DiaperWeeb177013
"Purple is good" - Neptune
Dit is mijn eerste verhaal dat ik ooit heb geschreven over luiers, ik hoop dat jullie er heel erg van zullen genieten (het is niet echt gebeurd)
Hoofdstuk 1
Het is vrijdag, rond half acht zeer vroeg in de ochtend en ik moet door deze ijskoude gierende wind fietsen.
Ik kijk in het rond, mijn aandacht word getrokken door de rode ochtend gloed die boven de horizon uitsteekt
en een grote bron van licht en warmte uitstraalt. Ik voel mij nog kleiner dan ik al ben,
bij het zien van de omvang van de zon. Ik wend mijn blik van de bol van licht af en richt mijn blauwe ogen weer op de weg.
Ik fiets stug recht tegen de wind in door, hierdoor kost het mij ontzettend veel energie om überhaupt een stuk vooruit te komen.
Even later zie ik op een bankje een mooie knappe vrouw zoenen met een knappe man,
door dit te zien ben ik van binnen best somber en vooral verdrietig geworden, omdat ik zeker weten nooit de ware liefde zal vinden.
Ik denk onbewust na over wie ik voor anderen die mij niet kennen ben:
Mijn naam is Bob, ik zit in de 4e klas op het vwo en ik ben 16 jaar oud. Ik ben maar 1 meter 40 lang en zie er uit als een 10 of 11 jarige,
dit komt namelijk doordat ik een zeer zeldzame aandoening heb die er voor zorgt dat je geen groei hormonen meer kan aanmaken.
Dit verschijnsel van de ziekte komt bij iedereen met de aandoening op een andere leeftijd voor,
ik had het toen ik 10 was, waardoor ik er nu nog steeds zo kinderlijk uit zie.
Daarnaast heb ik heldere blauwe ogen die goed genoeg functioneren en mooie blonde krullende haren.
Ik schaam me altijd zo erg voor mijn kleine piemeltje met mijn kleine bosje schaamhaar,
maar het grootste nadeel aan mijn aandoening is dat geen enkele meid me ziet staan.
Altijd als ik alleen door de gang heen loop dan beginnen de meiden uit mijn klas, wanneer ik ze passeer,
direct tegen elkaar te zeggen van wat ik schattig ben en dat soort dingen, maar als ik ze passeer met mijn vriendenkring om me heen,
dan beginnen ze bijna altijd te lachen.
In gedachten verzonken rij ik bijna een kleinkind van een jaar of 3 over,
gelukkig weet ik nog maar net op het nippertje mijn stuur naar links te duwen en ik weet het kind op een haar na te omzeilen,
de vader schreeuwt mij woedend na en ik hoor vlagen van woorden en het suizen van de ijzige wind.
Ik besluit de man te negeren en fiets verder.
Ik kijk eens goed om me heen en merk op dat de zon al wat hoger aan de hemel staat en opeens begint de wind te liggen.
Verheugd begin ik met hoge snelheid mijn fietsroute naar school voort te zetten,
ik bedenk dat ik misschien nog wel op school kan komen voor het eerste lesuur afgelopen is.
Binnen zo'n ongeveer 10 minuten wist ik het school plein te bereiken, snel zet ik mijn fiets weg
en ren met mijn tas zo snel als ik kan richting mijn lokaal en uiteindelijk bij het lokaal aangekomen zwaai ik de deur open
en loop heel erg vermoeid als ik ben hijgend naar binnen toe.
Ik loop richting de tafel van de docent toe en dan vraagt de leraar wiskunde aan mij:
"Bob waar was je al die tijd?" Ik antwoordt: "sorry meneer Hubert, ik heb me een beetje verslapen."
Direct lag de hele klas in een deuk en toen voelde ik mezelf nog kleiner dan ik al was, alweer op deze dag
en schaamde ik me nog erger dan op het moment dat ik naar het bureau van meneer Hubert liep.
Ik loop weg van mijn docent die mij met een zeer strenge blik aankijkt en ik ga zitten op mijn stoel,
ik wil net mijn boeken uit mijn tas pakken en dan gaat plotseling de bel.
Meneer Hubert acht mij om even te blijven, want hij moet nog wat met mij bespreken.
Ik loop naar mijn leraars bureau toe en sta niet echt zelfverzekerd recht voor hem.
Ik hoor mijn klasgenoten nog een paar bespottelijke opmerkingen over mij maken en daarna lopen ze lachend weg, naar Duits.
Hoofdstuk 2
Nu sta ik daar dus, recht voor het bureau van mijn leraar, en ik ben naast mijn verjaarde leraar de enige in het klaslokaal.
Er valt een lange, pijnlijke stilte totdat mijn leraar de stilte doorbreekt op een soort van kwade toon:
"Bob, je was te laat aangekomen in mijn les, je had de hele les eigenlijk gemist, heb je hier een verklaring voor?"
Ik antwoordde: "Ja, meneer, ik was vandaag zo laat doordat het vreselijk hard waaide,
door deze weersomstandigheden kon ik maar amper vooruit komen, toen uiteindelijk de wind begon te liggen,
duurde het niet lang meer voordat ik op school was aangekomen."
"Bob, ik begrijp dat het voor iemand met onderontwikkelde spieren, zoals die van jou,
het een heel stuk lastiger is om door zo'n harde wind te kunnen fietsen, maar om dan nou een heel lesuur te laat te komen,
daar geloof ik echt helemaal geen snars van. Gisteren was je ook al te laat, toen was je een kwartier te laat.
De reden dat ik het gisteren door de vingers zag, was omdat er een sterke Wester wind waaide waar jij recht tegen in moest fietsen.
Vandaag komt de wind nog steeds uit diezelfde richting, maar de windkracht is totaal niet toegenomen, hij is namelijk afgenomen.
Jij blijft hier een kwartier lang zitten, ondertussen bedenk ik een gepaste straf voor kleine jongens zoals jij."
"Ma....Maar, meneer! Dat mag u helemaal niet doen, want dan kom ik veel te laat aan bij Duits!" Zei ik half stamelend en half schreeuwend.
"Bob, dat kan ik heel goed maken, jij bent namelijk te laat aangekomen in mijn les." Mokkend sta ik met mijn handen over elkaar voor het bureau van mijn leraar, opeens beveelt hij mij om in de hoek te gaan zitten en daar mijn kwartiertje maar door te zitten.
"Ik ben geen kleuter!" Snauw ik hem na.
Op een gegeven moment is het kwartiertje eindelijk afgelopen.
Meneer Hubert vraagt mij om te komen en zegt dat ik volgende week dinsdag heel hoofdstuk 7 af moet hebben en nagekeken.
Ik knik en vraag: Mag ik nu naar mijn les toe? Meneer Hubert knikt ja, dus ik ga op weg naar Duits.
Bij het Duits lokaal aangekomen mag ik nog niet naar binnen toe.
Ik mag niet naar binnen toe, omdat ze nu bezig zijn met MO's, als de docent mij naar binnen roept doe ik de deur open.
Mevrouw de Deen roept mij vrijwel onmiddellijk naar haar toe, wanneer ik de deur geopend heb.
Op commando loop ik regelrecht naar mijn docente toe en daar sta ik dan voor de 2e keer voor mijn docent.
Ik schaam me diep, vooral wegens mijn lengte en mijn uiterlijk, ik hoor de halve klas al grinniken.
Mevrouw de Deen vraagt: "Bob, waarom ben jij te laat aangekomen in mijn les? Bob, ik ben er echt niet blij mee,
dat jij een stoute kleine jongen bent geweest." Meteen ligt de hele klas in een deuk, ze komen niet meer bij van het lachen.
Uit diepe schaamte staar ik naar mijn voeten en mijn wangen kleuren vuurrood, nu hoor ik de klas nog harder lachen dan ervoor.
Dit komt namelijk omdat ik er momenteel waarschijnlijk uitzie als een 10 jarige die net in zijn broek heeft geplast.
Met een zachte, trillende en een beetje hogere stem dan normaal zeg ik tegen Mevrouw van Deen:
"Ik ben te laat doordat ik voor straf langer moest blijven bij meneer Hubert, hij liet me een kwartier in het lokaal blijven,
omdat ik 50 minuten te laat in de les aankwam. Hij had mij gewoon dat hele kwartier lang in de hoek gezet!
Net alsof ik een of ander vervelend klein kind ben!" De halve klas was net bijgekomen van het lachen ,wanneer ze al weer beginnen.
Ik denk in mezelf: Bob wat ben je toch dom, waarom zei je dat nou toch?
Mevrouw de Deen zegt: "Dat is geen goed excuus, ga je melden bij de teamleider!
Daarna moet je alle woordjes van Duits naar Nederlands overschrijven van Kapitel 4, 5 en 6!
En nu eruit Bob! er moet hier nog les gegeven worden aan 4e klassers, niet aan bruggers."
Door deze opmerking kookte ik over van woede en van schaamte. Mijn hele hoofd, zelfs mijn neus is nu vuurrood.
Ik hoor de hele klas weer beginnen te lachen nu lijkt het geluid van hun lachen wel oorverdovend.
Eigenlijk heb ik het gevoel dat ik zo zwaar van schaamte ben geworden dat ik elk moment door de vloer zou kunnen zakken.
Ik keer mij om en heb nu mijn kleine rode hoofdje naar de klas gericht, en opeens merk ik op dat Josephus dit alles stond te filmen
en dat hij nu nog steeds bezig is met filmen, met een vuurrood gezicht dat op onweer staat ren ik haast huilend de klas uit.
Mijn hoofd is nog steeds rood, wanneer ik aanklop bij mevrouw Freyja Heyman.
Een paar tellen later doet ze de deur open en vraagt: "Zo jongen, ben jij verdwaald? Als jij je moet melden dan moet je bij de teamleider van de brugklassers zijn." Mijn gezicht begon weer rood te worden en ik stamel: "Maar mevrouw, ik ben geen brugger, ik zit al in de 4e klas!"
"O, sorry het spijt me, je bent nog zo klein en ziet er nog zo jong uit, maar kom ter zake, in welke klas zit je,
wat is je naam en door wie ben je eruit gestuurd?" vroeg ze aan mij.
"Mijn naam is Bob Maas en ik zit in 4vC en ik ben er uit gestuurd door Mevrouw de Deen." Antwoord ik haar
nu geeft ze mij een oranje blad en zegt: "Deze kant moet jij invullen en de andere kant moet je docent invullen."
Ik pak het blaadje uit haar hand en ga op de gang zitten, als ik het ingevuld heb ga ik mijn Duits strafwerk maken.
Uiteindelijk gaat de bel en ik pak mijn spullen en loop terug naar het Duits lokaal.
Daar aangekomen lever ik mijn blad in bij de docent en mag ik pauze gaan houden. Ik moet ontzettend nodig naar de wc toe,
dus ik ren met hoge vaart naar de jongens wc toe. Vermoeid als ik ben door het rennen open ik met wat moeite de deur en
ik ben zeer verbaasd met wie ik daar in de wc's zie.
Hoofdstuk 3
Van verbazing en ook een klein beetje van de schrik zet ik een grote stap naar achter toe.
Ik zie namelijk 5 van mijn grote beste vrienden in een kringetje staan, daar in het halletje bij de wc's,
plotseling word ik naar binnen toe geduwd, ik probeer mijn hoofd om te draaien om te zien wie het is,
maar hij is te sterk.
Daar sta ik dan nu, in de wc's, met mijn beste vrienden voor mij, ik word richting het midden van de kring geduwd.
Al mijn pogingen om de persoon achter mij tegen te werken zijn tevergeefs, mijn vrienden zeggen dat ik moet stoppen met wat ik doe,
het is namelijk Zheng. Dan word ik los gelaten en ik kijk achter mij,
ik kijk naar boven en zie Zheng He, de enige Aziaat uit onze klas, de meeste vrouwen vallen op zijn slanke, lange postuur.
Ik kijk de groep langs, ik zie Gabriël, naast mij de kleinste uit onze klas, hij is een beetje vors gezet, maar wel de grappigste.
Daarnaast heb je ook nog Sander, hij is 1 meter 80, en zijn groeispurt is nog maar net begonnen, hij heeft bruine glanzende ogen.
Naast hem staat Panos de langste en dikste uit de klas, maar laat je niet verlijden door zijn onschuldige uiterlijk,
want hij haalt de sterkste jongens van de 6e klas met een slag neer.
Dan zie ik Samuel, hij is mijn beste vriend van de groep, ik ben vaak een beetje jaloers op hem,
doordat hij altijd met de leukste en mooiste meisjes uitgaat.
Als laatste zie ik Herman, door zijn naam wordt hij vaak gepest, maar hij is als je hem eenmaal kent best aardig.
Dan opeens loopt Zheng naar de deur toe en doet hem op slot, daarna loopt Samuel naar zijn tas toe,
hij haalt er iets wits uit, ik kan niet goed zien wat het is. Op het moment dat hij het voorwerp er volledig heeft uitgehaald,
schrik ik, het is een luier! Ik probeer weg te glippen maar ik word tegen gehouden door Panos,
hij grijpt mijn rechter arm vast en Sander pakt mijn andere arm, ze duwen mij terug naar het midden van de cirkel.
Samuel maakt de knoop van mijn broek los en trekt mijn rits naar beneden, hij houdt zijn handen aan mijn broek
en trekt hem naar beneden, door de schrik verlies ik de spanning op mijn blaas,
een warme langzame stroom van urine verspreid zich over mijn onderbroek en begint steeds sneller te stromen,
ik voel warme druppels langs mijn benen naar beneden sijpelen. Ik kan wel janken door dit schouwspel.
Dan word ik door Samuel aangesproken op een kinderlijke wijze: "Heeft de kleine Bob een plasje in zijn broek gedaan?
Als jij je plasjes niet op kan houden, dan moet Bob maar een luiertje om krijgen."
Ik voel nog een paar druppels urine langs mijn korte benen naar beneden druppelen en dan trekt Samuel aan mijn onderbroek.
Binnen een mum van tijd heeft hij mijn doorweekte onderbroek onder mij vandaan gehaald,
en nu sta ik daar, helemaal naakt, op mijn sokken en t-shirt na.
Samuel gebaart dat ik moet gaan liggen op de grond, eerst wil ik niet luisteren, maar zodra hij zijn mond probeert open te trekken,
ga ik al op de grond liggen. Dan gaat Samuel gehurkt voor mij zitten, hij vouwt de grote luier open en hij geeft mij een zachte tik,
een tik op mijn kleine linker balzak. Direct hou ik mijn beide billetjes in de lucht en hij schuift de luier onder mijn kont,
hij gebaart dat ik weer kan liggen en ik volg zijn orders op. Samuel begint opeens tegen mij te praten:
"zo kleine Bob, straks kan je er weer lekker tegenaan met een schone luier om."
"Moet het echt? Een luier om?" Samuel antwoordt: "Ja Bob, stel je voor dat je straks weer een ongelukje zal krijgen?"
Samuel wilt net de luier verder omdoen totdat Panos vraagt: "Mag ik de luier verder omdoen?
