beddenplasser
volwassen peuter
HOOFDSTUK 56
Lies lag al zo lang bewegingloos in de schoot van haar moeder dat Mia zich afvroeg of haar dochter misschien in slaap was gevallen. Net toen ze dit wou nakijken, draaide Lies haar lichaam zodat ze Mia kon aankijken.
“Dag meisje. Ik dacht dat je in slaap was gevallen. Zo stil bleef je liggen.”
“Ik lag gewoon te genieten, maar ook na te denken, mama. Ik ben helemaal in de war. Het kan toch niet wat wij nu gedaan hebben. Ik ben zeventien jaar. Ik moet geen zuigfles meer krijgen. En toch deed mij dat heel veel deugd. Het was precies of ik dit al heel lang nodig had.”
Mia merkte aan Lies haar stem dat ze behoorlijk overstuur was geworden, en legde geruststellend haar hand op het voorhoofd van haar dochter.
“Je vond het fijn ?”
“Ja. Dat is het hem juist. Welke zeventienjarige vindt dat nu fijn om een zuigfles te krijgen ? Ik blijkbaar. Ik heb ne pamper aan, en houd ervan om een tutter in mijn mond te hebben en van een papfles te drinken. Kan het nog zotter ?”
“Ik kan anders vlot uit mijn hoofd nog wel twee andere namen van zeventienjarigen opnoemen als je wilt, hoor. Ik had alleen niet gedacht om op mijn leeftijd nog twee baby’tjes in huis te hebben.”
Lies bleef even terug in gedachten verzonken.
“Sorry, mama, dat ik die gevoelens heb. Ik heb op dit moment heel hard het gevoel dat er iets mis met mij is, dat ik binnenkort goed ben voor het zothuis.”
“Ben je nu helemaal knetter geworden, Lies. Laat mij één ding heel duidelijk stellen : jij bent niet psychisch ziek. Je beleeft wel een aantal van je gevoelens op een manier die afwijkt van de gangbare norm, dat kan je wel zeggen, maar dat is nog iets anders dan psychisch ziek zijn. In de psychiatrie kun jij niks gaan doen.”
“Hoe komt het dan dit ik er zo van slag door ben ? Ik kan er enorm van genieten op het moment zelf, maar ik kan dit toch niet constant gaan doen. Ik zou nogal uitgelachen worden.”
“Liesje, niemand zegt dat je dit constant moet doen. Dat bepaal jij vooral zelf, maar ik denk dat het geen kwaad kan om te luisteren naar mensen die je vertrouwt zoals mij, Marthe en die andere baby’tjes in huis.”
Mia deed haar hand terug weg van Lies haar gezicht.
“Liesje, voor we verdergaan, zou ik willen vragen dat je rechtkomt. Het nadeel van zo’n groot baby’tje te zijn is je gewicht. Je begint pijnlijk door te wegen.”
Onmiddellijk kwam Lies recht met de nodige sorry’s. Ze voelde zich nog schuldiger dan ervoor nu ze wist dat ze haar moeder had pijn gedaan.
“Lies, hou op alsjeblief. Je drijft het veel te ver door. Ten eerste ben ik het zelf geweest vanavond die de aanzet heeft gegeven om je een fles te geven. Ten tweede vind ik dat helemaal niet erg, en ten derde ben ik zelf groot genoeg om aan te geven waar mijn grens ligt. Je hebt me niet pijn gedaan. Het had alleen niet langer mogen duren.”
Lies rolde zich in een bolletje op in de zetel.
“Mama, waarom heb jij dat eigenlijk gedaan, voorgesteld dat ik een fles zou drinken ?”
“Vooral uit nieuwsgierigheid. Ik vroeg me af of je dit zag zitten, en wat dit bij jou zou teweegbrengen. Blijkbaar veel zo te merken. Je bent behoorlijk van de kaart, hé ?”
“Ja. Ik ben wel blij dat je me dit hebt laten ervaren, maar het is er wel niet simpeler op geworden. Ik mis het nu al, dat gevoel, en daar worstel ik vooral mee. Het is precies of ik wil niet liever dan dit altijd te ervaren.”
“Eerlijk gezegd denk ik dat er zowel bij jou als bij Jan vele jaren opgekropte leegte aan het loskomen zijn, Lies. Jullie zijn opgegroeid zonder vader, en daardoor zijn jullie op een aantal vlakken veel sneller groot moeten zijn dan andere kinderen. Ik heb zo’n vermoeden dat dat gemis en die ervaring nu een kanaal heeft gevonden om zich te tonen.”
“Dus wij compenseren nu het feit dat wij te weinig klein hebben kunnen zijn.”
“Het is zeker niet één op één, Lies, maar het speelt volgens mij wel een rol. Daarom kan ik het ook gewoon aanvaarden, en ben ik bereid samen met jullie uit te zoeken hoe diep het gaat en hoe ver jullie beleving is.”
“Dus jij wil zo ook jouw keuze van zestien jaar geleden goedmaken ?”
Mia was verrast door deze plotse draai die aan het gesprek werd gegeven. Ze was het niet gewend dat de problemen die ze met haar ex-man had gehad door haar kinderen werden opgerakeld. Ze waren nog baby’tjes toen, en hun vader kwam slechts heel sporadisch ter sprake.
Nu moest Mia dan ook even slikken van de heldere gedachtegang van haar dochter.
“Lies, ik weet niet of je de zaken zo zwart op wit mag stellen. Ik moet eerlijk toegeven dat je me er wel mee pakt, met die uitspraak.”
“Dus je voelt je wel aangesproken ?”
“Dat in ieder geval. Ik heb me altijd afgevraagd en er schrik voor gehad dat jullie schade zouden ondervinden van het feit dat wij uit elkaar zijn gegaan. Je mag dat gerust een schuldgevoel noemen.
Het mag dan misschien wel een misplaatst schuldgevoel zijn, daar valt nog over te discussiëren, maar dat zorgt er wel voor dat ik er geen enkele moeite mee heb dat jullie nu proberen te ontdekken waar jullie gevoel je heen leidt. En ik help jullie er heel graag mee.”
“Ik heb je toch niet gekwetst toen ik dat vroeg daarjuist ?”
“Toen je dat zei van die keuze ? Nee, Liesje. Je hebt me verrast en doen beseffen dat je bijna volwassen bent, maar gekwetst zeker niet. Daar moet je geen schrik voor hebben.”
Jan werd wakker maar het duurde even voor hij zich kon oriënteren. Ook merkte hij dat zijn bewegingsvrijheid heel beperkt was. Hij lag op zijn zij naast Els, maar het lukte hem niet naar de andere kant te rollen, zoals hij wilde.
Hij had totaal geen besef van de tijd. Het was op een zacht lampje in de hoek van het bed na pikdonker in de kamer. Het lampje bood net voldoende licht om te zien dat hij naast Els lag, maar daar bleef het bij.
