Peetoom (TB, ML, TL, WL, NL, GL, VN, BP)
- Onderwerp starter Snakebite
- Startdatum
luierfan_boy
Zeg niet wat je weet, maar weet wat je zegt.
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Weer twee leuke hoofdstukken! Hadden we allemaal maar ouders die onze fetisj meteen zo goed zouden begrijpen.
Citaat: 'Pas nu besef ik dat het waarschijnlijk onderdeel is van het hele regressieproces'.. Menig ouder zou daar waarschijnlijk niet mee komen
Voor een meisje vind ik Julia wel wat hebben en voor een jongen Gabriël!
Weer twee leuke hoofdstukken! Hadden we allemaal maar ouders die onze fetisj meteen zo goed zouden begrijpen.
Citaat: 'Pas nu besef ik dat het waarschijnlijk onderdeel is van het hele regressieproces'.. Menig ouder zou daar waarschijnlijk niet mee komen
Voor een meisje vind ik Julia wel wat hebben en voor een jongen Gabriël!
luierfan_boy
Zeg niet wat je weet, maar weet wat je zegt.
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Het viel me trouwens op dat je alinea indeling nu heel anders is; je had eerst wat grotere stukken tekst per alinea als nu. Ik ben wel benieuwd waarom je dat veranderd heb? Ik vind het allebei goed te lezen en niet storend, hoor.. dus daar niet van, maar ben wel benieuwd.
Het viel me trouwens op dat je alinea indeling nu heel anders is; je had eerst wat grotere stukken tekst per alinea als nu. Ik ben wel benieuwd waarom je dat veranderd heb? Ik vind het allebei goed te lezen en niet storend, hoor.. dus daar niet van, maar ben wel benieuwd.
V
vollepoepluier95
Guest
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Voor een jongen Justin
En voor een meisje Emma
Emma past mooi in het rijtje: Anne en Noor hebben ook 4 letters^^
Geweldige hoofdstukken weer
Voor een jongen Justin
En voor een meisje Emma
Emma past mooi in het rijtje: Anne en Noor hebben ook 4 letters^^
Geweldige hoofdstukken weer
Peetoom (Hoofdstuk 48)
Hoofdstuk 48: Waarschuwing
“Een cappuccino, alstublieft”, vraag ik beleefd aan de vriendelijke serveerster. “Komt er zo aan, meneer”, reageert ze, vrolijk glimlachend.
Ze zal een jaar of twintig zijn, en hier ongetwijfeld werken naast haar studie. Lange blonde haren, een prachtig lichaam. Niet zo heel lang geleden zou ik er alles aan gedaan hebben om haar te veroveren.
Maar die persoon ben ik niet meer. Ik ben hier voor iets totaal anders. De bar waar ik op dit moment aan een tafeltje zit, hoort bij een duur hotel aan de rand van onze stad. Ik ben hier wel eens met Marnix en Lisa gaan eten, maar het is niet een plek waar ik normaal vaak te vinden zou zijn. Niet zonder goede reden, zoals nu.
Enkele minuten nadat ik mijn cappuccino heb gekregen, komt hij binnengelopen. Ik wist dat ik hem hier zou kunnen vinden. Hij is zo vreselijk voorspelbaar. En helemaal niet blij om mij te zien.
“Wat doe jij hier?”, gromt Pierre, nadat hij bij mijn tafeltje is komen staan.
“Ga even zitten”, zeg ik tegen hem.
Pierre ziet er beter uit dan de laatste keer dat ik hem gezien heb. Dat is dan ook niet zo heel moeilijk. Hij bloedde als een rund, en ik had mijn handen om zijn keel. Een deel van mij schreeuwt dat ik toen harder had moeten knijpen.
Met zichtbare tegenzin nestelt Pierre zich op de stoel tegenover me. Hij wenkt de serveerster. Ze kent hem blijkbaar, want haar blik staat ineens op onweer.
“Dubbele espresso met een flinke slok whiskey. En dan bedoel ik ook een flinke scheut. Oké, schat?”, bestelt Pierre. Het sarcasme druipt er vanaf. De serveerster zegt niets en haast zich terug naar de bar om aan de bestelling te beginnen.
“Wat wil je van me?”, vraagt Pierre direct. “Of ben je hier om te smeken?”
“Grapjas. Waarom zou ik jou om iets smeken? Ik heb alles toch al? Twee prachtige dochters, Chantal. Oh, en over een paar maanden ook nog een stoere zoon”, reageer ik triomfantelijk.
Pierre knikt. “Er is alleen één klein probleem, nietwaar? Jij bent de vader van dat kind niet. Goed, dat ben je ook niet van die andere twee, maar wie herinnert zich dat nog? Wat een leven, zeg, andermans kinderen opvoeden! Een echte vent.”
“Dat ongeboren jochie is nu al meer vent, dan jij ooit zult zijn”, bijt ik terug. “Denk er trouwens maar niet aan om de voogdij op te eisen, want er is geen rechter die het zich in zijn hoofd haalt om jou met een kind te vertrouwen.”
“Rick, maak je geen zorgen. Ik heb geen enkele behoefte aan dat kind. Dan zou ik Chantal en jou er gratis bij krijgen. Wat heeft dat nou voor zin? Jullie zoeken het maar lekker uit samen. Wat mij betreft kunnen jullie allemaal omvallen”, reageert Pierre.
Pierre zegt precies wat ik wil horen. Precies daarom vertrouw ik het voor geen cent.
“Dat is toch waarom je hier bent? Om mij te vertellen dat ik uit de buurt moet blijven?”
