luierfan_boy
Zeg niet wat je weet, maar weet wat je zegt.
Mooi hoofdstuk weer! goed bedacht ook om het eens vanuit een ander perspectief te laten zien.
Peetoom (TB, ML, TL, WL, NL, GL, VN, BP)
- Onderwerp starter Snakebite
- Startdatum
Dat klopt, inderdaad. Toen was er ook een hoofdstuk vanuit meerdere perspectieven. Nu is er natuurlijk sowieso een nieuw perspectief nodig, maar het sprongetje terug in de tijd was een extra'tje. Ik moet de lezers toch wakker houden, haha.Luier 86 zei:
Mooie spreuk! Thanks! Ja, het was wel nodig om het perspectief van Rick naar Anne te veranderen vóór de thuiskomst van Marnix. Even rustig het verhaal 'rebooten' voordat de ellende weer eens losbarst.Skaap zei:Weer een mooi hoofdstuk ook leuk om zo de spanning op te bouwen door de gebeurtenissen van anderen nu te lezen vlak voordat Rick naar italie gaat ik zou zeggen blijf vooral schrijven
Be yourself even if others judge you.
You is you nobody can change that.
Dankjewel! ^-^ikkuh! zei:ben er bij dit geweldige verhaal ondertussen wel aan gewend dat het nog alle kanten op kan gaan
wederom een mooi hoofdstuk erbij !1
Thanks! Dat hangt er vanaf wat je 'lang' vindt.speentje zei:
Het loopt inmiddels al bijna 2,5 jaar. Ik weet zeker dat ik over de helft ben, haha. Dankjewel! De thuiskomst van Noor en de terugkeer van Marnix moet ik toch laten zien vanuit een personage dat daarbij is, haha. Dus dit perspectief blijft nog wel even.luierfan_boy zei:
Peetoom (Hoofdstuk 66)
Hoofdstuk 66: Herenigd
Uit het niets schrik ik wakker. Het moet midden in de nacht zijn, want ik lig nog niet lang genoeg in bed om helemaal uitgerust te zijn. Nee, het is een hand op mijn schouder die me uit mijn slaap rukt.
“Rick?”, vraag ik zachtjes, terwijl ik in mijn ogen wrijf.
“Nee, ik ben het. Noor.”, klinkt de stem die bij de hand hoort. De klank komt uit de duisternis, waardoor het een beetje creepy overkomt. Snel knip ik mijn nachtlampje aan.
Mijn zusje zit op haar knieën op mijn bed. Haar lange donkere krullen zijn in twee staartjes bij elkaar gebonden, waardoor ze haar bezorgde blik niet kunnen verhullen. Het is ongelofelijk hoe goed ze haar haren heeft kunnen behouden tijdens al die chemotherapie. Een uitzonderlijk geval – althans, dat zei de dokter altijd. Typisch iets voor Noor.
“Mag ik vannacht bij je slapen?”, vraagt ze voorzichtig.
Het is inmiddels een hele tijd geleden sinds Noor en ik in één bed hebben geslapen. Al van ver voordat ze in het ziekenhuis terecht is gekomen. Meestal vraagt ze daarom als haar iets dwars zit, of wanneer ze bezorgd is. Ik vond het altijd wel fijn dat ze dan naar mij toe kwam. Het gaf me altijd het gevoel dat ik haar veilig kon laten voelen. Als een echte grote zus.
Maar nu staat mijn hoofd eigenlijk een andere kant op. Noor heeft zo lang in het ziekenhuis gelegen, dat ze een flink stuk is gegroeid. Haar oude pyjama past niet echt meer, waardoor haar luier extra goed te zien is. Het blijft grappig hoe graag Noor er vanaf wil, en ik er juist aan. Maar dat weet Noor niet. En ook niet dat ik op dit moment zelf voorzien ben van dat fijne witte comfort.
Het klopt dat ik besloten had om geen luiers meer te dragen zodra Noor uit het ziekenhuis zou komen. Ik wilde haar niet confronteren met mijn geheim. Juist omdat ze er zelf zo’n hekel aan heeft. Maar natuurlijk ook vanwege de stress. Maar sinds Noor terug is, hebben we juist extra stress gehad. Daarom draag ik ook nog steeds. Om dat te kunnen verlichten.
Rick is namelijk al meer dan twee weken niet meer thuis geweest.
Volgens mij is er niemand die precies weet waar Rick is gebleven. Chantal heeft er duidelijk geen idee van, want ik heb haar nog nooit zo ongerust gezien als tijdens de afgelopen dagen. Max weet ook van niets, want dan had hij dat al lang verklapt.
De politie heeft Rick inmiddels als vermist genoteerd, zo heb ik van Chantal opgevangen. Het rare is dat er in de ontvoering van Eva ook totaal geen nieuws is. Haar vader, zelf een politieagent, heeft zich ook al weken niet meer op zijn werk laten zien.
Dat alles zit me natuurlijk helemaal niet lekker. Normaal kon ik mijn zorgen altijd bij Rick uiten. Ook al deed ik dat niet altijd, toch kon hij me op zijn eigen manier kalmeren. Maar in dit geval heb ik een andere manier nodig gehad om mezelf tot rust te kunnen brengen. Mijn luiers.
Natuurlijk heb ik wel rekening gehouden met Noor. Overdag heb ik alles buiten het zicht liggen, en ’s avonds wacht ik tot Noor slaapt voordat ik een luier omdoe. Zo ook vanavond, maar helaas is ze dus toch nog wakker.
“Maak je je zorgen om Rick?”, vraag ik bezorgd aan Noor. Ik spreek met opzet zo hard mogelijk, terwijl ik me omdraai. Hopelijk hoort ze mijn luier dan niet kraken. Als er iemand is die dat geluid kan plaatsen, is het Noor natuurlijk wel.