Gaandeweg besefte hij terug waar hij was. Hij lag in het bed van Marian haar zoon, en ze kwamen hier een weekend lang logeren. Hij vroeg zich af hoe laat het was. De raam werd verduisterd door een gordijn, maar hij vermoedde dat er ook een rolluik was.
Hij kon zich nog maar amper iets herinneren van het slapengaan. Hij had nog wel beelden van een massage door Marian, maar hij moest op de één of andere manier toch in bed zijn geraakt. Hij vond het op zich wel al een geruststelling dat zijn fopspeen nog in zijn mond stak.
Hij bracht zijn hand naar zijn mond om de speen een beetje rechter te steken, en toen merkte hij dat de stof meetrok tot aan zijn middel. Hij kon het niet goed zien, maar hij was er eigenlijk zeker van dat hij in één van de trappelzakken stak waar Marian het over had.
Hij bedacht zich dat ze hem misschien ook hadden gefixeerd met de banden. In ieder geval moest hij veel moeite te doen om te proberen zich te verdraaien. Het lukte precies wel, maar dan moest hij op dezelfde plaats zich verdraaien en niet naar de andere kant rollen.
Pas toen hij zich op zijn andere zij had gerold, drong het tot hem door waarom hij wakker was geworden. Urine verliet ’s nachts zijn lichaam zonder enig probleem. Daar sliep hij los door. Nu was de situatie anders. Hij was wel degelijk wakker geworden omdat hij kaka moest doen.
Toen Marian merkte dat Jan begon te knikkebollen, maande ze haar twee gasten aan om hun glas wijn leeg te drinken, en daarna nog twee volle glazen water te drinken, zodat ze zeker geen kater zouden hebben.
Jan stemde er mee in om als eerste zich te laten verzorgen. Na het tanden poetsen meldden de twee zich in de slaapkamer. Jan legde zich op het verzorgingskussen met enkel nog zijn romper en luier aan, zoals Marian had gevraagd.
Hij verwachtte eigenlijk dat Marian hem toch nog ging verschonen, maar ze begon met hem zachtjes te masseren. Terwijl ze dat deed, gaf Els hem zijn fopspeen al. Het resultaat was dan ook dat Jan al op het verzorgingskussen in dromenland was.
Toen Marian dit merkte, besloot ze hem in bed te leggen met behulp van de badlift. Els hielp hem mee in de trappelzak. Hij werd op zijn zij gelegd, waarna Els er niet beter op vond de brede velcroband die over het middel ging strak vast te maken.
“Els, ik weet niet waarom je dit doet, maar die krijgt hij niet zelf los. Ik weet niet wanneer hij de laatste keer een grote boodschap heeft gedaan, maar als hij vannacht wakker wordt daarvoor, zal jij hem moeten losmaken.”
“Dat weet ik, Marian. En dat wil ik nu juist testen. Het is bij hem al geleden van vanmorgen, dus de kans is groot dat hij morgenvroeg echt wel moet. Ik wil eigenlijk weten of hij zou durven vragen of ik hem wil helpen. Ik ben er eigenlijk vrij zeker van dat hij me wil laten slapen, en niet anders zal durven dan het in de luier te doen.”
“Eerlijk gezegd, Els, kan ik je werkwijze niet echt goedkeuren. Dat is niet wat we hebben afgesproken over eigen keuze.”
“Nee, dat klopt, Marian, maar dat los ik wel met hem op. Trouwens, Jan heeft dikwijls niet liever dan dat de keuze door iemand anders wordt gemaakt. Op dat vlak is hij nog veel meer een baby’tje dan ik ooit zal zijn.”
“Als jij weet waar je begint, dan is het voor mij ook in orde. Maar nu, kleertjes uit en de commode op. Ik moet jouw ook nog onder handen nemen.”
Jan was in een geweldige tweestrijd verwikkeld. Hij verafschuwde het idee om kaka in de luier te moeten doen, maar hij wilde Els er ook niet mee lastig vallen. Ook had hij voor zichzelf al de bedenking gemaakt dat zij waarschijnlijk ook zo vastliggen, en hem dus niet zou kunnen helpen.
Hij overwoog om te roepen, maar daar zou Els even goed van wakker worden, dus ook dat was een in zijn ogen nutteloze gedachte. Hij wilde vooral Els niet storen, dan moest hij zeker niet roepen.
Om de beslissing nog wat uit te stellen, wilde hij weten of de luier nog wat kon hebben, maar ook daar kwam hij van een kale reis thuis. Hij voelde dat er en dikke band over zijn middel lag, en die verhinderde dat hij lager kon voelen. Marian had trouwens gezegd dat de trappelzakken aan de achterkant open gingen.
De aandrang was door het gepieker alleen maar groter geworden. Jan besefte dat hij maar één echte keuze had als hij Els niet wou wakker maken. Hij voelde zich nog te moe om al op te staan, en hij hoopte dat hij terug in slaap zou vallen. Langzaam zette hij druk op zijn sluitspier.
Marthe was maar wat blij dat Hilde haar kwam helpen. Ze had nog nooit gekampeerd met haar dochter, en al zeker niet met de jeugdbeweging. Ondanks haar eigen kampervaring vond ze het knap lastig in te schatten wat ze allemaal moest voorzien voor Ella.
Toen ze met enkele vragen naar Hilde had gebeld, had die spontaan aangeboden om af te komen. Haar kinderen waren bij haar ouders, dus ze had alle tijd om haar vriendin te komen helpen.
Dankzij de input van Hilde waren de twee vrouwen al snel klaar met het bepalen wat Marthe best meenam, en werd het tijd om zich in de tuin te placeren met een fris wijntje. Een bonte mengeling van gebabbel, geroddel, praktische info en vragen en leuke weetjes werd tussen hen beide uitgewisseld.
Marthe had frisse ideeën voor op kamp, zoals een aparte verzorgings- en crèchetent, waar de kleintjes in alle rust konden gevoed, verzorgd en te rusten konden worden gelegd, zodat slechts één volwassene de boel op een gemakkelijke manier kon overzien. Het was voor zowel Marthe als Hilde duidelijk dat dit Jan zijn plekje zou worden.
Nogal logisch kwamen hun relaties ook ter sprake. Hilde begreep maar al te goed hoe voorzichtig Marthe was met Lies. Ook zij was nog minderjarig geweest toen ze met haar man een relatie begon, haar man die nu voor de zoveelste keer met zijn eenheid een missie had in het buitenland, en waarop ze dus niet kon rekenen voor de rest van de grote vakantie.
“Ken jij toevallig de plannen van Jan voor de rest van de vakantie. Ik kan nog wel een babysit gebruiken in augustus.”
“Voor zover ik weet blijft hij thuis na het kamp. Wij gaan wel met ons vijven nog een weekje weg de laatste week van de verlof. Hij gaat wel ook nog op ons Ella passen af en toe, maar er valt denk ik wel iets te regelen.”
“Trouwens, over Jan gesproken, ik had de indruk met de kampbespreking dat hij serieus onder de sloef van jullie Els ligt. Klopt dat ?”