“Om je te waarschuwen dat als je in de buurt van mijn gezin komt, dat je de dag erna niet meer wakker zult worden”, verbeter ik hem.
Hoewel ik letterlijk doodserieus ben, lijkt Pierre me niet echt zo te zien.
“Pittig, hoor”, zegt Pierre, zodra hij eenmaal is uitgelachen. “Ik weet inmiddels wel dat je geen normen en waarden meer hebt, als het op je gezin aankomt. Dat kan ik respecteren.”
“Je snapt dat ik het walgelijk vind om jou te horen praten over normen, waarden en respect?”, lach ik terug.
“Je hebt waarschijnlijk wel gelijk”, reageert Pierre, voordat hij een flinke slok van zijn espresso neemt. “Ik zei nog zo: een flinke scheut. Dom wicht.”
“Dan begrijpen we elkaar”, vat ik het maar samen. “Maar dat is niet de enige reden waarom ik je hier heb opgezocht.”
“Ik vroeg me al af wanneer we over Tom zouden beginnen”, reageert Pierre. Dom is hij nooit geweest, dus het verbaasd me niets dat Pierre precies weet wat ik wil gaan vragen.
“Waar is hij?”, vraag ik hem rechtuit.
“Oh, dat weet ik niet, Rick. Ik heb hem al jaren niet meer gesproken. En daar heb ik ook niet echt behoefte aan, nu ik weet dat hij familie van jou is”, vertelt Pierre.
“Waar ken je Tom van?” Pierre kijkt me zwijgend aan. “Je hebt gelijk: ik heb geen grenzen als het op mijn familie aankomt. Tom is familie. Ik ga niet weg voordat jij me alles hebt verteld”, maak ik hem duidelijk.
“Daar was ik al bang voor”, glimlacht Pierre. “Vooruit dan maar. Ik heb met hem op de middelbare school gezeten. We zijn nooit echt maatjes geweest, maar we hadden gezamenlijke vrienden. Het was nogal een wilde tijd.”
En dan kom ik eindelijk alles te weten wat ik me al zo lang afvraag.
“Tijdens het uitgaan werd ons een keer cocaïne aangeboden. Jong en stom, Tom althans, hebben we dat toen uitgeprobeerd. Binnen de kortste keren was Tom daar verslaafd aan. Je weet hoe dat gaat met junks: ze stelen alles om maar aan geld te komen. Ik was zelf wat slimmer: ik begon het spul te verkopen. Daar heb ik veel goede vrienden mee gemaakt.”
“Dat heb ik wel gemerkt”, reageer ik droog.
“Hé, die aanslag op Tom zijn huis was ook niet mijn plan!”, verdedigt Pierre zich. “Ik had alleen maar de opdracht om jou daarheen te sturen. Van mensen die meer te zeggen hebben dan ik. Blijkbaar heb je hen ook pissig gemaakt. Maar daar heeft je familie nu eenmaal talent voor.”
“Hoe bedoel je?”, vraag ik, verbaasd.
“Je broers”, antwoordt Pierre. “Niet alleen Tom. Hij had duizenden euro’s schuld bij ons. Maar Marnix was ook een probleem. De grote agent. Even voor de duidelijkheid: hij wist inderdaad al een hele tijd van Tom en zijn problemen.”
“Schokkend”, denk ik hardop. Daar was ik al lang achter, dankzij de logboeken van Marnix.
“Marnix zat achter onze organisatie aan. Waarom denk je dat hij zomaar ineens gepromoveerd zou worden tot rechercheur? Hij had zaken tegen ieder van ons. En dat is precies de reden waarom hij uit de weg geruimd moest worden.”
Die woorden slaan in als een bom.
Ik heb tot de dag van vandaag altijd gedacht dat de dood van Marnix en Lisa een vreselijk ongeluk is geweest. Nu blijkt dat niet zo te zijn. Ze zijn gewoon uit de weg geruimd. Vermoord.
“Voordat je mij weer de grond in probeert te slaan”, vervolgt Pierre. “Ik had daar niets mee te maken. Dit is iets waar ik ook pas sinds kort weet. Mijn taak was om dicht bij jou in de buurt te blijven en Chantal was het perfecte excuus.”
Ik probeer nog steeds te verwerken wat ik zojuist heb gehoord. Compleet geschokt, zo kun je mijn staat waarschijnlijk het beste beschrijven.
De woorden van Kim vallen ineens op zijn plaats.
“Dit is zoveel groter dan je nu beseft, Rick.”
“Maar maak je geen zorgen. Ook al heb je die aanslag overleefd; wij gaan er vanuit dat je begrepen hebt dat je deze zaak maar beter kunt laten rusten. Je wilt je gezin? Prima, je hebt het. Maar in je eigen woorden: als je ooit nog in ónze buurt komt, dan word jij de volgende ochtend ook niet meer wakker. Jij niet, Chantal niet en zelfs je kinderen niet.”
Ik heb meer dan genoeg gehoord en sta op. Voordat ik me omdraai, spreekt Pierre me nog eens aan.
“Rick? Dit is echt je laatste kans. Jij hebt niets dat ons interesseert, dus blijf uit de buurt. Dan doen wij dat ook. Want nu je alles weet, ben je net zo goed in levensgevaar als Marnix ooit was. Laat Tom voor wat het is.”
Ik geef Pierre geen antwoord en vertrek zo snel als ik kan. Eenmaal buiten steek ik snel een sigaret aan en stap in de auto. Rustig herhaal ik nog eens alles wat Pierre me zojuist heeft verteld.