Gelukkig lijkt het te werken. Noor’s gezicht laat geen enkel teken van verbazing zien.
“Ja, natuurlijk”, geeft Noor direct toe. “Ik wil vannacht liever niet alleen slapen.”
Ik voel dat ik geen kant opkan. Natuurlijk kan ik gewoon ‘nee’ tegen Noor zeggen, maar je stuurt een ongerust zusje toch niet midden in de nacht weg? Het zou wel heel egoïstisch zijn. Maar als Noor onder de deken kruipt, dan zal ze vrijwel direct mijn luier ontdekken. Ik heb tenslotte alleen een t-shirt aan, dat niet eens lang genoeg is om de hele luier te bedekken. Laat staan het gekraak.
“Ik voel me eigenlijk niet zo heel lekker”, lieg ik. Nog nooit heb ik me zo snel geschaamd voor een leugen. “Zou je een washandje nat willen maken voor me?”
Noor knikt, en staat gelijk op. Van binnen slaak ik direct een zucht van opluchting. Waarschijnlijk heb ik net genoeg tijd om mijn luier uit te doen, en te verstoppen onder het bed. Dat kan bijna niet fout gaan.
“Hé, voel je je echt niet goed?”, vraagt Noor ineens, terwijl ze de deurklink vastpakt. Het is net alsof haar ogen dwars door me heen kijken.
“Want als je denkt dat je die luier voor mij uit moet doen, dan hoeft dat niet hoor.”
De woorden lijken dwars door mijn maag heen te snijden. Noor weet het!
“Hoe weet je het?”, vraag ik, terwijl ik Noor’s blik probeer te ontwijken. Het schaamtegevoel in me lijkt nu te exploderen.
“Al jaren”, geeft Noor toe. Blijkbaar snapt ze dat het washandje inderdaad een smoesje is, want ze sluit de deur, en komt weer op het bed zitten.
“Het eerste jaar dat je op scoutingkamp bent gegaan, weet je dat nog? We hadden de dag ervoor ruzie, en als wraak heb ik toen je dagboek gelezen”, biecht Noor verder op.
“Dus je weet het al zo lang?”, vraag ik verbaasd. “Waarom heb je er nooit iets van gezegd?”
“Wat moest ik erover zeggen? Dat je niet meer aan mijn luiers mocht komen? Dat je moest stoppen met mij te pesten over mijn luiers, terwijl je ze zelf voor je plezier draagt? Het zou allemaal niets uitgemaakt hebben. Bovendien: als ik toegegeven had dat ik aan je dagboek had gezeten, dan had je me waarschijnlijk uit het raam gegooid”, legt Noor uit.
Ik blijf stil. Het is net alsof ik in een nieuwe wereld terecht ben gekomen. Nog niet zo lang geleden wist niemand van mijn voorkeur voor luiers af. Nu Noor het ook blijkt te weten, is er niets meer geheim aan. Daar moet ik even aan wennen.
“Ben je boos op me?”, vraagt Noor bezorgd. Ik ontken dat, en vraag haar of ze nog boos op mij is. Voor de pesterijen van vroeger.
“Nee, natuurlijk niet. Toen ik je dagboek net had gelezen, begreep ik er helemaal niets van. Ik weet eigenlijk niet of ik het nu wél goed begrijp. Maar ik denk dat je niet blij was met jezelf en dat op mij afreageerde. Ik kan me er iets bij voorstellen”, legt Noor uit.
“Wanneer ben jij zo volwassen geworden?”, zucht ik.
“Ergens tussen het moment dat Rick hier in is getrokken, en het moment waarop hij weggelopen is”, lacht Noor. Ik kan niet anders dan met haar mee lachen. “Ja, met zo’n volwassene in huis, konden we niet echt jong meer blijven”, geef ik toe.
Meteen valt er een ongemakkelijke stilte, terwijl die laatste woorden nog eens door mijn gedachten spelen. Noor legt een hand op mijn schouder.
“Dat is het, hè?”, vraagt ze. “De luiers? Dan voel je je weer klein.”
Het doet onverwacht veel pijn om dat toe te moeten geven. Ik krijg de bevestiging amper over mijn lippen.
Ik had veel verwacht van Noor. Ze is altijd al hartstikke slim geweest, en sociaal. Maar dat ze dit zou kunnen begrijpen? Dat is wel het laatste waar ik op gerekend had.
“Ik snap het wel”, zegt Noor, terwijl ze naast me onder de deken kruipt. “Ik heb altijd gezegd dat ik die luiers haat. Maar dat is niet zo. Ik haat het natte bed. Het feit dat ik ze nodig heb. Maar de luiers zelf niet. Ze geven mij de rust dat ik niet wakker wordt in een nat bed. Als ze jou een ander soort rust geven, dan is dat maar zo.”
“Dus je vindt me niet stom?”, vraag ik, vol ongeloof.
“Niet vanwege je luier”, lacht Noor. “Maar dat is normaal denk ik.”
In de hoop dat Noor het niet in de gaten heeft gehad, veeg ik een traan uit mijn gezicht. Snel sla ik een arm om haar heen. Het is lang geleden dat we elkaar zo oprecht hebben kunnen knuffelen. Tot diep in de nacht hebben we liggen kletsen. Over alles. Luiers, Rick, ons nieuwe zusje Joni. Eigenlijk was het voor het eerst in ons leven dat ik echt voelde dat we zusjes zijn.
Misschien worden we dan toch een beetje volwassen. Heel misschien.
De volgende dag heb ik me op school natuurlijk niet echt kunnen concentreren. Met slechts een paar uur slaap achter de rug, zijn wiskunde en scheikunde het laatste waar je aan wilt denken. Bovendien speelt Rick ook nog steeds door mijn gedachten.