Het lijkt me namelijk wel eens een keer leuk om een baby een luier om te doen."
Beledigt als ik me voel laat ik het door Panos afmaken. Hij gaat voor me zitten en maakt baby geluidjes naar mij toe,
dan pakt hij de voorkant van de luier en tilt hem over mijn kleine stijve piemeltje heen,
vervolgens bevestigt hij de plakstrip die linksonder zit en dat doet hij ook zo met alle andere 3.
Uiteindelijk zit mijn luier goed vast en controleert Panos nog even de lekranden, dan opeens tilt hij mij op,
hij zet me neer op de grond en geeft een tik op mijn luier. "Je kan je aankleden, jongetje" zegt Panos tegen mij.
Ik voel aan mijn luiertje en vind het maar raar. Snel pak ik mijn kleren en kleed me aan,
wanneer ik mijn tas wil pakken, gaat de bel.
Hoofdstuk 4
Samen met Zhen en Sander loop ik naar het muziek lokaal toe, dan opeens vraagt Sander aan mij:
"Hoe vind je dat zitten? Om voor het eerst een luier om te hebben?" "Ik weet nog niet wat ik er van vind, Sander."
Antwoord ik hem, ik voel mijn luier de hele tijd heen en weer bewegen.
Op een gegeven moment krijg ik de illusie dat iedereen om ons heen de luier kan horen bewegen, maar in tegendeel, niemand hoort het.
Ik begin het gevoel te krijgen dat ik de luier wel prettig vind, maar durf het niet toe te geven, dan vraag ik aan Zhen:
"Hoe lang moet ik deze luier eigenlijk dragen?" "Nou Bob, als we bij Samuel thuis zijn zal je worden verschoond.
Je wordt dus over zo'n 5 uur van je luier ontdaan, als je moet plassen dan gebruik je daar gewoon je luier voor."
Met dit antwoord was ik niet zo blij en we lopen verder naar het muziek lokaal.
Bij het muziek lokaal aangekomen kunnen we direct naar binnen toe, ik loop richting mijn stoel en ga zitten.
Eigenlijk voelt het nu juist welk comfortabel, zo met die luier om. Het voelt als een soort kussen aan mijn kont.
De les begint, meneer Arjen draait direct een leuk liedje, wanneer het liedje afgelopen is begint het heel rumoerig te worden in de klas.
Dan opeens begint onze docent te spelen op zijn Key-board, binnen een hand omdraai is het helemaal stil in de klas.
Meneer Arjen zegt: "Het is tijd om het huiswerk te checken. Heeft iedereen het gemaakt?"
Dan steek ik mijn hand op, de docent vraagt wat er is en dan zeg ik, zeer ongemakkelijk: "uuhm... tja, ik heb mijn huiswerk niet gemaakt."
"Dom dat je het zegt Bob, ik was toch niet van plan om langs te komen en te kijken of iedereen het had gemaakt.
Nu begint de hele klas te lachen. "Zo klas, we gaan op het key-board een liedje spelen, je gaat dit doen in groepjes van 2,
samen met je zelfgekozen partner ga je een liedje kiezen en uiteindelijk krijgen jullie daar allemaal apart een cijfer voor.
Meteen vraag ik aan Sander of hij het samen met mij wilt gaan doen en hij antwoordt ja.
Ik sta op, richting de stapel met muziekstukken om te kiezen, ik mag namelijk zelf kiezen welk liedje we gaan spelen van Sander.
Bij de stapel aangekomen zie ik meteen bovenaan het liedje wrecking ball liggen, ik grijp het blad en loop terug naar Sander.
Wanneer ik bij hem sta krijg ik meteen de drang om te plassen, ik geef het blad aan Sander en steek mijn vingertje in de lucht.
Meneer Arjen vraagt aan mij wat er is en dan vraag ik: "Mag ik misschien naar de wc toe?" "Ja, natuurlijk Bob."
Met veel moeite weet ik de zware deur van het muziek lokaal te openen en het zelfde geld voor het sluiten ervan.
Ik schrik een beetje, want ik zie voor de wc's Samuel staan, en hij zegt: "Ik had al verwacht dat je niet in je luier zou durven te plassen,
maar je zal wel moeten!" ik probeer in protest te komen, maar het heeft geen zin.
Noodgedwongen zet ik druk op mijn blaas en daar komt met pijn en moeite de eerste druppel urine,
die druppel verandert al snel in een stroom en deze stroom verspreid zich over mijn luier.
Samuel zegt: "Als je nog een keer moet plassen, dan blijf je gewoon in het lokaal, het volgende lesuur zorgt Zheng dat je jouw luier gebruikt."
Ik loop weer terug naar het lokaal en ga oefenen met Sander. We hebben er zo'n plezier in dat ik niks merk van mijn natte luier
en we hebben zoveel plezier in het spelen dat de tijd voorbij vliegt. Opeens krijg ik alweer de drang om te plassen,
en ik bedenk in mezelf dat ik veel minder moet gaan drinken.
Ik wil net de urine laten stromen, maar opeens gaat de bel en ik wordt meegetrokken door Sander.
Hij trekt me mee tot buiten het lokaal en dan laat hij me uiteindelijk los, hij gebaart me mee te komen en ik volg hem.
We komen uiteindelijk aan in de kantine, daar gaan we ons tussen uurtje lekker besteden.
Dan opeens, wanneer er niemand in de buurt is steekt hij zijn hand in mijn broek om te voelen of hij nat is.
dan zegt Sander met een glimlach: "Zo Bob, die is al lekker nat." "Sander? Waarom hebben jullie mij eigenlijk deze luier omgedaan?"
Sander antwoordt op mijn vraag: "Nou Bob, je weet toch dat wij allemaal van luiers houden?" "Ja,
maar ik wou nooit wat van jullie luier liefde meekrijgen, waarom hebben jullie dit dan toch gedaan?"
"We hebben dit gedaan omdat wij vonden dat die kleine Bob toch eens een keer moest voelen hoe lekker luiers zijn.
Hoe vind je de luier eigenlijk zitten Bob?" Ik antwoordt Sander: "Ik vind deze luier wel lekker warm zitten,
maar dat is waarschijnlijk doordat ik er net nog in heb geplast, voor de rest vind ik hem eigenlijk wel knus zitten, maar ook een beetje raar."
Dan opeens krijg ik de drang om te poepen, ik vraag aan Sander: "Is het erg als ik nu ga poepen?"
Sander antwoordt lachend: "Haha, als je nodig moet, dan zou ik het gewoon doen, we moeten toch nog maar een lesuurtje wachten,
wel jammer dat we altijd moeten wachten op de rest als we samen naar Samuel's huis toe gaan."
"Jep, maar we krijgen wel een leuk weekend, lekker met ze allen blijven slapen bij Samuel.
Wanneer gaat deze luier eigenlijk af?" "Nou, als we bij Samuel zijn dan wordt je lekker verschoont." Antwoordt Sander.
Ik sta haast op van de schrik, maar gelukkig blijf ik zitten, opeens voel ik dat poep zich over mijn luier verspreid
en wederom schrik ik, waarschijnlijk ben ik van de schrik de druk op mijn anus verloren.
Sander zegt opeens: "Zullen we huiswerk maken?" Nadat hij dit had gezegd doet hij zijn hand voor zijn neus.
"Sorry, ik moest poepen." Zeg ik Sander en dan pakken we samen onze boeken uit onze tas, om wiskunde te gaan maken.
Wanneer de bel gaat stoppen we onze spullen in de tas en zien we onze vrienden al aan komen lopen, ik groet ze.
Nadat ik ze heb gegroet lopen we als een grote groep naar de fietsen toe, daar aangekomen kom ik er achter dat ik een lekke band heb.
Ik besluit mijn kleine fiets achter te laten en vraag of ik bij iemand achterop kan.
Dan zegt Herman: "Je kan wel met mij meerijden Bob, alleen dan moet je wel in het kinderzitje."
Na enig twijfelen besluit ik om mee te gaan op het kinderzitje.
Herman legt mijn tas achterop bij zijn tas en dan tilt hij mij op, zonder enige moeite tilt hij mij in het kinderzitje.
Het kinderzitje zit wel lekker, en het lijkt alsof het speciaal voor iemand van mijn formaat is gemaakt,
dan maakt Herman de gordel vast en dan zit ik daar in het kinderzitje.
Het enige waar ik op het moment aan denk is aan mijn volle luier, mijn grote boodschap is over mijn hele kont verspreid,
maar voelt meer aan als een zachte drab van poep dan als een echte harde drol.
We fietsen van het schoolplein af en ik zie de meiden me uitlachen, ze komen niet meer bij van het lachen.
Ik schaam me diep en mijn wangen beginnen rood te kleuren, maar diep van binnen voelt dit alles ook wel weer goed.
Hoofdstuk 5
We fietsen de Nieuwe Sint Jansstraat op en dan opeens komt Samuel naast me fietsen en vraagt een beetje verontschuldigt:
"Zit het wel een beetje lekker, Bob?" Ik antwoord: "Ja, raar genoeg wel. Vooral die luier zit best wel lekker,
alleen hij is wel een beetje vies." "Haha, als we thuis zijn, dan word jij lekker verschoond." Antwoordt Samuel lachend.
Samuel knijpt zijn rem een beetje in en komt weer naast Herman te fietsen.
De rest van de fietsrit zeg ik eigenlijk zeer weinig, ik hoor alleen het gelach en gepraat van de jongens,
maar omdat ik helemaal vooraan op de fiets van Herman zit, kan ik niet goed meepraten en kan ik ze ook niet zien.
Wanneer we naar een tijde bij de Oosterhavenbrug aan zijn gekomen, worden we staande gehouden.
We worden staande gehouden door een lange mooie blonde politieagente, ze loopt op mij af.
Op het moment dat ze recht voor me staat maakt ze mijn gordeltjes los en tilt mij eruit,
ze zegt tegen mijn vrienden: "Dat kan echt niet hoor, deze jongen zo pesten is tot hier, maar hem als baby behandelen,
dat is onfatsoenlijk!" Ze tilt mij nog een stukje hoger op, zodat mijn kruis voor haar gezicht komt.
Dan opeens duwt ze me naar voren toe, zo ver weg van haar gezicht als mogelijk, en ik zie haar walgen.
Ze walgt van de stank van mijn vieze luier.
Dan opeens zegt ze: "Jongens, jullie moeten deze kleine brugklasser, of wat het ook is, even verschonen."
Panos antwoordt lachend: "Haha, we gaan die kleine stoute jongen straks als we thuis zijn wel lekker verschonen, of niet Bob?"
Ik begin een beetje te blozen, want ik word nu opgetild door zo'n mooie jonge blonde politieagente van ongeveer 20
en ze begint erover dat ik een vieze luier heb.
Dan vraagt ze, totaal onverwacht en uit het niets: "Als jullie nog eens een oppas zoeken, het lijkt mij wel leuk om eens op zo'n kind op te passen."
De jongens beginnen te lachen en ze gaat verder: "Ik zal mijn nummer even op een blaadje schrijven."
Ze pakt een blaadje uit haar handtas en schrijft daar haar nummer op, ze houdt het zo vast, dat ik het niet kan lezen.
Ik schrik na de uitspraak dat ze mij als het nodig was nu ook wel kon gaan verschonen.
Samuel begint te overleggen met de groep en uiteindelijk zet Samuel zijn fiets op de standaard en loopt naar de mooie agente toe.
Hij zegt: "Wat is je naam?" "Mijn naam is Myrthe, zal ik de kleine nu direct mee nemen om te verschonen?"
"Ja, graag." Antwoordt Samuel. Myrthe legt mij over haar schouder en vraagt of ze een luier mag hebben.
Ze pakt de luier aan en loopt met mij een restaurant binnen, daar aangekomen vraagt Myrthe aan mij:
"Bob? Kan je nu de rest van het stuk zelf lopen?" Ze zet me neer en ik loop samen hand in hand met haar naar de wc's toe,
wanneer we bij de wc's aankomen wil ik doorlopen, maar dan trekt ze mij opzij, ik kijk omhoog en zeg met een zeurende stem:
"Ik wil niet naar de meiden wc's toe." Ik heb moeite om naar haar gezicht toe te kijken, want ze is namelijk meer dan 2 koppen groter dan mij.
Opeens valt het mij op dat ze niet alleen een luier in haar hand heeft, maar ook een groot wit kleding stuk met allemaal speentjes erop.
Myrthe opent de deur van de meiden wc en daarna loopt ze samen met mij naar binnen,
ze houdt voor mij de deur van de wc's open en daarna sluit ze de deur achter ons dicht.
Meteen haalt ze een soort van tafel naar beneden en zet mij er op, legt de luier en het kleding stuk naast mij neer.
Dan zegt ze tegen mij: "Zo, Bob. Ik heb net geroken dat jij een vieze poepluier hebt, die gaan we nu lekker verschonen!
Daarna krijg jij een lekkere schone luier om, je krijgt ook meteen een rompertje aan, wat vind je van deze? Met allemaal speentjes erop."
Ik wil de knoopjes van mijn broek los gaan maken, maar dan zegt Myrthe opeens: "Heb ik gezegd dat jij dat mocht gaan doen?"
Opeens krijg ik een tik op mijn hand en zij neemt het van mij over, ze trekt mijn broek uit en legt hem op de gesloten wc,
binnen een mum van tijd volgen mijn t-shirt en mijn schoenen. Ik word goed gelegd en mijn luier word uitgedaan,
Myrthe pakt doekjes en veegt alle poep van mijn kont af, uiteindelijk als ze klaar is met schoonmaken maakt ze de luier dicht en gooit hem weg.
Dan pakt ze de nieuwe luier en legt mijn kont erin, uit het niets begint ze kleinerend tegen mij te praten:
"Dat vind jij wel lekker hé, zo'n schoon luiertje. Daar word jouw piemeltje lekker stijf van."
Eerst doet ze wat poeder op mijn kont en daarna maakt ze de luier vast.
Myrthe pakt de romper en gebaart me mee te werken, naar enig gestoei heb ik de romper eindelijk aan.
Dan zegt ze tegen mij: "Wat zie je er toch schattig uit, Bob."
Ze pakt mijn kleertjes van de wc af en zegt: "Voor de rest kan je het zelf wel, denk ik." Ik kleed me aan en
dan lopen we samen hand in hand weer terug naar de jongens.
Ik word als het ware terug gegeven aan Herman en dan zet Herman mij in het kinderzitje vooraan op zijn Zwarte fiets.
Daarna zwaait Myrthe nog even naar ons, maar kijkt voor de rest niet meer achterom terwijl ze weg loopt.
Hoofdstuk 6
We zijn al bijna bij Samuels's huis, het duurt nog maar een paar minuten.
Opeens krijg ik de hevige drang om te plassen, ik besluit om mijn urine te laten stromen en voel de vloeibare warmte in mijn luier.
We zijn aangekomen bij het huize de Bakker en direct zetten mijn vrienden hun fietsen achter, ik word door Panos uit het kinderzitje getild
en hij zet mij op de grond neer. Ik wil me omdraaien om naar de achterdeur toe te lopen, maar plotseling.
