met grote ogen aan. Zo'n grote baby hebben ze nog nooit gezien. Maar echt bijzonder vinden ze het niet, want ze gaan snel verder spelen.
We lopen het babylokaal binnen en Sabine, de leidster, komt op ons af. Een zeer sexy ding: kort rokje, zwarte kousen en diep decolleté, "Zo dat is zeker ons nieuwe baby'tje", zegt ze "wanneer komt hij nu echt. We hebben een speciaal wipstoeltje voor hem aangeschaft, één van de bedjes iets vergroot en zijn dus klaar voor hem".
"Hij komt volgende week maandag, donderdag en vrijdag. Woensdag ben ik vrij en Dinsdags is hij bij Henriëtte".
"Zal ik hem even het speelkussen laten zien?", vraag Sabine en ze doet mijn tuigje al vast los. Ze neemt me bij de hand en legt me naast 2 andere baby's op het speelkussen. Ze gaat op haar hurken zitten en ik zie dat de zwarte kousen opgehouden worden door jarretelles. Ze heeft geen slipje aan.
"Niet zo kijken, daar ben jij nog veel te klein voor", zegt ze lachend. "En echt ventje", lacht ze tegen Monique.
"Ja", lacht Monique "hij is ook al zo gek op mijn borsten, kan er niet vanaf blijven".
De vrouwen maken samen wat gekheid als één van de andere baby's mij met haar handje aanraakt. Ik schrik een beetje, ik had dat niet verwacht. "Je hoeft niet bang te zijn voor de andere baby'tjes", zegt Sabine "we hebben hier alleen heel lieve kindjes en zo te zien hoor jij daar ook bij". Ze gaat weer op haar hurken zitten en kietelt mijn buikje waarop ik een plasje doe in mijn luier. "Je hoort hier echt thuis", zegt ze dubbelzinnig.
Ik kijk wat om me heen: hier zal ik dus een groot deel van de week moeten gaan doorbrengen tussen kirrende en huilende baby's. Dan bedenk ik me weer dat ik zelf ook niets anders meer doe dan kirren, kraaien, babywoordjes babbelen, lachen, huilen, in mijn luier plassen en moedermelk drinken. Ik hoor hier dus echt thuis.
1
We zaten in de achtertuin van Henriëtte, net terug van de dierentuin met de kinderen van Henriëtte en Monique, mijn vriendin. Mariëlle (4), Jacob (3) de kinderen van mijn vriendin waren aan het spelen met Kai (3) de oudste zoon van Henriëtte, toen Yme de jongste van 2 op mij af kwam waggelen met een speen in zijn mond. Yme geeft aan dat hij bij mij op schoot wil gaan zitten en ik til hem op. Op het moment dat hij zit duwt hij de speen die hij uit zijn mond gehaald heeft in mijn mond. "Haha", lacht Henriëtte, "Yme vindt dat je te weinig sabbelt Jos, hahaha."
"Wat willen jullie drinken", vraagt zij. "Doe mij maar een Jus, ik moet nog rijden", antwoord ik. Even later komt Henriëtte terug met een blad met 2 flesjes, 2 tuitbekertjes en een glas jus d'orange en twee glazen witte wijn.
De kinderen maken ruzie: Mariëlle wil beslist geen tuitbekertje en Jacob wil beslist geen flesje, hij is tenslotte geen baby meer. Kai weigert om dezelfde reden ook een flesje, hij is tenslotte net zo oud als Jacob.
"Ach, dan doen we het maar zo", zegt Henriëtte, en geeft Mariëlle het glas, Jacob en Kai een tuitbekertje en Yme het flesje. Mij zet ze ook een flesje voor, "je zat net zo leuk op dat speentje te sabbelen, ik denk dat je geen bezwaar tegen een flesje hebt", zegt ze lachend. Ik lach, laat me niet kennen en zet de speen aan mijn mond. Het smaakt een beetje vreemd, maar ik denk dat dat door de smaak van de speen komt, en drink het flesje leeg. "Grote jongen", zeggen Henriëtte en Monique schaterlachend.
We praten wat over koetjes en kalfjes terwijl Jacob en Kai aan het voetballen zijn, Yme in de zandbak zit te spelen en Mariëlle wat verveelt tegen haar moeder aanhangt. Plotseling schiet één van de jongens de bal richting tafel. Ik spring op en kan nog net de glazen wijn redden. Op het zelfde momnet voel ik een warme stroom vocht in mijn kruis en realiseer me dat ik waarschijnlijk door de plotselinge beweging in mijn broek geplast heb. Ik ga zitten en probeer het te verbergen, terwijl ik meteen ook de schade probeer op te nemen: het is niet te verbergen.
Mijn gezicht kleurt rood van schaamte en ik hoor Mariëlle zeggen: "kijk mam, Jos heeft in zijn broek geplast". Ik schaam me rot en loop naar binnen.
Henriëtte loopt me achterna en zegt: "Ga maar naar de badkamer en doe je kleren in de wasmachine, programma 2, 40 graden, douche je even en dan kijk ik even of ik wat kleren voor je kan vinden. Ik doe wat gezegd is en even later komt Henriëtte de badkamer binnen. "Ik kan niets vinden, mijn kleren passen jou niet en om je nu alleen in een string van mij en een te klein T-shirt of helemaal naakt naar buiten te laten gaan, dat lijkt me niets. Het lijk me ook niets jou de vier uur dat het wassen en drogen van jouw kleren duurt hier in de badkamer te laten wachten, we moeten iets anders bedenken. O, ik weet al wat."
Ze loopt naar de kastjes boven de naast elkaar geplaatste wasmachine en droogtrommel en opent die. Ik verschillende soorten luiers en kinderkleertjes liggen. Tot mijn schrik zie ik ook een stapel luiers voor volwassenen.
"Ga hier maar even liggen", zegt ze en wijst op het aankleedkussen dat op de wasmachine en droogtrommel ligt. "Ik ben blij dat Monique niet van behaarde mannen houdt en dat je al helemaal geschoren bent, dat scheelt mij nu veel werk". Ik protesteer: "ik ga niet in een luier naar beneden". "Je hebt gen keuze", zegt ze, "of in een luier in de tuin, of naakt direct weg en jouw auto staat 4 straten verderop, ik wil geen naakte man bij mijn kinderen".
Ik twijfel, maar ik heb inderdaad geen keuze en ga op het aankleedkussen liggen. Henriëtte vouwt een luier open en zegt: "billetjes omhoog" en legt de luier onder mijn billen, trekt deze tussen mijn benen door duwt voordat zij de luier strak dichtplakt nog iets in mijn anus. Ik voel een dikke prop tussen mijn benen. "Ga maar even zitten", zegt ze en doet weer een greep in het kastje. Ze pakt een wit shirt en trekt dat over mijn hoofd. "Doe je armpjes maar door de mouwen" zegt ze, waarna ze het shirt na beneden trekt.
"Ga maar weer even liggen en beentjes wijd". Het blijkt een rompertje met een afbeelding van de teletubbies op de borst. Ze sluit de drukknoopjes in het kruis en zegt: "Nu even een paar regels. Je bent nog niet zindelijk blijkt, dus ben je een baby en je gaat je gedragen als een baby. Geen grote mensenwoordjes meer, alleen mamma, dada kaka en zo. Verder mag je alleen kruipen, behalve als Monique of ik jouw handje pak, dan mag je aan het handje lopen, maar zodra we je loslaten is het weer kruipen, begrepen?" Ik heb geen keuze en knik met een rood hoofd.
Henriëtte pakt mijn hand en aan haar hand loop ik de trap af en naar buiten. Buiten zet ze me voor Monique en laat mijn hand los. Meteen voel ik het klopje op mijn schouder, dat Henriëtte mij geeft en realiseer me dat ik moet gaan zitten en kruipen. "Wat een snoesje", zegt Monique. "Hahahahaha, Jos is een baby met een luier", lacht Mariëlle. "Ben jij echt een baby?" vraagt Jacob. Ik zeg "dada". Kai zegt niets.
"Ga maar lief met Yme in de zandbak spelen", zegt Monique en ik kruip naar de zandbak en ga spelen. Even later komt Henriëtte met twee flesjes met appelsap naar de zandbak en geeft er één aan Yme en de ander aan mij. Ik wil weigeren, maar ze zegt gebiedend: "Toen je nog een grote vent was dronk je uit een flesje, dus nu je een baby bent drink je zeker uit een flesje, je bent nog veel te klein voor een tuitbeker. Ik pak het flesje aan want ik heb inmiddels wel weer dorst gekregen en iets anders zit er voor mij toch niet in.