Noor denkt dat hij weggelopen is. Vanwege alle ellende. Al het gedoe. Dat het hem allemaal te veel is geworden, en Rick nu ergens feestjes viert aan een warm strand. Ik kan dat niet geloven. Inmiddels heb ik hem anders leren kennen.
Als ik de volgende avond weer geluierd mijn bed inkruip, pak ik de foto van mij en Rick even van mijn nachtkastje. Dankzij hem heb ik mezelf durven accepteren zoals ik ben. En ik denk dat hij er ook wel een keer met Noor over gepraat zal hebben. Noor en ik zijn volwassener geworden sinds hij ons geadopteerd heeft. En dat maakte hem trots. Hoewel het niet goed voelt dat hij in het niets lijkt te zijn opgegaan, weet ik dat hij ons niet zomaar in de steek heeft gelaten. Dat zou hij nooit vrijwillig doen.
“Kom snel terug”, fluister ik tegen de foto, voordat ik het licht uitknip.
Later die nacht schrik ik ineens wakker van een geluid op mijn kamer. Iemand is binnengekomen, en op mijn bed gaan zitten. Ook deze keer voel ik een hand op mijn schouder.
“Noor?”, vraag ik slaperig, terwijl ik naar de lichtknop zoek. Maar zodra het licht mijn kamer vult, zie ik dat het Noor niet is.
Geschokt kijk ik naar mijn vader.
Hoofdstuk 66: Herenigd
Uit het niets schrik ik wakker. Het moet midden in de nacht zijn, want ik lig nog niet lang genoeg in bed om helemaal uitgerust te zijn. Nee, het is een hand op mijn schouder die me uit mijn slaap rukt.
“Rick?”, vraag ik zachtjes, terwijl ik in mijn ogen wrijf.
“Nee, ik ben het. Noor.”, klinkt de stem die bij de hand hoort. De klank komt uit de duisternis, waardoor het een beetje creepy overkomt. Snel knip ik mijn nachtlampje aan.
Mijn zusje zit op haar knieën op mijn bed. Haar lange donkere krullen zijn in twee staartjes bij elkaar gebonden, waardoor ze haar bezorgde blik niet kunnen verhullen. Het is ongelofelijk hoe goed ze haar haren heeft kunnen behouden tijdens al die chemotherapie. Een uitzonderlijk geval – althans, dat zei de dokter altijd. Typisch iets voor Noor.
“Mag ik vannacht bij je slapen?”, vraagt ze voorzichtig.
Het is inmiddels een hele tijd geleden sinds Noor en ik in één bed hebben geslapen. Al van ver voordat ze in het ziekenhuis terecht is gekomen. Meestal vraagt ze daarom als haar iets dwars zit, of wanneer ze bezorgd is. Ik vond het altijd wel fijn dat ze dan naar mij toe kwam. Het gaf me altijd het gevoel dat ik haar veilig kon laten voelen. Als een echte grote zus.
Maar nu staat mijn hoofd eigenlijk een andere kant op. Noor heeft zo lang in het ziekenhuis gelegen, dat ze een flink stuk is gegroeid. Haar oude pyjama past niet echt meer, waardoor haar luier extra goed te zien is. Het blijft grappig hoe graag Noor er vanaf wil, en ik er juist aan. Maar dat weet Noor niet. En ook niet dat ik op dit moment zelf voorzien ben van dat fijne witte comfort.
Het klopt dat ik besloten had om geen luiers meer te dragen zodra Noor uit het ziekenhuis zou komen. Ik wilde haar niet confronteren met mijn geheim. Juist omdat ze er zelf zo’n hekel aan heeft. Maar natuurlijk ook vanwege de stress. Maar sinds Noor terug is, hebben we juist extra stress gehad. Daarom draag ik ook nog steeds. Om dat te kunnen verlichten.
Rick is namelijk al meer dan twee weken niet meer thuis geweest.
Volgens mij is er niemand die precies weet waar Rick is gebleven. Chantal heeft er duidelijk geen idee van, want ik heb haar nog nooit zo ongerust gezien als tijdens de afgelopen dagen. Max weet ook van niets, want dan had hij dat al lang verklapt.
De politie heeft Rick inmiddels als vermist genoteerd, zo heb ik van Chantal opgevangen. Het rare is dat er in de ontvoering van Eva ook totaal geen nieuws is. Haar vader, zelf een politieagent, heeft zich ook al weken niet meer op zijn werk laten zien.
Dat alles zit me natuurlijk helemaal niet lekker. Normaal kon ik mijn zorgen altijd bij Rick uiten. Ook al deed ik dat niet altijd, toch kon hij me op zijn eigen manier kalmeren. Maar in dit geval heb ik een andere manier nodig gehad om mezelf tot rust te kunnen brengen. Mijn luiers.
Natuurlijk heb ik wel rekening gehouden met Noor. Overdag heb ik alles buiten het zicht liggen, en ’s avonds wacht ik tot Noor slaapt voordat ik een luier omdoe. Zo ook vanavond, maar helaas is ze dus toch nog wakker.
“Maak je je zorgen om Rick?”, vraag ik bezorgd aan Noor. Ik spreek met opzet zo hard mogelijk, terwijl ik me omdraai. Hopelijk hoort ze mijn luier dan niet kraken. Als er iemand is die dat geluid kan plaatsen, is het Noor natuurlijk wel.
Gelukkig lijkt het te werken. Noor’s gezicht laat geen enkel teken van verbazing zien.
“Ja, natuurlijk”, geeft Noor direct toe. “Ik wil vannacht liever niet alleen slapen.”
Ik voel dat ik geen kant opkan. Natuurlijk kan ik gewoon ‘nee’ tegen Noor zeggen, maar je stuurt een ongerust zusje toch niet midden in de nacht weg? Het zou wel heel egoïstisch zijn. Maar als Noor onder de deken kruipt, dan zal ze vrijwel direct mijn luier ontdekken. Ik heb tenslotte alleen een t-shirt aan, dat niet eens lang genoeg is om de hele luier te bedekken. Laat staan het gekraak.