Pierre en Tom zaten in het drugswereldje. Pierre verkocht, Tom gebruikte. Toen Marnix ontdekte dat Tom bestond en onze broer was, kwam hij er ook achter in welke problemen Tom zat. Als agent loste hij dat volgens het boekje op: onderzoeken, arresteren en aanklagen.
De criminelen vochten terug en dachten met het vermoorden van Marnix een einde te maken aan hun problemen. Er was geen zaak meer. Voor de zekerheid hebben ze mij in de gaten laten houden door Pierre. Toen ik te dichtbij kwam hebben ze me naar het oude huis van Tom gelokt en dat in brand gestoken.
Alles begint ineens zoveel logischer te klinken. Ik weet dat Pierre gelijk heeft.
En Kim? Daarom is ze natuurlijk vertrokken. Ik kwam dichtbij de waarheid. Te dichtbij. Ze zullen haar vast bedreigd hebben. Een plotselinge overplaatsing, noemde ze het zelf. Yeah, right.
Ik had nooit gedacht dat ik dit ooit zou zeggen, maar: Pierre heeft gelijk. Dit moet ik laten rusten. Hier kan ik niet tegenop. Niet alleen. Dit is het moment waarop ik definitief voor mijn gezin moet kiezen. Zelfs als dat betekent dat ik Tom achter moet laten.
Ik kan niet anders.
Voorproefje:
Hoofdstuk 49 - Broertje - Rick, nog steeds geschokt door wat hij ontdekt heeft, besluit om zijn gezin definitief te vormen. Anne en Noor komen achter de zwangerschap van Chantal.
Hoofdstuk 50 - De Ring - Bij het in orde maken van de kinderkamer, vindt Rick opnieuw iets van Marnix. Na de eerste chemokuur komt er nieuws over de gezondheid van Noor.
Hoofdstuk 48: Waarschuwing
“Een cappuccino, alstublieft”, vraag ik beleefd aan de vriendelijke serveerster. “Komt er zo aan, meneer”, reageert ze, vrolijk glimlachend.
Ze zal een jaar of twintig zijn, en hier ongetwijfeld werken naast haar studie. Lange blonde haren, een prachtig lichaam. Niet zo heel lang geleden zou ik er alles aan gedaan hebben om haar te veroveren.
Maar die persoon ben ik niet meer. Ik ben hier voor iets totaal anders. De bar waar ik op dit moment aan een tafeltje zit, hoort bij een duur hotel aan de rand van onze stad. Ik ben hier wel eens met Marnix en Lisa gaan eten, maar het is niet een plek waar ik normaal vaak te vinden zou zijn. Niet zonder goede reden, zoals nu.
Enkele minuten nadat ik mijn cappuccino heb gekregen, komt hij binnengelopen. Ik wist dat ik hem hier zou kunnen vinden. Hij is zo vreselijk voorspelbaar. En helemaal niet blij om mij te zien.
“Wat doe jij hier?”, gromt Pierre, nadat hij bij mijn tafeltje is komen staan.
“Ga even zitten”, zeg ik tegen hem.
Pierre ziet er beter uit dan de laatste keer dat ik hem gezien heb. Dat is dan ook niet zo heel moeilijk. Hij bloedde als een rund, en ik had mijn handen om zijn keel. Een deel van mij schreeuwt dat ik toen harder had moeten knijpen.
Met zichtbare tegenzin nestelt Pierre zich op de stoel tegenover me. Hij wenkt de serveerster. Ze kent hem blijkbaar, want haar blik staat ineens op onweer.
“Dubbele espresso met een flinke slok whiskey. En dan bedoel ik ook een flinke scheut. Oké, schat?”, bestelt Pierre. Het sarcasme druipt er vanaf. De serveerster zegt niets en haast zich terug naar de bar om aan de bestelling te beginnen.
“Wat wil je van me?”, vraagt Pierre direct. “Of ben je hier om te smeken?”
“Grapjas. Waarom zou ik jou om iets smeken? Ik heb alles toch al? Twee prachtige dochters, Chantal. Oh, en over een paar maanden ook nog een stoere zoon”, reageer ik triomfantelijk.
Pierre knikt. “Er is alleen één klein probleem, nietwaar? Jij bent de vader van dat kind niet. Goed, dat ben je ook niet van die andere twee, maar wie herinnert zich dat nog? Wat een leven, zeg, andermans kinderen opvoeden! Een echte vent.”
“Dat ongeboren jochie is nu al meer vent, dan jij ooit zult zijn”, bijt ik terug. “Denk er trouwens maar niet aan om de voogdij op te eisen, want er is geen rechter die het zich in zijn hoofd haalt om jou met een kind te vertrouwen.”
“Rick, maak je geen zorgen. Ik heb geen enkele behoefte aan dat kind. Dan zou ik Chantal en jou er gratis bij krijgen. Wat heeft dat nou voor zin? Jullie zoeken het maar lekker uit samen. Wat mij betreft kunnen jullie allemaal omvallen”, reageert Pierre.
Pierre zegt precies wat ik wil horen. Precies daarom vertrouw ik het voor geen cent.
“Dat is toch waarom je hier bent? Om mij te vertellen dat ik uit de buurt moet blijven?”
“Om je te waarschuwen dat als je in de buurt van mijn gezin komt, dat je de dag erna niet meer wakker zult worden”, verbeter ik hem.
Hoewel ik letterlijk doodserieus ben, lijkt Pierre me niet echt zo te zien.