Plotseling voel ik een kille hand mijn rechter armpje aanraken, het bloed stroomt sneller door mijn aderen en dan,
dan word ik vastgegrepen, de man achter mij draait mijn lichaam om, tot wij elkaar recht in de ogen kunnen aankijken.
Ik zie de ernstige blik op het gezicht van Samuel en hij zegt: "Bob, je gaat je wel goed gedragen hé?
Je gaat mijn ouders en ons toch niet hinderen in ons doen en laten?"
Ik schrik hier van en de kille hand op mijn huid laat los, vervolgens lopen we samen naar binnen toe en daar zitten de ouders van Samuel.
We begroeten ze en ik krijg totaal onverwacht een stevige omhelzing van mevrouw de Bakker.
Opnieuw voel ik een kille hand me aanraken, maar deze keer is de contact op een zeer intieme plaats, namelijk mijn kont.
Ze voelt aan mijn luier en haalt haar hand weer uit mijn broek, waarop ze zegt: "Zo Bob, dat luiertje is nog lekker droog zeg."
Ik voel me aangerand, beledigt en beschaamd op het zelfde moment, maar ik denk aan wat Samuel mij zei.
Dan zegt de moeder van Samuel tegen mijn vrienden: "Wie wilt er een lekkere dikke luier?"
Meteen stormen ze allemaal tegelijk naar boven toe, ze lijken wel een rugbyteam dat op de bal af rent.
Ik vraag aan meneer de Bakker: "Hoe gaat het met u?" "Goed, kom je even mee naar boven? Ik heb wat voor je." Antwoordt hij.
Met kleine passen volg ik de vader van Samuel naar een van de kamers op de bovenverdieping.
Opeens word ik opgetild en op het bed gelegd, en er wordt tegen mij gezegd: "Kleed je jezelf eventjes uit?
Ik heb namelijk mooie kleertjes voor jou." Ik wil protesteren maar dan zegt hij met luide stem:
"Geen gezeur en niet tegenstribbelen, of moet ik het zelf doen? Jij moet leren luisteren en leren meewerken zeg,
ben jij wel helemaal goed opgevoed?" Tegen mijn zin in kleed ik me bijna helemaal uit, het enige wat ik aan hou zijn de romper en de luier.
Meneer de bakker tovert uit een la een gele pyjama met Winnie de Pooh erop te voorschijn.
Ik plas van verbazing de opgehoopte urine van mijn blaas uit en dan beveelt de vader van Samuel mij om voor hem te komen staan,
ik doe wat hij vraagt en hij steekt de Winnie de Pooh pyjama voor zich uit, hij vraagt of ik het zelf kan doen en ik kink ja.
Hij overhandigt mij de pyjama en ik steek eerst mijn rechterbeen erin, daarna volgt mijn linkerbeen.
Ik trek de bovenkant omhoog en duw mijn armen in de mouwen, ik word geholpen met de rits aan de achterkant,
maar wanneer ik weg wil lopen houdt hij mij ruw tegen en zegt: "Doe je voeten ook in de voetjes, het is niet voor niets een voetjes pyjama."
Ik steek mijn voeten erin en we lopen weer naar beneden toe, daar zie ik mijn vrienden al, in zo'n zelfde pyjama als ik op de bank zitten.
Gabriël zegt dan: "Voor het eerst doe je lekker met ons mee Bob, dat is wel zo vriendelijk van je."
Ik kruip erbij, op de bank en dan vraag ik: "Zo jongens, wat gaan we doen nu we allemaal omgekleed zijn?"
"Een film kijken!" Roepen ze in koor. Zhen pakt zijn usb-stick erbij en pleurt hem in het tv-scherm.
Samuel pakt de afstandsbediening en zet de film op, het is Frozen.
Wanneer de film bijna afgelopen is, moet ik nodig plassen en ik doe mijn plas, nu is mijn luier,
zo doorweekt dat hij een beetje begint te hangen. Ik krijg hevige dorst en sta op om naar de keuken te lopen,
maar per ongeluk sta ik op de voet van Herman en dan schreeuwt Herman het uit van de pijn.
Meteen staat Panos op, hij tilt me op en zet me in de box, dit alles gebeurde in een hand om draai,
waardoor het onmogelijk was om hier op te reageren. Dan begin ik haast te huilen, maar plots word er een raar voorwerp in mijn mond geduwd.
Het is een speen, zodat ik stil ben.
Mijn vrienden kijken het laatste stuk van de film af, terwijl ik daar nu in de box lig,
Herman loopt op mij af en zegt: "Zo stoute jongen, vind jij het nu nog steeds leuk om op iemands tenen te staan?"
Ik probeer te reageren, maar er komt alleen maar babytaal uit mijn mond dankzij die speen.
Herman loopt weer terug naar de bank en gaat gezellig met mijn vrienden staan kletsen.
Hoofdstuk 7
Daar zit ik dan, met een speen in mijn mond in de box, terwijl mijn vrienden boven zitten lekker te gamen.
Er is al een kwartier voorbij wanneer de moeder van Samuel roept dat het eten klaar is.
Zehn loopt naar me toe en zegt: "Kan de kleine jongen zich nu normaal gedragen." Ik knik mijn hoofd en word uit de box getild,
vervolgens zet hij me op de grond en lopen we samen naar de eettafel toe.
Ik zie dat er nog maar 1 stoel vrij is, maar er is een groot probleem, dat is namelijk een kinderstoel!
Ik vraag: "Waar moet ik gaan zitten?" "Tja, het spijt me, maar we hadden geen andere stoelen meer,
dus Bob, jij moet maar in de kinderstoel gaan zitten." Ik word in de kinderstoel gezet zonder dat ik het opmerk,
want alles gaat vandaag zo raar, het is net alsof dit alles zo gepland is.
Het bord met patatjes wordt voor mijn neus neergezet, ik vraag of ik wat currie mag, dan loopt de moeder van Samuel op mij af.
Ze zegt: "Zo Bob, wil jij wat lekkere currie hebben?" "Ja mevrouw de Bakker." Ze tilt de fles op en doet currie op mijn bordje,
dan gaat ze weer aan tafel zitten. Ik eet mijn patatjes op en tijdens het eten begin ik na te denken.
In mijn hoofd maak in een beeld van hoe ik er nu uitzie, ik lijk op een baby in een kinderstoel met een luier om,
wat zouden mijn ouders hier wel niet van vinden? Maar beter gezegd, wat vind ik hier van? Eigenlijk vind ik dit alles best fijn,
zo baby zijn, niks te hoeven doen en deze kleren, ondanks dat ze kinderachtig zijn, zitten ze best wel lekker.
Al snel begint mijn poëtische hersenvlak aan het werk te gaan.
De wereld is gevuld met plichten en verantwoordelijkheden, maar die verantwoordelijkheden en plichten gelden niet voor kinderen.
Zou het niet fijn zijn om helemaal zorgeloos te kunnen zijn, gewoon weer even kind te kunnen voelen,
te voelen hoe het is om niks te kunnen, vrij van de staat, maar toch volledig afhankelijk te zijn van je medemens.
Zou het verboden moeten zijn dat mensen hun begeertes volmaakt nastreven?
Waarom is het vreemd dat mensen niet accepteren dat anderen hun eigen wezen, hoe bizar ook, blootstellen aan de wereld?
Mensen met aparte begeertes zouden hun verlangens moeten kunnen nastreven als ze daar behoefte aan hebben,
zonder dat ze door de maatschappij in hokjes worden getermineerd of nog erger is dat ze worden gediscrimineerd.
Wat is de oorzaak van dit redeloze, dit weerzinwekkende waangedrag.
Laat deze nietsontziende vooroordelen per directe stoppen! Laat de staat ons vrij maken om te wezen wie we zijn,
maar vooral om te kunnen zijn wie we willen wezen.
Mijn gedachtegangen worden verstoord door een wirwar van stemmen en 2 handen die mijn lichaam vasthouden.
Ik zie Zheng die mij in zijn armen houdt, net zoals een moeder haar kind vasthoud, houd hij mij vast.
Hij merkt op dat ik mijn tere blauwe ogen geopend heeft en glimlacht naar me, ik zie zijn ogen vonkelen van vreugde,
vreugde doordat ik er uitzie als een baby en hij mij ook zo in zijn armen houdt.
Ik bekijk zijn gezicht, ik zie zijn lange zwarte haren voor zijn rechter oog hangen en mijn blik valt op zijn vrije bruine oog,
maar al snel beweegt mijn oog zich naar beneden, mijn blik passeert zijn drie hoekige neus en ik bekijk zijn donkere huid.
Zijn glimlach wordt noch groter dan hij al was en dan begin ik te gapen, hij zegt: "Bob, volgens mij is het bedtijd voor jou.
Je bent zelf ook al een beetje moe dus het is tijd om naar bed te gaan, ik breng je er wel heen."
Boven aangekomen loopt hij naar de logeerkamer toe, daar word ik in een babybed gelegd met spijlen.
De spijlen zijn zo hoog dat ik niet in staat ben om uit het bed te kunnen klimmen, dan zegt zheng:
"Welterusten Bob." In de schrik begin ik te huilen, en stotterend zeg ik: "Waar is Legolandje? Ikke wil Legolandje!"
Snel opent hij mijn tas en zoekt naar mijn knuffelbeer, zodra hij hem heeft gevonden geeft hij hem aan mij.
Direct droog ik mijn tranen en het licht word uitgezet, het enige wat ik daarna nog hoor is het sluiten van de deur,
gevolgd door voetstappen die zich afwenden van de logeerkamer.
Ik lig in het bedje en omhels mijn kleine knuffelbeertje, raar genoeg krijg ik de drang om mijn duim in mijn mond te steken.
Langzaam beweeg ik mijn linker duim naar mijn mond en begin erop te zuigen, binnen een mum van tijd word alles zwart en val ik in slaap.
Ik loop de trap op en aan het einde van de gang open ik de deur, ik doe het licht aan en daar zie ik Bob.
Ik zie Bob in het baby bedje liggen, met zijn linker duim in zijn mond en zijn andere arm gebruikt hij om zijn knuffel vast te houden.
Mijn ogen beginnen een beetje te tranen en mijn hart smelt van vreugde, zo blijf ik een paar minuten staan,
totdat ik in actie kom. Ik pak mijn telefoon en maak een foto van de kleine Bob, daarna sluit ik het licht af en ga naar beneden.
Ik sluit de deur en loop weer naar beneden toe, daar zit de rest op mij te wachten en vragen: "En? Slaapt hij al?"
"Ja, Bob slaapt al, hij lach er zo schattig bij dat ik maar een foto van hem heb gemaakt." Meteen staat iedereen op en komt voor me staan.
Panos zegt verheugd: "Laat zien Samuel, wij willen ook zien hoe hij ligt." Wanneer ik de foto laat zien zeggen ze allemaal:
"Awwwwww." Sander zegt: "Hij is so cute." Daarna zet ik mijn mobiel uit en we gaan nog even zitten kletsen beneden en andere dingen.
Het is al 11 uur wanneer we naar bed toe vertrekken, ik loop naar mijn kamer toe en klim in mijn bedje met spijlen.
Ik denk nog even na over hoe Bob deze dag zou hebben gevonden en hoe hij de vakantie week zal gaan vinden,
die hij bij ons zal doorbrengen. Met deze gedachten val ik in slaap.
Hoofdstuk 8
Een zacht, raar geluid wekt mij uit mijn slaap. Ik open mijn ogen een beetje en kijk op mijn wekker en zie dat het 13 over 4 is.
Plotseling hoor ik een harde klap op de grond, afkomstig van de kamer naast mijn kamer, waar kleine Bob ligt te slapen.
Geschrokken spring ik uit mijn bed en veeg de slaap uit mijn ogen, ik open mijn kamer deur en loop mijn kamer uit.
Op de gang aangekomen besluit ik om het licht uit te laten, al tastend met mijn ogen zoek ik naar de deurknop,
uiteindelijk heb ik de deurknop van de logeerkamer gevonden en ik loop naar binnen.
Wanneer ik het licht aan doe schrik ik me dood, Bob ligt namelijk zachtjes huilend op de grond. Snel pak ik hem op
en wanneer ik hem optil zie ik het,
ik zie waarom hij uit zijn bedje is gekropen, Legolandje, zijn dierbare knuffel waar hij niet zonder kan, is op de grond gevallen.
Mijn vriend blijft maar huilen en huilen, alsof er geen einde komt, dan snap ik waarom hij blijft huilen:
Hij wilt zijn kleine knuffelbeertje. Ik raap de beer op en geef hem aan Bob, zijn ogen klaren op van vreugde,
ik zie de blik van mijn kleine vriend, mijn beste vriend zelfs. Ik heb spijt, spijt van wat ik mijn beste vriend heb aangedaan.
Waarom moest ik nou zo perse dwingen om van luiers te houden? Waarom kan ik de mening van anderen,
hoe aardig ik ze ook vind, nou niet accepteren? Bob is inmiddels al helemaal gestopt met huilen.
Ik neem Bob mee naar mijn kamer en laat hem in mijn bed zitten, vervolgens klim ik over de spijlen en ga naast hem zitten.
Dan begin ik mijn hart te luchten tegenover mijn kameraad: "Bob, het spijt me dat we dit deden,
sorry dat we je dwongen om een luier te dragen en daarna ook nog eens babykleren aantrokken.
Kan je het me vergeven? Als je wilt dan kan ik je babykleren uittrekken en ook je luier, en dan breng je deze vakantie normaal door,
gewoon als een jongen van 16, en niet als een baby." "Nee Samuel, ik moet jou bekennen dat ik het best wel fijn vind,
fijn om weer jong te zijn, fijn om niks te hoeven doen en lekker worden verzorgd door anderen." Antwoord mijn vriend me.
"Du..du..ss, jij vind het wel leuk om baby te zijn? Stotter ik. "Ja, eigenlijk begin ik het wel leuk te vinden,
en deze luier zit ook wel lekker." Antwoord Bob, daarna volgt een lange en pijnlijke stilte.
Opeens word de pijnlijke stilte doorbroken doordat Samuel zegt: "Bob? Hoe kan het dat ik in jouw ogen verdriet zie?
Jij vind het toch eigenlijk wel fijn om baby te zijn, of niet, want dat was wat je mij net vertelde.
Mijn ogen vullen zich opnieuw deze nacht met tranen, maar ditmaal zijn het geen tranen vanwege pijn,
maar tranen van verdriet. Tranen om gebeurtenissen lang geleden, gebeurtenissen die te pijnlijk voor woorden zijn.
Verblind door de waas van de tranen grijp ik om me heen, ik zoek het lichaam van mijn vriend, in de hoop troost te vinden.
Naar korte tijd sla ik mijn korte armen om mijn vriend heen, direct begint hij mij te troosten,
hij zegt dat het allemaal wel goed komt en dat ik me nergens druk om hoef te maken, maar hij voelt mijn pijn niet.
Hij weet niet wat ik heb meegemaakt, noch wat ze me hebben aangedaan. Nu beginnen mijn ogen nog harder te tranen.
