Geschreven door: Fopspeen
Cindy een peuter van 3 jaar, en ik Michel 10 jaar.
Als mijn moeder even weg moest, moest ik altijd babyzitten op mijn kleine zusje Cindy. Daarbij moest ik haar ook verschonen als haar luier nat was. Dit moest omdat ze snel vatbaar was voor luieruitslag. Het ergste vond ik de poepluiers. Ik zag het als een straf als ik moest babyzitten: ik kon nooit naar buiten om met mijn vriendjes te gaan spelen.
Op een dag vroeg mijn moeder weer om op te passen want ze ging even boodschappen doen.
"Let je wel goed op je zusje?" zei ze,
"Ja mam." Ik was druk doende met het spelen met mijn Nintendo. Af en toe hield ik mijn zusje in de gaten, die in de box lag. Voordat ik het wist kwam mijn moeder alweer na zo'n 1 1/2 uur thuis.
"Daar ben ik weer. Heb je goed opgepast?" Vroeg ze.
"Ja mam" zei ik, maar opeens schoot het me te binnen dat ik niet haar luier had gecontroleerd. mijn moeder liep naar de box en tilde Cindy op.
"Je bent kletsnat en zo te zien heb je ook weer last van luieruitslag." zei mijn moeder. "Hoe kan dit Michel?" zei ze.
"Sorry ik was druk aan het spelen met de Nintendo."
"Ga je zusje nu onmiddelijk verschonen," zei ze streng.
"Oke mam." Even later kwam ik met Cindy terug, verschoond en al.
"Waar heb je haar luier gelaten?" vroeg mijn moeder.
"In haar luieremmer." zei ik.
"In jullie luieremmer bedoel je, ga hem halen. Nu meteen! En neem gelijk vanuit de douche de haarborstel mee." Ik wist even niet wat ik hoorde, mijn hartje begon al te bonzen.
Even later kwam ik terug met de opgerolde natte roze pamper en haarborstel. Ondertussen was mijn moeder op de bank gaan zitten met een handdoek op haar schoot.
"Kom hier!" zei ze streng. Ik legde de luier en haarbortsel op tafel.
"Doe je broek omlaag!" zei ze.
"Maar mamma ik ben geen baby."
"Vanaf nu wel!" Zei ze. "Had je maar moeten luisteren." Voor ik het wist lag ik al over haar schoot. Mijn hartje begon nu harder te bonzen.
"Ik ben 90 minuten weggeweest dus krijg je 90 slagen op je bips met de haarborstel." Voor ik het wist voelde ik de eerste slag al en die deed al behoorlijk zeer. Na een aantal klappen begon ik te huilen als een baby en smeekte haar te stoppen. Maar ik wist dat ze woord bij daad voegde en niet eerder ophield als dat ze 90 klappen gegeven had.
Mijn bips schreinde behoorlijk. Ze pakte de natte pamper van mijn zusje op, en zei:
"Zo die is behoorlijk nat." Ze deed de natte luier bij mij om. "Zo, nu weet je wat het is om met een natte luier te lopen, ik hoop dat je ook luieruitslag krijgt, dan weet je meteen wat het is." Ik kreeg een koud, nat gevoel onder me. En liep nu met een natte roze luier rond, ik voelde me net een baby. Ik vroeg of ik mijn broek weer aan mocht doen.
"Nee, je loopt alleen in het huis rond met T-shirt en luier zodat iederen kan zien dat je nog in je broek plast."
"Maar dat doe ik al lang niet meer!" zei ik,
"vanaf nu dus weer wel." Zei ze. Ik begon weer te huilen als een klein kind.
"Ik ben dat gehuil van je zat." Zei ze, en pakte me beet. "Ga eerst maar eens een poosje in de hoek staan!" Ze drukte tevens mijn gezicht tegen de muur.
Na een poosje mocht ik uit de hoek komen. En ben toen in de kamer gaan spelen. Ik hoorde de deurbel gaan en mam zei dat ik moest openmaken. Ik zei dat dat niet kon omdat ik een luier draag. Daarom ga je de deur ook openmaken zei ze, en snel of moet ik de haarborstel weer gebruiken. Ik stond op en ging gelijk naar de deur.
Daar stond Robbie een vriendje van me. Hij wist niet wat ie zag en vroeg of ik nog in mijn broek plaste.
"Nee, ik speel vandaag als baby met mijn zusje." Ineens stond mijn moeder achter me.
"Hij heeft vandaag ik zijn broek geplast." Ik liep nog rooier aan als dat ik al was. Ze zei dat Robbie wel binnen mog komen spelen. En liet ze Robbie binnen. Na een middagje gespeelt te hebben ging Robbie naar huis hopende dat ie het voor zich hield en niemand op school vertelde. Mijn moeder riep me, en deed de natte luier af.
"Zo te zien heb je geluk en geen luieruitslag opgelopen. Ik hoop dat je nu genoeg gestraft bent voor je ongehoorzamheid." Ik werd meegenomen naar de douche en werd gewassen. Daarna mocht ik mijn gewone kleren weer aan.
Deze dag zal me nog lang in het geheugen geschrift zijn.