“Pittig, hoor”, zegt Pierre, zodra hij eenmaal is uitgelachen. “Ik weet inmiddels wel dat je geen normen en waarden meer hebt, als het op je gezin aankomt. Dat kan ik respecteren.”
“Je snapt dat ik het walgelijk vind om jou te horen praten over normen, waarden en respect?”, lach ik terug.
“Je hebt waarschijnlijk wel gelijk”, reageert Pierre, voordat hij een flinke slok van zijn espresso neemt. “Ik zei nog zo: een flinke scheut. Dom wicht.”
“Dan begrijpen we elkaar”, vat ik het maar samen. “Maar dat is niet de enige reden waarom ik je hier heb opgezocht.”
“Ik vroeg me al af wanneer we over Tom zouden beginnen”, reageert Pierre. Dom is hij nooit geweest, dus het verbaasd me niets dat Pierre precies weet wat ik wil gaan vragen.
“Waar is hij?”, vraag ik hem rechtuit.
“Oh, dat weet ik niet, Rick. Ik heb hem al jaren niet meer gesproken. En daar heb ik ook niet echt behoefte aan, nu ik weet dat hij familie van jou is”, vertelt Pierre.
“Waar ken je Tom van?” Pierre kijkt me zwijgend aan. “Je hebt gelijk: ik heb geen grenzen als het op mijn familie aankomt. Tom is familie. Ik ga niet weg voordat jij me alles hebt verteld”, maak ik hem duidelijk.
“Daar was ik al bang voor”, glimlacht Pierre. “Vooruit dan maar. Ik heb met hem op de middelbare school gezeten. We zijn nooit echt maatjes geweest, maar we hadden gezamenlijke vrienden. Het was nogal een wilde tijd.”
En dan kom ik eindelijk alles te weten wat ik me al zo lang afvraag.
“Tijdens het uitgaan werd ons een keer cocaïne aangeboden. Jong en stom, Tom althans, hebben we dat toen uitgeprobeerd. Binnen de kortste keren was Tom daar verslaafd aan. Je weet hoe dat gaat met junks: ze stelen alles om maar aan geld te komen. Ik was zelf wat slimmer: ik begon het spul te verkopen. Daar heb ik veel goede vrienden mee gemaakt.”
“Dat heb ik wel gemerkt”, reageer ik droog.
“Hé, die aanslag op Tom zijn huis was ook niet mijn plan!”, verdedigt Pierre zich. “Ik had alleen maar de opdracht om jou daarheen te sturen. Van mensen die meer te zeggen hebben dan ik. Blijkbaar heb je hen ook pissig gemaakt. Maar daar heeft je familie nu eenmaal talent voor.”
“Hoe bedoel je?”, vraag ik, verbaasd.
“Je broers”, antwoordt Pierre. “Niet alleen Tom. Hij had duizenden euro’s schuld bij ons. Maar Marnix was ook een probleem. De grote agent. Even voor de duidelijkheid: hij wist inderdaad al een hele tijd van Tom en zijn problemen.”
“Schokkend”, denk ik hardop. Daar was ik al lang achter, dankzij de logboeken van Marnix.
“Marnix zat achter onze organisatie aan. Waarom denk je dat hij zomaar ineens gepromoveerd zou worden tot rechercheur? Hij had zaken tegen ieder van ons. En dat is precies de reden waarom hij uit de weg geruimd moest worden.”
Die woorden slaan in als een bom.
Ik heb tot de dag van vandaag altijd gedacht dat de dood van Marnix en Lisa een vreselijk ongeluk is geweest. Nu blijkt dat niet zo te zijn. Ze zijn gewoon uit de weg geruimd. Vermoord.
“Voordat je mij weer de grond in probeert te slaan”, vervolgt Pierre. “Ik had daar niets mee te maken. Dit is iets waar ik ook pas sinds kort weet. Mijn taak was om dicht bij jou in de buurt te blijven en Chantal was het perfecte excuus.”
Ik probeer nog steeds te verwerken wat ik zojuist heb gehoord. Compleet geschokt, zo kun je mijn staat waarschijnlijk het beste beschrijven.
De woorden van Kim vallen ineens op zijn plaats.
“Dit is zoveel groter dan je nu beseft, Rick.”
“Maar maak je geen zorgen. Ook al heb je die aanslag overleefd; wij gaan er vanuit dat je begrepen hebt dat je deze zaak maar beter kunt laten rusten. Je wilt je gezin? Prima, je hebt het. Maar in je eigen woorden: als je ooit nog in ónze buurt komt, dan word jij de volgende ochtend ook niet meer wakker. Jij niet, Chantal niet en zelfs je kinderen niet.”
Ik heb meer dan genoeg gehoord en sta op. Voordat ik me omdraai, spreekt Pierre me nog eens aan.
“Rick? Dit is echt je laatste kans. Jij hebt niets dat ons interesseert, dus blijf uit de buurt. Dan doen wij dat ook. Want nu je alles weet, ben je net zo goed in levensgevaar als Marnix ooit was. Laat Tom voor wat het is.”
Ik geef Pierre geen antwoord en vertrek zo snel als ik kan. Eenmaal buiten steek ik snel een sigaret aan en stap in de auto. Rustig herhaal ik nog eens alles wat Pierre me zojuist heeft verteld.
Pierre en Tom zaten in het drugswereldje. Pierre verkocht, Tom gebruikte. Toen Marnix ontdekte dat Tom bestond en onze broer was, kwam hij er ook achter in welke problemen Tom zat. Als agent loste hij dat volgens het boekje op: onderzoeken, arresteren en aanklagen.