Ik probeer mijn mond te openen om iets te zeggen, maar er komt niks uit, ik ben niet in staat om een enkel woord uit te brengen
Mijn hart luchten zal niet lukken wanneer mijn lichaam het spreken tegenwerkt. Naar enige pogingen om te spreken,
weet ik uiteindelijk iets uit te brengen en stotterend zeg ik: "Samuel, je weet toch dat ik een keer sprak over dat ik een zwaar verleden heb?"
"Ja Bob, dat weet ik nog, wat is daar dan mee?" Nog steeds stotterend ga ik verder:
"Toen ik in groep 7 zat, toen was ik kleiner dan de rest van mijn klasgenoten doordat ik gestopt was met groeien,
ook de ontwikkeling van mijn lichaam stopte toen. In groep 7 begonnen ze met mij pesten vanwege mijn lengte,
Ik werd niet alleen met woorden gepest, maar het ergste was dat ook in elkaar werd geslagen.
Elke dag kwam ik thuis met een blauw oog of een tiental aan blauwe plekken op mijn lichaam.
Zo ging het elke schooldag door, het hele jaar. In groep acht ging het pesten verder, hoe langer het duurde hoe erger het werd.
Uiteindelijk halverwege groep 8 hadden ze me zomaar op een paal vastgebonden, ik heb toen die hele nacht daar vastgebonden gestaan,
totdat het ochtend was en een autochauffeur mij zag slapen."
"Wat? Hebben ze dat echt gedaan?" "Ja Samuel, maar er zijn nog ergere dingen die ze met me hebben gedaan.
Ik hoopte dat ik op het voortgezet onderwijs meer successen zou bieden op het gebied van vriendschap maken,
maar dat was allemaal tevergeefse hoop, die vrienden kwamen nooit, geen vrienden niks, ik was een eenzame jongen."
"Maar Bob? Je hebt nu toch vrienden, ons toch?" De vraag van Samuel begrijp ik erg goed, ik heb nu wel vrienden,
dat is waar. Maar op mijn oude middelbare school had ik geen enkele vriend, dus ik beantwoord Samuel's vraag:
"Ja, maar op mijn oude middelbare school had ik totaal geen vrienden. Ik werd elke dag in elkaar gemept door mijn klasgenoten.
Mijn tas werd afgepakt, mijn boeken werden gestolen en ze gingen zelfs lummelen met mijn telefoon.
Aan het einde van het schooljaar had ik genoeg moed bij elkaar verzameld om naar de teamleider te stappen,
ik durfde dit niet eerder, want ze dreigden dat ze me zouden vermoorden als ik ze zou verlinken,
maar nadat ik naar de teamleider was gestapt werden zei direct geschorst, voor altijd.
Het laatste wat ik toen nog van ze hoorde was dat ze wraak zouden nemen."
"Wat erg, ik denk dat het je heel veel pijn doet om dit zo te vertellen, als je wilt mag je stoppen, want ik zie je tranen alweer stromen."
zegt Samuel, ik antwoord snikkend: "Nee Samuel, het doet me goed om dit alles naar al die jaren eindelijk met iemand te delen."
"Oké, ga dan maar verder"Zegt Samuel, benieuwd naar wat er verder was gebeurd, maar ook bezorgd om het slechte verleden van zijn vriend.
Ik ga verder: "Ik zat nog maar een paar maanden in de 2e klas op het gymnasium toen het gebeurde, ik herinner me het nog als gisteren.
Het is een mooie woensdag middag, ik heb net een 10 voor Levensbeschouwing teruggekregen, waardoor mijn dag niet meer stuk kan.
Terwijl ik door de stad heen fiets rennen er opeens een paar jongens op mij af, ze rammen mij tegen mijn fiets en ik val van mijn fiets,
een paar meter verderop beland ik op de grond. Plots voel ik een ijzeren greep in mijn nek en ik word opgetild aan mijn keel.
Ik hoor een stem spreken: "Zo Bob, dit is het begin van onze wraak, en die zal zoet zijn." Ik stik bijna door de greep in mijn keel,
maar gelukkig kan ik nog een klein beetje ademen. In een steegje word ik neergegooid waar ik nog meer jongens zie,
maar deze hebben stokken. Opeens krijg ik een pijnlijke slag op mijn been, gevolgd door nog meer klappen over mijn hele lichaam.
Ik zie de jongen die altijd de aanvoerder van de pesterijen was van vorig jaar, wanneer ik hem recht in de ogen kijk ziet hij het,
hij ziet mijn angst, de angst in mijn ogen. Dan loopt hij naar me toe, ik zie dat hij een mes in zijn rechterhand houdt,
hij geeft mij een stoot op mijn linkerslaap met het lemmet van zijn mes, alles word wazig voor mijn ogen,
die nu ook gevuld zijn met tranen. Ik hoor in de verte een stem zeggen: "Zo, nu is het tijd om jou een mooi litteken te bezorgen,
guys, kunnen jullie helpen met een litteken in de form van een draak van rond om zijn hart en tot onder zijn nek?"
Meteen juichen ze allemaal en ze halen ook hun mes uit hun broekzak.
Wanneer de eerste messen doel raken, onderga ik heftige pijnlijke en zeer stekende pijnscheuten, door de klappen van daarnet,
doet alles in mijn hele lichaam pijn. Ik kreun het uit, de vlijmscherpe messen snijden als boter door mijn dunne vetlaag,
ik voel mijn huid opengesneden worden en direct nadat mijn huid op een plek is opengehaald voel ik dat de wonden worden gevuld.
de wonden worden gevuld door vers bloed, mijn rode bloed druipt van de wonden af en stroomt over mijn shirt en buik heen,
een bloedbad vormt zich op de grond om mij heen zowel als op mijn lichaam en op de messen van deze gewetenloze wrekers.
Ik slaak een kreet van pijn en schreeuw het uit, direct krijg ik een kaakslag en alsof het bloed uit het niets kwam vult mijn mond zich ermee.
Zal ik hier mijn laatste adem uitademen? Zal ik moeten sterven op dit slagveld? Ik moet hevig hoesten, maar er komt geen slijm omhoog,
maar ik hoest kleverige bloedspetters in het rond en het bloed loopt over mijn schrale lippen heen.
Dan opeens word mijn aorta opengesneden en mijn bloedverlies is nu maximaal geworden, zou ik nog een liter bloed verliezen,
dan volgt mijn dood, niemand zal mij missen, ik word dan niet meer gepest op school, maar niemand wil met mij te maken hebben.
Als bij toverslag zie ik een politie wagen stoppen, recht voor het steegje. Snel stapt de agent uit en dan word alles zwart voor mijn ogen.
Het laatste dat ik nog voel is een goed gerichte klap op mijn voorheen ongedeerde slaap, daarna voel ik niks meer.
Ik hoor alleen nog enkele stemmen, ik hoor de sirenes van een ambulance en ik hoor het rinkelen van handboeien,
maar daarna doen mijn oren het ook niet meer, ik ben volledig afgesloten van mijn omgeving, op het puntje van de dood.
Mijn leven ligt nu in de handen van de artsen, of mijn leven is nu al beëindigd.
Mijn ogen vullen zich met tranen en opnieuw worden mijn tranen gestelpt door de troostende woorden van Samuel,
Samuel had gelijk, misschien had ik dit alles toch beter voor me moeten houden.
Dan opeens word de deur geopend, ik zie de moeder van Samuel die vraagt: "Wat doen jullie hier zo samen in een bed?
En waarom huil je Bob?" Ik probeer haar vraag te beantwoorden maar ik weet geen woord uit te brengen.
Samuel antwoord: "Mam, Bob die was uit zijn bed gevallen toen hij Legolandje wou pakken, die al eerder uit zijn bed was gevallen,
en toen pakte ik hem op en ging hem hier troosten, en toen vertelde hij mij over vroeger, over trieste gebeurtenissen."
"Oké, maar jullie moeten nu echt slapen, ik denk dat het beter is als Bob maar bij jou blijft slapen, Samuel.
Ik zal jullie nu nog wel eventjes instoppen, maar doen moeten jullie wel echt gaan slapen." "Ja" Weet ik stotterend uit te spreken.
De oudere vrouw stopt ons beiden in een geeft ons een dikke nachtkus op ons voorhoofd, daarna doet ze het licht uit en sluit de deur.
Ik droog mijn tranen en sla mijn armen om Samuel heen, alsof hij mijn knuffel is, bijna direct val ik in slaap.
Het is het ochtendgloren van de zon, dat door een spleet in de vrolijk gekleurde dichtgeslagen gordijnen,
dat mij uit mijn zeer diepe, maar onrustige slaap doet ontwaken.
Tot mijn verbazing kom ik erachter dat ik samen met Samuel in een spijltjes bed lig, ik vraag me af hoe ik hier ben beland,
maar misschien kan ik mezelf beter afvragen waarom ik hier lig. Plots merk ik iets vreemds op, iets aan mijn dikke nachtluier.
Gisteravond had ik een droge om gekregen, en die had toen niet bevuilt, maar daarentegen ontwaak ik in een natte luier,
hij is zo vol van de urine, dat hij ook een beetje begint te hangen. Naar korte tijd naast Samuel gelegen te hebben ben ik het toch zat,
ik wil er uit, ik wil niet alleen uit bed, maar ook uit de armen van mijn goede vriend.
Zijn lange armen vormen samen met zijn stevige omhelzing een keten, waar uit het onmogelijk is om te ontsnappen.
Na enkele minuten van vermoeiende en bijna nutteloze bewegingen, is het me uiteindelijk gelukt om Samuel te laten ontwaken,
maar nee hoor, het werkt juist tevergeefs, hij draait zich om en nu ligt hij boven op mij.
Gelukkig komt Samuel er binnen enkele seconden achter dat hij boven op mij ligt en kruipt snel van mij af,
direct verontschuldigt hij zich wel duizend maal bij mij, maar zodra ik weer lucht heb gekregen gebaar ik hem te stoppen,
en ik zeg: "Samuel, je bent van me af en daar ben ik maar al te blij mee, als je wat langer op me was had gelegen,
had ik misschien kunnen stikken. Maar ik leef nog, daar ben ik momenteel al reuze gelukkig mee."
Wanneer Samuel zijn mond open wilt trekken om nog een keer zijn excuses aan mij aan te bieden zeg ik vlug: "Nee, nu klaar ermee."
Mijn vriend die net nog naast mij in bed lag, hangt nu al met een been over de rand van het baby bedje,
al gapend tilt hij nu ook zijn andere been over de rand en nu zit ik nog maar als enige in bed.
Samuel wilt de kamer uitlopen, maar snel roep ik verbaasd: "En ik dan?" "O, sorry" Antwoord mijn vriend,
terwijl hij gapend in de deur opening staat. Hij loopt op mij af en slaat zijn armen om mijn magere lichaampje heen en tilt me uit de ledikant.
Samen met mij in zijn armen loopt hij naar beneden, daar zitten de anderen al aangekleed op de bank tv te kijken,
iedereen zit op de bank, behalve Zheng, hij ontging mijn oog, omdat hij verscholen zat achter Panos,
wanneer hij nu net niet is opgestaan om wat drinken te pakken, zou ik hem uit dit oogpunt nooit hebben kunnen zien.
Bij de bank aangekomen zet Samuel me neer, mijn ogen wenden zich helemaal af van de rest en focussen zich op de tv,
plots word het tv-programma dat er op staat onderbroken doordat mevrouw de Bakker binnen komt lopen en de tv uitzet.
Ik wil net in protest gaan, omdat ik verder wou gaan met tv kijken wanneer de moeder van Samuel zegt: "Bob, Sammie, fijn dat jullie wakker zijn."
Nu richt ze zich tot mij en gaat verder: "Gister ben ik het vergeten te vertellen en ik weet niet of de jongens er aan hebben gedacht,
maar we gaan zo meteen naar Walibi World toe, dus als je je samen met Samuel nu even gaat omkleden kunnen we zo vertrekken."
Boven aan gekomen zet Samuel mij in zijn kamer neer op de grond waarop hij zegt: "Ik ga even wat kleren voor je zoeken,
blijf jij hier dan even op mij wachten? En als je nog een boodschap moet doen, doe het dan nu even in je vieze luier.
Even later komt mijn kameraad binnenlopen met zijn handenvol kleren, hij heeft een tuinbroek in zijn handen op mijn formaat,
ook heeft hij 2 dikke luiers mee en een stel inleggers voor erin, ook heeft hij een plasticbroekje voor over de luier heen in zijn handen.
Hij heeft nog een rompertje met allemaal bewegende Pikachu's, dan zegt Samuel: "Deze kleren hadden we een lange tijd terug al voor je gekocht,
en dit unieke rompertje hebben we speciaal laten maken, helemaal voor jou omdat jij zo'n Pokémon fan bent." Hierop reageer ik:
"I...ik..." "Ach, zeg maar niks, ik had al verwacht dat je hem prachtig zou vinden, kom dan verlos ik je van die vieze luier."
Onderbreekt Samuel mij. Wanneer ik ben ontdaan van mijn vieze luier word mijn kont even snel gewassen,
afgedroogd en daarna komt er een nieuwe lekkere dikke luier omheen, maar ditmaal heeft mijn vriend er 3 inleggers ingestopt.
Door dikke luier worden mijn benen een stukje uit elkaar geduwd en dan plotseling tovert hij een katoenen luier tevoorschijn.
Samuel zegt tegen mij terwijl hij de katoenen luier openvouwt en onder mijn kont legt: "Deze katoenen luier hadden we ook speciaal laten maken,
hij heeft een mooie Pokémonballen print, en Bob, ik denk dat het wel even wennen word, doordat je benen redelijk ver uit elkaar worden geduwd."
Wanneer de luier vast zit word ik even opgetild en voor de spiegel gezet, ik bewonder mijn luiertje met een tevreden blik van goedkeuring,
voor ik het weet heb ik de Pikachu romper aan en ook deze heeft mijn goedkeuring verdient. Dan vraag ik:
"Samuel? Mag ik de tuinbroek zelf aandoen? Want ik vind dat ik het verder zelf ook wel kan." "Oké, wat jij wilt Bob." Antwoord Samuel.
Ik loop de trap af, nog steeds een beetje wennend aan de extra dikke luier die ik nu om heb, ik vind dat je het geen lopen meer kan noemen,
het lijkt meer op een soort van waggelen. De moeder van mijn beste vriend loopt naar boven toe om Samuel te helpen met omkleden.
Ik waggel alvast naar de auto toe, want mijn vrienden zitten ook al in de auto, ik vind het eigenlijk wel grappig,
want er staan 7 kinderzitjes in de auto, door meneer de Bakker word ik in het kleinste kinderzitje gezet van alle 7.
Een paar minuutjes later komt mevrouw de Bakker aanlopen met Samuel in haar armen, snel zet ze hem in zijn kinderzitje.
Nu we allemaal compleet zijn kunnen we vertrekken, "op naar Walibi" Roepen we met ze allen in koor.
Binnen een kwartiertje rijden val ik in slaap, uiteindelijk word ik wakker gemaakt door Herman, en hij roept:
"Wakker worden slaapkop, we zijn er."