Jacob en Kai zijn weer gaan voetballen en schijnen deze vreemde situatie vrij normaal te vinden, maar Mariëlle loopt naar de zandbak en begint me te pesten: "hahaha klein baby'tje, zal ik je leren zand scheppen, geen zand in je mondje stoppen hoor". Ik negeer het, maar Monique bestraft haar: "Mariëlle, laat die kleintjes met rust". Yme vindt het normaal dat ik daar in een luier zit te spelen en geeft mij zijn speentje weer, dat ik maar in mijn mond stop. "Moet je zien hoe lief Yme met de kleine is", zegt Monique.
Na een tijdje gespeeld te hebben moet ik weer plassen. Ik voel er niets voor om het in mijn luier te doen en kruip naar mijn vriendin Monique. Op tijd herinner ik me dat ik alleen babywoordjes mag zeggen en zegt: "Mama, pasje toen".
"Hoor ik daar grote mensen woordjes uit een babymondje?" zegt Monique. "Ga maar weer lief spelen, je hebt niet voor niets een luiertje om".
Ik kruip terug naar de zandbak, pak mijn schepje en ga met mijn benen wijd zitten en doe een plasje. Yme ziet dat en zegt: "Jij pasje daan?". Ik antwoord "dada". Achter me hoor ik Mariëlle zeggen: "baby'tje, baby'tje, plas maar lief in je luier.
Na een uurtje gaat Henriëtte naar boven om mijn kleren in de droogtrommel te doen. Als ze beneden komt vraagt ze aan Monique; "Zullen we met de kinderen naar het pannenkoekenhuis gaan?".
"Lijkt mij een goed idee", zegt Monique. "Heb jij ook sokjes en schoentjes voor Josje?"
Ik schrik als ik dit hoor.
"Wou jij hem zo meenemen?" vraagt Henriëtte.
"Ja natuurlijk, hij heeft grote mensen woorden gebruikt en hoewel het een beetje peuterachtig klonk is het toch tegen de regels en verdient hij straf, hij moet zich realiseren dat hij nog geen peutertje is".
Henriëtte gaat een paar witte sokjes met beertjes erop en witte plastic sandaaltjes halen en doet mij die aan.
Ik begin opstandig te worden en zeg: "Ik ga zo niet naar buiten", Monique geeft me een paar klappen op mijn geluierde billen. "Jij hebt niets te willen, je gaat mee" en ze pakt mijn hand.
"Zullen we hem toch maar niet een broekje aantrekken?" vraagt Henriëtte. "Nee, ik vind hem snoezig zo in dat teletubbies rompertje", antwoordt Monique "En daarbij hij heeft er welbewust voor gekozen door grote mensen woorden te gebruiken". Ik ga door de grond, weet mezelf geen houding te geven nu ik zo aan het publiek getoond ga worden. Jacob, Kai en Yme vinden het normaal en zeggen tegen mij: "Kom mee we gaan lekker pannenkoeken eten". Mariëlle lacht me uit.
We gaan naar buiten. Ik aan de hand van zowel Monique als Henriëtte, Yme aan de andere hand van Henriëtte. De andere kinderen rennen vooruit, ze hebben zin in pannenkoeken. Ik loop met een rood hoofd mee tussen de twee vrouwen. De luier is duidelijk zichtbaar, alsof dat wat uitmaakt, zoals ik hier in mijn rompertje loop. Ik zal me nooit meer in deze buurt kunnen vertonen realiseer ik me.
Na een kwartiertje lopen zijn we bij het pannenkoekenhuis, we gaan naar binnen en Monique vraagt om een tafeltje. De vrouwen laten mijn handjes los en ik zak naar de grond. Ik volg het gezelschap kruipend naar een tafeltje dat ons aangewezen wordt. Ik hoor de serveerster vragen: "zal ik een kinderstoel halen voor de kleine?". "Ja graag", antwoordt Monique.
Ik wil op een stoel klimmen als ik een hand tussen mijn benen voel die me wegtrekt en omhoog duwt op een kinderstoel. Ik ben dus duidelijk ‘de kleine'. De serveerster doet me een soort 4-punts tuigje om (zoals dat van een kinderzitje in een auto) en trekt het tuigje strak. "Zo, zo zit de kleine wildebras veilig en kan hij niet uit de kinderstoel vallen", zegt zij.
Monique strikt me een slabbetje om met een beertjes motief.
De andere kinderen zitten op normale stoelen, Yme krijgt net zo'n slabbetje omgestrikt als ik om heb.
Ik kijk rond en zie dat iedereen naar onze tafel kijkt. De meeste mensen lachen. Aan de tafel naast ons hoor ik een moeder een meisje van ongeveer 4 jaar uitleggen dat ik, hoewel ik groot lijk, nog een baby ben en ze wijst op mijn luier en rompertje." Dat hoef jij al lang niet meer aan, zelfs voor oefenbroekjes ben jij te groot", zegt zij tegen haar dochtertje, "Ik denk dat, dat kindje nog niet zindelijk is".
Ik besluit dat ik me maar zal gedragen zoals Monique en Henriëtte van me verlangen. Ik zal ze niet meer boos maken door te praten. Ik kan er toch niets meer aan doen. Ik zit hier te kijk voor iedereen.
De serveerster brengt de andere kinderen kleurplaten en kleurpotloden en zegt tegen Monique terwijl ze mij over mijn hoofd aait: "Ik denk dat deze daar nog te klein voor is, of niet?"
"Ja", zegt Monique, "hij stopt alles nog in zijn mondje, ik heb zelf wat speelgoed voor hem meegebracht". Ze pakt de grote tas die ze meegebracht heeft en haalt er een speeltje van FischerPrice en een knuffeltje uit en zet deze op het blad van de kinderstoel. Mariëlle staat op en komt naar me toe: "zal ik je even uitleggen hoe dat werkt baby'tje" en ze begint voor te doen hoe je door op knoppen te drukken figuurtjes tevoorschijn kunt halen. Ik begin ongecoördineerd, als een baby met mijn handjes op de knoppen te slaan en soms komen er figuurtjes tevoorschijn. Ik maak babygeluidjes. De knuffel is intussen op de grond gevallen.
"Kijk hem eens lief spelen", zegt Monique tegen Henriëtte.
"Ja, heel lief, hij went al", antwoord zij.
Terwijl ik aan het spelen ben komt de serveerster de menukaarten brengen en zegt: "Op de laatste pagina staan een paar fruithapjes voor de allerkleinsten, maar ik kan natuurlijk ook een flesje warm maken".
Monique bestelt voor Mariëlle een pannenkoek met stroop, voor Jacob en Kai een kinderpannenkoek en voor Yme een kleine portie poffertjes. Voor mij bestelt ze een fruithapje en vraagt het meegebrachte flesje warm te maken. De vrouwen nemen een hartige pannenkoek.
Ik speel nog even door, iedereen is nu wel getuige geweest van mijn vernedering en het geroezemoes en heimelijk kijken is ook voor het grootste deel over. Iedereen zit weer normaal te eten. Ik leef me dus maar in, in mijn rol als baby en doe nog een plasje in mijn luier.
Vanaf het moment dat ik in een luier en rompertje in de tuin verscheen is er niet meer volwassen met me gepraat, er is ook niet meer rechtstreeks met me gesproken anders dan in babytaal. Alles wat mij betrof is over mijn hoofd heen door de vrouwen besproken, mijn mening doet er niet meer toe. Mariëlle maakt mij als een echt meisje belachelijk en heeft me vanaf het begin als een kleine baby behandeld. Jacob en Kai negeren mij, vinden mij waarschijnlijk te klein om mee te spelen. Yme vindt het fijn dat hij een kleiner vriendje heeft en wil graag met me spelen. Uit de conversatie tussen Monique en Henriëtte begreep ik dat hij daarom ook niet naast mij aan tafel mocht zitten. Mariëlle zit aan het eind van de tafel met Jacob tussen haar en Monique. Kai tegenover Mariëlle met Yme tussen hem en Henriëtte. Ik zit volop in het zicht van alle gasten aan het hoofd van de tafel in mijn kinderstoel tussen Henriëtte en Monique in.