“Ik voel me eigenlijk niet zo heel lekker”, lieg ik. Nog nooit heb ik me zo snel geschaamd voor een leugen. “Zou je een washandje nat willen maken voor me?”
Noor knikt, en staat gelijk op. Van binnen slaak ik direct een zucht van opluchting. Waarschijnlijk heb ik net genoeg tijd om mijn luier uit te doen, en te verstoppen onder het bed. Dat kan bijna niet fout gaan.
“Hé, voel je je echt niet goed?”, vraagt Noor ineens, terwijl ze de deurklink vastpakt. Het is net alsof haar ogen dwars door me heen kijken.
“Want als je denkt dat je die luier voor mij uit moet doen, dan hoeft dat niet hoor.”
De woorden lijken dwars door mijn maag heen te snijden. Noor weet het!
“Hoe weet je het?”, vraag ik, terwijl ik Noor’s blik probeer te ontwijken. Het schaamtegevoel in me lijkt nu te exploderen.
“Al jaren”, geeft Noor toe. Blijkbaar snapt ze dat het washandje inderdaad een smoesje is, want ze sluit de deur, en komt weer op het bed zitten.
“Het eerste jaar dat je op scoutingkamp bent gegaan, weet je dat nog? We hadden de dag ervoor ruzie, en als wraak heb ik toen je dagboek gelezen”, biecht Noor verder op.
“Dus je weet het al zo lang?”, vraag ik verbaasd. “Waarom heb je er nooit iets van gezegd?”
“Wat moest ik erover zeggen? Dat je niet meer aan mijn luiers mocht komen? Dat je moest stoppen met mij te pesten over mijn luiers, terwijl je ze zelf voor je plezier draagt? Het zou allemaal niets uitgemaakt hebben. Bovendien: als ik toegegeven had dat ik aan je dagboek had gezeten, dan had je me waarschijnlijk uit het raam gegooid”, legt Noor uit.
Ik blijf stil. Het is net alsof ik in een nieuwe wereld terecht ben gekomen. Nog niet zo lang geleden wist niemand van mijn voorkeur voor luiers af. Nu Noor het ook blijkt te weten, is er niets meer geheim aan. Daar moet ik even aan wennen.
“Ben je boos op me?”, vraagt Noor bezorgd. Ik ontken dat, en vraag haar of ze nog boos op mij is. Voor de pesterijen van vroeger.
“Nee, natuurlijk niet. Toen ik je dagboek net had gelezen, begreep ik er helemaal niets van. Ik weet eigenlijk niet of ik het nu wél goed begrijp. Maar ik denk dat je niet blij was met jezelf en dat op mij afreageerde. Ik kan me er iets bij voorstellen”, legt Noor uit.
“Wanneer ben jij zo volwassen geworden?”, zucht ik.
“Ergens tussen het moment dat Rick hier in is getrokken, en het moment waarop hij weggelopen is”, lacht Noor. Ik kan niet anders dan met haar mee lachen. “Ja, met zo’n volwassene in huis, konden we niet echt jong meer blijven”, geef ik toe.
Meteen valt er een ongemakkelijke stilte, terwijl die laatste woorden nog eens door mijn gedachten spelen. Noor legt een hand op mijn schouder.
“Dat is het, hè?”, vraagt ze. “De luiers? Dan voel je je weer klein.”
Het doet onverwacht veel pijn om dat toe te moeten geven. Ik krijg de bevestiging amper over mijn lippen.
Ik had veel verwacht van Noor. Ze is altijd al hartstikke slim geweest, en sociaal. Maar dat ze dit zou kunnen begrijpen? Dat is wel het laatste waar ik op gerekend had.
“Ik snap het wel”, zegt Noor, terwijl ze naast me onder de deken kruipt. “Ik heb altijd gezegd dat ik die luiers haat. Maar dat is niet zo. Ik haat het natte bed. Het feit dat ik ze nodig heb. Maar de luiers zelf niet. Ze geven mij de rust dat ik niet wakker wordt in een nat bed. Als ze jou een ander soort rust geven, dan is dat maar zo.”
“Dus je vindt me niet stom?”, vraag ik, vol ongeloof.
“Niet vanwege je luier”, lacht Noor. “Maar dat is normaal denk ik.”
In de hoop dat Noor het niet in de gaten heeft gehad, veeg ik een traan uit mijn gezicht. Snel sla ik een arm om haar heen. Het is lang geleden dat we elkaar zo oprecht hebben kunnen knuffelen. Tot diep in de nacht hebben we liggen kletsen. Over alles. Luiers, Rick, ons nieuwe zusje Joni. Eigenlijk was het voor het eerst in ons leven dat ik echt voelde dat we zusjes zijn.
Misschien worden we dan toch een beetje volwassen. Heel misschien.
De volgende dag heb ik me op school natuurlijk niet echt kunnen concentreren. Met slechts een paar uur slaap achter de rug, zijn wiskunde en scheikunde het laatste waar je aan wilt denken. Bovendien speelt Rick ook nog steeds door mijn gedachten.
Noor denkt dat hij weggelopen is. Vanwege alle ellende. Al het gedoe. Dat het hem allemaal te veel is geworden, en Rick nu ergens feestjes viert aan een warm strand. Ik kan dat niet geloven. Inmiddels heb ik hem anders leren kennen.
Als ik de volgende avond weer geluierd mijn bed inkruip, pak ik de foto van mij en Rick even van mijn nachtkastje. Dankzij hem heb ik mezelf durven accepteren zoals ik ben. En ik denk dat hij er ook wel een keer met Noor over gepraat zal hebben. Noor en ik zijn volwassener geworden sinds hij ons geadopteerd heeft. En dat maakte hem trots. Hoewel het niet goed voelt dat hij in het niets lijkt te zijn opgegaan, weet ik dat hij ons niet zomaar in de steek heeft gelaten. Dat zou hij nooit vrijwillig doen.