Hoofdstuk 1
Het is vrijdag, rond half acht zeer vroeg in de ochtend en ik moet door deze ijskoude gierende wind fietsen.
Ik kijk in het rond, mijn aandacht word getrokken door de rode ochtend gloed die boven de horizon uitsteekt
en een grote bron van licht en warmte uitstraalt. Ik voel mij nog kleiner dan ik al ben,
bij het zien van de omvang van de zon. Ik wend mijn blik van de bol van licht af en richt mijn blauwe ogen weer op de weg.
Ik fiets stug recht tegen de wind in door, hierdoor kost het mij ontzettend veel energie om überhaupt een stuk vooruit te komen.
Even later zie ik op een bankje een mooie knappe vrouw zoenen met een knappe man,
door dit te zien ben ik van binnen best somber en vooral verdrietig geworden, omdat ik zeker weten nooit de ware liefde zal vinden.
Ik denk onbewust na over wie ik voor anderen die mij niet kennen ben:
Mijn naam is Bob, ik zit in de 4e klas op het vwo en ik ben 16 jaar oud. Ik ben maar 1 meter 40 lang en zie er uit als een 10 of 11 jarige,
dit komt namelijk doordat ik een zeer zeldzame aandoening heb die er voor zorgt dat je geen groei hormonen meer kan aanmaken.
Dit verschijnsel van de ziekte komt bij iedereen met de aandoening op een andere leeftijd voor,
ik had het toen ik 10 was, waardoor ik er nu nog steeds zo kinderlijk uit zie.
Daarnaast heb ik heldere blauwe ogen die goed genoeg functioneren en mooie blonde krullende haren.
Ik schaam me altijd zo erg voor mijn kleine piemeltje met mijn kleine bosje schaamhaar,
maar het grootste nadeel aan mijn aandoening is dat geen enkele meid me ziet staan.
Altijd als ik alleen door de gang heen loop dan beginnen de meiden uit mijn klas, wanneer ik ze passeer,
direct tegen elkaar te zeggen van wat ik schattig ben en dat soort dingen, maar als ik ze passeer met mijn vriendenkring om me heen,
dan beginnen ze bijna altijd te lachen.
In gedachten verzonken rij ik bijna een kleinkind van een jaar of 3 over,
gelukkig weet ik nog maar net op het nippertje mijn stuur naar links te duwen en ik weet het kind op een haar na te omzeilen,
de vader schreeuwt mij woedend na en ik hoor vlagen van woorden en het suizen van de ijzige wind.
Ik besluit de man te negeren en fiets verder.
Ik kijk eens goed om me heen en merk op dat de zon al wat hoger aan de hemel staat en opeens begint de wind te liggen.
Verheugd begin ik met hoge snelheid mijn fietsroute naar school voort te zetten,
ik bedenk dat ik misschien nog wel op school kan komen voor het eerste lesuur afgelopen is.
Binnen zo'n ongeveer 10 minuten wist ik het school plein te bereiken, snel zet ik mijn fiets weg
en ren met mijn tas zo snel als ik kan richting mijn lokaal en uiteindelijk bij het lokaal aangekomen zwaai ik de deur open
en loop heel erg vermoeid als ik ben hijgend naar binnen toe.
Ik loop richting de tafel van de docent toe en dan vraagt de leraar wiskunde aan mij:
"Bob waar was je al die tijd?" Ik antwoordt: "sorry meneer Hubert, ik heb me een beetje verslapen."
Direct lag de hele klas in een deuk en toen voelde ik mezelf nog kleiner dan ik al was, alweer op deze dag
en schaamde ik me nog erger dan op het moment dat ik naar het bureau van meneer Hubert liep.
Ik loop weg van mijn docent die mij met een zeer strenge blik aankijkt en ik ga zitten op mijn stoel,
ik wil net mijn boeken uit mijn tas pakken en dan gaat plotseling de bel.
Meneer Hubert acht mij om even te blijven, want hij moet nog wat met mij bespreken.
Ik loop naar mijn leraars bureau toe en sta niet echt zelfverzekerd recht voor hem.
Ik hoor mijn klasgenoten nog een paar bespottelijke opmerkingen over mij maken en daarna lopen ze lachend weg, naar Duits.
Hoofdstuk 2
Nu sta ik daar dus, recht voor het bureau van mijn leraar, en ik ben naast mijn verjaarde leraar de enige in het klaslokaal.
Er valt een lange, pijnlijke stilte totdat mijn leraar de stilte doorbreekt op een soort van kwade toon:
"Bob, je was te laat aangekomen in mijn les, je had de hele les eigenlijk gemist, heb je hier een verklaring voor?"
Ik antwoordde: "Ja, meneer, ik was vandaag zo laat doordat het vreselijk hard waaide,
door deze weersomstandigheden kon ik maar amper vooruit komen, toen uiteindelijk de wind begon te liggen,
duurde het niet lang meer voordat ik op school was aangekomen."
"Bob, ik begrijp dat het voor iemand met onderontwikkelde spieren, zoals die van jou,
het een heel stuk lastiger is om door zo'n harde wind te kunnen fietsen, maar om dan nou een heel lesuur te laat te komen,
daar geloof ik echt helemaal geen snars van. Gisteren was je ook al te laat, toen was je een kwartier te laat.
De reden dat ik het gisteren door de vingers zag, was omdat er een sterke Wester wind waaide waar jij recht tegen in moest fietsen.
Vandaag komt de wind nog steeds uit diezelfde richting, maar de windkracht is totaal niet toegenomen, hij is namelijk afgenomen.
Jij blijft hier een kwartier lang zitten, ondertussen bedenk ik een gepaste straf voor kleine jongens zoals jij."
"Ma....Maar, meneer! Dat mag u helemaal niet doen, want dan kom ik veel te laat aan bij Duits!" Zei ik half stamelend en half schreeuwend.
"Bob, dat kan ik heel goed maken, jij bent namelijk te laat aangekomen in mijn les." Mokkend sta ik met mijn handen over elkaar voor het bureau van mijn leraar, opeens beveelt hij mij om in de hoek te gaan zitten en daar mijn kwartiertje maar door te zitten.
"Ik ben geen kleuter!" Snauw ik hem na.
Op een gegeven moment is het kwartiertje eindelijk afgelopen.
Meneer Hubert vraagt mij om te komen en zegt dat ik volgende week dinsdag heel hoofdstuk 7 af moet hebben en nagekeken.
Ik knik en vraag: Mag ik nu naar mijn les toe? Meneer Hubert knikt ja, dus ik ga op weg naar Duits.
Bij het Duits lokaal aangekomen mag ik nog niet naar binnen toe.
Ik mag niet naar binnen toe, omdat ze nu bezig zijn met MO's, als de docent mij naar binnen roept doe ik de deur open.
Mevrouw de Deen roept mij vrijwel onmiddellijk naar haar toe, wanneer ik de deur geopend heb.
Op commando loop ik regelrecht naar mijn docente toe en daar sta ik dan voor de 2e keer voor mijn docent.
Ik schaam me diep, vooral wegens mijn lengte en mijn uiterlijk, ik hoor de halve klas al grinniken.
Mevrouw de Deen vraagt: "Bob, waarom ben jij te laat aangekomen in mijn les? Bob, ik ben er echt niet blij mee,
dat jij een stoute kleine jongen bent geweest." Meteen ligt de hele klas in een deuk, ze komen niet meer bij van het lachen.
Uit diepe schaamte staar ik naar mijn voeten en mijn wangen kleuren vuurrood, nu hoor ik de klas nog harder lachen dan ervoor.
Dit komt namelijk omdat ik er momenteel waarschijnlijk uitzie als een 10 jarige die net in zijn broek heeft geplast.
Met een zachte, trillende en een beetje hogere stem dan normaal zeg ik tegen Mevrouw van Deen:
"Ik ben te laat doordat ik voor straf langer moest blijven bij meneer Hubert, hij liet me een kwartier in het lokaal blijven,
omdat ik 50 minuten te laat in de les aankwam. Hij had mij gewoon dat hele kwartier lang in de hoek gezet!
Net alsof ik een of ander vervelend klein kind ben!" De halve klas was net bijgekomen van het lachen ,wanneer ze al weer beginnen.
Ik denk in mezelf: Bob wat ben je toch dom, waarom zei je dat nou toch?
Mevrouw de Deen zegt: "Dat is geen goed excuus, ga je melden bij de teamleider!
Daarna moet je alle woordjes van Duits naar Nederlands overschrijven van Kapitel 4, 5 en 6!
En nu eruit Bob! er moet hier nog les gegeven worden aan 4e klassers, niet aan bruggers."
Door deze opmerking kookte ik over van woede en van schaamte. Mijn hele hoofd, zelfs mijn neus is nu vuurrood.
Ik hoor de hele klas weer beginnen te lachen nu lijkt het geluid van hun lachen wel oorverdovend.
Eigenlijk heb ik het gevoel dat ik zo zwaar van schaamte ben geworden dat ik elk moment door de vloer zou kunnen zakken.
Ik keer mij om en heb nu mijn kleine rode hoofdje naar de klas gericht, en opeens merk ik op dat Josephus dit alles stond te filmen
en dat hij nu nog steeds bezig is met filmen, met een vuurrood gezicht dat op onweer staat ren ik haast huilend de klas uit.
Mijn hoofd is nog steeds rood, wanneer ik aanklop bij mevrouw Freyja Heyman.
Een paar tellen later doet ze de deur open en vraagt: "Zo jongen, ben jij verdwaald? Als jij je moet melden dan moet je bij de teamleider van de brugklassers zijn." Mijn gezicht begon weer rood te worden en ik stamel: "Maar mevrouw, ik ben geen brugger, ik zit al in de 4e klas!"
"O, sorry het spijt me, je bent nog zo klein en ziet er nog zo jong uit, maar kom ter zake, in welke klas zit je,
wat is je naam en door wie ben je eruit gestuurd?" vroeg ze aan mij.
"Mijn naam is Bob Maas en ik zit in 4vC en ik ben er uit gestuurd door Mevrouw de Deen." Antwoord ik haar
nu geeft ze mij een oranje blad en zegt: "Deze kant moet jij invullen en de andere kant moet je docent invullen."
Ik pak het blaadje uit haar hand en ga op de gang zitten, als ik het ingevuld heb ga ik mijn Duits strafwerk maken.
Uiteindelijk gaat de bel en ik pak mijn spullen en loop terug naar het Duits lokaal.
Daar aangekomen lever ik mijn blad in bij de docent en mag ik pauze gaan houden. Ik moet ontzettend nodig naar de wc toe,
dus ik ren met hoge vaart naar de jongens wc toe. Vermoeid als ik ben door het rennen open ik met wat moeite de deur en
ik ben zeer verbaasd met wie ik daar in de wc's zie.
Hoofdstuk 3
Van verbazing en ook een klein beetje van de schrik zet ik een grote stap naar achter toe.
Ik zie namelijk 5 van mijn grote beste vrienden in een kringetje staan, daar in het halletje bij de wc's,
plotseling word ik naar binnen toe geduwd, ik probeer mijn hoofd om te draaien om te zien wie het is,
maar hij is te sterk.
Daar sta ik dan nu, in de wc's, met mijn beste vrienden voor mij, ik word richting het midden van de kring geduwd.
Al mijn pogingen om de persoon achter mij tegen te werken zijn tevergeefs, mijn vrienden zeggen dat ik moet stoppen met wat ik doe,
het is namelijk Zheng. Dan word ik los gelaten en ik kijk achter mij,
ik kijk naar boven en zie Zheng He, de enige Aziaat uit onze klas, de meeste vrouwen vallen op zijn slanke, lange postuur.
Ik kijk de groep langs, ik zie Gabriël, naast mij de kleinste uit onze klas, hij is een beetje vors gezet, maar wel de grappigste.
Daarnaast heb je ook nog Sander, hij is 1 meter 80, en zijn groeispurt is nog maar net begonnen, hij heeft bruine glanzende ogen.
Naast hem staat Panos de langste en dikste uit de klas, maar laat je niet verlijden door zijn onschuldige uiterlijk,
want hij haalt de sterkste jongens van de 6e klas met een slag neer.
Dan zie ik Samuel, hij is mijn beste vriend van de groep, ik ben vaak een beetje jaloers op hem,
doordat hij altijd met de leukste en mooiste meisjes uitgaat.
Als laatste zie ik Herman, door zijn naam wordt hij vaak gepest, maar hij is als je hem eenmaal kent best aardig.
Dan opeens loopt Zheng naar de deur toe en doet hem op slot, daarna loopt Samuel naar zijn tas toe,
hij haalt er iets wits uit, ik kan niet goed zien wat het is. Op het moment dat hij het voorwerp er volledig heeft uitgehaald,
schrik ik, het is een luier! Ik probeer weg te glippen maar ik word tegen gehouden door Panos,
hij grijpt mijn rechter arm vast en Sander pakt mijn andere arm, ze duwen mij terug naar het midden van de cirkel.
Samuel maakt de knoop van mijn broek los en trekt mijn rits naar beneden, hij houdt zijn handen aan mijn broek
en trekt hem naar beneden, door de schrik verlies ik de spanning op mijn blaas,
een warme langzame stroom van urine verspreid zich over mijn onderbroek en begint steeds sneller te stromen,
ik voel warme druppels langs mijn benen naar beneden sijpelen. Ik kan wel janken door dit schouwspel.
Dan word ik door Samuel aangesproken op een kinderlijke wijze: "Heeft de kleine Bob een plasje in zijn broek gedaan?
Als jij je plasjes niet op kan houden, dan moet Bob maar een luiertje om krijgen."
Ik voel nog een paar druppels urine langs mijn korte benen naar beneden druppelen en dan trekt Samuel aan mijn onderbroek.
Binnen een mum van tijd heeft hij mijn doorweekte onderbroek onder mij vandaan gehaald,
en nu sta ik daar, helemaal naakt, op mijn sokken en t-shirt na.
Samuel gebaart dat ik moet gaan liggen op de grond, eerst wil ik niet luisteren, maar zodra hij zijn mond probeert open te trekken,
ga ik al op de grond liggen. Dan gaat Samuel gehurkt voor mij zitten, hij vouwt de grote luier open en hij geeft mij een zachte tik,
een tik op mijn kleine linker balzak. Direct hou ik mijn beide billetjes in de lucht en hij schuift de luier onder mijn kont,
hij gebaart dat ik weer kan liggen en ik volg zijn orders op. Samuel begint opeens tegen mij te praten:
"zo kleine Bob, straks kan je er weer lekker tegenaan met een schone luier om."
"Moet het echt? Een luier om?" Samuel antwoordt: "Ja Bob, stel je voor dat je straks weer een ongelukje zal krijgen?"
Samuel wilt net de luier verder omdoen totdat Panos vraagt: "Mag ik de luier verder omdoen?
Het lijkt me namelijk wel eens een keer leuk om een baby een luier om te doen."