Tijdens het spelen begin ik me te realiseren dat ik ook in termen van ‘mijn handjes, mijn voetjes' over mezelf ben gaan denken. Mezelf bijna als de baby zie, die ze me willen laten zijn.
Tijdens het wachten op de bestelling word ik regelmatig door Monique of Henriëtte over mijn hoofdje geaaid. Ik heb nog niets te drinken gekregen, moet wachten op mijn warme flesje, terwijl de anderen allemaal hun drankje nuttigen.
Als de serveerster op komt dienen als laatste mijn fruithapje op het blad van de kinderstoel zet pak ik meteen het rood plastic lepeltje in mijn vuistje, roer wat in het fruithapje en verlies de hele inhoud van het lepeltje op weg naar mijn mondje. Gelukkig heb ik een slabbetje om. Maar Monique pakt meteen het lepeltje uit mijn handje en zegt: "Mama zal je zo voeren, je bent hier nog veel te klein voor". Ik krijg regelmatig een hapje terwijl Monique haar pannenkoek opeet. Binnen de kotste tijd zit mijn gezichtje onder het eten, want ik "ben zeer beweeglijk" zo zegt Monique tegen Henriëtte. Als het hapje op is en ook Monique klaar is met eten voert ze mij het flesje met babymelk.
Als iedereen uitgegeten is gaan de andere kinderen naar de speelhoek, de vrouwen bestellen een koffie en ik krijg een speen in mijn mondje en de knuffel in mijn armpjes geduwd. Ik word wat roezig en slaap bijna als ik een enorme kramp krijg en zonder dat ik er enige controle over heb mijn luier volspuit. Henriëtte ruikt het meteen en zegt tegen Monique: "volgens mij heeft Josje een spuitluier". Monique inspecteert me en ziet dat de randen van mijn rompertje al bruin beginnen te worden.
Ze pakt de tas, maakt mijn tuigje los en laat mij uit de kinderstoel. Ze pakt mijn handje en neemt mij mee naar de verschoonkamer. Als we daar binnen komen zie ik vier verschoonkussens met op één een baby met een blote kont. "Zo lig jij er straks ook bij", zegt Monique. En zegt me op de twee verschoonkussens te gaan liggen. Mijn hoofd ligt naast het hoofdje van het andere kindje dat mij een beetje verbaasd aankijkt. Ik begin te huilen, want die spuitluier is een vervelend en naar gevoel. Monique stopt mij mijn speentje in de mond en zegt: "mama zal je snel verschonen, dan ruik je weer fris en voel je je weer gelukkig."
Monique makt mijn rompertje los en trekt het over mijn hoofd heen uit. Daarna wordt de luier losgemaakt en worden mijn billetjes schoongeveegd. Met babydoekjes worden de laatste restjes verwijderd. Mijn billetjes worden gepoederd en voor het eerst ruik ik babyachtig. Ondertussen ligt het kind naast me mij verbaasd aan te kijken. Zijn moeder vraagt aan Monique: "hoe oud is dat knulletje?" "Elf maanden", antwoord Monique. "Kijk" zegt de moeder van het inmiddels aangeklede jochie terwijl zij hem optilt, "dat baby'tje is pas 11 maanden, jij bent veel groter, jij bent al 18 maanden. Zeg eens dag tegen dat baby'tje".
"Dagguh", zegt het ventje. "Dada", zeg ik terug, terwijl Monique mijn luier dichtplakt. Als de moeder en kind de ruimte verlaten doet Monique mij een schoon, lichtblauw rompertje aan en neemt me mee naar de tafel. Ik hoef niet meer in de kinderstoel maar mag op haar schoot zitten. Mijn hoofd ligt tegen haar borst en ze houdt mij tussen mijn beentjes vast zodat ik niet van haar schoot afglijd.
Ik lig een tijdje met mijn knuffel in de arm en een speentje in mijn mondje te dromen als ik opeens flarden van een gesprek opvang.
"Zo, dus dat is dus die grote baby, waarvoor een plaats op de crèche is aangevraagd?"
Het is dezelfde moeder die ik al in de verschoonkamer gezien had en wiens zoontje dag tegen mij moest zeggen.
"Ik was eerst een fel tegenstander van grote baby's op de crèche, maar ik heb het hier eens aan zitten kijken en het is werkelijk nog een baby. Ik zal de leiding vanavond nog doorgeven dat het wat mij betreft akkoord is, dan zullen ook de andere ouders hun verzet wel staken en kun je hem morgen meteen brengen. Hij moet wel in de babygroep. Jouw andere zoontje zit toch nog bij de peuters? Wanneer gaat hij naar de basisschool?" "Over drie maanden", hoor ik als antwoord.
Ik ben nog niet zover in mijn baby zijn doorgeschoten dat ik mij niet realiseer wat dit gesprek betekent.
Allereerst: mij tot baby maken was een vooropgezet plan van Monique en Henriëtte. Mijn broekplassen was geen ongelukje. Het kwam alleen goed uit dat Yme mij een speentje in mijn mond duwde, zodat Henriëtte mij, als voorpret op wat komen zou gaan, een flesje met jus d'orange kon geven. Anders had ik gewoon een glas gehad met een vreemde smaak.
Monique en Henriëtte hebben dit plan al lang van te voren gemaakt want ze hebben immers al een plaats op de crèche voor mij aangevraagd.
Ik word wat onrustig en begin te trappelen, Monique trekt me wat omhoog met haar hand tussen mijn beentjes en zegt: "rustig maar knulletje".
Mariëlle komt aanlopen en de vrouw zegt tegen haar: "zo dit is dus jouw kleine broertje".
"Ja", zegt Mariëlle, "hij plast nog in zijn broek en nu heeft hij een luier en is dus een baby".
"Vind jij hem lief", vraagt de vrouw.
"Als baby is hij veel liever dan als vriend van mama" en ze aait mij over mijn hoofdje. Ik voel me zowaar een beetje trots dat ik de goedkeuring krijg van mijn ‘grote zusje'.
Er komen een man en een kind aangelopen. Ik kijk en zie dat het, het jongetje is dat op de verschoontafel lag. Hij herkent mij ook meteen en begint te zwaaien en te murmelen.
"Kijk", zegt de vrouw tegen mij terwijl ze mijn buikje kietelt, "je hebt morgen al een vriendje op de crèche".
Van schrik en misschien ook wel door het kietelen doe ik weer een plasje in mijn luier. Monique voelt dat en knuffelt me even met de woorden "lekker klein knulletje".
Henriëtte gaat de kinderen uit de speelhoek halen, ik lig nog even tegen de borst van Monique. Ik betrap me er zelf op dat is als ik aan Monique denk ik niet meer aan de vrouw denk, waar ik verliefd op ben met een mooi slanke lichaam en mooie steeds voller lijkend wordende borsten, maar dat ik in gedachten haar al een paar keer mama genoemd heb.
We gaan weg zoals we gekomen zijn, ik hand in hand met Monique en Henriëtte. Alleen draag ik nu een blauw rompertje. De serveerster komt ons gedag zeggen en geeft mij een knuffel en zegt dat ik "een lief klein baby'tje ben" en dat ik best weer terug mag komen.
Buiten overleggen Henriëtte en Monique wat te doen, terwijl voorbijgangers mij nieuwsgierig, verbaasd en spottend bekijken. Als ik begin te huilen over de vele spottende opmerkingen fluistert Monique me in het oor: "stil maar kleine, het went wel".
Henriëtte wil dat we nog even meegaan koffie drinken, maar Monique wil naar huis. Ze zegt: "het is hoog tijd voor de kleintjes, ze moeten naar bed, ze hebben een drukke dag gehad".
We lopen naar de auto van Monique. "Wat doen we met de andere auto" (we waren met twee auto's naar de dierentuin geweest omdat 7 personen niet in één auto kunnen), vraag Henriëtte.
"Ach, dat komt wel, Josje heeft hem de eerstvolgende 18 jaar toch niet nodig", zegt Monique terwijl ze mij in het midden van de achterbank zet, waar tot mijn verbazing een soort verlaagd kinderzitje geplaatst was. Ik werd met het tuigje vastgezet, Jacob en Mariëlle namen aan weerzijde van mij plaats. Mariëlle op een verhoogd zitje, Jacob in een normaal kinderzitje.
Nog voor we wegreden doezelde ik weer weg, stak mijn duim in de mond, hield mijn knuffel goed vast en hoorde Mariëlle nog net zeggen: "kijk mam, de baby slaapt al".