“Onder de sloef is niet juist, maar hij laat zich veel te gemakkelijk beïnvloeden door vooral vrouwen. Als ik wil heb ik hem ook zo rond mijn vinger gedraaid. Gelukkig weet Els dat ook. Ik denk niet dat ze er echt misbruik van maakt.”
“Maar ze gebruikt haar macht wel ?”
Marthe bleef even stil. “Toch wel. En ik heb hem eigenlijk nog nooit zien revolteren of stop zeggen.”
“Ik denk dat ik zondag even met de Waf ga praten. Dat die Jan maar een beetje onder zijn hoede neemt tegen de batterij vrouwen rondom hem. Het zou spijtig zijn als we ongewild te ver gaan, niet ?”
“100 % gelijk. En de Waf gaat dat zeker willen doen. Zoals die ons Els nog altijd beschermt…”
Els werd wakker met een scherpe stank in haar neus. Ze hoorde Jan naast zich diep slapen, maar wist onmiddellijk dat hij in een vuile luier lag. Ze kon zich niet inbeelden dat hij dat in zijn slaap had gedaan, wat dus ook wou zeggen dat haar inschatting volledig juist was geweest. Hij had haar niet willen wakker maken, en had de voor hem weer maar eens meest vernederende optie gekozen.
Ook zij voelde hoe de brede band op haar middel haar tegen de matras duwde. Marian had hem omgedaan nadat ze was gaan liggen. Els wilde wel protesteren, maar kon dat niet al te hard. Op het moment dat zij ging liggen, was Jan al ver in dromenland. Marian was behoorlijk duidelijk geweest toen ze de velcro vastkleefde.
“Jan heeft niet mogen kiezen of hij vrij kwam of niet, dus jij ook niet. Ik kom jullie morgenvroeg om negen uur wekken. Slaapwel, schatje !”
Met een kus op het voorhoofd van Els vertrok ze en deed het licht uit, met uitzondering van het waaklampje in de hoek van het bed.
Els was er vrij zeker van dat het bijna tijd was om op te staan, maar kon zich de enorme schaamte van Jan wel inbeelden als hij in zijn vuile luier wakker werd gemaakt.
Ze wist dat ze die schaamte maar op één manier wat kon verzachten, een hint die Marian haar de avond voordien al had getoond door haar ook te fixeren. Ze voelde wel een drang, maar wist niet of dit voldoende zou zijn. Geduldig maakte ze zich klaar, en ze verbaasde zich erover met welk gemak de stinkende smurrie haar lichaam verliet.
Het gesprek met haar dochter bleef toch hangen bij Mia. Kort na het gesprek met Lies was wel duidelijk geworden dat Lies te moe was om de film verder uit te zien. Mia was mee naar boven gegaan om haar in te stoppen.
Lies genoot er met volle teugen van, maar Mia moest voor zichzelf toegeven dat ze het toch maar vreemd vond om de fopspeen in haar dochter haar mond te steken. Lies had op één punt overschot van gelijk. Ze was zeventien. Mia kon het beeld bijgevolg ook niet wegnemen dat ze een fopspeen aan een volwassene gaf in plaats van aan een kind.
Nu zat Mia na te denken in de zetel. De film was al afgelopen, maar ze wilde eerst rust in haar hoofd vooraleer ze zelf naar boven ging. Deed ze het echt als compensatie voor het feit dat ze zonder vader waren grootgebracht ?
Het schuldgevoel dat ze had tegenover de kinderen klopte volledig. Ze besefte heel goed dat haar kinderen geen vader hadden, en er was ook nooit meer een man in haar leven geweest. Ondanks al haar psychologische kennis ontbrak het haar nu aan inzicht om de situatie beter te begrijpen.
Vooral haar eigen rol was haar onduidelijk. Dat ze er wilde zijn voor haar kinderen (en schoonkinderen) stond als een paal boven water, maar waarom was ze er zo van overtuigd dat dat de rol was die ze moest innemen ? Waarom werd ze niet kwaad, of waarom keurde ze het niet af wat er voor haar ogen gebeurde ?
Eén ding was haar wel opgevallen tijdens de avond. Toen ze Lies de fles gaf, was ze zelf volledig ontspannen. Lies haar houding zal er wel niet vreemd aan zijn geweest, want die was ook de volledige ontspannenheid zelve, maar toch.
Ze wist dat het niet de babyspullen of de luiers waren die haar ontspanden. Ze had er geen voeling mee, noch negatief, noch positief. En toch deed de verzorging van haar kinderen haar iets. Het maakte haar van binnen volledig warm dat Lies zo genoot van de aanraking en verzorging die ze in de loop van de avond had gekregen.
“Hilde, mag ik je nog iets vragen over het kamp ? Gaan de kleintjes ook mee naar het zwembad gaan als de groep gaat zwemmen ?”
“Goeie vraag. Da’s misschien niet zo’n slecht idee. Wij ontfermden ons inderdaad vroeger ook over de kleintjes van de kookploeg. Waarom vraag je dat ?”
“Ik moet eerlijk toegeven dat ik de watergewenning van ons Ella verwaarloos. Ik zou het fijn vinden mocht ze mee kunnen gaan zwemmen.”
Marthe zweeg even, maar Hilde begreep dat ze nog niet uitgesproken was.
“Ik heb heel veel schrik dat ik zichtbaar urine verlies is het zwembad, en dan zeker als ik in het peuterbad sta. Daar sta je als ouder teveel recht.”
“Ga je dan zelf nooit zwemmen ? Ook niet met je werk ?”
“Jawel, toch zeker met het werk. Is het heel erg als ik zeg dat het me weinig kan schelen dat het gebeurt als ik zelf gewoon zwem ? Maar om dat nu in het bijzijn van andere ouders en kindjes te gaan doen ? Nee, sorry, dat durf ik niet.”
“Tuurlijk, Marthe. Ik zou dat ook nooit willen. Komaan zeg, hoe vernederend is dat. Weet je, misschien valt er wel iets te regelen in de eerste week, als de jongste groepen er nog niet zijn.”
“Dat zou echt fijn zijn.”
“Is Ella dan nog nooit naar een zwembad geweest in haar leven ?”
“Jawel, met ons Els, maar veel te weinig naar mijn goesting. Ik maak zelf sneller wandelingen met haar, of we gaan naar de speeltuin.”
“Stuur Jan toch met haar naar het zwembad. Je hebt nu een slaaf voor je dochter. Maak er dan ook gebruik van.”
Dit laatste zei Hilde met een dikke glimlach en een knipoog richting haar vriendin, die de dubbele bodem maar al te goed had begrepen.
“Schatjes, er is hier iemand die het niet proper heeft gehouden vannacht. Eens zien wie we gaan moeten schoon krijgen.”
Jan was nog aan het wakker worden toen de stem van Marian hem met de neus op de feiten drukte. Doordat hij sliep, rook hij de scherpe geur die in de slaapkamer hing niet onmiddellijk. Ook vervloekte hij het feit dat de elektronische rolluik onverbiddelijk zonlicht in de kamer binnen liet.