De criminelen vochten terug en dachten met het vermoorden van Marnix een einde te maken aan hun problemen. Er was geen zaak meer. Voor de zekerheid hebben ze mij in de gaten laten houden door Pierre. Toen ik te dichtbij kwam hebben ze me naar het oude huis van Tom gelokt en dat in brand gestoken.
Alles begint ineens zoveel logischer te klinken. Ik weet dat Pierre gelijk heeft.
En Kim? Daarom is ze natuurlijk vertrokken. Ik kwam dichtbij de waarheid. Te dichtbij. Ze zullen haar vast bedreigd hebben. Een plotselinge overplaatsing, noemde ze het zelf. Yeah, right.
Ik had nooit gedacht dat ik dit ooit zou zeggen, maar: Pierre heeft gelijk. Dit moet ik laten rusten. Hier kan ik niet tegenop. Niet alleen. Dit is het moment waarop ik definitief voor mijn gezin moet kiezen. Zelfs als dat betekent dat ik Tom achter moet laten.
Ik kan niet anders.
Voorproefje:
Hoofdstuk 49 - Broertje - Rick, nog steeds geschokt door wat hij ontdekt heeft, besluit om zijn gezin definitief te vormen. Anne en Noor komen achter de zwangerschap van Chantal.
Hoofdstuk 50 - De Ring - Bij het in orde maken van de kinderkamer, vindt Rick opnieuw iets van Marnix. Na de eerste chemokuur komt er nieuws over de gezondheid van Noor.
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Nou, ik heb niet echt iets veranderd. Het hangt er vanaf hoeveel dialoog er in een hoofdstuk voorkomt. Om daar teveel van in één alinea te proppen, vind ik zelf storend. Op een A4'tje ziet het iets beter uit dan hier, trouwens.luierfan_boy zei:Het viel me trouwens op dat je alinea indeling nu heel anders is; je had eerst wat grotere stukken tekst per alinea als nu. Ik ben wel benieuwd waarom je dat veranderd heb? Ik vind het allebei goed te lezen en niet storend, hoor.. dus daar niet van, maar ben wel benieuwd.
V
vollepoepluier95
Guest
Re: Peetoom (TB ML TL WL NL GL VN BP)
Zoals altijd een geweldig hoofdstuk, ik kan elke keer niet wachten tot de volgende!
Zoals altijd een geweldig hoofdstuk, ik kan elke keer niet wachten tot de volgende!
Peetoom (Hoofdstuk 49)
Hoofdstuk 49: Broertje
“Weet je het echt zeker?”, vraagt Chantal, terwijl ze mijn hand vastpakt. We zitten samen op de bank in de woonkamer. Op de televisie wordt een zondagmiddagfilm uitgezonden, maar daar hebben we allebei niet veel van meegekregen.
“Ja, natuurlijk! Anders had ik het je niet gevraagd”, reageer ik. “Bovendien, het heeft nu toch wel lang genoeg geduurd. Het is gewoon tijd dat je hier komt wonen.”
“Samenwonen”, lacht Chantal. “Dat is toch wel een grote stap, vind je niet? Denk je echt dat je er klaar voor bent?”
Ik moet lachen om haar vraag. Natuurlijk weet ik het zeker. “Nou, ik denk dat we die stap al voorbij zijn gegaan met een andere grote beslissing. Denk je niet?”, vraag ik, voordat ik een zoen op Chantal’s buik geef.
“Gelijk heb je”, lacht Chantal, voordat ze zich nog eens goed in mijn armen nestelt. “Ik zal straks mijn spullen gaan halen en morgen zeg ik gelijk de huur van mijn kamer op.”
“Mooi zo! Dan lijkt het me slim dat ik de meiden vandaag vertel over de kleine”, reageer ik, vastbesloten.
“Weet je zeker dat ze daar klaar voor zijn?”, vraagt Chantal. “Noor is behoorlijk ziek vanwege de chemo, en Anne staat emotioneel ook niet echt sterk nu.”
“Daar heb ik ook lang over getwijfeld”, geef ik eerlijk toe. “Maar ik denk dat het juist goed is om een stukje positiviteit in hun leven te brengen. Dit is iets leuks. Ze krijgen een broertje!”
“Ik hoop dat ze het zelf ook zo zien”, zegt Chantal.
“Ze zullen wel moeten, want die kleine komt er toch wel. En wij kunnen wel twee goede babysitters gebruiken, denk je niet?”
Chantal beaamt wat ik zeg, en we blijven nog even knuffelend op de bank zitten.
Een uur later zitten Anne en ik samen in de auto op weg naar het ziekenhuis. Sinds Noor begonnen is met de chemotherapie worden de bezoekuren streng gehandhaafd. Alleen ’s middags en maximaal twee personen. Daarom wisselen Chantal, Anne en ik elkaar dagelijks af.
Noor is dus wel veel alleen, maar dat is geen groot probleem. Door de chemo is ze veel ziek en moe. Het grootste deel van de dag slaapt ze. Gelukkig is de verpleging erg betrokken. Ze houden Noor goed in de gaten.
“Mag ik je iets vragen?”, zegt Anne voorzichtig, terwijl ik de auto in een parkeervak zet. “Natuurlijk”, reageer ik. “Vragen mag altijd; dat weet je.”
“Vond je het raar? Ik bedoel, toen je me in bad hebt gestopt?”, vraagt ze.