Ik lag lekker te slapen met mijn hoofd tegen de hoofdsteun van het kinderzitje.
Een paar minuten later kwamen we bij het huis van Monique aan en werd ik zachtjes door haar wakker geschud. Mariëlle en Jacob waren al binnen en boven in de badkamer hun tanden aan het poetsen. Ik werd aan de hand van Monique naar boven geleid en we gingen een kamer binnen waar ik de zes maanden dat ik een relatie met Monique had nog nooit binnen geweest was. Mariëlle heeft een echte meisjeskamer, Jacob met zijn drie jaar een echte jongenskamer en dit was zonder twijfel een babykamer. Zij het dat het ledikantje en de kommode iets groter dan gebruikelijk voor baby's zijn.
"Zo jouw grote broer en zus zijn hun tanden aan het poetsen, dat hoef jij als baby nog niet, ik zal je klaarmaken voor de nacht. "Ga maar op de kommode liggen" Ik liet mijn knuffel vallen en ging op de kommode liggen. "Zo nu eerst een schone luier, je zult wel niet droog gebleven zijn". Onder het toespreken van troetelwoordjes als lekker klein ding, wat ben jij een lief baby'tje, zal mamma jouw billetjes eens goed insmeren met zinkzalf en dergelijke werd ik verschoond en nadat mijn rompertje weer dichtgeknoopt was kreeg ik een slaapzak met mouwtjes aan. "Zo houd mijn lieve knulletje het lekker warm" zei Monique. Ik moest van de kommode afkomen en werd aan de hand naar het ledikantje geleid, waarvan de zijkant weg geklapt was. Ik ging liggen en Monique vouwde een dekentje uit.
Ik kreeg een kusje op mijn voorhoofdje, mijn knuffel in de armpje en een speentje in mijn mondje. "Je moet hier maar aan wennen", zei Monique, "je wou niet eens denken aan kinderen met mij, dus maak ik van jou mijn baby'tje. Voor je het beseft weet je niet meer dat ooit een man bent geweest en ben je volledig afhankelijk van mij. Ik bepaal wanneer je slaapt, wanneer je een schone luier krijgt, wanneer je in de box mag spelen, wanneer je buiten mag spelen en wanneer je je flesje krijgt. Je zult het uiteindelijk fijn vinden van mij afhankelijk te zijn en geen verantwoordelijkheid te dragen. Binnen een paar dagen denk je aan mij alleen nog maar als mamma, dat heb je al een paar keer zo lief gezegd. Voor je het weet praat je niet alleen maar babywoordjes, maar denk je ook babywoordjes".
Monique deed het zijhekje van mijn ledikantje dicht toen Mariëlle en Jacob binnen kwamen. "Mogen wij ons kleine broertje nog een kusje geven", vroegen zij. Na de kusjes moesten zij snel naar bed, mamma zou ze nog een verhaaltje voorlezen. Tegen mij zei ze: "ga maar lekker slapen baby'tje om elf uur zal ik je nog een keer verschonen en krijg je je flesje". Ze trok aan het koordje van de mobile en terwijl het slaapmuziekje begon deed ze het licht uit en zachtjes de deur dicht.
Ik hoorde mijn nieuwe familie naar een van de slaapkamers gaan terwijl mamma zei: "rustig jongens ons baby'tje moet slapen". Ik luisterde naar het wiegeliedje, drukte mijn knuffel stevig tegen me aan en sabbelde op mijn speentje.
Ik bedacht hoe de dag begonnen was, dat ik de dierentuin een volgende keer waarschijnlijk vanuit een buggy zou zien, hoe het allemaal begon toen Yme zijn speentje in mijn mond duwde, de vernedering van het in publiek als baby aangekleed zijn en als baby behandeld te worden.
Ik werd een beetje doezelig, mompelde "mamma" en voelde me eigenlijk onverwacht heel veilig en beschut. Ik sliep in op het moment dat ik me half realiseerde dat ik weer in mijn luier geplast had.
2
Ik werd de volgende ochtend vroeg wakker, het was nog schemerig. Ik had geen benul van de tijd, maar had honger. Ik deed het enige wat ik als baby kan doen: huilen. Na een paar minuten kwam Monique slaperig mijn kamertje binnen en zei: "Je bent toch geen huilbaby'tje, hoop ik kleintje". Ik huilde door. Monique deed mijn bedje open den zei: "Kom maar mee, dan mag je bij mama in bed liggen en zal ik je je flesje geven". Voor ze mij aan de hand nam deed ze mijn slaapzak open en controleerde mijn luier. "Dat kan er nog mee door", zei ze. Ik waggelde aan haar hand mee naar haar bed en kroop dicht tegen haar aan, mijn hoofd ter hoogte van haar borst. Ze had al een flesje klaar.
"Je zult wel honger hebben, want gisteravond heb je niet je hele flesje leeggedronken, je viel steeds in slaap. Maar je hebt dan ook gisteren een enorm inspannende dag gehad, met al die nieuwe indrukken. Vandaag gaan we lekker rustig aan doen. Je hoeft nog niet naar de crèche. We maken er een fijne dag samen van, kan ik je lekker vertroetelen.
Ondertussen had ze de speen in mijn mondje geduwd en lag ik volop te zuigen. Ik voelde me veilig en gelukkig zo tegen dat warme lichaam aan en door de warme melk die ik binnen kreeg. Terwijl ik daar zo lag vond ik het een beetje beangstigend dat mijn belevingswereld kennelijk zo ingekrompen was dat ik deze dingen fijn vond. Maar ja want kon ik er aan doen.
Toen mijn flesje leeg was duwde zij, met de ene hand mijn kontje en met de andere hand mijn hoofdje strak tegen haar lichaam. "Ga nog maar even lekker slapen, liefje", zei ze.
Met mijn volle buikje droomde ik weer weg.
Na een uurtje kwamen mijn grote zus en broer de slaapkamer binnen. Jacob zei niets, Mariëlle aaide mij over mijn hoofdje. "Gaan jullie je maar vast aankleden", zei Monique, "dan leg ik ons Josje weer even in zijn bedje. Kleine baby'tjes moet veel slapen.
Ik liep aan haar hand weer naar mijn kamertje en moest op de kommode gaan liggen, waar ik een schone luier omkreeg. "Je hebt al een beetje last van luieruitslag", constateerde Monique en smeerde mijn billetjes in met zinkzalf en bepoederde mij, voor ze de schone luier dichtplakte. De hele kamer rook naar baby. Ik kreeg mijn slaapzakje weer aan en mama nam afscheid met een kusje op mijn voorhoofd terwijl ze mij een rammelaar in de handjes duwde en mij weer een speentje in de mond gaf.
Ik bleef alleen achter terwijl de rest van de familie zat te ontbijten en had nu volop de kans mijn nieuwe domein eens goed te bekijken. Op een manier die gewoon voor me zou worden: liggend op mijn ruggetje.
Het was duidelijk het kleinste kamertje van het huis van Monique en volledig als babykamer ingericht. Door de spijlen van mijn ledikantje zag ik de kommode staan, de plank erboven met een hele stapel luiers en andere kleertjes. De muren waren behangen met lichtblauw behang voorzien van beertjes en andere motiefjes. Een pluche teletubbie zat op de vensterbank, gezellig samen met een knuffelbeertje. Boven mij hing de mobile waar gisteravond het slaapliedje uitkwam. Mooie felle kleuren met visjes draaiden boven mijn hoofdje. Ik probeerde ze aan te raken, maar ik kon er niet bij. Ik lag te sabbelen op mijn speentje en maakte lawaai met mijn rammelaartje. Ik vond het leuk en begon te lachen, waardoor het speentje uit mijn mondje viel. Ik begon al bijna te huilen toen ik tot een geheel nieuwe ontdekking kwam: de rammelaar kon ook als bijtring gebruikt worden. Tevreden dat ik weer iets in mijn mondje kon stoppen begon ik babygeluidjes te maken en te spartelen.
Op dat moment kwam Monique mijn kamertje weer binnen. Ze was al helemaal aangekleed en opgemaakt. "Gôh, wat ligt mijn kleintje daar lief te genieten", zegt ze. "Het is tijd voor een badje voor de kleine, kom maar mee". Ze doet het ledikantje open en opent de rits van mijn slaapzak. In mijn rompertje loop ik aan haar hand naar de badkamer. Daar legt ze mij op een aankleedkussen en doet mijn rompertje en luier uit. Ik speel nog met mijn rammelaar die ik nog in mijn handje heb.