Het bed was zo geplaatst dat Marian er gemakkelijk langs beide zijden aan kon. Ze zette zich naast Jan en trok gestaag de brede fixatiestrip los. Tegelijkertijd boog ze voorover richting zijn poep.
“Gevonden !”
Jan werd nog roder dan hij al was. Hij wist maar al te goed dat hij voor de stank in de kamer zorgde en had al bij de eerdere zin van Marian de schaamte niet kunnen tegenhouden van zijn gezicht. De laag die Marian er nu op legde, maakte het alleen maar erger.
“Kom jij er al uit ? Dan ga ik met jou beginnen.”
Jan wilde zijn fopspeen wegleggen, maar Marian hield hem tegen.
“Laat die maar in. Dan heb je iets om je aandacht weg te leiden als ik met je bezig ben.”
Marian liet hem eerst op het verschoonkussen zitten, met zijn benen loshangend naar beneden, zodat ze de trappelzak kon losmaken. Dit had natuurlijk als gevolg dat Jan de smurrie over zijn volledige zitvlak verspreid voelde worden.
Nog was de ellende van Jan niet voorbij, want nadat ze warm water had genomen, liet ze Jan zachtjes naar achteren kantelen, met natuurlijk nog meer verspreiding als resultaat.
Eenmaal gelegen begon de verschoonbeurt zelf. Eerst werd de trappelzak en de romper losgemaakt. Een handdoek werd onder zijn poep geschoven en de plakstrips werden losgetrokken. Een penetrante kakgeur kwam nu nog heviger in Jan zijn neus.
“Zo jongeman, jij hebt flink je best gedaan. Dat is niet in je slaap gebeurd, hoop ik.”
Jan knikte neen.
“Dus je was wakker. Waarom heb je me niet wakker gemaakt ? Ik had toch gezegd dat ik volledig voor jullie klaar stond.”
Jan deed nu wel de fopspeen uit zijn mond om te kunnen antwoorden.
“Ik wist niet hoe laat het was, en ik wilde Els niet wakker maken. Trouwens, ik lag vast.”
“Dat is toch geen argument. Je had gerust iemand kunnen wakker maken. Als ik ’s nachts wakker zou worden omdat ik kaka moet doen, en ik merk dat ik gefixeerd ben, dan zal ik er wel voor zorgen dat ze mij hebben gehoord. Je hebt er dus zelf voor gekozen om het in je luier te doen. Vond je het fijn ?”
Jan merkte dat hij in de verdediging was geduwd. Zijn argument leek ijzersterk, maar Marian was zo zelfzeker dat hij zich nu echt belachelijk voelde en een klein onzindelijk kind dat opgevoed moest worden.
“Ik vond het helemaal niet fijn.”
“Alhoewel je daarnet nog gelukzalig lag te slapen, dus zo onfijn zal het wel niet gevoeld hebben.”
“Ik wou gewoon nog verder slapen, en het gewoon laten lopen leek me op dat moment het gemakkelijkste.”
Marian was ondertussen rustig blijven verder werken. Binnen een mum van tijd was de poep proper gemaakt, en had Jan een dikke katoenen luier aan, en vroeg Marian hem nu om in een plastieken broek te stappen.
“Waarom doe je me geen gewone luier aan ?”
Marian keek hem vreemd aan.
“Vreemde vraag die je stelt. Een zeventienjarige die overdag perfect naar het toilet kan die nu uit zichzelf de vraag stelt waarom hij geen gewone luier aan moet doen.”
Jan voelde zich figuurlijk compleet in zijn blootje gezet. Hij wou nog reageren en deed zijn mond open, maar kon niet anders dan hem terug te sluiten omdat er geen woorden kwamen.
“Ik wil jullie de kans geven om ook eens een katoenen luier te doen voelen. Dat is toch een andere ervaring dan een wegwerpluier. Dat is al.”
Ze sloot de romper, en deed teken dat hij op de rand van het bed moest wachten.
“En nu die andere kakkebroek nog. Kom Elsje.”
Jan keek verbouwereerd naar Els. Hij had heel de tijd terwijl Marian met hem bezig was er van uitgegaan dat hij de enige was die zijn luier had vuil gemaakt, maar nu bleek dat ook Els dat had gedaan.
“Wanneer heb jij kaka gedaan ?”
“Ik weet niet hoe laat het was, maar jij was eerst. Ik werd op een bepaald moment wakker en rook onmiddellijk jouw luier. Omdat ik ook gefixeerd lag, besloot ik ook om het eens te proberen. Jij had toch ook besloten om het eens een kans te geven, dus dan was ik niet de enige.”
“Ik wou niet het ‘eens proberen’, ik moest kaka doen, maar durfde je niet wakker maken.”
Jan protesteerde nog, maar Marian duwde hem terug in de verdediging.
“Daarnet zei je dat je haar niet wilde wakker maken, en nu durfde je niet. Waarom durfde je niet ? Bang dat ze kwaad ging zijn ? Jan, in jouw situatie had ik haar zeker wakker gemaakt.”
Els was ondertussen losgemaakt, en zat al klaar op het verschoonkussen.
“Ik snap waarom baby’s huilen als ze een kakkebroek hebben. Dat is echt geen pretje, zeker niet rond en in mijn vagina. Kan je die zeker goed proper maken, alsjeblief ?”
“Tuurlijk schatje. Da’s toch logisch dat ik alles goed proper maak. Je wil niet meemaken dat dat begint te ontsteken. Ik zal er zeker genoeg billenzalf op smeren.”
“Trouwens Jan, ik heb daarnet bij jou gemerkt dat die blauwe plek begint te genezen. Heb je er nog veel pijn van ?”
Jan knikte neen. Hij was in zichzelf gekeerd. Hij voelde zich ronduit belachelijk. Hij had inderdaad gewoon voor zichzelf moeten kiezen, en op zijn minst Els even wakker maken.
Tien minuutjes later zaten de twee tieners op het bed met Marian tussen hen in.
“Ik heb jullie nu gewoon opgefrist zodat we kunnen ontbijten. Daarna is het badtijd. Jullie hebben de keuze bij het ontbijt. Een zuigfles of niet, warme melk, koude melk, thee, koffie, iets anders eventueel, vraag het gewoon maar.”
Els was er als de kippen bij. “Die zuigfles, is dat met echte flessenvoeding ? Of is dat gewone melk ?”
“Met flessenvoeding begin ik niet. Dat is echt voor kleuters en jonger. Als je warme melk kiest is het gewone melk. En eten jullie boterhammen of iets anders ?”
Allebei wilden ze wel eens een zuigfles warme melk proberen, maar hadden ze ook gewoon nood aan een grote tas koffie. Ze gingen naar beneden om alles klaar te zetten. Kort na de koffie legde Jan zich als eerste tegen de warme boezem van Marian en werd de speen van de zuigfles naar zijn mond gebracht.