Ik zucht even. We hebben niet meer over die avond gepraat, terwijl er toch al bijna een week voorbij is gegaan. Daarom had ik deze vraag nu niet verwacht. Misschien heeft Anne gewacht tot we even alleen waren.
“Achteraf gezien wel een beetje”, geef ik toe. “Maar ik heb er zeker geen spijt van. Je voelde je zo slecht dat je er lichamelijk last van had. Je kon niet eens rechtop staan. Ik houd van je alsof je mijn eigen dochter bent, en je laat je kind gewoon niet aan haar lot over.”
“Dat begrijp ik”, reageert Anne. “En ik ben er ook heel blij om dat je me geholpen hebt. Maar de knuffel en de onderlegger. Dat had je niet hoeven doen. Laat staan dat je me een nieuwe luier hebt omgedaan.”
“Nee, dat had niet gehoeven”, beaam ik. “Maar dat is toch waar je behoefte aan had? Om je klein en veilig te voelen?”
Anne knikt, maar ze durft me niet aan te kijken. Het hele gebeuren beschaamt haar blijkbaar nog teveel.
“Het is mijn taak om ervoor te zorgen dat jij je veilig voelt, meid. En als dat kan door je een luier om te doen, of door wat dan ook, dan doe ik dat. Maar ik blijf erbij dat het wel iets is dat je zelf moet doen, als je dat kunt. Ik ben niet van plan om het elke dag een paar keer te doen, terwijl jij het ook zelf kunt. Niet omdat ik het stom of raar vind, maar omdat het niet goed voelt om zo intiem met je bezig te zijn. Snap je dat een beetje?”, vertel ik.
“Ja, dat snap ik. En dat zou ik zelf ook niet willen, hoor. Bovendien draag ik helemaal niet zo vaak een luier. Anders raken ze te snel op. Ze zijn niet eens van mij, maar van Noor”, reageert Anne.
“Dat is geen probleem, want ik betaal ze toch”, grap ik. “Maar, wat zou je ervan denken als we jou gewoon een eigen voorraadje geven? Dan kun je ze gewoon dragen wanneer je wilt. Zonder dat je privacy in gevaar komt. Gewoon een stapeltje luiers en je andere spullen. Je hebt vast nog wel een la vrij in die grote kast van je, toch?”
Anne knikt. “Dat zou ik eigenlijk best wel fijn vinden”, geeft ze toe. “Dan hoef ik ze niet meer stiekem te pakken of ze te verbergen. Net alsof ze echt bij mijn spullen horen.”
“Dat horen ze toch ook?”, vraag ik, enigszins twijfelend of ik dat wel goed begrepen heb. Anne bevestigt dat dat zo is.
“Nou, dat komt dan mooi uit, want we moeten die kamer van jou toch eens goed schoonmaken. Dan doen we dat eerst, en dan kan ik daarna de babykamer in orde maken”, plan ik tevreden vooruit.
Anne kijkt me geschokt aan.
“Ik vind je idee heel lief, maar ik hoef echt geen hele babykamer! Een la is meer dan genoeg, of .. wacht eens. Dat bedoelde je helemaal niet! Is Chantal zwanger? Ik wist het wel!”, puzzelt Anne alles bij elkaar.
Ik vloek van binnen. Bijna was het me gelukt om alles geheim te houden tot het goede moment was aangebroken. En nu struikel ik vlak voor de finish. Bijna!
“Ja, ze is zwanger”, geef ik toe.
“Yes! En ze komt dus bij ons wonen?”, beredeneert Anne. “Dat zou eens tijd worden!”
“Dus je vind het leuk?”, vraag ik voorzichtig. Anne geeft me haar veelgebruikte “Rick-je-bent-een-sukkel”-blik. “Duh!”, zegt ze vervolgens.
“Gelukkig maar!”, verzucht ik.
Als we naast de auto staan, krijg ik een stevige knuffel van Anne. “Nu moet Noor alleen nog beter worden en dan zijn we weer echt een gezin”, zegt ze, vrolijker dan ik haar in een lange tijd heb gezien.
“Dat duurt niet lang meer”, zeg ik optimistisch.
Ik heb er ook lang over nagedacht of ik Anne en Noor moet vertellen dat Pierre de vader van Chantal’s baby is. Maar ik zie het punt niet. Ze hebben al zoveel aan hun hoofd. Bovendien verandert het niets aan de situatie. Ik heb het kind dan wel niet verwekt, maar zal wel de vader zijn. Net zoals bij Anne en Noor.
Waarom zou ik het moeilijker maken dan het is?
Even later zijn Anne en ik bij de kamer van Noor aangekomen. Ze ligt nog te slapen. Dat geeft mij de kans om even met de verpleging te gaan praten.
De hoofdverpleegkundige is erg onder de indruk van Noor. Ze vindt haar een stoere meid, wat ze ook gewoon is, die zich overal goed doorheen weet te slaan.
Natuurlijk heeft de chemotherapie zijn weerslag op Noor’s lichaam. Ze moet veel spugen en is altijd moe, maar ze blijft vrolijk en klaagt niet.
Helaas kan ze nog niets zeggen over of de chemo zijn werk doet. Daarvoor is het nu nog te vroeg. Eerst moet Noor de laatste twee behandelingen nog afwerken. Dan kan de arts er meer over zeggen.
Het klinkt misschien stom, maar het maakt me erg trots om de verpleegster zo over Noor te horen praten.
“Blijft toch je dochter, hè?”, klinkt de quote van Ma Flodder nog even terug in mijn gedachten.