Cindy een peuter van 3 jaar, en ik Michel 10 jaar.
Als mijn moeder even weg moest, moest ik altijd babyzitten op mijn kleine zusje Cindy. Daarbij moest ik haar ook verschonen als haar luier nat was. Dit moest omdat ze snel vatbaar was voor luieruitslag. Het ergste vond ik de poepluiers. Ik zag het als een straf als ik moest babyzitten: ik kon nooit naar buiten om met mijn vriendjes te gaan spelen.
Op een dag vroeg mijn moeder weer om op te passen want ze ging even boodschappen doen.
"Let je wel goed op je zusje?" zei ze,
"Ja mam." Ik was druk doende met het spelen met mijn Nintendo. Af en toe hield ik mijn zusje in de gaten, die in de box lag. Voordat ik het wist kwam mijn moeder alweer na zo'n 1 1/2 uur thuis.
"Daar ben ik weer. Heb je goed opgepast?" Vroeg ze.
"Ja mam" zei ik, maar opeens schoot het me te binnen dat ik niet haar luier had gecontroleerd. mijn moeder liep naar de box en tilde Cindy op.
"Je bent kletsnat en zo te zien heb je ook weer last van luieruitslag." zei mijn moeder. "Hoe kan dit Michel?" zei ze.
"Sorry ik was druk aan het spelen met de Nintendo."
"Ga je zusje nu onmiddelijk verschonen," zei ze streng.
"Oke mam." Even later kwam ik met Cindy terug, verschoond en al.
"Waar heb je haar luier gelaten?" vroeg mijn moeder.
"In haar luieremmer." zei ik.
"In jullie luieremmer bedoel je, ga hem halen. Nu meteen! En neem gelijk vanuit de douche de haarborstel mee." Ik wist even niet wat ik hoorde, mijn hartje begon al te bonzen.
Even later kwam ik terug met de opgerolde natte roze pamper en haarborstel. Ondertussen was mijn moeder op de bank gaan zitten met een handdoek op haar schoot.
"Kom hier!" zei ze streng. Ik legde de luier en haarbortsel op tafel.
"Doe je broek omlaag!" zei ze.
"Maar mamma ik ben geen baby."
"Vanaf nu wel!" Zei ze. "Had je maar moeten luisteren." Voor ik het wist lag ik al over haar schoot. Mijn hartje begon nu harder te bonzen.
"Ik ben 90 minuten weggeweest dus krijg je 90 slagen op je bips met de haarborstel." Voor ik het wist voelde ik de eerste slag al en die deed al behoorlijk zeer. Na een aantal klappen begon ik te huilen als een baby en smeekte haar te stoppen. Maar ik wist dat ze woord bij daad voegde en niet eerder ophield als dat ze 90 klappen gegeven had.
Mijn bips schreinde behoorlijk. Ze pakte de natte pamper van mijn zusje op, en zei:
"Zo die is behoorlijk nat." Ze deed de natte luier bij mij om. "Zo, nu weet je wat het is om met een natte luier te lopen, ik hoop dat je ook luieruitslag krijgt, dan weet je meteen wat het is." Ik kreeg een koud, nat gevoel onder me. En liep nu met een natte roze luier rond, ik voelde me net een baby. Ik vroeg of ik mijn broek weer aan mocht doen.
"Nee, je loopt alleen in het huis rond met T-shirt en luier zodat iederen kan zien dat je nog in je broek plast."
"Maar dat doe ik al lang niet meer!" zei ik,
"vanaf nu dus weer wel." Zei ze. Ik begon weer te huilen als een klein kind.
"Ik ben dat gehuil van je zat." Zei ze, en pakte me beet. "Ga eerst maar eens een poosje in de hoek staan!" Ze drukte tevens mijn gezicht tegen de muur.
Na een poosje mocht ik uit de hoek komen. En ben toen in de kamer gaan spelen. Ik hoorde de deurbel gaan en mam zei dat ik moest openmaken. Ik zei dat dat niet kon omdat ik een luier draag. Daarom ga je de deur ook openmaken zei ze, en snel of moet ik de haarborstel weer gebruiken. Ik stond op en ging gelijk naar de deur.
Daar stond Robbie een vriendje van me. Hij wist niet wat ie zag en vroeg of ik nog in mijn broek plaste.
"Nee, ik speel vandaag als baby met mijn zusje." Ineens stond mijn moeder achter me.
"Hij heeft vandaag ik zijn broek geplast." Ik liep nog rooier aan als dat ik al was. Ze zei dat Robbie wel binnen mog komen spelen. En liet ze Robbie binnen. Na een middagje gespeelt te hebben ging Robbie naar huis hopende dat ie het voor zich hield en niemand op school vertelde. Mijn moeder riep me, en deed de natte luier af.
"Zo te zien heb je geluk en geen luieruitslag opgelopen. Ik hoop dat je nu genoeg gestraft bent voor je ongehoorzamheid." Ik werd meegenomen naar de douche en werd gewassen. Daarna mocht ik mijn gewone kleren weer aan.
Deze dag zal me nog lang in het geheugen geschrift zijn.