“Kom snel terug”, fluister ik tegen de foto, voordat ik het licht uitknip.
Later die nacht schrik ik ineens wakker van een geluid op mijn kamer. Iemand is binnengekomen, en op mijn bed gaan zitten. Ook deze keer voel ik een hand op mijn schouder.
“Noor?”, vraag ik slaperig, terwijl ik naar de lichtknop zoek. Maar zodra het licht mijn kamer vult, zie ik dat het Noor niet is.
Geschokt kijk ik naar mijn vader.
Diaperstorm
Aspire to inspire, before we expire.
Ja tuurlijk pest ons maar hoor door niks meer verder te vertellen haha
Mooi vervolg blijft het beste verhaal op het forum
Mooi vervolg blijft het beste verhaal op het forum
luierfan_boy
Zeg niet wat je weet, maar weet wat je zegt.
Wow deze cliffhangers vond ik echt één van de beste van dit hele verhaal. Super gedaan! Ik ben benieuwd hoe je deze situatie verder uit weet te schrijven. top!
luieluieraar
ik in m'n tena maxi o yeah
dit is misschien wel de grootste clifhanger van het hele verhaal heb je grote berg voor nodig snakebite
Thanks! Ja, veel meer valt er ook niet te weten.qawsedrf zei:
Haha, geen zorgen. Snel weer een nieuw hoofdstuk.paddy123 zei:
Ik heb net een heel nieuw hoofdstuk verteld, haha.Skaap zei:
Sorry, de pagina was vol.björn zei:
Nee, je kent me, zo'n subtiele cliffhanger moet ook af en toe eens kunnen. devil2Dankjewel!Luier 86 zei:
Thanks! ^-^speentje zei:
Dankjewel! In alle eerlijkheid - deze situatie wordt niet verder uitgeschreven. Hoofdstuk 67 maakt een (behoorlijk) sprongetje in de tijd.luierfan_boy zei:Wow deze cliffhangers vond ik echt één van de beste van dit hele verhaal. Super gedaan! Ik ben benieuwd hoe je deze situatie verder uit weet te schrijven. top!
Thanks!woutie zei:
Ik schreef het dan ook boven op de Kilimanjaro.luieluieraar zei:dit is misschien wel de grootste clifhanger van het hele verhaal heb je grote berg voor nodig snakebite
Had je echt anders verwacht?die-hard zei:
Peetoom (Hoofdstuk 67)
Hoofdstuk 67: Dertig Maanden Later
Soms maak ik er een kunst van. Als ik wakker ben voordat mijn wekker gaat, wacht ik daarop. Dan probeer ik zo snel mogelijk het geluid weg te drukken. Alsof ik bezig ben met een wedstrijd. Waarom ik dat doe, weet ik ook niet. Het is denk ik een manier om mijn dag met een kleine overwinning te kunnen beginnen. Ook is het zo’n beetje het enige in mijn leven waar ik nog controle over heb.
Alleen controle over de wekker. Hoe zielig klinkt dat als je er even over nadenkt? Maar, helaas, is het de waarheid. Niets in mijn leven is meer hetzelfde.
“Allemaal door jou”, denk ik stilletjes, terwijl ik naar de foto van Rick op mijn nachtkastje kijk. Meer dan twee jaar. “Hoe kun je zo lang wegblijven?”
Niemand weet wat er met Rick gebeurd is. Nog steeds niet. Max heeft een tijdje wat onderzoek proberen te doen. Met de nadruk op “proberen”, want de man is lief, maar zeker niet snugger genoeg om detective te worden.
De theorie van Max is dat Rick met de vader van Eva naar haar is gaan zoeken, en dat er iets gebeurd moet zijn. Iets. Lekker specifiek ook, Max.
Chantal heeft de hoop inmiddels helemaal opgegeven. Over Rick praten mag niet meer. Vooral niet van hém. Chantal is ervan overtuigd dat Rick gewoon is weggelopen voor de problemen hier. Maar dat kan ik niet geloven. Waarom zou hij juist weglopen nu alles weer een beetje op de rails was? Hij heeft zoveel moeilijkere tijden met ons meegemaakt. Nooit liep hij weg.
Maar hier thuis lijkt dat allemaal op dovemansoren te vallen. De enige die het enigszins met me eens is, is Max. Zelfs Noor wil liever niet meer aan Rick denken. Dat maakt het voor mij ook moeilijk om deze situatie te kunnen verwerken. Van hém mag ik namelijk ook al niet meer naar Max toe om te praten. “Dat soort onzin heb je helemaal niet nodig”, zegt hij dan.
Er is een groeiend deel van mij dat denkt dat ik Rick misschien ook maar moet vergeten. Hij heeft geen afscheid genomen, geen briefje achtergelaten, niets. Hoe belangrijk ben ik dan voor hem geweest?
Dat is een besluit voor een andere dag. Eerst mezelf maar eens door een nieuwe dag heenslaan. Zo snel als een ninja zet ik mijn wekker uit, en spring ik uit bed. Even blijf ik voor mijn spiegel staan. Ik ben dezelfde Anne als twee jaar geleden, maar voor mijn gevoel zie ik er een stuk ouder uit.
“Zeventien”, fluister ik. “Happy f*cking birthday.”
Ik zoek wat kleren uit mijn kast. Dat gaat tegenwoordig een stuk makkelijker, aangezien een zeker iemand de deuren van mijn kast heeft verwijderd. Verstopplaatsen neutraliseren, noemde hij het. Hij moest eens weten.