Lies lag al zo lang bewegingloos in de schoot van haar moeder dat Mia zich afvroeg of haar dochter misschien in slaap was gevallen. Net toen ze dit wou nakijken, draaide Lies haar lichaam zodat ze Mia kon aankijken.
“Dag meisje. Ik dacht dat je in slaap was gevallen. Zo stil bleef je liggen.”
“Ik lag gewoon te genieten, maar ook na te denken, mama. Ik ben helemaal in de war. Het kan toch niet wat wij nu gedaan hebben. Ik ben zeventien jaar. Ik moet geen zuigfles meer krijgen. En toch deed mij dat heel veel deugd. Het was precies of ik dit al heel lang nodig had.”
Mia merkte aan Lies haar stem dat ze behoorlijk overstuur was geworden, en legde geruststellend haar hand op het voorhoofd van haar dochter.
“Je vond het fijn ?”
“Ja. Dat is het hem juist. Welke zeventienjarige vindt dat nu fijn om een zuigfles te krijgen ? Ik blijkbaar. Ik heb ne pamper aan, en houd ervan om een tutter in mijn mond te hebben en van een papfles te drinken. Kan het nog zotter ?”
“Ik kan anders vlot uit mijn hoofd nog wel twee andere namen van zeventienjarigen opnoemen als je wilt, hoor. Ik had alleen niet gedacht om op mijn leeftijd nog twee baby’tjes in huis te hebben.”
Lies bleef even terug in gedachten verzonken.
“Sorry, mama, dat ik die gevoelens heb. Ik heb op dit moment heel hard het gevoel dat er iets mis met mij is, dat ik binnenkort goed ben voor het zothuis.”
“Ben je nu helemaal knetter geworden, Lies. Laat mij één ding heel duidelijk stellen : jij bent niet psychisch ziek. Je beleeft wel een aantal van je gevoelens op een manier die afwijkt van de gangbare norm, dat kan je wel zeggen, maar dat is nog iets anders dan psychisch ziek zijn. In de psychiatrie kun jij niks gaan doen.”
“Hoe komt het dan dit ik er zo van slag door ben ? Ik kan er enorm van genieten op het moment zelf, maar ik kan dit toch niet constant gaan doen. Ik zou nogal uitgelachen worden.”
“Liesje, niemand zegt dat je dit constant moet doen. Dat bepaal jij vooral zelf, maar ik denk dat het geen kwaad kan om te luisteren naar mensen die je vertrouwt zoals mij, Marthe en die andere baby’tjes in huis.”
Mia deed haar hand terug weg van Lies haar gezicht.
“Liesje, voor we verdergaan, zou ik willen vragen dat je rechtkomt. Het nadeel van zo’n groot baby’tje te zijn is je gewicht. Je begint pijnlijk door te wegen.”
Onmiddellijk kwam Lies recht met de nodige sorry’s. Ze voelde zich nog schuldiger dan ervoor nu ze wist dat ze haar moeder had pijn gedaan.
“Lies, hou op alsjeblief. Je drijft het veel te ver door. Ten eerste ben ik het zelf geweest vanavond die de aanzet heeft gegeven om je een fles te geven. Ten tweede vind ik dat helemaal niet erg, en ten derde ben ik zelf groot genoeg om aan te geven waar mijn grens ligt. Je hebt me niet pijn gedaan. Het had alleen niet langer mogen duren.”
Lies rolde zich in een bolletje op in de zetel.
“Mama, waarom heb jij dat eigenlijk gedaan, voorgesteld dat ik een fles zou drinken ?”
“Vooral uit nieuwsgierigheid. Ik vroeg me af of je dit zag zitten, en wat dit bij jou zou teweegbrengen. Blijkbaar veel zo te merken. Je bent behoorlijk van de kaart, hé ?”
“Ja. Ik ben wel blij dat je me dit hebt laten ervaren, maar het is er wel niet simpeler op geworden. Ik mis het nu al, dat gevoel, en daar worstel ik vooral mee. Het is precies of ik wil niet liever dan dit altijd te ervaren.”
“Eerlijk gezegd denk ik dat er zowel bij jou als bij Jan vele jaren opgekropte leegte aan het loskomen zijn, Lies. Jullie zijn opgegroeid zonder vader, en daardoor zijn jullie op een aantal vlakken veel sneller groot moeten zijn dan andere kinderen. Ik heb zo’n vermoeden dat dat gemis en die ervaring nu een kanaal heeft gevonden om zich te tonen.”
“Dus wij compenseren nu het feit dat wij te weinig klein hebben kunnen zijn.”
“Het is zeker niet één op één, Lies, maar het speelt volgens mij wel een rol. Daarom kan ik het ook gewoon aanvaarden, en ben ik bereid samen met jullie uit te zoeken hoe diep het gaat en hoe ver jullie beleving is.”
“Dus jij wil zo ook jouw keuze van zestien jaar geleden goedmaken ?”
Mia was verrast door deze plotse draai die aan het gesprek werd gegeven. Ze was het niet gewend dat de problemen die ze met haar ex-man had gehad door haar kinderen werden opgerakeld. Ze waren nog baby’tjes toen, en hun vader kwam slechts heel sporadisch ter sprake.
Nu moest Mia dan ook even slikken van de heldere gedachtegang van haar dochter.
“Lies, ik weet niet of je de zaken zo zwart op wit mag stellen. Ik moet eerlijk toegeven dat je me er wel mee pakt, met die uitspraak.”
“Dus je voelt je wel aangesproken ?”
“Dat in ieder geval. Ik heb me altijd afgevraagd en er schrik voor gehad dat jullie schade zouden ondervinden van het feit dat wij uit elkaar zijn gegaan. Je mag dat gerust een schuldgevoel noemen.
Het mag dan misschien wel een misplaatst schuldgevoel zijn, daar valt nog over te discussiëren, maar dat zorgt er wel voor dat ik er geen enkele moeite mee heb dat jullie nu proberen te ontdekken waar jullie gevoel je heen leidt. En ik help jullie er heel graag mee.”
“Ik heb je toch niet gekwetst toen ik dat vroeg daarjuist ?”
“Toen je dat zei van die keuze ? Nee, Liesje. Je hebt me verrast en doen beseffen dat je bijna volwassen bent, maar gekwetst zeker niet. Daar moet je geen schrik voor hebben.”
Jan werd wakker maar het duurde even voor hij zich kon oriënteren. Ook merkte hij dat zijn bewegingsvrijheid heel beperkt was. Hij lag op zijn zij naast Els, maar het lukte hem niet naar de andere kant te rollen, zoals hij wilde.
Hij had totaal geen besef van de tijd. Het was op een zacht lampje in de hoek van het bed na pikdonker in de kamer. Het lampje bood net voldoende licht om te zien dat hij naast Els lag, maar daar bleef het bij.