Beledigt als ik me voel laat ik het door Panos afmaken. Hij gaat voor me zitten en maakt baby geluidjes naar mij toe,
dan pakt hij de voorkant van de luier en tilt hem over mijn kleine stijve piemeltje heen,
vervolgens bevestigt hij de plakstrip die linksonder zit en dat doet hij ook zo met alle andere 3.
Uiteindelijk zit mijn luier goed vast en controleert Panos nog even de lekranden, dan opeens tilt hij mij op,
hij zet me neer op de grond en geeft een tik op mijn luier. "Je kan je aankleden, jongetje" zegt Panos tegen mij.
Ik voel aan mijn luiertje en vind het maar raar. Snel pak ik mijn kleren en kleed me aan,
wanneer ik mijn tas wil pakken, gaat de bel.
Hoofdstuk 4
Samen met Zhen en Sander loop ik naar het muziek lokaal toe, dan opeens vraagt Sander aan mij:
"Hoe vind je dat zitten? Om voor het eerst een luier om te hebben?" "Ik weet nog niet wat ik er van vind, Sander."
Antwoord ik hem, ik voel mijn luier de hele tijd heen en weer bewegen.
Op een gegeven moment krijg ik de illusie dat iedereen om ons heen de luier kan horen bewegen, maar in tegendeel, niemand hoort het.
Ik begin het gevoel te krijgen dat ik de luier wel prettig vind, maar durf het niet toe te geven, dan vraag ik aan Zhen:
"Hoe lang moet ik deze luier eigenlijk dragen?" "Nou Bob, als we bij Samuel thuis zijn zal je worden verschoond.
Je wordt dus over zo'n 5 uur van je luier ontdaan, als je moet plassen dan gebruik je daar gewoon je luier voor."
Met dit antwoord was ik niet zo blij en we lopen verder naar het muziek lokaal.
Bij het muziek lokaal aangekomen kunnen we direct naar binnen toe, ik loop richting mijn stoel en ga zitten.
Eigenlijk voelt het nu juist welk comfortabel, zo met die luier om. Het voelt als een soort kussen aan mijn kont.
De les begint, meneer Arjen draait direct een leuk liedje, wanneer het liedje afgelopen is begint het heel rumoerig te worden in de klas.
Dan opeens begint onze docent te spelen op zijn Key-board, binnen een hand omdraai is het helemaal stil in de klas.
Meneer Arjen zegt: "Het is tijd om het huiswerk te checken. Heeft iedereen het gemaakt?"
Dan steek ik mijn hand op, de docent vraagt wat er is en dan zeg ik, zeer ongemakkelijk: "uuhm... tja, ik heb mijn huiswerk niet gemaakt."
"Dom dat je het zegt Bob, ik was toch niet van plan om langs te komen en te kijken of iedereen het had gemaakt.
Nu begint de hele klas te lachen. "Zo klas, we gaan op het key-board een liedje spelen, je gaat dit doen in groepjes van 2,
samen met je zelfgekozen partner ga je een liedje kiezen en uiteindelijk krijgen jullie daar allemaal apart een cijfer voor.
Meteen vraag ik aan Sander of hij het samen met mij wilt gaan doen en hij antwoordt ja.
Ik sta op, richting de stapel met muziekstukken om te kiezen, ik mag namelijk zelf kiezen welk liedje we gaan spelen van Sander.
Bij de stapel aangekomen zie ik meteen bovenaan het liedje wrecking ball liggen, ik grijp het blad en loop terug naar Sander.
Wanneer ik bij hem sta krijg ik meteen de drang om te plassen, ik geef het blad aan Sander en steek mijn vingertje in de lucht.
Meneer Arjen vraagt aan mij wat er is en dan vraag ik: "Mag ik misschien naar de wc toe?" "Ja, natuurlijk Bob."
Met veel moeite weet ik de zware deur van het muziek lokaal te openen en het zelfde geld voor het sluiten ervan.
Ik schrik een beetje, want ik zie voor de wc's Samuel staan, en hij zegt: "Ik had al verwacht dat je niet in je luier zou durven te plassen,
maar je zal wel moeten!" ik probeer in protest te komen, maar het heeft geen zin.
Noodgedwongen zet ik druk op mijn blaas en daar komt met pijn en moeite de eerste druppel urine,
die druppel verandert al snel in een stroom en deze stroom verspreid zich over mijn luier.
Samuel zegt: "Als je nog een keer moet plassen, dan blijf je gewoon in het lokaal, het volgende lesuur zorgt Zheng dat je jouw luier gebruikt."
Ik loop weer terug naar het lokaal en ga oefenen met Sander. We hebben er zo'n plezier in dat ik niks merk van mijn natte luier
en we hebben zoveel plezier in het spelen dat de tijd voorbij vliegt. Opeens krijg ik alweer de drang om te plassen,
en ik bedenk in mezelf dat ik veel minder moet gaan drinken.
Ik wil net de urine laten stromen, maar opeens gaat de bel en ik wordt meegetrokken door Sander.
Hij trekt me mee tot buiten het lokaal en dan laat hij me uiteindelijk los, hij gebaart me mee te komen en ik volg hem.
We komen uiteindelijk aan in de kantine, daar gaan we ons tussen uurtje lekker besteden.
Dan opeens, wanneer er niemand in de buurt is steekt hij zijn hand in mijn broek om te voelen of hij nat is.
dan zegt Sander met een glimlach: "Zo Bob, die is al lekker nat." "Sander? Waarom hebben jullie mij eigenlijk deze luier omgedaan?"
Sander antwoordt op mijn vraag: "Nou Bob, je weet toch dat wij allemaal van luiers houden?" "Ja,
maar ik wou nooit wat van jullie luier liefde meekrijgen, waarom hebben jullie dit dan toch gedaan?"
"We hebben dit gedaan omdat wij vonden dat die kleine Bob toch eens een keer moest voelen hoe lekker luiers zijn.
Hoe vind je de luier eigenlijk zitten Bob?" Ik antwoordt Sander: "Ik vind deze luier wel lekker warm zitten,
maar dat is waarschijnlijk doordat ik er net nog in heb geplast, voor de rest vind ik hem eigenlijk wel knus zitten, maar ook een beetje raar."
Dan opeens krijg ik de drang om te poepen, ik vraag aan Sander: "Is het erg als ik nu ga poepen?"
Sander antwoordt lachend: "Haha, als je nodig moet, dan zou ik het gewoon doen, we moeten toch nog maar een lesuurtje wachten,
wel jammer dat we altijd moeten wachten op de rest als we samen naar Samuel's huis toe gaan."
"Jep, maar we krijgen wel een leuk weekend, lekker met ze allen blijven slapen bij Samuel.
Wanneer gaat deze luier eigenlijk af?" "Nou, als we bij Samuel zijn dan wordt je lekker verschoont." Antwoordt Sander.
Ik sta haast op van de schrik, maar gelukkig blijf ik zitten, opeens voel ik dat poep zich over mijn luier verspreid
en wederom schrik ik, waarschijnlijk ben ik van de schrik de druk op mijn anus verloren.
Sander zegt opeens: "Zullen we huiswerk maken?" Nadat hij dit had gezegd doet hij zijn hand voor zijn neus.
"Sorry, ik moest poepen." Zeg ik Sander en dan pakken we samen onze boeken uit onze tas, om wiskunde te gaan maken.
Wanneer de bel gaat stoppen we onze spullen in de tas en zien we onze vrienden al aan komen lopen, ik groet ze.
Nadat ik ze heb gegroet lopen we als een grote groep naar de fietsen toe, daar aangekomen kom ik er achter dat ik een lekke band heb.
Ik besluit mijn kleine fiets achter te laten en vraag of ik bij iemand achterop kan.
Dan zegt Herman: "Je kan wel met mij meerijden Bob, alleen dan moet je wel in het kinderzitje."
Na enig twijfelen besluit ik om mee te gaan op het kinderzitje.
Herman legt mijn tas achterop bij zijn tas en dan tilt hij mij op, zonder enige moeite tilt hij mij in het kinderzitje.
Het kinderzitje zit wel lekker, en het lijkt alsof het speciaal voor iemand van mijn formaat is gemaakt,
dan maakt Herman de gordel vast en dan zit ik daar in het kinderzitje.
Het enige waar ik op het moment aan denk is aan mijn volle luier, mijn grote boodschap is over mijn hele kont verspreid,
maar voelt meer aan als een zachte drab van poep dan als een echte harde drol.
We fietsen van het schoolplein af en ik zie de meiden me uitlachen, ze komen niet meer bij van het lachen.
Ik schaam me diep en mijn wangen beginnen rood te kleuren, maar diep van binnen voelt dit alles ook wel weer goed.
Hoofdstuk 5
We fietsen de Nieuwe Sint Jansstraat op en dan opeens komt Samuel naast me fietsen en vraagt een beetje verontschuldigt:
"Zit het wel een beetje lekker, Bob?" Ik antwoord: "Ja, raar genoeg wel. Vooral die luier zit best wel lekker,
alleen hij is wel een beetje vies." "Haha, als we thuis zijn, dan word jij lekker verschoond." Antwoordt Samuel lachend.
Samuel knijpt zijn rem een beetje in en komt weer naast Herman te fietsen.
De rest van de fietsrit zeg ik eigenlijk zeer weinig, ik hoor alleen het gelach en gepraat van de jongens,
maar omdat ik helemaal vooraan op de fiets van Herman zit, kan ik niet goed meepraten en kan ik ze ook niet zien.
Wanneer we naar een tijde bij de Oosterhavenbrug aan zijn gekomen, worden we staande gehouden.
We worden staande gehouden door een lange mooie blonde politieagente, ze loopt op mij af.
Op het moment dat ze recht voor me staat maakt ze mijn gordeltjes los en tilt mij eruit,
ze zegt tegen mijn vrienden: "Dat kan echt niet hoor, deze jongen zo pesten is tot hier, maar hem als baby behandelen,
dat is onfatsoenlijk!" Ze tilt mij nog een stukje hoger op, zodat mijn kruis voor haar gezicht komt.
Dan opeens duwt ze me naar voren toe, zo ver weg van haar gezicht als mogelijk, en ik zie haar walgen.
Ze walgt van de stank van mijn vieze luier.
Dan opeens zegt ze: "Jongens, jullie moeten deze kleine brugklasser, of wat het ook is, even verschonen."
Panos antwoordt lachend: "Haha, we gaan die kleine stoute jongen straks als we thuis zijn wel lekker verschonen, of niet Bob?"
Ik begin een beetje te blozen, want ik word nu opgetild door zo'n mooie jonge blonde politieagente van ongeveer 20
en ze begint erover dat ik een vieze luier heb.
Dan vraagt ze, totaal onverwacht en uit het niets: "Als jullie nog eens een oppas zoeken, het lijkt mij wel leuk om eens op zo'n kind op te passen."
De jongens beginnen te lachen en ze gaat verder: "Ik zal mijn nummer even op een blaadje schrijven."
Ze pakt een blaadje uit haar handtas en schrijft daar haar nummer op, ze houdt het zo vast, dat ik het niet kan lezen.
Ik schrik na de uitspraak dat ze mij als het nodig was nu ook wel kon gaan verschonen.
Samuel begint te overleggen met de groep en uiteindelijk zet Samuel zijn fiets op de standaard en loopt naar de mooie agente toe.
Hij zegt: "Wat is je naam?" "Mijn naam is Myrthe, zal ik de kleine nu direct mee nemen om te verschonen?"
"Ja, graag." Antwoordt Samuel. Myrthe legt mij over haar schouder en vraagt of ze een luier mag hebben.
Ze pakt de luier aan en loopt met mij een restaurant binnen, daar aangekomen vraagt Myrthe aan mij:
"Bob? Kan je nu de rest van het stuk zelf lopen?" Ze zet me neer en ik loop samen hand in hand met haar naar de wc's toe,
wanneer we bij de wc's aankomen wil ik doorlopen, maar dan trekt ze mij opzij, ik kijk omhoog en zeg met een zeurende stem:
"Ik wil niet naar de meiden wc's toe." Ik heb moeite om naar haar gezicht toe te kijken, want ze is namelijk meer dan 2 koppen groter dan mij.
Opeens valt het mij op dat ze niet alleen een luier in haar hand heeft, maar ook een groot wit kleding stuk met allemaal speentjes erop.
Myrthe opent de deur van de meiden wc en daarna loopt ze samen met mij naar binnen,
ze houdt voor mij de deur van de wc's open en daarna sluit ze de deur achter ons dicht.
Meteen haalt ze een soort van tafel naar beneden en zet mij er op, legt de luier en het kleding stuk naast mij neer.
Dan zegt ze tegen mij: "Zo, Bob. Ik heb net geroken dat jij een vieze poepluier hebt, die gaan we nu lekker verschonen!
Daarna krijg jij een lekkere schone luier om, je krijgt ook meteen een rompertje aan, wat vind je van deze? Met allemaal speentjes erop."
Ik wil de knoopjes van mijn broek los gaan maken, maar dan zegt Myrthe opeens: "Heb ik gezegd dat jij dat mocht gaan doen?"
Opeens krijg ik een tik op mijn hand en zij neemt het van mij over, ze trekt mijn broek uit en legt hem op de gesloten wc,
binnen een mum van tijd volgen mijn t-shirt en mijn schoenen. Ik word goed gelegd en mijn luier word uitgedaan,
Myrthe pakt doekjes en veegt alle poep van mijn kont af, uiteindelijk als ze klaar is met schoonmaken maakt ze de luier dicht en gooit hem weg.
Dan pakt ze de nieuwe luier en legt mijn kont erin, uit het niets begint ze kleinerend tegen mij te praten:
"Dat vind jij wel lekker hé, zo'n schoon luiertje. Daar word jouw piemeltje lekker stijf van."
Eerst doet ze wat poeder op mijn kont en daarna maakt ze de luier vast.
Myrthe pakt de romper en gebaart me mee te werken, naar enig gestoei heb ik de romper eindelijk aan.
Dan zegt ze tegen mij: "Wat zie je er toch schattig uit, Bob."
Ze pakt mijn kleertjes van de wc af en zegt: "Voor de rest kan je het zelf wel, denk ik." Ik kleed me aan en
dan lopen we samen hand in hand weer terug naar de jongens.
Ik word als het ware terug gegeven aan Herman en dan zet Herman mij in het kinderzitje vooraan op zijn Zwarte fiets.
Daarna zwaait Myrthe nog even naar ons, maar kijkt voor de rest niet meer achterom terwijl ze weg loopt.
Hoofdstuk 6
We zijn al bijna bij Samuels's huis, het duurt nog maar een paar minuten.
Opeens krijg ik de hevige drang om te plassen, ik besluit om mijn urine te laten stromen en voel de vloeibare warmte in mijn luier.
We zijn aangekomen bij het huize de Bakker en direct zetten mijn vrienden hun fietsen achter, ik word door Panos uit het kinderzitje getild
en hij zet mij op de grond neer. Ik wil me omdraaien om naar de achterdeur toe te lopen, maar plotseling.
Plotseling voel ik een kille hand mijn rechter armpje aanraken, het bloed stroomt sneller door mijn aderen en dan,
dan word ik vastgegrepen, de man achter mij draait mijn lichaam om, tot wij elkaar recht in de ogen kunnen aankijken.