Als Noor even later wakker is, voelt ze zich best goed. Ook tegen mij klaagt ze niet over hoe ze zich voelt. Het enige dat ze erover zegt, is dat ze blij is dat haar haren nog niet uitvallen. Ik moet toegeven dat ik het daarmee eens ben. Die mooie donkere krullen van haar heb ik altijd fantastisch gevonden.
Ik ben blij dat Noor zich prima voelt. Als het niet goed met haar zou gaan, dan had ik haar nu niet over de baby kunnen vertellen. Teveel stress. Maar gelukkig kan het nu wel.
Van Anne had ik al niet verwacht dat ze het zo goed zou opnemen, maar dat Noor er zo blij mee zou zijn had ik ook niet gedacht.
Als ik Noor vertel dat zij en Anne er een broertje bij krijgen, is ze door het dolle heen. Ze vindt het echt fantastisch.
“Maar er is nog iets dat ik jullie wil vragen”, zeg ik op een mysterieuze toon. “Over Chantal.” “Wat is er met Chantal?”, vragen Anne en Noor, bijna tegelijk.
“Ik wil haar ten huwelijk vragen”, onthul ik. “Maar alleen als jullie het goed vinden!”
Dan volgt opnieuw de “Rick-je-bent-een-sukkel”-blik.
“DUH”, klinkt het in koor.
Hoofdstuk 49: Broertje
“Weet je het echt zeker?”, vraagt Chantal, terwijl ze mijn hand vastpakt. We zitten samen op de bank in de woonkamer. Op de televisie wordt een zondagmiddagfilm uitgezonden, maar daar hebben we allebei niet veel van meegekregen.
“Ja, natuurlijk! Anders had ik het je niet gevraagd”, reageer ik. “Bovendien, het heeft nu toch wel lang genoeg geduurd. Het is gewoon tijd dat je hier komt wonen.”
“Samenwonen”, lacht Chantal. “Dat is toch wel een grote stap, vind je niet? Denk je echt dat je er klaar voor bent?”
Ik moet lachen om haar vraag. Natuurlijk weet ik het zeker. “Nou, ik denk dat we die stap al voorbij zijn gegaan met een andere grote beslissing. Denk je niet?”, vraag ik, voordat ik een zoen op Chantal’s buik geef.
“Gelijk heb je”, lacht Chantal, voordat ze zich nog eens goed in mijn armen nestelt. “Ik zal straks mijn spullen gaan halen en morgen zeg ik gelijk de huur van mijn kamer op.”
“Mooi zo! Dan lijkt het me slim dat ik de meiden vandaag vertel over de kleine”, reageer ik, vastbesloten.
“Weet je zeker dat ze daar klaar voor zijn?”, vraagt Chantal. “Noor is behoorlijk ziek vanwege de chemo, en Anne staat emotioneel ook niet echt sterk nu.”
“Daar heb ik ook lang over getwijfeld”, geef ik eerlijk toe. “Maar ik denk dat het juist goed is om een stukje positiviteit in hun leven te brengen. Dit is iets leuks. Ze krijgen een broertje!”
“Ik hoop dat ze het zelf ook zo zien”, zegt Chantal.
“Ze zullen wel moeten, want die kleine komt er toch wel. En wij kunnen wel twee goede babysitters gebruiken, denk je niet?”
Chantal beaamt wat ik zeg, en we blijven nog even knuffelend op de bank zitten.
Een uur later zitten Anne en ik samen in de auto op weg naar het ziekenhuis. Sinds Noor begonnen is met de chemotherapie worden de bezoekuren streng gehandhaafd. Alleen ’s middags en maximaal twee personen. Daarom wisselen Chantal, Anne en ik elkaar dagelijks af.
Noor is dus wel veel alleen, maar dat is geen groot probleem. Door de chemo is ze veel ziek en moe. Het grootste deel van de dag slaapt ze. Gelukkig is de verpleging erg betrokken. Ze houden Noor goed in de gaten.
“Mag ik je iets vragen?”, zegt Anne voorzichtig, terwijl ik de auto in een parkeervak zet. “Natuurlijk”, reageer ik. “Vragen mag altijd; dat weet je.”
“Vond je het raar? Ik bedoel, toen je me in bad hebt gestopt?”, vraagt ze.
Ik zucht even. We hebben niet meer over die avond gepraat, terwijl er toch al bijna een week voorbij is gegaan. Daarom had ik deze vraag nu niet verwacht. Misschien heeft Anne gewacht tot we even alleen waren.
“Achteraf gezien wel een beetje”, geef ik toe. “Maar ik heb er zeker geen spijt van. Je voelde je zo slecht dat je er lichamelijk last van had. Je kon niet eens rechtop staan. Ik houd van je alsof je mijn eigen dochter bent, en je laat je kind gewoon niet aan haar lot over.”
“Dat begrijp ik”, reageert Anne. “En ik ben er ook heel blij om dat je me geholpen hebt. Maar de knuffel en de onderlegger. Dat had je niet hoeven doen. Laat staan dat je me een nieuwe luier hebt omgedaan.”
“Nee, dat had niet gehoeven”, beaam ik. “Maar dat is toch waar je behoefte aan had? Om je klein en veilig te voelen?”
Anne knikt, maar ze durft me niet aan te kijken. Het hele gebeuren beschaamt haar blijkbaar nog teveel.