Gaandeweg besefte hij terug waar hij was. Hij lag in het bed van Marian haar zoon, en ze kwamen hier een weekend lang logeren. Hij vroeg zich af hoe laat het was. De raam werd verduisterd door een gordijn, maar hij vermoedde dat er ook een rolluik was.
Hij kon zich nog maar amper iets herinneren van het slapengaan. Hij had nog wel beelden van een massage door Marian, maar hij moest op de één of andere manier toch in bed zijn geraakt. Hij vond het op zich wel al een geruststelling dat zijn fopspeen nog in zijn mond stak.
Hij bracht zijn hand naar zijn mond om de speen een beetje rechter te steken, en toen merkte hij dat de stof meetrok tot aan zijn middel. Hij kon het niet goed zien, maar hij was er eigenlijk zeker van dat hij in één van de trappelzakken stak waar Marian het over had.
Hij bedacht zich dat ze hem misschien ook hadden gefixeerd met de banden. In ieder geval moest hij veel moeite te doen om te proberen zich te verdraaien. Het lukte precies wel, maar dan moest hij op dezelfde plaats zich verdraaien en niet naar de andere kant rollen.
Pas toen hij zich op zijn andere zij had gerold, drong het tot hem door waarom hij wakker was geworden. Urine verliet ’s nachts zijn lichaam zonder enig probleem. Daar sliep hij los door. Nu was de situatie anders. Hij was wel degelijk wakker geworden omdat hij kaka moest doen.
Toen Marian merkte dat Jan begon te knikkebollen, maande ze haar twee gasten aan om hun glas wijn leeg te drinken, en daarna nog twee volle glazen water te drinken, zodat ze zeker geen kater zouden hebben.
Jan stemde er mee in om als eerste zich te laten verzorgen. Na het tanden poetsen meldden de twee zich in de slaapkamer. Jan legde zich op het verzorgingskussen met enkel nog zijn romper en luier aan, zoals Marian had gevraagd.
Hij verwachtte eigenlijk dat Marian hem toch nog ging verschonen, maar ze begon met hem zachtjes te masseren. Terwijl ze dat deed, gaf Els hem zijn fopspeen al. Het resultaat was dan ook dat Jan al op het verzorgingskussen in dromenland was.
Toen Marian dit merkte, besloot ze hem in bed te leggen met behulp van de badlift. Els hielp hem mee in de trappelzak. Hij werd op zijn zij gelegd, waarna Els er niet beter op vond de brede velcroband die over het middel ging strak vast te maken.
“Els, ik weet niet waarom je dit doet, maar die krijgt hij niet zelf los. Ik weet niet wanneer hij de laatste keer een grote boodschap heeft gedaan, maar als hij vannacht wakker wordt daarvoor, zal jij hem moeten losmaken.”
“Dat weet ik, Marian. En dat wil ik nu juist testen. Het is bij hem al geleden van vanmorgen, dus de kans is groot dat hij morgenvroeg echt wel moet. Ik wil eigenlijk weten of hij zou durven vragen of ik hem wil helpen. Ik ben er eigenlijk vrij zeker van dat hij me wil laten slapen, en niet anders zal durven dan het in de luier te doen.”
“Eerlijk gezegd, Els, kan ik je werkwijze niet echt goedkeuren. Dat is niet wat we hebben afgesproken over eigen keuze.”
“Nee, dat klopt, Marian, maar dat los ik wel met hem op. Trouwens, Jan heeft dikwijls niet liever dan dat de keuze door iemand anders wordt gemaakt. Op dat vlak is hij nog veel meer een baby’tje dan ik ooit zal zijn.”
“Als jij weet waar je begint, dan is het voor mij ook in orde. Maar nu, kleertjes uit en de commode op. Ik moet jouw ook nog onder handen nemen.”
Jan was in een geweldige tweestrijd verwikkeld. Hij verafschuwde het idee om kaka in de luier te moeten doen, maar hij wilde Els er ook niet mee lastig vallen. Ook had hij voor zichzelf al de bedenking gemaakt dat zij waarschijnlijk ook zo vastliggen, en hem dus niet zou kunnen helpen.
Hij overwoog om te roepen, maar daar zou Els even goed van wakker worden, dus ook dat was een in zijn ogen nutteloze gedachte. Hij wilde vooral Els niet storen, dan moest hij zeker niet roepen.
Om de beslissing nog wat uit te stellen, wilde hij weten of de luier nog wat kon hebben, maar ook daar kwam hij van een kale reis thuis. Hij voelde dat er en dikke band over zijn middel lag, en die verhinderde dat hij lager kon voelen. Marian had trouwens gezegd dat de trappelzakken aan de achterkant open gingen.
De aandrang was door het gepieker alleen maar groter geworden. Jan besefte dat hij maar één echte keuze had als hij Els niet wou wakker maken. Hij voelde zich nog te moe om al op te staan, en hij hoopte dat hij terug in slaap zou vallen. Langzaam zette hij druk op zijn sluitspier.
Marthe was maar wat blij dat Hilde haar kwam helpen. Ze had nog nooit gekampeerd met haar dochter, en al zeker niet met de jeugdbeweging. Ondanks haar eigen kampervaring vond ze het knap lastig in te schatten wat ze allemaal moest voorzien voor Ella.
Toen ze met enkele vragen naar Hilde had gebeld, had die spontaan aangeboden om af te komen. Haar kinderen waren bij haar ouders, dus ze had alle tijd om haar vriendin te komen helpen.
Dankzij de input van Hilde waren de twee vrouwen al snel klaar met het bepalen wat Marthe best meenam, en werd het tijd om zich in de tuin te placeren met een fris wijntje. Een bonte mengeling van gebabbel, geroddel, praktische info en vragen en leuke weetjes werd tussen hen beide uitgewisseld.
Marthe had frisse ideeën voor op kamp, zoals een aparte verzorgings- en crèchetent, waar de kleintjes in alle rust konden gevoed, verzorgd en te rusten konden worden gelegd, zodat slechts één volwassene de boel op een gemakkelijke manier kon overzien. Het was voor zowel Marthe als Hilde duidelijk dat dit Jan zijn plekje zou worden.
Nogal logisch kwamen hun relaties ook ter sprake. Hilde begreep maar al te goed hoe voorzichtig Marthe was met Lies. Ook zij was nog minderjarig geweest toen ze met haar man een relatie begon, haar man die nu voor de zoveelste keer met zijn eenheid een missie had in het buitenland, en waarop ze dus niet kon rekenen voor de rest van de grote vakantie.
“Ken jij toevallig de plannen van Jan voor de rest van de vakantie. Ik kan nog wel een babysit gebruiken in augustus.”
“Voor zover ik weet blijft hij thuis na het kamp. Wij gaan wel met ons vijven nog een weekje weg de laatste week van de verlof. Hij gaat wel ook nog op ons Ella passen af en toe, maar er valt denk ik wel iets te regelen.”
“Trouwens, over Jan gesproken, ik had de indruk met de kampbespreking dat hij serieus onder de sloef van jullie Els ligt. Klopt dat ?”