Eenmaal aangekleed en gewassen begeef ik me naar de keuken. Mijn eigen verjaardagsontbijt maken. Dat moet ik Rick dan wel weer nageven. Soms was hij te dom om zijn tanden te kunnen poetsen, maar verjaardagen vergat hij nooit. Nooit.
In de keuken wordt ik verrast door de aanwezigheid van Noor. Ik had absoluut niet verwacht dat zij al wakker zou zijn. Meisjes van vijftien slapen op een schooldag toch het liefste tot één minuut voor het eerste lesuur?
Direct valt ze me om de hals. “Gefeliciteerd”, fluistert ze in mijn oor. “Niet te veel lawaai maken. Pappa ligt op de bank.”
Ik bedank haar voor de felicitatie, en werp een blik richting de woonkamer. Daar ligt hij inderdaad op de bank. Mijn vader. Marnix. Geen Pappa.
Op de salontafel staat een glas dat nog half gevuld is met sterke drank. Hij is tegenwoordig slim genoeg om de lege flessen te verbergen. Maar als hij te dronken is om naar boven te strompelen, dan is er gisteravond genoeg doorheen gegaan.
“Zielig figuur”, denk ik bij mezelf. “Hoe kan ze dit nou van hem accepteren?”
Met veel meer geluid dan nodig is maak ik mijn ontbijt klaar. Noor doet hetzelfde, en zodra we het klaar hebben, gaan we aan de keukentafel zitten.
“Je bent toch niet voor mij zo vroeg opgestaan, hè?”, vraag ik Noor, met een knipoog.
Noor zegt niets, maar schudt met haar hoofd. Blijkbaar wil ze geen geluid maken waar hij wakker van kan worden. Ik vind het niet zo gek, want als Marnix een kater heeft, is hij niet te genieten. Ik ben er inmiddels wel overheen, maar blijkbaar heeft het op Noor een veel grotere indruk gemaakt. Ze is een stuk gevoeliger voor sommige dingen dan ik ben.
Met een schuin oog kan ik naar de wasmachine kijken. Hij staat niet aan – natuurlijk, want dat zou te veel lawaai maken voor onze dronken bankligger – maar ik herken wel het beddengoed van Noor. Nat. Ongetwijfeld.
Ik heb vooral medelijden met haar. De meeste kinderen groeien er al heel vroeg overheen. Sommige wat later. Maar op je vijftiende nog zo regelmatig in bed plassen? Dat moet een hel zijn.
Aan hém hebben we dat betreft ook niets gehad. Het enige vangnet dat we hadden heeft hij hier uit huis verbannen. Blijkbaar denkt Marnix dat het aan Noor’s motivatie ligt. Dat als ze maar vaak genoeg wakker wordt in een nat bed, het probleem op een magische manier zal verdwijnen.
Ik zucht en neem een slok van mijn koffie.
Verdween hij zelf maar weer. Kan ik hem niet inruilen voor Rick? Ik betrap mezelf op de gedachte dat ik er heel veel voor over zou hebben om nog één keer een kop koffie met hem te kunnen drinken. Als hij zou weten hoeveel ik nu van dat spul drink, zou hij ongetwijfeld enorm trots op me zijn.
In het huis is hij nergens meer te bekennen. Alle foto’s waar hij opstaat zijn inmiddels weggepakt. Zelfs de poster van ‘Casablanca’ op mijn kamer is gesneuveld. Marnix kon zich een paar maanden geleden niet inhouden. Hij was gewoon jaloers.
Even later gaat de keukendeur opnieuw open. Chantal komt binnen, met Joni op haar arm. Inmiddels al ruim twee jaar oud. En zindelijk. Gewoon. Om het Noor nog maar even in te wrijven.
De kleine vliegt me direct om mijn hals. “Hé, Knuffelbeest”, lach ik. Joni kraait van plezier. Chantal geeft me een zoen op mijn wang, en feliciteert me. Ik laat het toe, maar het gaat met een hoop moeite.
“Wat zitten jullie hier maar stilletjes in het donker te ontbijten?”, zegt Chantal vrolijk. Precies op dat moment kreunt Marnix wat, terwijl hij zich in een andere houding probeert te leggen.
“Oh”, is haar alleszeggende reactie.
“Ja”, haak ik in. “Meneer heeft weer lopen zuipen. Die sollicitatie zal wel op niets zijn uitgedraaid.”
“Anne!”, reageert Chantal geïrriteerd. “Het is voor je vader ook allemaal niet makkelijk zo. Niemand vindt tegenwoordig nog werk. En gezien wat je vader heeft meegema..”
Ik kap haar direct af.
“Mijn vader? Biologisch. Daar heb je ook alles mee gezegd”, zeg ik vastberaden. Chantal kijkt me boos aan.
“Het is en blijft je vader. Misschien moet je wat meer geduld hebben”, zegt ze kalm. Ik begin direct te lachen. “Geduld? Is dat waarom jij en hij al na een jaar die ringen hebben gekocht?”, breng ik cynisch uit.
“Anne, Marnix en ik zijn getrouwd. Het wordt echt tijd dat je dat accepteert. Rick komt niet meer terug. Dat moet je nu toch ook wel inzien?”
“Ik moet helemaal niets!”, roep ik boos door de keuken. “Jij hebt mij niets meer te vertellen. Niet na hoe snel je Rick hebt laten vallen. Je bent mijn moeder niet. En HIJ is mijn vader niet. Niet meer.”
Totaal over de rooie sta ik van tafel op en verlaat ik de keuken. Snel pak ik mijn jas en rugzak, en vertrek ik richting school. Dat ze het toch allemaal lekker met elkaar uitzoeken. Leuk, zo’n gezinnetje. Zouden we vaker moeten doen.
Twee huizenblokken verder haal ik mijn mobiel uit mijn broekzak en sms ik Bram. Hij is de enige die me al die jaren een beetje heeft willen steunen. Hij gelooft volgens mij ook niet dat Rick ooit nog terugkomt, maar hij probeert tenminste te doen alsof.