“Het is mijn taak om ervoor te zorgen dat jij je veilig voelt, meid. En als dat kan door je een luier om te doen, of door wat dan ook, dan doe ik dat. Maar ik blijf erbij dat het wel iets is dat je zelf moet doen, als je dat kunt. Ik ben niet van plan om het elke dag een paar keer te doen, terwijl jij het ook zelf kunt. Niet omdat ik het stom of raar vind, maar omdat het niet goed voelt om zo intiem met je bezig te zijn. Snap je dat een beetje?”, vertel ik.
“Ja, dat snap ik. En dat zou ik zelf ook niet willen, hoor. Bovendien draag ik helemaal niet zo vaak een luier. Anders raken ze te snel op. Ze zijn niet eens van mij, maar van Noor”, reageert Anne.
“Dat is geen probleem, want ik betaal ze toch”, grap ik. “Maar, wat zou je ervan denken als we jou gewoon een eigen voorraadje geven? Dan kun je ze gewoon dragen wanneer je wilt. Zonder dat je privacy in gevaar komt. Gewoon een stapeltje luiers en je andere spullen. Je hebt vast nog wel een la vrij in die grote kast van je, toch?”
Anne knikt. “Dat zou ik eigenlijk best wel fijn vinden”, geeft ze toe. “Dan hoef ik ze niet meer stiekem te pakken of ze te verbergen. Net alsof ze echt bij mijn spullen horen.”
“Dat horen ze toch ook?”, vraag ik, enigszins twijfelend of ik dat wel goed begrepen heb. Anne bevestigt dat dat zo is.
“Nou, dat komt dan mooi uit, want we moeten die kamer van jou toch eens goed schoonmaken. Dan doen we dat eerst, en dan kan ik daarna de babykamer in orde maken”, plan ik tevreden vooruit.
Anne kijkt me geschokt aan.
“Ik vind je idee heel lief, maar ik hoef echt geen hele babykamer! Een la is meer dan genoeg, of .. wacht eens. Dat bedoelde je helemaal niet! Is Chantal zwanger? Ik wist het wel!”, puzzelt Anne alles bij elkaar.
Ik vloek van binnen. Bijna was het me gelukt om alles geheim te houden tot het goede moment was aangebroken. En nu struikel ik vlak voor de finish. Bijna!
“Ja, ze is zwanger”, geef ik toe.
“Yes! En ze komt dus bij ons wonen?”, beredeneert Anne. “Dat zou eens tijd worden!”
“Dus je vind het leuk?”, vraag ik voorzichtig. Anne geeft me haar veelgebruikte “Rick-je-bent-een-sukkel”-blik. “Duh!”, zegt ze vervolgens.
“Gelukkig maar!”, verzucht ik.
Als we naast de auto staan, krijg ik een stevige knuffel van Anne. “Nu moet Noor alleen nog beter worden en dan zijn we weer echt een gezin”, zegt ze, vrolijker dan ik haar in een lange tijd heb gezien.
“Dat duurt niet lang meer”, zeg ik optimistisch.
Ik heb er ook lang over nagedacht of ik Anne en Noor moet vertellen dat Pierre de vader van Chantal’s baby is. Maar ik zie het punt niet. Ze hebben al zoveel aan hun hoofd. Bovendien verandert het niets aan de situatie. Ik heb het kind dan wel niet verwekt, maar zal wel de vader zijn. Net zoals bij Anne en Noor.
Waarom zou ik het moeilijker maken dan het is?
Even later zijn Anne en ik bij de kamer van Noor aangekomen. Ze ligt nog te slapen. Dat geeft mij de kans om even met de verpleging te gaan praten.
De hoofdverpleegkundige is erg onder de indruk van Noor. Ze vindt haar een stoere meid, wat ze ook gewoon is, die zich overal goed doorheen weet te slaan.
Natuurlijk heeft de chemotherapie zijn weerslag op Noor’s lichaam. Ze moet veel spugen en is altijd moe, maar ze blijft vrolijk en klaagt niet.
Helaas kan ze nog niets zeggen over of de chemo zijn werk doet. Daarvoor is het nu nog te vroeg. Eerst moet Noor de laatste twee behandelingen nog afwerken. Dan kan de arts er meer over zeggen.
Het klinkt misschien stom, maar het maakt me erg trots om de verpleegster zo over Noor te horen praten.
“Blijft toch je dochter, hè?”, klinkt de quote van Ma Flodder nog even terug in mijn gedachten.
Als Noor even later wakker is, voelt ze zich best goed. Ook tegen mij klaagt ze niet over hoe ze zich voelt. Het enige dat ze erover zegt, is dat ze blij is dat haar haren nog niet uitvallen. Ik moet toegeven dat ik het daarmee eens ben. Die mooie donkere krullen van haar heb ik altijd fantastisch gevonden.
Ik ben blij dat Noor zich prima voelt. Als het niet goed met haar zou gaan, dan had ik haar nu niet over de baby kunnen vertellen. Teveel stress. Maar gelukkig kan het nu wel.
Van Anne had ik al niet verwacht dat ze het zo goed zou opnemen, maar dat Noor er zo blij mee zou zijn had ik ook niet gedacht.
Als ik Noor vertel dat zij en Anne er een broertje bij krijgen, is ze door het dolle heen. Ze vindt het echt fantastisch.
“Maar er is nog iets dat ik jullie wil vragen”, zeg ik op een mysterieuze toon. “Over Chantal.” “Wat is er met Chantal?”, vragen Anne en Noor, bijna tegelijk.
“Ik wil haar ten huwelijk vragen”, onthul ik. “Maar alleen als jullie het goed vinden!”
Dan volgt opnieuw de “Rick-je-bent-een-sukkel”-blik.
“DUH”, klinkt het in koor.