“Onder de sloef is niet juist, maar hij laat zich veel te gemakkelijk beïnvloeden door vooral vrouwen. Als ik wil heb ik hem ook zo rond mijn vinger gedraaid. Gelukkig weet Els dat ook. Ik denk niet dat ze er echt misbruik van maakt.”
“Maar ze gebruikt haar macht wel ?”
Marthe bleef even stil. “Toch wel. En ik heb hem eigenlijk nog nooit zien revolteren of stop zeggen.”
“Ik denk dat ik zondag even met de Waf ga praten. Dat die Jan maar een beetje onder zijn hoede neemt tegen de batterij vrouwen rondom hem. Het zou spijtig zijn als we ongewild te ver gaan, niet ?”
“100 % gelijk. En de Waf gaat dat zeker willen doen. Zoals die ons Els nog altijd beschermt…”
Els werd wakker met een scherpe stank in haar neus. Ze hoorde Jan naast zich diep slapen, maar wist onmiddellijk dat hij in een vuile luier lag. Ze kon zich niet inbeelden dat hij dat in zijn slaap had gedaan, wat dus ook wou zeggen dat haar inschatting volledig juist was geweest. Hij had haar niet willen wakker maken, en had de voor hem weer maar eens meest vernederende optie gekozen.
Ook zij voelde hoe de brede band op haar middel haar tegen de matras duwde. Marian had hem omgedaan nadat ze was gaan liggen. Els wilde wel protesteren, maar kon dat niet al te hard. Op het moment dat zij ging liggen, was Jan al ver in dromenland. Marian was behoorlijk duidelijk geweest toen ze de velcro vastkleefde.
“Jan heeft niet mogen kiezen of hij vrij kwam of niet, dus jij ook niet. Ik kom jullie morgenvroeg om negen uur wekken. Slaapwel, schatje !”
Met een kus op het voorhoofd van Els vertrok ze en deed het licht uit, met uitzondering van het waaklampje in de hoek van het bed.
Els was er vrij zeker van dat het bijna tijd was om op te staan, maar kon zich de enorme schaamte van Jan wel inbeelden als hij in zijn vuile luier wakker werd gemaakt.
Ze wist dat ze die schaamte maar op één manier wat kon verzachten, een hint die Marian haar de avond voordien al had getoond door haar ook te fixeren. Ze voelde wel een drang, maar wist niet of dit voldoende zou zijn. Geduldig maakte ze zich klaar, en ze verbaasde zich erover met welk gemak de stinkende smurrie haar lichaam verliet.
Het gesprek met haar dochter bleef toch hangen bij Mia. Kort na het gesprek met Lies was wel duidelijk geworden dat Lies te moe was om de film verder uit te zien. Mia was mee naar boven gegaan om haar in te stoppen.
Lies genoot er met volle teugen van, maar Mia moest voor zichzelf toegeven dat ze het toch maar vreemd vond om de fopspeen in haar dochter haar mond te steken. Lies had op één punt overschot van gelijk. Ze was zeventien. Mia kon het beeld bijgevolg ook niet wegnemen dat ze een fopspeen aan een volwassene gaf in plaats van aan een kind.
Nu zat Mia na te denken in de zetel. De film was al afgelopen, maar ze wilde eerst rust in haar hoofd vooraleer ze zelf naar boven ging. Deed ze het echt als compensatie voor het feit dat ze zonder vader waren grootgebracht ?
Het schuldgevoel dat ze had tegenover de kinderen klopte volledig. Ze besefte heel goed dat haar kinderen geen vader hadden, en er was ook nooit meer een man in haar leven geweest. Ondanks al haar psychologische kennis ontbrak het haar nu aan inzicht om de situatie beter te begrijpen.
Vooral haar eigen rol was haar onduidelijk. Dat ze er wilde zijn voor haar kinderen (en schoonkinderen) stond als een paal boven water, maar waarom was ze er zo van overtuigd dat dat de rol was die ze moest innemen ? Waarom werd ze niet kwaad, of waarom keurde ze het niet af wat er voor haar ogen gebeurde ?
Eén ding was haar wel opgevallen tijdens de avond. Toen ze Lies de fles gaf, was ze zelf volledig ontspannen. Lies haar houding zal er wel niet vreemd aan zijn geweest, want die was ook de volledige ontspannenheid zelve, maar toch.
Ze wist dat het niet de babyspullen of de luiers waren die haar ontspanden. Ze had er geen voeling mee, noch negatief, noch positief. En toch deed de verzorging van haar kinderen haar iets. Het maakte haar van binnen volledig warm dat Lies zo genoot van de aanraking en verzorging die ze in de loop van de avond had gekregen.
“Hilde, mag ik je nog iets vragen over het kamp ? Gaan de kleintjes ook mee naar het zwembad gaan als de groep gaat zwemmen ?”
“Goeie vraag. Da’s misschien niet zo’n slecht idee. Wij ontfermden ons inderdaad vroeger ook over de kleintjes van de kookploeg. Waarom vraag je dat ?”
“Ik moet eerlijk toegeven dat ik de watergewenning van ons Ella verwaarloos. Ik zou het fijn vinden mocht ze mee kunnen gaan zwemmen.”
Marthe zweeg even, maar Hilde begreep dat ze nog niet uitgesproken was.
“Ik heb heel veel schrik dat ik zichtbaar urine verlies is het zwembad, en dan zeker als ik in het peuterbad sta. Daar sta je als ouder teveel recht.”
“Ga je dan zelf nooit zwemmen ? Ook niet met je werk ?”
“Jawel, toch zeker met het werk. Is het heel erg als ik zeg dat het me weinig kan schelen dat het gebeurt als ik zelf gewoon zwem ? Maar om dat nu in het bijzijn van andere ouders en kindjes te gaan doen ? Nee, sorry, dat durf ik niet.”
“Tuurlijk, Marthe. Ik zou dat ook nooit willen. Komaan zeg, hoe vernederend is dat. Weet je, misschien valt er wel iets te regelen in de eerste week, als de jongste groepen er nog niet zijn.”
“Dat zou echt fijn zijn.”
“Is Ella dan nog nooit naar een zwembad geweest in haar leven ?”
“Jawel, met ons Els, maar veel te weinig naar mijn goesting. Ik maak zelf sneller wandelingen met haar, of we gaan naar de speeltuin.”
“Stuur Jan toch met haar naar het zwembad. Je hebt nu een slaaf voor je dochter. Maak er dan ook gebruik van.”
Dit laatste zei Hilde met een dikke glimlach en een knipoog richting haar vriendin, die de dubbele bodem maar al te goed had begrepen.
“Schatjes, er is hier iemand die het niet proper heeft gehouden vannacht. Eens zien wie we gaan moeten schoon krijgen.”
Jan was nog aan het wakker worden toen de stem van Marian hem met de neus op de feiten drukte. Doordat hij sliep, rook hij de scherpe geur die in de slaapkamer hing niet onmiddellijk. Ook vervloekte hij het feit dat de elektronische rolluik onverbiddelijk zonlicht in de kamer binnen liet.