Ik zie de ernstige blik op het gezicht van Samuel en hij zegt: "Bob, je gaat je wel goed gedragen hé?
Je gaat mijn ouders en ons toch niet hinderen in ons doen en laten?"
Ik schrik hier van en de kille hand op mijn huid laat los, vervolgens lopen we samen naar binnen toe en daar zitten de ouders van Samuel.
We begroeten ze en ik krijg totaal onverwacht een stevige omhelzing van mevrouw de Bakker.
Opnieuw voel ik een kille hand me aanraken, maar deze keer is de contact op een zeer intieme plaats, namelijk mijn kont.
Ze voelt aan mijn luier en haalt haar hand weer uit mijn broek, waarop ze zegt: "Zo Bob, dat luiertje is nog lekker droog zeg."
Ik voel me aangerand, beledigt en beschaamd op het zelfde moment, maar ik denk aan wat Samuel mij zei.
Dan zegt de moeder van Samuel tegen mijn vrienden: "Wie wilt er een lekkere dikke luier?"
Meteen stormen ze allemaal tegelijk naar boven toe, ze lijken wel een rugbyteam dat op de bal af rent.
Ik vraag aan meneer de Bakker: "Hoe gaat het met u?" "Goed, kom je even mee naar boven? Ik heb wat voor je." Antwoordt hij.
Met kleine passen volg ik de vader van Samuel naar een van de kamers op de bovenverdieping.
Opeens word ik opgetild en op het bed gelegd, en er wordt tegen mij gezegd: "Kleed je jezelf eventjes uit?
Ik heb namelijk mooie kleertjes voor jou." Ik wil protesteren maar dan zegt hij met luide stem:
"Geen gezeur en niet tegenstribbelen, of moet ik het zelf doen? Jij moet leren luisteren en leren meewerken zeg,
ben jij wel helemaal goed opgevoed?" Tegen mijn zin in kleed ik me bijna helemaal uit, het enige wat ik aan hou zijn de romper en de luier.
Meneer de bakker tovert uit een la een gele pyjama met Winnie de Pooh erop te voorschijn.
Ik plas van verbazing de opgehoopte urine van mijn blaas uit en dan beveelt de vader van Samuel mij om voor hem te komen staan,
ik doe wat hij vraagt en hij steekt de Winnie de Pooh pyjama voor zich uit, hij vraagt of ik het zelf kan doen en ik kink ja.
Hij overhandigt mij de pyjama en ik steek eerst mijn rechterbeen erin, daarna volgt mijn linkerbeen.
Ik trek de bovenkant omhoog en duw mijn armen in de mouwen, ik word geholpen met de rits aan de achterkant,
maar wanneer ik weg wil lopen houdt hij mij ruw tegen en zegt: "Doe je voeten ook in de voetjes, het is niet voor niets een voetjes pyjama."
Ik steek mijn voeten erin en we lopen weer naar beneden toe, daar zie ik mijn vrienden al, in zo'n zelfde pyjama als ik op de bank zitten.
Gabriël zegt dan: "Voor het eerst doe je lekker met ons mee Bob, dat is wel zo vriendelijk van je."
Ik kruip erbij, op de bank en dan vraag ik: "Zo jongens, wat gaan we doen nu we allemaal omgekleed zijn?"
"Een film kijken!" Roepen ze in koor. Zhen pakt zijn usb-stick erbij en pleurt hem in het tv-scherm.
Samuel pakt de afstandsbediening en zet de film op, het is Frozen.
Wanneer de film bijna afgelopen is, moet ik nodig plassen en ik doe mijn plas, nu is mijn luier,
zo doorweekt dat hij een beetje begint te hangen. Ik krijg hevige dorst en sta op om naar de keuken te lopen,
maar per ongeluk sta ik op de voet van Herman en dan schreeuwt Herman het uit van de pijn.
Meteen staat Panos op, hij tilt me op en zet me in de box, dit alles gebeurde in een hand om draai,
waardoor het onmogelijk was om hier op te reageren. Dan begin ik haast te huilen, maar plots word er een raar voorwerp in mijn mond geduwd.
Het is een speen, zodat ik stil ben.
Mijn vrienden kijken het laatste stuk van de film af, terwijl ik daar nu in de box lig,
Herman loopt op mij af en zegt: "Zo stoute jongen, vind jij het nu nog steeds leuk om op iemands tenen te staan?"
Ik probeer te reageren, maar er komt alleen maar babytaal uit mijn mond dankzij die speen.
Herman loopt weer terug naar de bank en gaat gezellig met mijn vrienden staan kletsen.
Hoofdstuk 7
Daar zit ik dan, met een speen in mijn mond in de box, terwijl mijn vrienden boven zitten lekker te gamen.
Er is al een kwartier voorbij wanneer de moeder van Samuel roept dat het eten klaar is.
Zehn loopt naar me toe en zegt: "Kan de kleine jongen zich nu normaal gedragen." Ik knik mijn hoofd en word uit de box getild,
vervolgens zet hij me op de grond en lopen we samen naar de eettafel toe.
Ik zie dat er nog maar 1 stoel vrij is, maar er is een groot probleem, dat is namelijk een kinderstoel!
Ik vraag: "Waar moet ik gaan zitten?" "Tja, het spijt me, maar we hadden geen andere stoelen meer,
dus Bob, jij moet maar in de kinderstoel gaan zitten." Ik word in de kinderstoel gezet zonder dat ik het opmerk,
want alles gaat vandaag zo raar, het is net alsof dit alles zo gepland is.
Het bord met patatjes wordt voor mijn neus neergezet, ik vraag of ik wat currie mag, dan loopt de moeder van Samuel op mij af.
Ze zegt: "Zo Bob, wil jij wat lekkere currie hebben?" "Ja mevrouw de Bakker." Ze tilt de fles op en doet currie op mijn bordje,
dan gaat ze weer aan tafel zitten. Ik eet mijn patatjes op en tijdens het eten begin ik na te denken.
In mijn hoofd maak in een beeld van hoe ik er nu uitzie, ik lijk op een baby in een kinderstoel met een luier om,
wat zouden mijn ouders hier wel niet van vinden? Maar beter gezegd, wat vind ik hier van? Eigenlijk vind ik dit alles best fijn,
zo baby zijn, niks te hoeven doen en deze kleren, ondanks dat ze kinderachtig zijn, zitten ze best wel lekker.
Al snel begint mijn poëtische hersenvlak aan het werk te gaan.
De wereld is gevuld met plichten en verantwoordelijkheden, maar die verantwoordelijkheden en plichten gelden niet voor kinderen.
Zou het niet fijn zijn om helemaal zorgeloos te kunnen zijn, gewoon weer even kind te kunnen voelen,
te voelen hoe het is om niks te kunnen, vrij van de staat, maar toch volledig afhankelijk te zijn van je medemens.
Zou het verboden moeten zijn dat mensen hun begeertes volmaakt nastreven?
Waarom is het vreemd dat mensen niet accepteren dat anderen hun eigen wezen, hoe bizar ook, blootstellen aan de wereld?
Mensen met aparte begeertes zouden hun verlangens moeten kunnen nastreven als ze daar behoefte aan hebben,
zonder dat ze door de maatschappij in hokjes worden getermineerd of nog erger is dat ze worden gediscrimineerd.
Wat is de oorzaak van dit redeloze, dit weerzinwekkende waangedrag.
Laat deze nietsontziende vooroordelen per directe stoppen! Laat de staat ons vrij maken om te wezen wie we zijn,
maar vooral om te kunnen zijn wie we willen wezen.
Mijn gedachtegangen worden verstoord door een wirwar van stemmen en 2 handen die mijn lichaam vasthouden.
Ik zie Zheng die mij in zijn armen houdt, net zoals een moeder haar kind vasthoud, houd hij mij vast.
Hij merkt op dat ik mijn tere blauwe ogen geopend heeft en glimlacht naar me, ik zie zijn ogen vonkelen van vreugde,
vreugde doordat ik er uitzie als een baby en hij mij ook zo in zijn armen houdt.
Ik bekijk zijn gezicht, ik zie zijn lange zwarte haren voor zijn rechter oog hangen en mijn blik valt op zijn vrije bruine oog,
maar al snel beweegt mijn oog zich naar beneden, mijn blik passeert zijn drie hoekige neus en ik bekijk zijn donkere huid.
Zijn glimlach wordt noch groter dan hij al was en dan begin ik te gapen, hij zegt: "Bob, volgens mij is het bedtijd voor jou.
Je bent zelf ook al een beetje moe dus het is tijd om naar bed te gaan, ik breng je er wel heen."
Boven aangekomen loopt hij naar de logeerkamer toe, daar word ik in een babybed gelegd met spijlen.
De spijlen zijn zo hoog dat ik niet in staat ben om uit het bed te kunnen klimmen, dan zegt zheng:
"Welterusten Bob." In de schrik begin ik te huilen, en stotterend zeg ik: "Waar is Legolandje? Ikke wil Legolandje!"
Snel opent hij mijn tas en zoekt naar mijn knuffelbeer, zodra hij hem heeft gevonden geeft hij hem aan mij.
Direct droog ik mijn tranen en het licht word uitgezet, het enige wat ik daarna nog hoor is het sluiten van de deur,
gevolgd door voetstappen die zich afwenden van de logeerkamer.
Ik lig in het bedje en omhels mijn kleine knuffelbeertje, raar genoeg krijg ik de drang om mijn duim in mijn mond te steken.
Langzaam beweeg ik mijn linker duim naar mijn mond en begin erop te zuigen, binnen een mum van tijd word alles zwart en val ik in slaap.
ὦ§ὧ
Ik loop de trap op en aan het einde van de gang open ik de deur, ik doe het licht aan en daar zie ik Bob.
Ik zie Bob in het baby bedje liggen, met zijn linker duim in zijn mond en zijn andere arm gebruikt hij om zijn knuffel vast te houden.
Mijn ogen beginnen een beetje te tranen en mijn hart smelt van vreugde, zo blijf ik een paar minuten staan,
totdat ik in actie kom. Ik pak mijn telefoon en maak een foto van de kleine Bob, daarna sluit ik het licht af en ga naar beneden.
Ik sluit de deur en loop weer naar beneden toe, daar zit de rest op mij te wachten en vragen: "En? Slaapt hij al?"
"Ja, Bob slaapt al, hij lach er zo schattig bij dat ik maar een foto van hem heb gemaakt." Meteen staat iedereen op en komt voor me staan.
Panos zegt verheugd: "Laat zien Samuel, wij willen ook zien hoe hij ligt." Wanneer ik de foto laat zien zeggen ze allemaal:
"Awwwwww." Sander zegt: "Hij is so cute." Daarna zet ik mijn mobiel uit en we gaan nog even zitten kletsen beneden en andere dingen.
Het is al 11 uur wanneer we naar bed toe vertrekken, ik loop naar mijn kamer toe en klim in mijn bedje met spijlen.
Ik denk nog even na over hoe Bob deze dag zou hebben gevonden en hoe hij de vakantie week zal gaan vinden,
die hij bij ons zal doorbrengen. Met deze gedachten val ik in slaap.
Hoofdstuk 8
Een zacht, raar geluid wekt mij uit mijn slaap. Ik open mijn ogen een beetje en kijk op mijn wekker en zie dat het 13 over 4 is.
Plotseling hoor ik een harde klap op de grond, afkomstig van de kamer naast mijn kamer, waar kleine Bob ligt te slapen.
Geschrokken spring ik uit mijn bed en veeg de slaap uit mijn ogen, ik open mijn kamer deur en loop mijn kamer uit.
Op de gang aangekomen besluit ik om het licht uit te laten, al tastend met mijn ogen zoek ik naar de deurknop,
uiteindelijk heb ik de deurknop van de logeerkamer gevonden en ik loop naar binnen.
Wanneer ik het licht aan doe schrik ik me dood, Bob ligt namelijk zachtjes huilend op de grond. Snel pak ik hem op
en wanneer ik hem optil zie ik het,
ik zie waarom hij uit zijn bedje is gekropen, Legolandje, zijn dierbare knuffel waar hij niet zonder kan, is op de grond gevallen.
Mijn vriend blijft maar huilen en huilen, alsof er geen einde komt, dan snap ik waarom hij blijft huilen:
Hij wilt zijn kleine knuffelbeertje. Ik raap de beer op en geef hem aan Bob, zijn ogen klaren op van vreugde,
ik zie de blik van mijn kleine vriend, mijn beste vriend zelfs. Ik heb spijt, spijt van wat ik mijn beste vriend heb aangedaan.
Waarom moest ik nou zo perse dwingen om van luiers te houden? Waarom kan ik de mening van anderen,
hoe aardig ik ze ook vind, nou niet accepteren? Bob is inmiddels al helemaal gestopt met huilen.
Ik neem Bob mee naar mijn kamer en laat hem in mijn bed zitten, vervolgens klim ik over de spijlen en ga naast hem zitten.
Dan begin ik mijn hart te luchten tegenover mijn kameraad: "Bob, het spijt me dat we dit deden,
sorry dat we je dwongen om een luier te dragen en daarna ook nog eens babykleren aantrokken.
Kan je het me vergeven? Als je wilt dan kan ik je babykleren uittrekken en ook je luier, en dan breng je deze vakantie normaal door,
gewoon als een jongen van 16, en niet als een baby." "Nee Samuel, ik moet jou bekennen dat ik het best wel fijn vind,
fijn om weer jong te zijn, fijn om niks te hoeven doen en lekker worden verzorgd door anderen." Antwoord mijn vriend me.
"Du..du..ss, jij vind het wel leuk om baby te zijn? Stotter ik. "Ja, eigenlijk begin ik het wel leuk te vinden,
en deze luier zit ook wel lekker." Antwoord Bob, daarna volgt een lange en pijnlijke stilte.
ὦ§ὧ
Opeens word de pijnlijke stilte doorbroken doordat Samuel zegt: "Bob? Hoe kan het dat ik in jouw ogen verdriet zie?
Jij vind het toch eigenlijk wel fijn om baby te zijn, of niet, want dat was wat je mij net vertelde.
Mijn ogen vullen zich opnieuw deze nacht met tranen, maar ditmaal zijn het geen tranen vanwege pijn,
maar tranen van verdriet. Tranen om gebeurtenissen lang geleden, gebeurtenissen die te pijnlijk voor woorden zijn.
Verblind door de waas van de tranen grijp ik om me heen, ik zoek het lichaam van mijn vriend, in de hoop troost te vinden.
Naar korte tijd sla ik mijn korte armen om mijn vriend heen, direct begint hij mij te troosten,
hij zegt dat het allemaal wel goed komt en dat ik me nergens druk om hoef te maken, maar hij voelt mijn pijn niet.
Hij weet niet wat ik heb meegemaakt, noch wat ze me hebben aangedaan. Nu beginnen mijn ogen nog harder te tranen.
Ik probeer mijn mond te openen om iets te zeggen, maar er komt niks uit, ik ben niet in staat om een enkel woord uit te brengen
Mijn hart luchten zal niet lukken wanneer mijn lichaam het spreken tegenwerkt. Naar enige pogingen om te spreken,
weet ik uiteindelijk iets uit te brengen en stotterend zeg ik: "Samuel, je weet toch dat ik een keer sprak over dat ik een zwaar verleden heb?"
"Ja Bob, dat weet ik nog, wat is daar dan mee?" Nog steeds stotterend ga ik verder:
"Toen ik in groep 7 zat, toen was ik kleiner dan de rest van mijn klasgenoten doordat ik gestopt was met groeien,
ook de ontwikkeling van mijn lichaam stopte toen. In groep 7 begonnen ze met mij pesten vanwege mijn lengte,
Ik werd niet alleen met woorden gepest, maar het ergste was dat ook in elkaar werd geslagen.
Elke dag kwam ik thuis met een blauw oog of een tiental aan blauwe plekken op mijn lichaam.
Zo ging het elke schooldag door, het hele jaar. In groep acht ging het pesten verder, hoe langer het duurde hoe erger het werd.
Uiteindelijk halverwege groep 8 hadden ze me zomaar op een paal vastgebonden, ik heb toen die hele nacht daar vastgebonden gestaan,
totdat het ochtend was en een autochauffeur mij zag slapen."
"Wat? Hebben ze dat echt gedaan?" "Ja Samuel, maar er zijn nog ergere dingen die ze met me hebben gedaan.
Ik hoopte dat ik op het voortgezet onderwijs meer successen zou bieden op het gebied van vriendschap maken,
maar dat was allemaal tevergeefse hoop, die vrienden kwamen nooit, geen vrienden niks, ik was een eenzame jongen."
"Maar Bob? Je hebt nu toch vrienden, ons toch?" De vraag van Samuel begrijp ik erg goed, ik heb nu wel vrienden,
dat is waar. Maar op mijn oude middelbare school had ik geen enkele vriend, dus ik beantwoord Samuel's vraag:
"Ja, maar op mijn oude middelbare school had ik totaal geen vrienden. Ik werd elke dag in elkaar gemept door mijn klasgenoten.
Mijn tas werd afgepakt, mijn boeken werden gestolen en ze gingen zelfs lummelen met mijn telefoon.
Aan het einde van het schooljaar had ik genoeg moed bij elkaar verzameld om naar de teamleider te stappen,
ik durfde dit niet eerder, want ze dreigden dat ze me zouden vermoorden als ik ze zou verlinken,
maar nadat ik naar de teamleider was gestapt werden zei direct geschorst, voor altijd.
Het laatste wat ik toen nog van ze hoorde was dat ze wraak zouden nemen."
"Wat erg, ik denk dat het je heel veel pijn doet om dit zo te vertellen, als je wilt mag je stoppen, want ik zie je tranen alweer stromen."
zegt Samuel, ik antwoord snikkend: "Nee Samuel, het doet me goed om dit alles naar al die jaren eindelijk met iemand te delen."
"Oké, ga dan maar verder"Zegt Samuel, benieuwd naar wat er verder was gebeurd, maar ook bezorgd om het slechte verleden van zijn vriend.
Ik ga verder: "Ik zat nog maar een paar maanden in de 2e klas op het gymnasium toen het gebeurde, ik herinner me het nog als gisteren.
ὦ§ὧ
Het is een mooie woensdag middag, ik heb net een 10 voor Levensbeschouwing teruggekregen, waardoor mijn dag niet meer stuk kan.
Terwijl ik door de stad heen fiets rennen er opeens een paar jongens op mij af, ze rammen mij tegen mijn fiets en ik val van mijn fiets,
een paar meter verderop beland ik op de grond. Plots voel ik een ijzeren greep in mijn nek en ik word opgetild aan mijn keel.
Ik hoor een stem spreken: "Zo Bob, dit is het begin van onze wraak, en die zal zoet zijn." Ik stik bijna door de greep in mijn keel,
maar gelukkig kan ik nog een klein beetje ademen. In een steegje word ik neergegooid waar ik nog meer jongens zie,
maar deze hebben stokken. Opeens krijg ik een pijnlijke slag op mijn been, gevolgd door nog meer klappen over mijn hele lichaam.
Ik zie de jongen die altijd de aanvoerder van de pesterijen was van vorig jaar, wanneer ik hem recht in de ogen kijk ziet hij het,
hij ziet mijn angst, de angst in mijn ogen. Dan loopt hij naar me toe, ik zie dat hij een mes in zijn rechterhand houdt,
hij geeft mij een stoot op mijn linkerslaap met het lemmet van zijn mes, alles word wazig voor mijn ogen,
die nu ook gevuld zijn met tranen. Ik hoor in de verte een stem zeggen: "Zo, nu is het tijd om jou een mooi litteken te bezorgen,
guys, kunnen jullie helpen met een litteken in de form van een draak van rond om zijn hart en tot onder zijn nek?"
Meteen juichen ze allemaal en ze halen ook hun mes uit hun broekzak.
Wanneer de eerste messen doel raken, onderga ik heftige pijnlijke en zeer stekende pijnscheuten, door de klappen van daarnet,
doet alles in mijn hele lichaam pijn. Ik kreun het uit, de vlijmscherpe messen snijden als boter door mijn dunne vetlaag,
ik voel mijn huid opengesneden worden en direct nadat mijn huid op een plek is opengehaald voel ik dat de wonden worden gevuld.
de wonden worden gevuld door vers bloed, mijn rode bloed druipt van de wonden af en stroomt over mijn shirt en buik heen,
een bloedbad vormt zich op de grond om mij heen zowel als op mijn lichaam en op de messen van deze gewetenloze wrekers.
Ik slaak een kreet van pijn en schreeuw het uit, direct krijg ik een kaakslag en alsof het bloed uit het niets kwam vult mijn mond zich ermee.
Zal ik hier mijn laatste adem uitademen? Zal ik moeten sterven op dit slagveld? Ik moet hevig hoesten, maar er komt geen slijm omhoog,
maar ik hoest kleverige bloedspetters in het rond en het bloed loopt over mijn schrale lippen heen.
Dan opeens word mijn aorta opengesneden en mijn bloedverlies is nu maximaal geworden, zou ik nog een liter bloed verliezen,
dan volgt mijn dood, niemand zal mij missen, ik word dan niet meer gepest op school, maar niemand wil met mij te maken hebben.
Als bij toverslag zie ik een politie wagen stoppen, recht voor het steegje. Snel stapt de agent uit en dan word alles zwart voor mijn ogen.
Het laatste dat ik nog voel is een goed gerichte klap op mijn voorheen ongedeerde slaap, daarna voel ik niks meer.
Ik hoor alleen nog enkele stemmen, ik hoor de sirenes van een ambulance en ik hoor het rinkelen van handboeien,
maar daarna doen mijn oren het ook niet meer, ik ben volledig afgesloten van mijn omgeving, op het puntje van de dood.
Mijn leven ligt nu in de handen van de artsen, of mijn leven is nu al beëindigd.
ὦ§ὧ
Mijn ogen vullen zich met tranen en opnieuw worden mijn tranen gestelpt door de troostende woorden van Samuel,
Samuel had gelijk, misschien had ik dit alles toch beter voor me moeten houden.
Dan opeens word de deur geopend, ik zie de moeder van Samuel die vraagt: "Wat doen jullie hier zo samen in een bed?
En waarom huil je Bob?" Ik probeer haar vraag te beantwoorden maar ik weet geen woord uit te brengen.
Samuel antwoord: "Mam, Bob die was uit zijn bed gevallen toen hij Legolandje wou pakken, die al eerder uit zijn bed was gevallen,
en toen pakte ik hem op en ging hem hier troosten, en toen vertelde hij mij over vroeger, over trieste gebeurtenissen."
"Oké, maar jullie moeten nu echt slapen, ik denk dat het beter is als Bob maar bij jou blijft slapen, Samuel.
Ik zal jullie nu nog wel eventjes instoppen, maar doen moeten jullie wel echt gaan slapen." "Ja" Weet ik stotterend uit te spreken.
De oudere vrouw stopt ons beiden in een geeft ons een dikke nachtkus op ons voorhoofd, daarna doet ze het licht uit en sluit de deur.
Ik droog mijn tranen en sla mijn armen om Samuel heen, alsof hij mijn knuffel is, bijna direct val ik in slaap.
Hoofdstuk 9
Het is het ochtendgloren van de zon, dat door een spleet in de vrolijk gekleurde dichtgeslagen gordijnen,
dat mij uit mijn zeer diepe, maar onrustige slaap doet ontwaken.
Tot mijn verbazing kom ik erachter dat ik samen met Samuel in een spijltjes bed lig, ik vraag me af hoe ik hier ben beland,
maar misschien kan ik mezelf beter afvragen waarom ik hier lig. Plots merk ik iets vreemds op, iets aan mijn dikke nachtluier.
Gisteravond had ik een droge om gekregen, en die had toen niet bevuilt, maar daarentegen ontwaak ik in een natte luier,
hij is zo vol van de urine, dat hij ook een beetje begint te hangen. Naar korte tijd naast Samuel gelegen te hebben ben ik het toch zat,
ik wil er uit, ik wil niet alleen uit bed, maar ook uit de armen van mijn goede vriend.
Zijn lange armen vormen samen met zijn stevige omhelzing een keten, waar uit het onmogelijk is om te ontsnappen.
Na enkele minuten van vermoeiende en bijna nutteloze bewegingen, is het me uiteindelijk gelukt om Samuel te laten ontwaken,
maar nee hoor, het werkt juist tevergeefs, hij draait zich om en nu ligt hij boven op mij.
Gelukkig komt Samuel er binnen enkele seconden achter dat hij boven op mij ligt en kruipt snel van mij af,
direct verontschuldigt hij zich wel duizend maal bij mij, maar zodra ik weer lucht heb gekregen gebaar ik hem te stoppen,
en ik zeg: "Samuel, je bent van me af en daar ben ik maar al te blij mee, als je wat langer op me was had gelegen,
had ik misschien kunnen stikken. Maar ik leef nog, daar ben ik momenteel al reuze gelukkig mee."
Wanneer Samuel zijn mond open wilt trekken om nog een keer zijn excuses aan mij aan te bieden zeg ik vlug: "Nee, nu klaar ermee."
Mijn vriend die net nog naast mij in bed lag, hangt nu al met een been over de rand van het baby bedje,
al gapend tilt hij nu ook zijn andere been over de rand en nu zit ik nog maar als enige in bed.
Samuel wilt de kamer uitlopen, maar snel roep ik verbaasd: "En ik dan?" "O, sorry" Antwoord mijn vriend,
terwijl hij gapend in de deur opening staat. Hij loopt op mij af en slaat zijn armen om mijn magere lichaampje heen en tilt me uit de ledikant.
Samen met mij in zijn armen loopt hij naar beneden, daar zitten de anderen al aangekleed op de bank tv te kijken,
iedereen zit op de bank, behalve Zheng, hij ontging mijn oog, omdat hij verscholen zat achter Panos,
wanneer hij nu net niet is opgestaan om wat drinken te pakken, zou ik hem uit dit oogpunt nooit hebben kunnen zien.
Bij de bank aangekomen zet Samuel me neer, mijn ogen wenden zich helemaal af van de rest en focussen zich op de tv,
plots word het tv-programma dat er op staat onderbroken doordat mevrouw de Bakker binnen komt lopen en de tv uitzet.
Ik wil net in protest gaan, omdat ik verder wou gaan met tv kijken wanneer de moeder van Samuel zegt: "Bob, Sammie, fijn dat jullie wakker zijn."
Nu richt ze zich tot mij en gaat verder: "Gister ben ik het vergeten te vertellen en ik weet niet of de jongens er aan hebben gedacht,
maar we gaan zo meteen naar Walibi World toe, dus als je je samen met Samuel nu even gaat omkleden kunnen we zo vertrekken."
Boven aan gekomen zet Samuel mij in zijn kamer neer op de grond waarop hij zegt: "Ik ga even wat kleren voor je zoeken,
blijf jij hier dan even op mij wachten? En als je nog een boodschap moet doen, doe het dan nu even in je vieze luier.
Even later komt mijn kameraad binnenlopen met zijn handenvol kleren, hij heeft een tuinbroek in zijn handen op mijn formaat,
ook heeft hij 2 dikke luiers mee en een stel inleggers voor erin, ook heeft hij een plasticbroekje voor over de luier heen in zijn handen.
Hij heeft nog een rompertje met allemaal bewegende Pikachu's, dan zegt Samuel: "Deze kleren hadden we een lange tijd terug al voor je gekocht,
en dit unieke rompertje hebben we speciaal laten maken, helemaal voor jou omdat jij zo'n Pokémon fan bent." Hierop reageer ik:
"I...ik..." "Ach, zeg maar niks, ik had al verwacht dat je hem prachtig zou vinden, kom dan verlos ik je van die vieze luier."
Onderbreekt Samuel mij. Wanneer ik ben ontdaan van mijn vieze luier word mijn kont even snel gewassen,
afgedroogd en daarna komt er een nieuwe lekkere dikke luier omheen, maar ditmaal heeft mijn vriend er 3 inleggers ingestopt.
Door dikke luier worden mijn benen een stukje uit elkaar geduwd en dan plotseling tovert hij een katoenen luier tevoorschijn.
Samuel zegt tegen mij terwijl hij de katoenen luier openvouwt en onder mijn kont legt: "Deze katoenen luier hadden we ook speciaal laten maken,
hij heeft een mooie Pokémonballen print, en Bob, ik denk dat het wel even wennen word, doordat je benen redelijk ver uit elkaar worden geduwd."
Wanneer de luier vast zit word ik even opgetild en voor de spiegel gezet, ik bewonder mijn luiertje met een tevreden blik van goedkeuring,
voor ik het weet heb ik de Pikachu romper aan en ook deze heeft mijn goedkeuring verdient. Dan vraag ik:
"Samuel? Mag ik de tuinbroek zelf aandoen? Want ik vind dat ik het verder zelf ook wel kan." "Oké, wat jij wilt Bob." Antwoord Samuel.
Ik loop de trap af, nog steeds een beetje wennend aan de extra dikke luier die ik nu om heb, ik vind dat je het geen lopen meer kan noemen,
het lijkt meer op een soort van waggelen. De moeder van mijn beste vriend loopt naar boven toe om Samuel te helpen met omkleden.
Ik waggel alvast naar de auto toe, want mijn vrienden zitten ook al in de auto, ik vind het eigenlijk wel grappig,
want er staan 7 kinderzitjes in de auto, door meneer de Bakker word ik in het kleinste kinderzitje gezet van alle 7.
Een paar minuutjes later komt mevrouw de Bakker aanlopen met Samuel in haar armen, snel zet ze hem in zijn kinderzitje.
Nu we allemaal compleet zijn kunnen we vertrekken, "op naar Walibi" Roepen we met ze allen in koor.
Binnen een kwartiertje rijden val ik in slaap, uiteindelijk word ik wakker gemaakt door Herman, en hij roept:
"Wakker worden slaapkop, we zijn er."