“Lieverd, ik voel me niet lekker. Blijf vandaag thuis. Zie ik je straks online? <3”
Een stukje wandelen later kom ik aan de rand van het bos. Ik volg het voetpad, tot ver uit het zicht van de bewoonde wereld. Al snel zie ik de persoon zitten naar wie ik op zoek ben.
Oom Tom.
Tom en ik hebben veel gemeen. We moeten allebei niet zoveel hebben van Marnix, omdat we hem schijnheilig vinden. We kunnen veel met elkaar lachen.
En er is nog iets dat we samen doen.
“Moet je niet naar je vriendje?”, vraagt hij nieuwsgierig, terwijl ik naast hem op het bankje ga zitten. Ik ontken. Een tijdje kijken we naar de januarilucht, die steeds lichter begint te worden. De fluitende vogels op de achtergrond hebben een kalmerend effect.
“Heb je niets bij je?”, vraag ik aan Tom. Direct begrijpt hij wat ik bedoel, en haalt het uit zijn jaszak. Gretig neem ik het van hem aan, en zoek in mijn broekzak naar het belangrijkste.
Ik steek de joint aan, en inhaleer diep. Het is goed spul. Misschien wel goed genoeg om me door deze dag heen te helpen.
Hoofdstuk 67: Dertig Maanden Later
Soms maak ik er een kunst van. Als ik wakker ben voordat mijn wekker gaat, wacht ik daarop. Dan probeer ik zo snel mogelijk het geluid weg te drukken. Alsof ik bezig ben met een wedstrijd. Waarom ik dat doe, weet ik ook niet. Het is denk ik een manier om mijn dag met een kleine overwinning te kunnen beginnen. Ook is het zo’n beetje het enige in mijn leven waar ik nog controle over heb.
Alleen controle over de wekker. Hoe zielig klinkt dat als je er even over nadenkt? Maar, helaas, is het de waarheid. Niets in mijn leven is meer hetzelfde.
“Allemaal door jou”, denk ik stilletjes, terwijl ik naar de foto van Rick op mijn nachtkastje kijk. Meer dan twee jaar. “Hoe kun je zo lang wegblijven?”
Niemand weet wat er met Rick gebeurd is. Nog steeds niet. Max heeft een tijdje wat onderzoek proberen te doen. Met de nadruk op “proberen”, want de man is lief, maar zeker niet snugger genoeg om detective te worden.
De theorie van Max is dat Rick met de vader van Eva naar haar is gaan zoeken, en dat er iets gebeurd moet zijn. Iets. Lekker specifiek ook, Max.
Chantal heeft de hoop inmiddels helemaal opgegeven. Over Rick praten mag niet meer. Vooral niet van hém. Chantal is ervan overtuigd dat Rick gewoon is weggelopen voor de problemen hier. Maar dat kan ik niet geloven. Waarom zou hij juist weglopen nu alles weer een beetje op de rails was? Hij heeft zoveel moeilijkere tijden met ons meegemaakt. Nooit liep hij weg.
Maar hier thuis lijkt dat allemaal op dovemansoren te vallen. De enige die het enigszins met me eens is, is Max. Zelfs Noor wil liever niet meer aan Rick denken. Dat maakt het voor mij ook moeilijk om deze situatie te kunnen verwerken. Van hém mag ik namelijk ook al niet meer naar Max toe om te praten. “Dat soort onzin heb je helemaal niet nodig”, zegt hij dan.
Er is een groeiend deel van mij dat denkt dat ik Rick misschien ook maar moet vergeten. Hij heeft geen afscheid genomen, geen briefje achtergelaten, niets. Hoe belangrijk ben ik dan voor hem geweest?
Dat is een besluit voor een andere dag. Eerst mezelf maar eens door een nieuwe dag heenslaan. Zo snel als een ninja zet ik mijn wekker uit, en spring ik uit bed. Even blijf ik voor mijn spiegel staan. Ik ben dezelfde Anne als twee jaar geleden, maar voor mijn gevoel zie ik er een stuk ouder uit.
“Zeventien”, fluister ik. “Happy f*cking birthday.”
Ik zoek wat kleren uit mijn kast. Dat gaat tegenwoordig een stuk makkelijker, aangezien een zeker iemand de deuren van mijn kast heeft verwijderd. Verstopplaatsen neutraliseren, noemde hij het. Hij moest eens weten.
Eenmaal aangekleed en gewassen begeef ik me naar de keuken. Mijn eigen verjaardagsontbijt maken. Dat moet ik Rick dan wel weer nageven. Soms was hij te dom om zijn tanden te kunnen poetsen, maar verjaardagen vergat hij nooit. Nooit.
In de keuken wordt ik verrast door de aanwezigheid van Noor. Ik had absoluut niet verwacht dat zij al wakker zou zijn. Meisjes van vijftien slapen op een schooldag toch het liefste tot één minuut voor het eerste lesuur?
Direct valt ze me om de hals. “Gefeliciteerd”, fluistert ze in mijn oor. “Niet te veel lawaai maken. Pappa ligt op de bank.”
Ik bedank haar voor de felicitatie, en werp een blik richting de woonkamer. Daar ligt hij inderdaad op de bank. Mijn vader. Marnix. Geen Pappa.
Op de salontafel staat een glas dat nog half gevuld is met sterke drank. Hij is tegenwoordig slim genoeg om de lege flessen te verbergen. Maar als hij te dronken is om naar boven te strompelen, dan is er gisteravond genoeg doorheen gegaan.
“Zielig figuur”, denk ik bij mezelf. “Hoe kan ze dit nou van hem accepteren?”
Met veel meer geluid dan nodig is maak ik mijn ontbijt klaar. Noor doet hetzelfde, en zodra we het klaar hebben, gaan we aan de keukentafel zitten.
“Je bent toch niet voor mij zo vroeg opgestaan, hè?”, vraag ik Noor, met een knipoog.
Noor zegt niets, maar schudt met haar hoofd. Blijkbaar wil ze geen geluid maken waar hij wakker van kan worden. Ik vind het niet zo gek, want als Marnix een kater heeft, is hij niet te genieten. Ik ben er inmiddels wel overheen, maar blijkbaar heeft het op Noor een veel grotere indruk gemaakt. Ze is een stuk gevoeliger voor sommige dingen dan ik ben.
Met een schuin oog kan ik naar de wasmachine kijken. Hij staat niet aan – natuurlijk, want dat zou te veel lawaai maken voor onze dronken bankligger – maar ik herken wel het beddengoed van Noor. Nat. Ongetwijfeld.
Ik heb vooral medelijden met haar. De meeste kinderen groeien er al heel vroeg overheen. Sommige wat later. Maar op je vijftiende nog zo regelmatig in bed plassen? Dat moet een hel zijn.
Aan hém hebben we dat betreft ook niets gehad. Het enige vangnet dat we hadden heeft hij hier uit huis verbannen. Blijkbaar denkt Marnix dat het aan Noor’s motivatie ligt. Dat als ze maar vaak genoeg wakker wordt in een nat bed, het probleem op een magische manier zal verdwijnen.
Ik zucht en neem een slok van mijn koffie.
Verdween hij zelf maar weer. Kan ik hem niet inruilen voor Rick? Ik betrap mezelf op de gedachte dat ik er heel veel voor over zou hebben om nog één keer een kop koffie met hem te kunnen drinken. Als hij zou weten hoeveel ik nu van dat spul drink, zou hij ongetwijfeld enorm trots op me zijn.
In het huis is hij nergens meer te bekennen. Alle foto’s waar hij opstaat zijn inmiddels weggepakt. Zelfs de poster van ‘Casablanca’ op mijn kamer is gesneuveld. Marnix kon zich een paar maanden geleden niet inhouden. Hij was gewoon jaloers.
Even later gaat de keukendeur opnieuw open. Chantal komt binnen, met Joni op haar arm. Inmiddels al ruim twee jaar oud. En zindelijk. Gewoon. Om het Noor nog maar even in te wrijven.
De kleine vliegt me direct om mijn hals. “Hé, Knuffelbeest”, lach ik. Joni kraait van plezier. Chantal geeft me een zoen op mijn wang, en feliciteert me. Ik laat het toe, maar het gaat met een hoop moeite.
“Wat zitten jullie hier maar stilletjes in het donker te ontbijten?”, zegt Chantal vrolijk. Precies op dat moment kreunt Marnix wat, terwijl hij zich in een andere houding probeert te leggen.
“Oh”, is haar alleszeggende reactie.
“Ja”, haak ik in. “Meneer heeft weer lopen zuipen. Die sollicitatie zal wel op niets zijn uitgedraaid.”
“Anne!”, reageert Chantal geïrriteerd. “Het is voor je vader ook allemaal niet makkelijk zo. Niemand vindt tegenwoordig nog werk. En gezien wat je vader heeft meegema..”
Ik kap haar direct af.
“Mijn vader? Biologisch. Daar heb je ook alles mee gezegd”, zeg ik vastberaden. Chantal kijkt me boos aan.
“Het is en blijft je vader. Misschien moet je wat meer geduld hebben”, zegt ze kalm. Ik begin direct te lachen. “Geduld? Is dat waarom jij en hij al na een jaar die ringen hebben gekocht?”, breng ik cynisch uit.
“Anne, Marnix en ik zijn getrouwd. Het wordt echt tijd dat je dat accepteert. Rick komt niet meer terug. Dat moet je nu toch ook wel inzien?”
“Ik moet helemaal niets!”, roep ik boos door de keuken. “Jij hebt mij niets meer te vertellen. Niet na hoe snel je Rick hebt laten vallen. Je bent mijn moeder niet. En HIJ is mijn vader niet. Niet meer.”
Totaal over de rooie sta ik van tafel op en verlaat ik de keuken. Snel pak ik mijn jas en rugzak, en vertrek ik richting school. Dat ze het toch allemaal lekker met elkaar uitzoeken. Leuk, zo’n gezinnetje. Zouden we vaker moeten doen.
Twee huizenblokken verder haal ik mijn mobiel uit mijn broekzak en sms ik Bram. Hij is de enige die me al die jaren een beetje heeft willen steunen. Hij gelooft volgens mij ook niet dat Rick ooit nog terugkomt, maar hij probeert tenminste te doen alsof.
“Lieverd, ik voel me niet lekker. Blijf vandaag thuis. Zie ik je straks online? <3”
Een stukje wandelen later kom ik aan de rand van het bos. Ik volg het voetpad, tot ver uit het zicht van de bewoonde wereld. Al snel zie ik de persoon zitten naar wie ik op zoek ben.
Oom Tom.
Tom en ik hebben veel gemeen. We moeten allebei niet zoveel hebben van Marnix, omdat we hem schijnheilig vinden. We kunnen veel met elkaar lachen.
En er is nog iets dat we samen doen.
“Moet je niet naar je vriendje?”, vraagt hij nieuwsgierig, terwijl ik naast hem op het bankje ga zitten. Ik ontken. Een tijdje kijken we naar de januarilucht, die steeds lichter begint te worden. De fluitende vogels op de achtergrond hebben een kalmerend effect.
“Heb je niets bij je?”, vraag ik aan Tom. Direct begrijpt hij wat ik bedoel, en haalt het uit zijn jaszak. Gretig neem ik het van hem aan, en zoek in mijn broekzak naar het belangrijkste.
Ik steek de joint aan, en inhaleer diep. Het is goed spul. Misschien wel goed genoeg om me door deze dag heen te helpen.