Naakt lig ik op het koude plastic aankleedkussen als ik ineens merk dat Monique mijn haar aan het knippen is. "Dat wordt een leuk babykopje zegt ze, gelukkig heb je wat sluik haar. Dat kan best voor babyhaar doorgaan". Als ze uitgeknipt is begint ze mijn lichaam in te smeren. "Een baby'tje heeft toch geen lichaamshaar", zegt ze lief in mijn oortje. Daarna moet ik meekomen naar het bad. Het is een groot bad, we hebben er vaak samen in gelegen en ook gevreeën. Ze spoelt mijn hele lichaam af en constateert dat ik een lekker glad babyhuidje heb. Ik moet gaan liggen en Monique houdt haar hand onder mijn hoofdje, zodat ik niet onder water kom. Ze begint mijn overgebleven haar met babyshampoo te wassen. Ik krijg wat zeep in mijn oogjes en begin te huilen.
Snel spoelt Monique mijn haartjes uit en pakt me bij de hand zodat ik moet gaan staan, ze droogt me af en leidt me weer naar de aankleedtafel. Daar wordt mijn hele lichaam met babyolie ingesmeerd, mijn billetjes met zinkzalf en gepoederd. Ik ruik volledig als een baby. Monique trekt een wit rompertje met een afbeelding van Winny the Poeh over mijn hoofd en doet me een luier om. Daarna krijg ik een vrolijk gekleurd kruippakje aan met drukknoopjes van uit het kruis tot mijn voetjes. "Dat is gemakkelijk bij het verschonen kleintje", fluistert ze in mijn oortje. Als ik moet gaan zitten op het aankleedkussen zie ik plotseling mezelf in de badkamerspiegel en schrik van het grote kleine kind dat ik zie. Ik heb nog maar weinig haar, een babykuifje, roze wangetjes en een duidelijk zichtbare luier om.
Ik word door Monique meegenomen naar de huiskamer. Daar is het één en ander veranderd: er staat prominent een babybox van grote afmetingen en in de eethoek zie ik weer een kinderstoel staan. Die voor Jacob is een paar maanden geleden via marktplaats verkocht dus deze zal wel voor mij zijn concludeer ik. Ik wordt op mijn rug in de box gelegd.
"Je krijgt zo je flesje", zegt Monique, "maar ik ga eerst even een kopje koffie drinken". Ik hoor zachtjes het vioolconcert van Beethoven spelen op de achtergrond, als ik mijn nieuwe omgeving in mij opneem. Ik lig op een kunststof boxkleed in felle kleuren met om me heen allerlei speeltjes zoals knuffels, zacht rubberen kubussen. Ik ontdek ook mijn rammelaar/bijtring tussen de speeltjes en pak die en stop hem in mijnmondje. Ik herinnerde mij ineens dat Monique gistermiddag in het pannenkoekenhuis zei dat ik alles nog in mijn mondje stop kreeg een gevoel van schaamte en haalde de bijtring meteen uit mijn mond.
Om toch iets te doen te hebben begin ik te spelen met de speeltjes die aan een koord aan de bovenkant van de box bevestigd zijn ter hoogte van mijn borst. Als ik er aan trek beginnen belletjes te rinkelen. Daar ben ik mee bezig als Monique de kamer weer binnenkomt en gaat zitten in een stoel van waaruit ze me goed kan zien. "Je vermaakt je wel me je nieuwe speeltjes knulletje", zegt ze lachend "Je bent een lief vrolijk baby'tje, dat had ik nooit verwacht".
Ze gaat de Elle lezen, als ik toch mijn bijtring maar weer in mijn mondje stop, en kijkt regelmatig vanuit haar ooghoeken hoe ik mij aan het ‘vermaken' ben.
Na een tweede kop koffie verdwijnt ze even naar de keuken en komt terug met een flesje babymelk. "Zal ik je het in de box geven of wil het baby'tje liever even lekker tegen mama aanliggen als hij zijn flesje leegdrinkt?" vraagt zij. Ik begin met een volle lach op mijn gezicht te kirren, "kakak da doedoedada", roep ik. "Nou dat is wel duidelijk", zegt ze als ze me uit de box laat en me op haar schoot neemt, mijn hoofdje tegen haar borst drukt en de speen van het flesje in mijn mondje stopt. "Rustig drinken Josje", zegt ze, "anders komt de helft er weer uit bij het boertje". Na een kwartiertje legt ze mijn hoofd op haar schouder en klop op mijn rug, waarna ik een boertje laat. "Grote jongen", krijg ik in mijn oortje gefluisterd, "Mama's lieve knulletje. Ik ban blij dat ik je vandaag nog niet naar de crèche gebracht heb. Zo kan ik nog even volledig van je genieten". Met schrik bedacht ik me dat het inderdaad de bedoeling geweest was dat ik vandaag naar de crèche gebracht zou worden en begin te huilen.
"Stil maar jochie, je hebt toch net je flesje gehad en je hebt geen poepluiertje, dus er is niets aan de hand. Of heb je krampjes?", sprak ze me toe terwijl ik een beetje gewiegd werd en klopjes op mijn rug kreeg. Toen ik weer stil was werd ik weer in de box gelegd, op mijn buik dit keer, zodat ik iets makkelijker de kamer kan rondkijken. Ik krijg een speentje in mijn mond. Na een tijdje met het pluche kubusje gespeeld en wat rond gekeken te hebben merk ik dat het best vermoeiend is in deze positie mijn hoofdje omhoog te houden en val ik in slaap.
Ik word wakker als mijn broer en zus thuiskomen voor de lunch. Mariëlle loopt naar bij toe, geeft me een aaitje over mijn achterhoofd en ik til mijn hoofd op. Ik kan het nauwelijks zover omhoog krijgen dat ik haar gezicht kan zien. Ik voel me klein zoals zij daar op me neer kijkt. Ik realiseer me dat vanuit babyperspectief alles er wel heel anders uitziet: ik moet tegen alles opkijken of mijn bewegingsvrijheid is volledig weg zoals gisteren in de kinderstoel in het pannenkoekenhuis. Wat me ook verbaasd is dat ik door echt iedereen, volwassenen en kinderen als een baby benaderd word. Ik realiseer me dat ik dat volledig gepamperd worden tot nu toe eigenlijk helemaal niet onaangenaam gevonden heb, ik laat het me gebeuren op de één of andere manier.
Het verbaasd me dat ik, die nooit SM gevoelens heeft gehad, me op deze manier laat vernederen. Mezelf in deze situatie heb laten brengen dat ik volledig afhankelijk ben. Het moet er voor iedereen ook belachelijk uitzien, maar dat is iets wat niemand tot nu toe heeft laten merken, afgezien van de spottende opmerkingen van bezoekers van het pannenkoekenrestaurant en voorbijgangers gisteren. En zelfs dat valt in mijn gedachten nu bijna een dag later nog wel mee.
De tafel is gedekt voor de lunch en Monique legt mij weer op mijn ruggetje. Ik mag niet aan tafel want de andere kinderen moeten snel weer naar school, dus er is geen tijd om mij te voeren. Ik mag bij het avondeten mee eten in het kinderstoeltje belooft Monique mij en dan krijg ik ook een fruithapje. Als de kinderen weer naar school zijn zal ze mij mijn flesje geven. Ik vermaak me weer met mijn speeltjes en merk plotseling dat mijn luier wel erg nat is geworden. Ik heb dus zonder dat ik me ervan bewust was meerdere keren geplast. Dat onbewust verontrust mij: ben ik echt niet zindelijk meer? Ik besluit het maar positief te benaderen: ik heb tenminste nog niet in mijn luier gepoept. Na die spuitluier van gisteren weet ik uit ervaring dat het niet meer dan normaal is dat baby's huilen als ze een poepluier hebben. Wat een viezigheid. Plasjes worden gewoon door de luier geabsorbeerd, daar merk je als baby vrijwel niets van.
Als Monique de andere kinderen uitgezwaaid heeft komt ze de kamer weer binnen met mijn flesje. Ze laat me uit de box en neemt me op schoot. Ik leg mijn hoofd tegen haar borst en Monique houdt me vast tussen mijn beentjes. Als ze de speen in mijn mondje duwt leg ik mijn linkerhand op haar borst en begin tevreden te drinken. Als het flesje leeg is klopt ze me weer op mijn rug en moet ik weer een boertje laten. Tegelijk met het boertje voel ik mijn luier volstromen met zachte poep. Het lijkt wel of ik een laxeermiddel toegediend krijg.
Monique aait me over mijn hoofdje en zegt: "het is maar goed dat ik je toch al wou verschonen, zo'n poepluiertje is niet prettig voor jou". Ze neemt me bij de hand en boven moet ik op de kommode gaan liggen waar ze me verschoont. "Het is nu tijd voor jouw middagslaapje", zegt ze terwijl ze baby woordjes kirt, mij op mijn buikje kietelt zodat ik moet lachen. Ik mag in het kruippakje mijn bedje in. Ik krijg een kusje als ik mijn duim in mijn mondje steek. Monique haalt mijn duim uit de mond en stopt er een speen in. "Dat is beter", zegt ze, terwijl ze de deur sluit.
Ik val vrijwel meteen in slaap. "Toch wel vermoeiend dat baby zijn", bedenk ik mij nog.
Na een paar uurtjes geslapen te hebben word ik wakker als Monique mijn kamertje binnenkomt. "Kom op wakker worden slaapkopje, jouw broer en zus komen zo thuis van school en we gaan fijn met z'n allen naar de speeltuin", zegt ze terwijl ze mijn luier controleert. "Dar kan er nog mee door", zegt ze als ze me bij de hand neemt. Ik krijg een jasje aan, want het is niet meer zo warm als gisteren en ik moet in de wandelwagen. Ik mag niet zelf lopen. Beneden gekomen zie ik een wat groot uitgevallen wandelwagentje staan dat een paar aanpassingen ondergaan heeft zodat ik er in pas. Monique zet me in het wagentje en doet me een tuigje om, zodat ik er niet uit kan vallen. Op het moment dat ik vastzit, komen Mariëlle en Jacob thuis. Mariëlle heeft een vriendinnetje meegenomen, Birgit, die het hele schouwspel met vreemde ogen aankijkt.
"Wat een grote baby is dat", zegt ze "dat is niet normaal". Mariëlle zegt dat ik misschien wel groot lijk maar toch een echte baby ben: "hij heeft nog een luier om, plast nog in zijn luier, drinkt nog uit een flesje en kan geen grote mensenwoorden zeggen", verduidelijkt ze. Jacob zegt een beetje nors: "het is nog een klein kind, daar kun je niet eens mee voetballen". "Ok" zegt Birgit "hij lijkt wel een beetje op mijn babybroertje in die kinderwagen en met dat babykuifje, zullen we nu naar de speeltuin gaan?"
We gaan op stap. Gelukkig is de speeltuin maar twee straten verder, want ik heb weer veel bekijks. Ook worden er uiteraard weer opmerkingen gemaakt. Als we in de speeltuin aankomen schrik ik me rot. Het is enorm druk met moeders en kinderen van 0 tot 12 jaar.
Jacob begint meteen weer te voetballen met een paar van zijn vriendjes. Mariëlle en Birgit gaan naar de grote glijbaan. Monique duwt mijn wandelwagentje naar een picknick tafel en doet mijn jasje uit, want het is nu toch wel wat warmer geworden. Aan de picknicktafel zitten ook een paar andere moeders. Ze bekijken mij belangstellend en vragen naar mijn leeftijd. "Elf maanden", antwoord Monique. "Een leuk lief knulletje", is de mening van de andere moeders. "Net zo oud als Basje", wordt door een moeder gezegd die met een jongetje met een blauwe romper op schoot zit. "Zullen we ze even samen in de zandbak laten spelen? Basje heeft een emmertje met een schepje en een zeefje bij zich". "Lijkt me leuk", antwoordt Monique, "Josje moet nu toch een beetje leren omgaan met leeftijdgenootjes".
Ik wordt uit de wandelwagen gepakt en mijn kruippakje wordt ook uit gedaan. Samen met Basje kruip ik naar de zandbak, een paar meter verderop en we beginnen te spelen. We hebben veel lol en ik plas ongemerkt een paar keer in mijn luier. Die begint door te lekken en de randen van mijn rompertje worden nat. Er plakt allemaal zand aan vast en dat begint te schuren in mijn lies. Ik laat Basje alleen en kruip terug naar mama, die volop in gesprek is. Ik probeer aandacht te trekken door aan mama's broek te trekken maar krijg de opmerking: "Mama is met grote mensen aan het praten liefje, en dan moeten kleine kinderen zich even rustig houden. Ga maar weer lief met Basje spelen". "Zijn luiertje lekt door", zegt de moeder van Basje. "Gôh, ik ben het helemaal ontwent, kinderen in de luiers, Jacob is al meer dan een jaar zindelijk", zegt Monique lachend. Ik denk een beetje boos: "ja wrijf het er maar in, een kind van bijna 4 al een jaar zindelijk en ik een volwassen vent nog niet".
Ik word op de picknicktafel gelegd en mijn natte rompertje en luier worden uitgedaan. Ik lig naakt te kijk voor al die moeders. "Leuk altijd zo'n babypiemeltje" hoor ik zeggen. Voor het eerst in 2 dagen voel ik iets van een erectie opkomen die door Monique met een tikje op mijn zak meteen weer tot bedaren gebracht wordt. Onder het toeziend oog van al die moeders wordt eerst mijn liesje met zalf in gesmeerd. "Ik had niet verwacht dat die zo snel schraal zouden worden, waarschijnlijk heeft hij al een hele tijd met een lekkende luier in de zandbak gespeeld", zegt Monique en poedert mijn billetjes waarna mijn schone luier dichtgaat. Ik krijg een schoon en fris rompertje aan een blauwe. "Net als Basje", zegt de moeder van Basje en neemt mij op schoot.
Zij wiegt mij een beetje door met haar been op en neer te gaan en ik word in het middagzonnetje weer wat roezig, steek mijn duim in mijn mond en hoor op de achtergrond de vrouwen praten. Monique vertelt hoe het zo gekomen is dat ik een baby ben en de vrouwen zijn het er unaniem over eens dat ik, hoewel ik wat groot ben niet van een echte baby ben te onderscheiden. Er wordt gezegd dat ik best met alle kindertjes mag spelen. Daarna gaan de vrouwen over tot vrouwenpraat waarvan het meeste niet voor babyoortjes geschikt is.
Basje begint zich wat alleen te voelen in de zandbak en komt naar zijn moeder toe kruipen. Als hij ziet dat ik op haar schoot zit wordt hij jaloers en begint te huilen. Ik word door gegeven aan Monique, die klaarblijkelijk een hekel aanduimzuigen heeft, want mijn duim wordt per direct vervangen door een speen. Eigenlijk maakt mij dat niet uit. Als ik mijn zuigbeweginkjes maar kan maken.
Er komen een paar meisjes van een jaar of twaalf langs die beginnen te lachen: "Kijk eens een grote en een kleine baby allebei in een blauw luierpakje". Basje begint bij zoveel aandacht te kraaien, ik krijg een rood hoofdje. Zeker als een van de meisjes naar mij toekomt en aan Monique vraagt of ze mij een knuffeltje mag geven en mijn buikje mag kietelen. Door het kietelen moet ik weer een plasje doen, wat door het meisje opgemerkt wordt. "Jij bent een echt klein baby'tje, een lieffie, zal ik een keer op je komen passen?",zegt ze. "Ik denk dat je daar nog net iets te jong voor bent", antwoordt Monique lachend. "Maar Josje vindt jou wel lief, kijk hem eens lachen", zegt ze als ze ziet dat er een opgelucht glimlachje op mijn gezicht verschijn om wat ze tegen dat meisje zei.
Het is tijd om naar huis te gaan. Ik word weer in het wagentje gezet en mijn tuigje wordt vastgezet. Jacob heeft geen zin en begint te zeuren. Hij krijgt een pak voor zijn billen van Monique en geeft daarna morrend toe. "Zeg eens dag tegen al die mama's", zegt Monique tegen mij. Ik zeg "dada". Dag lieverd krijg ik uit bijna alle monden te horen en Basje moet mij van zijn mama nog een kusje geven. Ik kan niet achter blijven en geef hem ook een kusje, waarop zijn mama mij ook nog een flinke knuffel geeft.
Thuis gekomen hoef ik niet in de box, maar mag ik een beetje rondkruipen. Als ik maar in het kinderhoekje blijf. Ik begin te spelen met de duplo van Jacob en steek een paar blokken in mijn mond. "Let jij een beetje op Josje", vraag mama aan Mariëlle, "dat hij geen klein speelgoed in zijn mondje stopt. Wel goed opletten want die kleintjes zijn razendsnel en we willen toch niet dat hij stikt". Mariëlle voelt zich groot en trots dat ze op mij mag passen en begint mij steeds meer als haar kleine babybroertje te zien en te behandelen. Ik heb geen spottende opmerkingen meer van haar gehoord.
Als het eten klaar is moeten we aan tafel. Ik zit aan het hoofd van de tafel in mijn kinderstoel, vastgesnoerd met een tuigje. Monique zit aan de ene kant met Jacob naast zich en Mariëlle zit aan mijn andere kant.
"Mag ik Josje zijn fruithapje voeren mama", vraagt Mariëlle. "Als jij je eten snel en zonder morsen opeet dan mag dat van mij", krijgt ze als antwoord. Ik moet dus wachten tot Mariëlle haar eten op heeft, maar heb wel honger gekregen van de drukke dag. Ik dood de tijd door met een knuffeltje te spelen.
Als Mariëlle haar bordje leeg heeft begint het spel: "Tjoeke, tjoeke, tjoeke, hier komt een treintje dat in Josjes mondje wil"zegt ze en ik neem een hapje, maar laat de helft per ongeluk weer uit mijn mondje vallen. Gelukkig heb ik een slabbetje om. "Je moet hem niet zulke grote hapjes geven Mariëlle", zegt Monique "het is nog een klein jongetje met een klein mondje, hij kan nog niet van zulke grote hapjes nemen als jij". Mariëlle maakt er een leuk spelletje van en ik heb veel plezier. Mijn hele gezichtje zit onder het eten, maar ik lach en kraai als een echte baby, zwaai met mijn armpjes en doe een plasje in mijn luier. Eigenlijk vind ik het fruithapje best wel lekker. Als het eten op is veegt Mariëlle mijn gezichtje schoon.
"Jij bent echt wel een goed moedertje", zegt Monique lachend tegen Mariëlle "vind je het leuk om voor je kleine broertje te zorgen?"
"Ja mama, ik vind hem lief", is het antwoord.
Na het eten werd ik nog even in de box gelegd terwijl Jacob en Mariëlle nog wat speelden en Monique de afwas deed. Na een kwartiertje moesten Jacob en Mariëlle hun tanden gaan poetsen en werden naar boven gestuurd. Even later, toen Monique klaar was met haar huishoudelijk werk werd ik uit de box gehaald en moest ook ik naar boven. Ik werd naar Jacob zijn kamer gebracht en op zijn bed gelegd. "Even wachten knulletje, ik ga de anderen even halen en da zal ik een verhaaltje voorlezen". Jacob wou het sprookje van Hans en Grietje horen en er dreigde een ruzie tussen Mariëlle en Jacob over het voor te lezen verhaal. Monique ging op Jacobs bed zitten nam mij op schoot en Jacob nam links van haar plaats en Mariëlle rechts. Monique begon voor te lezen, ik begreep er niets van en luisterde ook niet echt. Het enige wat telde was dat ik veilig tegen de borst van Monique lag en haar rustgevende stem, haar rustige ademhaling en haar hartslag hoorde.
Na het verhaaltje moest ik Jacob een kus geven en nam Mariëlle en mij mee naar de meisjeskamer, daar kreeg ik een dikke knuffel van Mariëlle en nadat Monique ook Mariëlle ingestopt en welterusten gewenst had gingen we naar de babykamer.
Op de kommode kreeg ik een schone luier, rompertje en mijn slaapzakje aan. "Het was een fijne dag hé kleintje", zei Monique terwijl ze mij door mijn haar aaide, "ik ben trots op mijn jochie, je bent heel lief geweest vandaag, zie je wel dat het niet zo moeilijk is om weer klein te zijn". Ik werd in mijn bedje gelegd en kreeg een kus, speentje en mijn inmiddels favoriete knuffel. Tevreden viel ik in slaap, vermoeid van de dag.
3
De volgende dag begon op dezelfde manier: ik werd vroeg uit mijn bedje gehaald en mocht mijn eerste flesje die dag drinken terwijl ik tegen de naakte borst van Monique lag in haar bed. Ik lag op mijn linkerzij te drinken en pakte met mijn rechterhand haar borst vast. Haar linkerhand drukte mijn kontje strak tegen haar lichaam. Dit was het meest intieme momnet dat ik met haar gehad had sinds we voor het laatst gevreeën hebben. Het zou waarschijnlijk ook de meest intieme vorm van contact zijn die ik voorlopig met haar zou hebben vreesde ik, dus ik besloot er maar van te genieten. Mariëlle en Jacob kwamen wat vroeger dan gisteren de kamer binnen en kwamen ook in het grote bed liggen. Mariëlle kwam tegen mij aan liggen en Jacob kroop tegen de andere zijde van zijn moeder en pakt dezelfde borst vast die ik al beethad. Mariëlle begon mij door mijn haar te strelen en zie tegen Monique: "het is echt een heel lief baby'tje mama, kijk eens hoe lief hij ligt te drinken".
"Jij bent wel blij met je nieuwe broertje hé? vroeg Monique. "Ja", zei Mariëlle, "eerst vond ik het een beetje raar dat hij zo groot is, maar hij doet alles als een kleine baby, hij kan niet meer echt praten, plast in zijn luier en kan niet los lopen, alleen maar kruipen, ik geloof dat ik het wel leuk vind". Ze kreeg een knuffel van Monique. "Ik ben blij dat je het leuk vindt en ik denk dat ons baby'tje ook blij is met jou als grote zus". "Hij ruikt ook als een echte baby", constateerde Mariëlle "naar babypoeder en babymelk en hij drinkt zo lekker uit het flesje".
Door Mariëlle was ik dus volledig als babybroertje geaccepteerd inmiddels en ik had nu dus echt een grote zus van 4 bijna 5 jaar, een mama van 36 jaar en een grote broer van bijna 4 jaar die alleen aan voetballen dacht en mijn handje van de borst van mama wegduwde alsof hij geen concurrentie wenste.
"Ga je vandaag weer werken?' vroeg Mariëlle aan Monique. "Nee, ik heb deze week vrij genomen, ik vind dag Josje een eerst goed aan zijn nieuwe situatie moet wennen en volledig moet accepteren dat ik nu zijn mama ben", antwoord Monique "hij mag vandaag weer in de box en misschien ga ik wel even met hem winkelen, vanmiddag als jullie naar school zijn. Ik denk dat ik ook even bij Henriëtte langs ga, die is vandaag thuis en dan kan Josje weer met Yme spelen, dat vond hij erg leuk zondag. Maar nu is het tijd om ons aan te kleden, hup uit bed, ik leg Josje even terug in zijn ledikantje".
Mijn dagindeling wordt dus niet met mij besproken maar met mijn bijna 5 jarige ‘grote' zus. Ik krijg wel steeds liefkozinkjes, lieve woordjes en babytaal te horen, maar voor de echte gesprekken ben ik dus nog te klein. Het is knap vernederend een volwassen vrouw met een klein meisje op deze manier over mij te horen praten.
Na het ontbijt en nadat de kinderen naar school waren gegaan kwam Monique in haar badjas mijn kamertje binnen. Ze deed de zijkant van mijn ledikantje open en ging zitten terwijl ze mij op haar schoot trekt. Ze doet de kamerjas open en legt mij aan haar borst. Ik kijk wat verbaasd naar haar op en zij lacht me toe en zegt "toe maar, je zult zien dat ik echt jouw mama ben en je zult merken dat melk van mama veel lekkerder smaakt dan melk uit een flesje". Ik neem haar tepel in mijn mondje en begin te zuigen. Een heerlijke overvloed van melk komt uit eert haat ene en dan haar andere borst. Na het drinken wordt ik aangekleed in een het witte rompertje met de teletubbies en een wit/beige gestreept broekje en blijf nog even in mijn bedje liggen tot Monique aangekleed is. Benden wordt ik meteen in het wandelwagentje gelegd. We gaan dus uit. Ik krijg mijn speentje in mijn mondje geduwd en we gaan op weg.
Na een kwartiertje lopen zijn we bij Henriëtte. Die geeft Monique een kus en ik krijg de woordjes "tatatata hoe is het met de kleine" onder het kietelen van mijn buikje. Ik moet lachen en mijn speentje valt uit mijn mondje. "Kom binnen", zegt ze "is Josseke al een beetje aan zijn nieuwe situatie gewend?"
Ik word op mijn buikje in de speelhoek bij Yme gelegd die me enthousiast begroet: "kijne kindje; kijne kindje". "Ja", zegt Henriëtte tegen Yme "dit is dat kleine kindje waar je zondag zo lief mee in de zandbak hebt gespeeld, gaan jullie nu weer lief spelen? Dan gaan jullie mama's koffie drinken".
Yme zit te spelen, zodat ik door mijn liggende positie naar hem op moet kijken, ik voel me inderdaad dat ‘kijne kindje' waar Yme het over had.
Ik hoor dat de vrouwen het over mij hebben. "Het gaat lekker met hem, hé?, vraagt Henriëtte. "Ja, ik heb nauwelijks last van hem, hij accepteert alles veel beter dan ik verwacht had. Ik heb hem vanochtend voor het eerst de borst gegeven, dan voelt het toch echt of je met een baby bezig bent. Zo hulpeloos als hij aan mijn tepels lag te zuigen."
"Je bent gek", zegt Henriëtte, "de borst, als dat gedoe opnieuw, kolven, doorlekken, op feestjes altijd de tieten bloot. Het lijkt me dat je blij moest zijn dat dat bij hem niet hoefde".
"Ach, je had moeten zien hoe veilig hij zich voelde toen hij de melk dronk die uit mijn lichaam kwam, zijn handje meteen in een vuistje op mijn borst, zo klein, zo gelukkig, zo babyachtig, meer baby kun je hem niet hebben. Een veel gelukkiger gezichtje dan toen hij een flesje kreeg. En dan daarbij ik vind het ook een fijn gevoel zo'n babymondje aan mijn tepel, zijn huidje direct tegen mij aan. Ik ben blij dat ik die hormonenkuur genomen".
"Wanneer gaat hij naar de crèche? Het lijkt wel of je geen afscheid van hem kan nemen, hem net als toen Mariëlle net geboren was. Toen kon je er ook niet toe komen haar naar de crèche te brengen. Je hebt dat nu weer: die borstvoeding, hij zou gisteren al naar de crèche, kijk je wel uit?"
"Ach", zegt Monique "hij moet een beetje gewend zijn, moet een beetje een veilig gevoel krijgen. Als hij naar de crèche gaat dan moeten ook vreemden hem verschonen. Ik laat hem eerst een beetje ervaren hoe fijn het is om mijn baby'tje te zijn".
"Maar nu je het over verschonen hebt, ik ruik een poepluier".
Henriëtte staat op en loopt naar ons speelhoekje. Tegen Yme zegt ze: "heeft mijn knul in zijn luier gepoept?"
"Nee", zegt Yme verontwaardigd, "itte gote onge, baby poep, baby poep" en hij wijst naar mij.
"Zo, dus ons baby'tje heeft in zijn luiertje gepoept" wordt tegen mij gezegd terwijl ik op mijn ruggetje gedraaid word. Henriëtte begint mijn broekje naar beneden te trekken, haar lange haar kietelt mijn gezichtje en ik begin er naar te grijpen. "Zo, jij hebt plezier", zegt ze terwijl ze mijn rompertje losmaakt, "nu eerst die stinkluier vervangen". Ze maakt mijn billetjes schoon met de voorkant van de luier en veegt ze met een nat washandje en babydoekjes na, daarna word ik gepoederd en krijg weer een luier om. "Baby poep, baby poep", hoor ik Yme nogmaals zeggen.
"Ja, het baby'tje heeft in zijn luiertje gepoept, maar hij is nu weer schoon", zegt Henriëtte tegen Yme terwijl ze mijn broekje omhoog trekt en mij weer op mijn buikje rolt, "Jij bent mama's grote jongen". Yme is trots op het compliment. "En jij bent een lief klein baby'tje", zegt ze tegen mij, ik lach haar toe en probeer opnieuw haar haar te grijpen als ze mij een kusje op mijn achterhoofdje wil geven. Met een tikje op mijn luierkontje staat ze op en schenkt koffie in. Het gesprek tussen de vrouwen gaat nu niet meer over mij maar over mannen.
Ik lig met knuffeltjes te spelen terwijl Yme een kasteel bouwt van Duplo. Ik mag niet aan de Duplo komen, ook Yme heeft besloten dat ik eigenlijk te klein ben om mee te spelen en vriendje mee te zijn.
Voor we weer naar huis gaan krijg ik nog een keer de borst. Yme vindt het een leuk tafereel en kijkt met grote ogen hoe ik daar aan de borst van Monique lig te zuigen, tevreden trappelend met mijn beentjes. Na het boertje word ik in de wandelwagen gelegd en krijg een afscheidskusje van Henriëtte en Yme.
Het is bijna half één en Monique besluit Mariëlle van school en Jacob van de crèche te halen. Ik heb veel bekijks van de andere moeders zoals ik daar in het wagentje zit. Men is het erover eens dat ik een lief kindje ban. Mariëlle is verrast dat wij haar op komen halen en rent op ons af. Als eerste geeft ze mij een knuffel en vertelt haar klasgenootjes trots dat ik haar kleine babybroertje ben. De 5 jarigen zijn net zo nieuwsgierig naar mij als hun moeders en ik krijg een hoop aaitjes over mijn hoofdje. Ik zal nooit meer als volwassen vent in het dorp kunnen lopen: in de toekomst ban ik het kleine broertje van Mariëlle of de kleine van Monique.
We gaan Jacob van de crèche halen. "Kun je meteen kennis maken me de juffrouwen"', zegt Monique lachend tegen mij, als ze de wandelwagen naar binnen duwt. Jacob is blij ons te zien en trekt de leidster aan de hand mee naar ons. "Dit is mijn nieuwe kleine broertje", zegt hij. "Wat een lief jochie", zegt de leidster, "ben je blij met je dit nieuwe baby'tje". "Ja", zegt Jacob.
De leidster vertelt dat Jacob gisteren uitvoerig heeft verteld dat hij een klein broertje heeft. Dat die eerst groot was, maar in zijn broek plast en toen een luier om moest. Alle peutertjes komen om de wandelwagen staan en kijken mij met grote ogen aan. Zo'n grote baby hebben ze nog nooit gezien. Maar echt bijzonder vinden ze het niet, want ze gaan snel verder spelen.
We lopen het babylokaal binnen en Sabine, de leidster, komt op ons af. Een zeer sexy ding: kort rokje, zwarte kousen en diep decolleté, "Zo dat is zeker ons nieuwe baby'tje", zegt ze "wanneer komt hij nu echt. We hebben een speciaal wipstoeltje voor hem aangeschaft, één van de bedjes iets vergroot en zijn dus klaar voor hem".
"Hij komt volgende week maandag, donderdag en vrijdag. Woensdag ben ik vrij en Dinsdags is hij bij Henriëtte".
"Zal ik hem even het speelkussen laten zien?", vraag Sabine en ze doet mijn tuigje al vast los. Ze neemt me bij de hand en legt me naast 2 andere baby's op het speelkussen. Ze gaat op haar hurken zitten en ik zie dat de zwarte kousen opgehouden worden door jarretelles. Ze heeft geen slipje aan.
"Niet zo kijken, daar ben jij nog veel te klein voor", zegt ze lachend. "En echt ventje", lacht ze tegen Monique.
"Ja", lacht Monique "hij is ook al zo gek op mijn borsten, kan er niet vanaf blijven".
De vrouwen maken samen wat gekheid als één van de andere baby's mij met haar handje aanraakt. Ik schrik een beetje, ik had dat niet verwacht. "Je hoeft niet bang te zijn voor de andere baby'tjes", zegt Sabine "we hebben hier alleen heel lieve kindjes en zo te zien hoor jij daar ook bij". Ze gaat weer op haar hurken zitten en kietelt mijn buikje waarop ik een plasje doe in mijn luier. "Je hoort hier echt thuis", zegt ze dubbelzinnig.
Ik kijk wat om me heen: hier zal ik dus een groot deel van de week moeten gaan doorbrengen tussen kirrende en huilende baby's. Dan bedenk ik me weer dat ik zelf ook niets anders meer doe dan kirren, kraaien, babywoordjes babbelen, lachen, huilen, in mijn luier plassen en moedermelk drinken. Ik hoor hier dus echt thuis.
happybounce