Het bed was zo geplaatst dat Marian er gemakkelijk langs beide zijden aan kon. Ze zette zich naast Jan en trok gestaag de brede fixatiestrip los. Tegelijkertijd boog ze voorover richting zijn poep.
“Gevonden !”
Jan werd nog roder dan hij al was. Hij wist maar al te goed dat hij voor de stank in de kamer zorgde en had al bij de eerdere zin van Marian de schaamte niet kunnen tegenhouden van zijn gezicht. De laag die Marian er nu op legde, maakte het alleen maar erger.
“Kom jij er al uit ? Dan ga ik met jou beginnen.”
Jan wilde zijn fopspeen wegleggen, maar Marian hield hem tegen.
“Laat die maar in. Dan heb je iets om je aandacht weg te leiden als ik met je bezig ben.”
Marian liet hem eerst op het verschoonkussen zitten, met zijn benen loshangend naar beneden, zodat ze de trappelzak kon losmaken. Dit had natuurlijk als gevolg dat Jan de smurrie over zijn volledige zitvlak verspreid voelde worden.
Nog was de ellende van Jan niet voorbij, want nadat ze warm water had genomen, liet ze Jan zachtjes naar achteren kantelen, met natuurlijk nog meer verspreiding als resultaat.
Eenmaal gelegen begon de verschoonbeurt zelf. Eerst werd de trappelzak en de romper losgemaakt. Een handdoek werd onder zijn poep geschoven en de plakstrips werden losgetrokken. Een penetrante kakgeur kwam nu nog heviger in Jan zijn neus.
“Zo jongeman, jij hebt flink je best gedaan. Dat is niet in je slaap gebeurd, hoop ik.”
Jan knikte neen.
“Dus je was wakker. Waarom heb je me niet wakker gemaakt ? Ik had toch gezegd dat ik volledig voor jullie klaar stond.”
Jan deed nu wel de fopspeen uit zijn mond om te kunnen antwoorden.
“Ik wist niet hoe laat het was, en ik wilde Els niet wakker maken. Trouwens, ik lag vast.”
“Dat is toch geen argument. Je had gerust iemand kunnen wakker maken. Als ik ’s nachts wakker zou worden omdat ik kaka moet doen, en ik merk dat ik gefixeerd ben, dan zal ik er wel voor zorgen dat ze mij hebben gehoord. Je hebt er dus zelf voor gekozen om het in je luier te doen. Vond je het fijn ?”
Jan merkte dat hij in de verdediging was geduwd. Zijn argument leek ijzersterk, maar Marian was zo zelfzeker dat hij zich nu echt belachelijk voelde en een klein onzindelijk kind dat opgevoed moest worden.
“Ik vond het helemaal niet fijn.”
“Alhoewel je daarnet nog gelukzalig lag te slapen, dus zo onfijn zal het wel niet gevoeld hebben.”
“Ik wou gewoon nog verder slapen, en het gewoon laten lopen leek me op dat moment het gemakkelijkste.”
Marian was ondertussen rustig blijven verder werken. Binnen een mum van tijd was de poep proper gemaakt, en had Jan een dikke katoenen luier aan, en vroeg Marian hem nu om in een plastieken broek te stappen.
“Waarom doe je me geen gewone luier aan ?”
Marian keek hem vreemd aan.
“Vreemde vraag die je stelt. Een zeventienjarige die overdag perfect naar het toilet kan die nu uit zichzelf de vraag stelt waarom hij geen gewone luier aan moet doen.”
Jan voelde zich figuurlijk compleet in zijn blootje gezet. Hij wou nog reageren en deed zijn mond open, maar kon niet anders dan hem terug te sluiten omdat er geen woorden kwamen.
“Ik wil jullie de kans geven om ook eens een katoenen luier te doen voelen. Dat is toch een andere ervaring dan een wegwerpluier. Dat is al.”
Ze sloot de romper, en deed teken dat hij op de rand van het bed moest wachten.
“En nu die andere kakkebroek nog. Kom Elsje.”
Jan keek verbouwereerd naar Els. Hij had heel de tijd terwijl Marian met hem bezig was er van uitgegaan dat hij de enige was die zijn luier had vuil gemaakt, maar nu bleek dat ook Els dat had gedaan.
“Wanneer heb jij kaka gedaan ?”
“Ik weet niet hoe laat het was, maar jij was eerst. Ik werd op een bepaald moment wakker en rook onmiddellijk jouw luier. Omdat ik ook gefixeerd lag, besloot ik ook om het eens te proberen. Jij had toch ook besloten om het eens een kans te geven, dus dan was ik niet de enige.”
“Ik wou niet het ‘eens proberen’, ik moest kaka doen, maar durfde je niet wakker maken.”
Jan protesteerde nog, maar Marian duwde hem terug in de verdediging.
“Daarnet zei je dat je haar niet wilde wakker maken, en nu durfde je niet. Waarom durfde je niet ? Bang dat ze kwaad ging zijn ? Jan, in jouw situatie had ik haar zeker wakker gemaakt.”
Els was ondertussen losgemaakt, en zat al klaar op het verschoonkussen.
“Ik snap waarom baby’s huilen als ze een kakkebroek hebben. Dat is echt geen pretje, zeker niet rond en in mijn vagina. Kan je die zeker goed proper maken, alsjeblief ?”
“Tuurlijk schatje. Da’s toch logisch dat ik alles goed proper maak. Je wil niet meemaken dat dat begint te ontsteken. Ik zal er zeker genoeg billenzalf op smeren.”
“Trouwens Jan, ik heb daarnet bij jou gemerkt dat die blauwe plek begint te genezen. Heb je er nog veel pijn van ?”
Jan knikte neen. Hij was in zichzelf gekeerd. Hij voelde zich ronduit belachelijk. Hij had inderdaad gewoon voor zichzelf moeten kiezen, en op zijn minst Els even wakker maken.
Tien minuutjes later zaten de twee tieners op het bed met Marian tussen hen in.
“Ik heb jullie nu gewoon opgefrist zodat we kunnen ontbijten. Daarna is het badtijd. Jullie hebben de keuze bij het ontbijt. Een zuigfles of niet, warme melk, koude melk, thee, koffie, iets anders eventueel, vraag het gewoon maar.”
Els was er als de kippen bij. “Die zuigfles, is dat met echte flessenvoeding ? Of is dat gewone melk ?”
“Met flessenvoeding begin ik niet. Dat is echt voor kleuters en jonger. Als je warme melk kiest is het gewone melk. En eten jullie boterhammen of iets anders ?”
Allebei wilden ze wel eens een zuigfles warme melk proberen, maar hadden ze ook gewoon nood aan een grote tas koffie. Ze gingen naar beneden om alles klaar te zetten. Kort na de koffie legde Jan zich als eerste tegen de warme boezem van Marian en werd de speen van de zuigfles naar zijn mond gebracht.
Laatst bewerkt:
