Nog niet klaar Zomersneeuw

Hoe goed is dit verhaal?

  • 1

    Stemmen: 0 0,0%
  • 2

    Stemmen: 0 0,0%
  • 3

    Stemmen: 0 0,0%
  • 4

    Stemmen: 0 0,0%
  • 5

    Stemmen: 0 0,0%
  • 6

    Stemmen: 0 0,0%
  • 7

    Stemmen: 1 7,7%
  • 8

    Stemmen: 1 7,7%
  • 9

    Stemmen: 2 15,4%
  • 10

    Stemmen: 9 69,2%

  • Totaal stemmers
    13

Snakebite

Superlid
Laat me via de comments en de poll maar graag weten hoe jullie het verhaal vinden! Feedback is altijd welkom. :)
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe hoofdstukken? Dan kun je je het beste abonneren op dit topic. Bij iedere nieuwe post krijg je dan een seintje. De meest handige manier om niets te missen. ;)

Enjoy! :peace

ZMS TITLE CARD.png

ZOMERSNEEUW: Stille Pijn (Serie 1):

'Zomersneeuw' laat ons een verhaal zien van pijn en heling. We volgen Sam, die samen met haar oudere zus Maya op een mooie plek woont. Ze is net klaar met haar examens en kijkt uit naar een nieuw hoofdstuk in haar leven. Dat vervolg zal echter totaal anders lopen dan Sam voor zichzelf had gepland, zodra Maya een meisje in huis neemt dat door haar ouders werd verwaarloosd. Terwijl Sam met tegenzin door moet zien te breken tot de kinderlijke wereld van dit meisje, wordt ze ook geconfronteerd met de pijn uit haar eigen verleden.

Hoofdstuk 01: "Triestig" *klik*;
Hoofdstuk 02: "Storm" *klik*;
Hoofdstuk 03: "Schemering" *klik*;
Hoofdstuk 04: "Nattigheid" *klik*;
Hoofdstuk 05: "Donderslag" *klik*;
Hoofdstuk 06: "Mist" *klik*;
Hoofdstuk 07: "Oase" *klik*;
Hoofdstuk 08: "Hogedrukgebied" *klik*;
Hoofdstuk 09: "Zonnestraaltjes" *klik*;
Hoofdstuk 10: "Opklaring" *klik*;
Hoofdstuk 11: "Koud water" *klik*;
Hoofdstuk 12: "Verfrissing" *klik*;
Hoofdstuk 13: "Zandkasteel" *klik*;
Hoofdstuk 14: "Draaikolk" *klik*;
Hoofdstuk 15: "Beschutting" *klik*;
Hoofdstuk 16: "Regenboog" *klik*;
Hoofdstuk 17: "Dauw" *klik*;
Hoofdstuk 18: "Zonsverduistering" *klik*;
Hoofdstuk 19: "Bliksem" *klik*;
Hoofdstuk 20: "Tegenwind" *klik*;
Hoofdstuk 21: "Druppels" *klik*;
Hoofdstuk 22: "Uitbarsting" *klik*;
Hoofdstuk 23: "Broeikaseffect I" *klik*;
Hoofdstuk 24: "Broeikaseffect II" *klik*.
 

Snakebite

Superlid
ZMS01.png

Hoofdstuk 01: Triestig

Sam sluit de voordeur achter zich. Eindelijk thuis! Aan de grauwe buitenlucht te zien is dat ook geen moment te vroeg. Eén van de laatste flinke lentebuien dient zich duidelijk aan. Daar is ze toch maar mooi aan ontsnapt!

Het is het enige nadeel van een huisje aan het strand. Als het op het weer aankomt, weet je bijna nooit waar je aan toe bent. Het kan echt ineens omslaan. Natuurlijk heeft Sam een app voor de weersvoorspelling op haar telefoon, maar wie gebruikt zoiets nou?

Sam hangt haar jas aan de kapstok en schopt haar schoenen uit. Dan tilt ze de zware tas met boodschappen op en stapt ze de keuken binnen. Echt te klagen heeft ze hier natuurlijk niet. Het strandhuisje van haar ouders is groot genoeg. Drie slaapkamers en een bad. Het schuurtje is ook ooit omgebouwd tot een vierde slaapkamer, maar die wordt al lang niet meer gebruikt.

Terwijl Sam de boodschappen uitstalt op de keukentafel, valt haar blik even op een foto van haar ouders. In hoeverre je het nog ouders kunt noemen, tenminste. Zullen ze deze verjaardag ook weer afdoen met een kort belletje of videogesprek? Ongetwijfeld.

Het merendeel van de boodschappen verdwijnt uiteindelijk in de keukenkastjes en de versproducten in de koelkast. Sam zet ook de fles rode wijn koud. Ondanks dat ze pas zeventien is, weet ze dankzij haar zus al meer van wijn dan de gemiddelde volwassene. Zelf heeft ze niks met alcohol, maar ieder zijn hobby natuurlijk.

Een minuut of tien later staat Sam te koken. Ze weet precies welke verjaardagsmaaltijd haar zus van haar verwacht. Vegetarische pasta. Ieder jaar opnieuw. Hoewel Sam het zelf ook lekker vindt, vermoedt ze dat haar zus er vooral om vraagt vanwege de traditie. De smaak is dan maar bijzaak.

Terwijl Sam de groenten snijdt, houdt ze de tijd strak in de gaten. Maya is altijd stipt om kwart over vijf thuis van haar werk. Juist vandaag vindt Sam belangrijk dat alles klaarstaat wanneer ze binnenkomt. Dat zal Maya leuk vinden, maar dat betekent ook dat al het verjaardagsgedoe des te sneller afgerond kan zijn.

Sam heeft daar nu eenmaal niet meer zoveel mee. Het vertrek van haar ouders heeft haar niet alleen vroeg volwassen gemaakt, maar ook behoorlijk cynisch. Natuurlijk heeft ze niks te klagen over hoe Maya voor haar gezorgd heeft, maar afgezien van haar zus heeft Sam niet zoveel behoefte meer aan mensen om haar heen.

Bovendien heeft ze nog genoeg werk te verzetten. Haar eindexamens mogen er dan eindelijk opzitten – als er tenminste geen herkansingen nodig zijn – maar op het conservatorium kom je nu eenmaal niet zomaar binnen. Sam zal door verschillende auditierondes moeten raken en ze is bereid om daar ver voor te gaan. Ze heeft een plan en dat zal slagen. Er is geen andere optie.

Vandaag slaagt er in ieder geval al één plan voor Sam. Precies om kwart over vijf staat het eten op tafel. De rode wijn is perfect op temperatuur, zo vermoedt ze althans. Mooie, verse bloemen op tafel en een cadeautje voor de jarige. Haar plicht is voor dit jaar weer volbracht.

Helaas komt Maya uitgerekend vandaag veel te laat thuis. Ruim een uur later dan waar Sam op heeft gerekend. Ongeveer halverwege kreeg ze nog een vluchtig geschreven berichtje van Maya, maar dat maakt de situatie niet fijner. Sam is niet de meest flexibele tiener op deze planeet.

“Ach, lieverd, wat heb je toch allemaal voor moeite gedaan! Dat had helemaal niet gehoeven!”, roept Maya blij, zodra ze eenmaal thuis is.

“Je kunt niet echt zeggen dat je verrast bent, natuurlijk”, mompelt Sam.

Ze zet haar koffie op tafel en loopt met een verse lading tegenzin naar Maya voor de verplichte verjaardagsknuffel. Lichamelijk contact, nog zoiets waar Sam geen fan van is. Maar vandaag moet het. Ze houdt wel degelijk van haar zus en hier wordt die nou eenmaal blij van.

“Daar gaat het ook niet om. Ik word gewoon heel erg blij van jou”, zegt Maya.

Ze steekt haar armen al uit en Sam ondergaat de jaarlijkse marteling. Maya is juist dol op knuffelen. Misschien heeft ze daarom die rare vriend. Sam is allang blij dat dit soort tradities in ieder geval echt iets tussen haar en haar zus blijven. Geen rare vriend vandaag. Godzijdank.

“Iemand moet het doen”, zucht Sam op het moment dat Maya haar weer loslaat.

“Hé, een beetje positief jij. Je hebt nog een hele week om die auditie voor te bereiden. En ik heb je al vaker gezegd dat alles prima klinkt.”

“Jij zou nog geen piano kunnen spelen, als de toetsen onderdeel waren van een zelfbedieningssysteem voor wijn. Ik wacht toch maar even op wat de professionals zeggen”, bromt Sam.

Maya is dat wel van haar gewend. Het is gewoon de onzekerheid van Sam die zich op een brutale manier manifesteert. Ze begrijpt het. Sam heeft genoeg meegemaakt. Daarnaast ziet ze in haar baan in de jeugdzorg genoeg andere voorbeelden die van Sam een voorbeeldig meisje maken.

“Courgette?”, vraagt ze.

“Ja, ik dacht dat ik dit jaar in ieder geval iets nieuws moest uitproberen. Het was dit of je wijn.”

“Goede keuze”, lacht Maya.

Niet veel later zitten de zussen aan tafel. Sam heeft de pasta opnieuw moeten opwarmen, maar daar is wat de smaak betreft gelukkig niets van te merken. Maya was ook al blij met de oorbellen die Sam voor haar had uitgezocht. Het lijkt erop dat Sam alle punten op het verjaardagslijstje weer mag afstrepen. Missie geslaagd.

“Ben je nou echt papierwerk aan het doen in je vrije tijd? Op je verjaardag?”, zucht Sam.

Het gaat even niet anders”, knikt Maya, terwijl ze een slok van haar wijn neemt. “We hadden een noodgeval vandaag. Echt triest.”

“Dat is het bij jullie altijd. De jeugdzorg komt meestal niet langs om goed nieuws te brengen.”

“Nou, zo kan ‘ie wel weer. Ik heb je al vaak genoeg verteld over wat ik allemaal tegenkom. Niks en niemand is perfect, maar het is toch maar goed dat we er zijn. Zeker vandaag.”

Sam rolt even met haar ogen. Haar zus heeft nog altijd de illusie dat ze de wereld kan redden.

“Oké, prima, vertel dan maar. Het is jouw verjaardag..”, zegt Sam, als de veelbetekenende stilte haar eindelijk te lang door.

“Lief dat je vraagt”, glimlacht Maya plagerig terug.

Ze vertelt honderduit over een meisje dat ze vandaag bij haar moeder weg hebben moeten halen. Sam krijgt het allemaal maar vaag mee. Ze heeft geleerd om zichzelf af te sluiten voor dit soort horrorverhalen. Ondervoed, mishandeld, opgesloten. Ze heeft het allemaal al veel te vaak moeten aanhoren.

“Dus in de opvang is het echt een ramp met haar. Ze kan amper communiceren. Alleen maar schreeuwen als haar iets niet bevalt.”

“Dat lijkt mij een behoorlijk efficiënte manier van communiceren.”

Maya geeft Sam een afkeurende blik.

“Het arme kind weet niet beter.”

“Dat denk ik bij jou ook wel eens.”

“Sam.. als je weer aan je muziek wil gaan werken, dan hoef je het maar te zeggen.”

“Ik heb al een paar films klaargezet voor straks. Mijn avond is vrij. Tradities.”

“Ja, lieverd, maar ik ben hier nog wel een uurtje mee bezig. Leef je uit. Dan hoef je niet op mij te wachten. Dat heb je vandaag al genoeg gedaan.”

Daar is Sam het nog wel mee eens. Ze geeft toe en trekt zich terug op haar slaapkamer, waar ze aan de slag gaat met haar elektrische gitaar. Hoe meer instrumenten ze kan bespelen, hoe groter de kans op toelating is. Dat is de strategie. Kansen spreiden.

Al snel staat Maya in haar slaapkamer met een vervelend bericht. Ze is gebeld door de opvang, omdat dat meisje van vandaag blijkbaar onhandelbaar is. Sam moet een paar zwarte grapjes wegslikken, maar accepteert dat Maya even terug naar haar werk wil om te helpen. Ze heeft altijd al een veel te groot hart gehad.

Na een kleine anderhalf uur geoefend te hebben, zet Sam de gitaar weg. Ze trekt haar pyjama aan en maakt de woonkamer klaar voor de filmavond. Nog zo’n verjaardagstraditie. Romantische snikfilms. Wat moet, dat moet..

Uiteindelijk valt Sam op de bank in slaap. Het wachten duurt zo lang, dat ze zich maar onder een dekentje heeft genesteld. Daar kan de cafeïne natuurlijk niet tegenop.

“Lieverd, wordt eens wakker”, zegt Maya, als het al bijna middernacht is. “Ik ben weer thuis.”

“Sorry”, kreunt Sam, terwijl ze de slaap uit haar ogen wrijft. “Ik wilde echt wakker blijven.”

Maya zit op de grond voor de bank en maakt een geruststellend gebaar. Ze weet heus wel hoe enorm Sam vandaag haar best heeft gedaan. Dat doet ze elke dag. Er is geen reden nodig om uit te leggen waarom ze in slaap is gevallen.

Sam gaat rechtop zitten en ze voelt dat er iets niet klopt. Het is net alsof ze in de gaten wordt gehouden. Die blik van Maya kent ze ook. Zo kijkt ze altijd als ze de woorden aan het zoeken is om een moeilijke boodschap over te brengen. Nerveus achter haar oor krabben, onnodige stiltes laten vallen, wegkijken.

Ook al weet ze niet goed waarom, maar Sam voelt aan dat ze zich om moet draaien. Als ze richting de keuken kijkt, ziet ze meteen dat ze gelijk heeft. Maya heeft het meisje mee naar huis genomen!

Sam ziet haar in de keuken staan, in de hoek die het meest ver van haarzelf is. De ogen van het meisje verraden dat zij het ook een enge situatie vindt. Het is maar een bizar gezicht, vindt Sam. Ze is twaalf en zeult een enorme teddybeer met zich mee. En is dat.. een speen?!

Geschrokken draait Sam zich terug naar Maya. Haar eigen blik moet ook héél duidelijk te lezen zijn. Iets sarcastisch, over ‘je werk mee naar huis nemen’ waarschijnlijk.

“Sorry, lieverd, het ging echt niet anders. Ze liet me niet vertrekken zonder haar.”
 

Pjotr007

DL geen AB (ieder z'n ding:)
Omdat je het toch al zo rustig had met schrijven dacht je: ik start gewoon nog een verhaal?? Ik zeg: wat een fantastisch idee! Krijg er geen genoeg van.
 

Snakebite

Superlid
Omdat je het toch al zo rustig had met schrijven dacht je: ik start gewoon nog een verhaal?? Ik zeg: wat een fantastisch idee! Krijg er geen genoeg van.
Haha, het is en blijft een hobby. Daar vind je meestal wel tijd voor. ;) Gelukkig heb ik door de jaren heen een grote zak met inspiratie op kunnen bouwen. :)

Nu net pas eraan toe gekomen om het te lezen... goed begin weer, hoor! Je hebt de lezer meteen weer te pakken :)
Goed om te horen dat het gelukt is. Zo'n eerste hoofdstuk is altijd het meest irritante om te schrijven. Je moet de tafel dekken, zonder te spoilen welke gerechten opgediend gaan worden. Of zoiets. Altijd een uitdaging! :)

Rode wijn in de koelkast???
Het is een prachtig verhaal, maar inderdaad, bij dit had ik ook zoiets in gedachten met de woorden 'tang' en 'varken'. Tenzij jij meer weet, @Snakebite, over deze onverwachte verhaalkeuze ?
Oei, ik had niet zien aankomen dat dit onderdeel van het plot de meeste vragen op zou roepen. :2funny

Rode wijn kun je prima koelen, hoor. De smaken blijken uitstekend tot hun recht te komen tussen de 12 en 18 graden. (Precieze temperaturen zijn afhankelijk van de druivensoort, etc.) Als de wijn op temperatuur is: een kwartiertje voor het drinken uit de koeling halen. Dan is het resultaat optimaal. Natuurlijk valt er over smaak niet te twisten, maar er zijn echt genoeg mensen die het zo doen. Vooral bij warmer weer een goede tip. :)
 

Snakebite

Superlid
ZMS02.png

Hoofdstuk 02: Storm

De volgende ochtend schrikt Sam plotseling wakker. Ze weet precies hoe laat het is, al heeft dat niks met tijd te maken. Snel gaat ze rechtop zitten en slaat ze het dekbed van zich af.

“Verdomme”, bromt ze. “Niet dit weer.”

Het valt eigenlijk nog mee. De natte plek in haar pyjamabroek is relatief klein. Hoe vervelend het ook is dat ze in bed heeft geplast, het is niets in vergelijking met vroeger. De vlek op de matrashoes is nog kleiner dan een voetbal. Aangezien Sam op haar zij slaapt, is er maar weinig daadwerkelijk in bed beland. Het meeste zit in haar broek.

“Dat kan er ook wel weer bij.”

De klok laat zien dat het pas kwart over zes is. Gelukkig kan Sam in alle rust de bewijzen van haar schaamte wegwerken, zonder dat Maya er iets van mee hoeft te krijgen. Sam besluit om op te staan en zet snel haar raam open.

Buiten stormt het nog steeds. Het weerbericht had al voorspeld dat de storm nog de hele dag aan kon houden. Hoe dichter je dan bij het strand zit, hoe meer je er dan van meekrijgt. Sam is er wel aan gewend. Ergens vindt ze het ook wel een fijn gevoel. Buiten lijkt de hele wereld in elkaar te donderen, maar zij zit veilig en beschermd binnen.

Nog steeds nat. Dat dan weer wel.

Geïrriteerd haalt Sam haar beddengoed af. Gelukkig heeft haar molton zijn werk gedaan en is de matras volledig droog gebleven. Snel trekt ze al haar natte kleren uit en rolt ze alles op tot een makkelijk draagbare bal was. Voordat ze haar slaapkamer verlaat, trekt Sam nog gauw haar badjas aan.

Zo stilletjes als ze kan sluipt Sam door het huis, op weg naar de badkamer. Binnen een paar minuten staat de wasmachine zijn werk al te doen. Alle sporen worden uitgewist. Sam springt meteen maar onder de douche en schrobt de vieze geur van zich af. Voor de zekerheid gebruikt ze extra veel bodywash en shampoo. Ze wil hoe dan ook voorkomen dat Maya er iets van merkt.

Tegen zeven uur heeft Sam de ontbijttafel al gedekt en probeert ze zich te concentreren op het maken van een lekkere boterham met pindakaas. In gedachte heeft ze al verschillende keren bedacht wat ze straks allemaal tegen Maya wil zeggen over haar geweldige nieuwe idee. Dat meisje hier laten logeren is tenslotte een heel slechte ingeving.

Lang hoeft ze daar niet op te wachten, want al snel gaat Maya’s slaapkamerdeur open. Sam ziet hoe haar zus het meisje aan de hand meeneemt naar de eettafel. Het meisje draagt een lang slaapshirt van Maya, dat veel te groot voor haar is. Het reikt tot ver over haar knieën. Blijkbaar heeft ze niet eens een eigen pyjama.

Natuurlijk draagt het meisje haar beer met zich mee. Sam rolt met haar ogen. Die speen. Ze heeft het meisje nog geen seconde zonder dat ding gezien. Je ouders moeten je inderdaad wel heel erg verpest hebben als je met twaalf jaar nog een speen gebruikt, denkt ze.

“Kom maar, lieverd. We gaan nu hier aan de tafel zitten. Goedemorgen Sam!”

“Goedemorgen Maya en gast”, bromt Sam terug.

Maya geeft haar een veelbetekenende blik.

“Je weet best hoe ze heet”, fluistert ze terug.

“Prima. Goedemorgen, Juliëtte.”

Sam legt de nadruk duidelijk op het feit dat dit meisje op geen enkele manier ‘een Juliëtte’ is. Een naam die heel duur en volwassen klinkt. Maya pikt de hint op.

“Hm, ja, die naam past inderdaad niet zo heel goed bij je, hè?”, zegt ze liefdevol.

Het meisje kijkt haar met een bijna lege blik aan, terwijl ze op haar speen sabbelt.

“Misschien kunnen we maar beter Juultje zeggen?”, vraagt Maya, terwijl ze Sam aankijkt. Die haalt haar schouders op.

“Wat jij wil.”

“Ja? Vind je dat een leuke naam? Juultje?”

Het meisje lacht. Ergens klinkt het aandoenlijk, maar Sam weet dat het meisje geen flauw idee heeft van wat er besproken wordt. Ze doet maar wat, al naar gelang haar gevoel haar aangeeft. Het is net een gigantische baby.

“Oké, dan gaan we dat proberen. Zal ik een lekkere boterham voor je maken, Juultje?”

“Denk je nou echt dat ze ineens antwoord gaat geven?”

Maya zet Juultje op de stoel naast Sam en gaat zelf aan de andere kant zitten.

“Sam, als we haar behandelen als iemand die niets kan of niet snapt, dan zal ze nooit stappen gaan zetten. We moeten haar laten zien hoe het hoort.”

“Snapt ze dan iets?”

“Ja, natuurlijk! Ze is niet beperkt. Juultje heeft zich gewoon heel lang niet kunnen ontwikkelen. Dat ze daarin achter ligt, wil niet zeggen dat ze die achterstand niet goed kan maken.”

“En hoeveel ligt ze precies achter?”

“We denken dat ze cognitief op ongeveer anderhalf tot twee jaar zit. Sommige dingen kan ze wel, zoals lopen. Andere dingen, zoals praten, nog niet zo goed.”

“Aha. Dus je denkt dat ze ruim tien jaar in kan halen? Hoe dan? Zal ik straks de tafeltjes met haar oefenen? Kom op, Maya, ze heeft nog een speen!”

“Oeh, ja, en een luier! Oh nee, dat komt nooit meer goed!”, bitst Maya terug.

“Een lui.. Serieus? Dus dat is waarom het hier stinkt?!”

Sam staat geërgerd op en schuift haar bord op het aanrecht. Maya is ook boos en komt bij haar staan.

“Ik denk niet dat jij daar nou zo’n grote mond over moet hebben, of wel soms?”

Sam kijkt Maya vol ongeloof aan. Dat is niet eerlijk.

“Sorry”, zucht Maya. Ze is duidelijk vermoeid. “Ik bedoelde het niet zo. Mijn punt is dat zij er niets aan kan doen dat ze in deze situatie zit. Dat kon jij ook niet. Jij kreeg alle hulp die je maar toe wilde laten. Zij verdient dat ook.”

Sam slaat haar armen over elkaar en zwijgt bewust.

“Of moet ik haar soms terugsturen? Ze is daar onhandelbaar, Sam. Binnen de kortste keren spuiten ze haar gewoon plat. En welke kans heeft ze dan nog?”

Sam kijkt naar Juultje en ziet hoe het meisje de teddybeer op haar school stevig vasthoudt. Ze kijkt ongemakkelijk. Het is duidelijk dat ze beseft dat er ruzie wordt gemaakt en dat ze daar bang van wordt. Sam zucht als Maya over haar arm wrijft.

“Hé, luister. Ik snap dat het voor jou ook veel is. En niet bepaald gemakkelijk. Dat mag je best uiten, maar reageer dat alsjeblieft niet op haar af. Ik snap het, maar ik ga de situatie niet veranderen. Ik wil haar helpen, Sam.”

“Je snapt het? Serieus?”

“Ja, natuurlijk. Denk je dat ik niet begrijp waarom de wasmachine al om zeven uur in de ochtend staat te draaien?”

Betrapt. Sam kijkt beschaamd weg.

“Ik heb altijd mijn best voor je gedaan. Ik heb je overal in gesteund en aangemoedigd. Misschien niet altijd op de juiste manier, maar ik heb het nu eenmaal ook moeten leren. En we zijn samen door alles gekomen. Toch?”

Sam knikt, met fikse tegenzin.

“Ik weet dat ik haar kan helpen. Wil jij mij helpen? Alsjeblieft?”

Sam weet het oprecht niet. Dit is zo’n typisch moment waarop het leven iets op je pad gooit, waarvan je alleen maar weet dat het je onnodig veel tijd en energie gaat kosten.

“Zolang het maar geen problemen gaat geven met mijn toelatingsexamen.”

Maya glimlacht weer. Ze weet dat ze haar doel bereikt heeft.

“En geen opmerkingen meer over de wasmachine.”

“Beloofd.”

Juultje voelt dat de akelige ruzie voorbij is en durft weer een vrolijk lachje te laten horen.
 

Snakebite

Superlid
ZMS03.png

Hoofdstuk 03: Schemering

Sam zit op de rand van haar bed. Ze heeft haar gitaar op schoot en tokkelt doelloos de tijd weg. Er is niet echt een bepaald stuk dat ze wil spelen, maar het is nu eenmaal tijd om te oefenen. Als je dat eenmaal over begint te slaan, dan valt alle discipline ook heel snel weg. Aangezien Sam persé naar het conservatorium wil, kan ze zich dat niet veroorloven. Drie instrumenten beheersen is iets waar ze mee op zou kunnen vallen. Maar dat lukt niet zonder hard werken.

Haar beddengoed ruikt schoon en fris. Dat is een hele verademing na het ongelukje van vannacht. Je zou kunnen stellen dat die dingen nu eenmaal gebeuren, maar voor Sam is het niet zo eenvoudig weg te wuiven. Allerlei nare herinneringen van vroeger zijn wakker gemaakt en die sust ze nu ook niet meer zo snel in slaap.

Sam was elf toen haar ouders vertrokken. Maya net achttien. Ze vonden dat ze wel genoeg geld verdiend hadden om vrijwilligerswerk te kunnen gaan doen. Sindsdien zien ze elkaar eigenlijk alleen via videobellen. Eéns in de paar jaar komen ze terug naar Nederland. Maya en Sam wilden hoe dan ook niet mee en – na veel gezeur – konden ze hier blijven wonen.

Het is iets waar Sam intussen vrede mee heeft. Maar in die tijd ging het helemaal fout. Elke ochtend werd ze wakker in een nat bed. Maya was hartstikke lief voor haar en probeerde vanalles om Sam te helpen weer droog te worden, maar na een maand of drie waren de ideeën op. Bijna drie jaar lang heeft Sam nog moeten slapen met luierbroekjes. Ze was net veertien toen het ineens ophield. Het zal altijd haar grootste schaamte blijven.

Sam beseft dat het oefenen vanavond niet veel zal uithalen. Ze staat op en zet haar gitaar aan de kant. Als ze de gordijnen wil sluiten, valt het Sam op dat het buiten inmiddels al is gaan schemeren. Dan is het ook nog te laat om op de piano te gaan oefenen.

Juultje slaapt.

Geweldig, zo’n ongevraagde, nieuwe huisgenoot. Maya moest zo nodig haar werk mee naar huis nemen. Letterlijk. Sam snapt haar zus, maar het stoort haar enorm dat ze nu een behoorlijk stuk van haar vrijheid kwijt is.

En dat meisje.

Sam weet dondersgoed dat Juultje er zelf geen schuld aan heeft dat ze in die situatie zit. Niemand vraagt erom om zo mishandeld te worden door je eigen ouders. Het is logisch dat je jezelf dan niet zo kunt ontwikkelen als in een normale situatie.

Maar dit gaat wel heel erg ver. Maya is de afgelopen middag gaan winkelen om spullen voor Juultje te kunnen kopen. Het huis stond daarna vol met allerlei zaken waar Sam de kriebels van kreeg. Die vele pakken met ongemakkelijk grote luiers, bijvoorbeeld. Het is altijd prettig om te ervaren dat het universum ervan houdt om de ironie recht in je gezicht te gooien.

Sam doet haar uiterste best om niet persoonlijk te oordelen. De situatie is gewoon triest. Maar als ze ziet hoe Maya met Juultje omgaat, dan steekt er toch iets. Toen Sam vroeger de luierbroekjes moest dragen, was Maya – hoe lief ook – heel streng. Regelmaat, regelmaat, regelmaat. Een nachtje overslaan was er echt niet bij. Sam beseft dat ze niets te klagen had, maar Juultje kan haar hele luier vullen en dan nog doet Maya alsof ze iets gepresteerd heeft.

Is ze nou verdorie jaloers? Op Juultje?

Nee, natuurlijk niet. Sam zou nooit mee willen maken wat Juultje meemaakt. Maar het is nu net alsof haar grootste schaamte tot leven is gekomen en de halve dag bij haar zus op schoot zit. Sam moest heel snel volwassen worden. Alles dat kinderlijk was, werd heel snel losgelaten of afgeleerd. Bij Juultje heet het ineens vooruitgang.

“Ik kon er ook niks aan doen”, zucht Sam hardop.

Het doet er ook niet toe. Even volhouden tot er ergens een plek voor Juultje beschikbaar komt en dan is het allemaal voorbij. Dan kan Sam alle narigheid weer wegstoppen waar het hoort. Secuur weggeveegd onder het tapijt van haar geheugen.

Sam staart naar haar bed.

Die moet vannacht echt droog blijven. Maya zal wel wat geduld met haar hebben, maar als het zo door blijft gaan als afgelopen nacht? De luiers zijn tenslotte al in huis. Sam zal moeten bewijzen dat dit een incident was en niet de start van een nieuwe episode zonder einddatum.

Een paar uur later schrikt Sam wakker van het geluid dat haar telefoon maakt. Voor ze in bed is gekropen, heeft ze voor de hele nacht op ieder heel uur een wekker gezet. Dan is de kans kleiner dat het fout gaat en veel groter dat ze merkt dat ze een volle blaas zou hebben. Dat is nu niet het geval, dus Sam veegt het alarm weg en draait zich snel weer om.

Zo gaat het een paar uur door. Wakker worden. Bed voelen. Blaas checken. Omdraaien. Ook dat is een soort regelmaat. Helemaal volgens de Wet van Maya. Pas om drie uur ’s nachts merkt Sam dat het echt tijd begint te worden om naar de wc te gaan. Zou dit de truc zijn?

Sam staat op en controleert haar pyjamabroek. Zodra ze er zeker van is dat er geen enkele druppel heeft kunnen ontsnappen, stapt ze stilletjes vanuit haar slaapkamer de woonkamer in. Ze heeft niets te verbergen, maar het laatste dat ze wil is nu iemand wakker maken. Net als gisteren met de natte was is dit niet iets waar Sam de aandacht op wil vestigen.

Wat niet weet, wat niet deert.

Ondanks dat ze op weg is naar de wc, moet Sam niet heel nodig. Ze kan de verleiding uiteindelijk niet weerstaan om wat te drinken. Tegen de tijd dat haar lichaam dat verwerkt heeft, is ze toch al lang opgestaan. In de keuken vult ze een glas met water en lest ze haar dorst.

In de tussentijd dwalen haar ogen af naar de spullen die nog in de woonkamer staan. Vier pakken luiers van Juultje. Eén of ander merk waar Sam nog nooit van gehoord heeft. Maya vertelde dan ook dat ze die bij de apotheek heeft moeten ophalen. Ondanks dat ze een eindje van de pakken af staat, kan Sam toch zien dat er een indicatiegewicht op staat.

Ze hoopt maar dat Maya ieder moment een flinke groeispurt bij Juultje verwacht, want met haar kleine bouw zou Sam hier nog zelf in kunnen passen. Gemakkelijk. Veel te gemakkelijk.

“Ik zet ze straks in de kast in de gang. Geen zorgen.”

Sam hoort het Maya nog zeggen. Mooi niet, dus. Ze heeft zich ook veel te veel op de hals gehaald. Juultje moet constant in de gaten worden gehouden. Een moment rust is zeldzaam.

Sam zucht en drinkt haar glas leeg. Het was dan niet heel verstandig, maar ze was er echt aan toe. Uitdrogen helpt ook niemand.

Op het aanrecht staat de tuimelbeker waar Juultje vandaag uit gedronken heeft. Maya heeft er een aantal gekocht en die hebben al een eigen plekje in de keukenkast gekregen. Het is niet alsof Juultje een glas niet zou kunnen tillen. Sam snapt dat Maya bang is dat Juultje die zou laten vallen en zich bezeerd. Maar kun je niet beter oefenen dan genoegen nemen met minder? Er zijn toch ook bekers van plastic?

Sam moet geeuwen. Ze kan hier maar beter niet te lang blijven staan, want dan loopt ze het risico dat ze over haar slaap heen is. Morgen heeft ze nogal wat werk te verzetten, dus dan kan ze er niet als een zombie bijlopen.

Aangezien de gangkast toch op de weg naar de badkamer ligt, besluit Sam om de pakken luiers dan maar zelf op te ruimen. Dan zijn ze tenminste aan de kant en hoeft ze er niet meer naar te kijken. Niet dat ze dan ineens zal vergeten dat ze in huis zijn. Maar toch. Uit het oog is uit het hart. Niet?

Sam pakt de pakken luiers op en loopt naar de gangkast. Ze ziet daar dat de kast al open staat. Typisch Maya. Beginnen met een klusje en het dan vergeten. Achteloos kwakt Sam de pakken neer naast de kastdeur en draait zich om richting de badkamer. Eerst naar de wc, anders zou ze dat straks nog vergeten.

Zodra Sam het licht op de badkamer aanknipt, raakt ze meteen geïrriteerd. Naast de wc staan ook nog twee pakken. Althans, twee? Eerder nog anderhalf. Is het nou echt nodig dat het hele huis er vol mee ligt? Sam weet dat Maya op haar slaapkamer ook al een voorraadje heeft liggen. Ongelooflijk..

Sam gaat op de wc zitten en laat de inhoud van haar blaas rustig los. Ze kijkt chagrijnig weg. Naar de muur naast haar. Het kon wel weer net als vroeger zijn, toen Maya er ook op stond om een stapeltje van de luierbroekjes op de badkamer te bewaren voor ’s nachts. Sam stoorde zich daar toen al ontzettend aan. Goed idee, maar waarom op zo’n manier dat iedereen ze óverdag zou kunnen zien liggen? Discretie is ook een groot goed.

Zoals met alles waar je niet aan wil denken, blijven Sam haar gedachten afdwalen naar het open pak luiers naast haar. Vooruit dan maar. Met een aparte mix van nieuwsgierigheid en tegenzin haalt Sam een luier uit het pak en bekijkt hem van dichtbij. Het plastic kraakt in haar handen als ze de luier voorzichtig uitvouwt.

Niet normaal; dit ding is enorm! Twee plakstrips aan iedere kant en genoeg pulp om de Noordzee in op te kunnen slaan. Ineens is Sam heel blij met de broekjes die ze vroeger heeft moeten dragen. Die hadden – los van waar je ze zou bewaren – in ieder geval veel meer discretie dan deze dingen. Je kunt er verdorie bijna mee gaan parachutespringen.

Sam legt de luier weer terug, veegt zich droog en staat weer op. Terwijl het toilet doorspoelt, wast ze snel haar handen. In wat voor rare koortsdroom is ze nu toch weer beland? Snel loopt ze terug naar de gangkast om de andere pakken luiers in te ruimen.

Als ze daar het licht aanknipt, krijgt ze de schrik van haar leven.

Juultje ligt op de vloer van de kast. Ze slaapt. Twee staartjes hangen naast haar hoofd, dat rust op de grote, zachte teddybeer. Ze ademt zachtjes en regelmatig. Doordat haar speen uit haar mond is gevallen, ziet Sam dat ze voorzichtig glimlacht.

Sam zucht. Dit komt echt niet snel goed. Als het meisje besluit om een warm en zacht bed te verlaten voor een vloer die hard en koud is? Dan is ze echt niet oké. Sam haalt snel een dekentje uit de woonkamer en spreidt die voorzichtig over Juultje heen. Als ze maar niet wakker wordt, want daar heeft Sam al helemaal de energie niet voor.

Sam pakt de speen – die verdorie ook al zo groot is – op van de vloer en twijfelt even. Nee, laat maar. Laat Juultje nou maar met rust. Stilletjes legt ze de speen terug bij Juultje. Sam knipt het licht uit en gaat terug naar haar eigen bed. Voor zolang dat kan. Ieder uur wordt ze weer even wakker. Zodra de schemering weer invalt, zal ze tenminste nog droog zijn.
 

Snakebite

Superlid
ZMS04.png

Hoofdstuk 04: Nattigheid

“Je maakt een grapje?”

Sam zit aan de ontbijttafel en staart naar Maya. Ze legt haar boterham met kaas terug op haar bord en wacht op een bevestigend antwoord van haar zus. Sterker nog, met minder zal ze geen genoegen nemen.

“Nee, ik maak geen grapje. Ik moet echt even langs het werk. Het gaat veel sneller als ik Juultje niet mee hoef te nemen”, reageert Maya.

Sam schudt haar hoofd en laat haar blik afdwalen. Maya smeert een boterham met vlokken voor Juultje en snijdt deze daarna in kleinere stukjes. Bijtklare hapjes.

“Dus je denkt oprecht dat het een goed idee is om haar aan mij over te laten?”, bromt Sam.

“Zo heb ik het niet gezegd. Ik heb je alleen gevraagd om even op haar te passen. Een uurtje. Hooguit twee”, reageert Maya.

“Twee uur?!”

“Sam, ik moet nu eenmaal wat werk overdragen. Ik krijg ook allerlei extra administratie, zodat ik van huis uit kan werken. Dat moeten ze me allemaal uitleggen. Het kost nu even wat tijd en je had beloofd om te helpen, weet je nog?”

Alsof Sam het ooit zou kunnen vergeten.

“Ik had trouwens sowieso gehoopt dat je af en toe op haar zou willen passen. Don komt van het weekend en we willen een avondje uit.”

“Gadver.”

“Sam, ik hou wel van hem, hè?”

“Gadver.”

Het blijft even stil. Maya probeert Juultje te laten zien hoe ze de stukjes boterham zelf kan pakken en in haar mond kan stoppen. Sam probeert haar lachen in te houden als Maya eindelijk beseft dat vlokken dan niet bepaald het meest handige beleg is. Het is al snel een rommeltje. Maar de laatste stukjes gaan bijna perfect. Het ontgaat Sam niet dat Juultje soms heel snel vorderingen kan maken.

“Wat verwacht je dan? Ik bedoel, ik ben sowieso niet goed met kinderen..”

“Je bent ook niet echt goed met volwassenen, Sam.”

“..dankjewel. Mijn punt is: ik heb geen idee hoe ik haar twee uur bezig moet houden.”

“Dat is gewoon een kwestie van uitproberen. Juultje en ik moeten elkaar ook nog leren kennen en dat zal voor jullie ook zo zijn.”

“Als je maar niet denkt dat ik luiers ga verschonen.”

“Een beetje hypocriet van je, maar dat zal wel loslopen. Ik zorg dat ze fris is voordat ik vertrek.”

Dat stelt Sam enigszins gerust. Ze heeft met de grootst mogelijke moeite een droge nacht kunnen forceren. Het is niet voor niets dat ze nu zo chagrijnig is, want ze is doodop. Ieder uur een wekker laten afgaan is een succesvol idee, maar niet iets dat ze lang zal volhouden. Het laatste dat ze nu nodig heeft is de nattigheid van iemand anders.

“Hoe is het trouwens met Noa?”, vraagt Maya plotseling.

“Geen idee”, zucht Sam. “We hebben elkaar al een week niet gesproken.”

“Een week niet gesproken?! Jullie hebben toch een relatie?”

“Lange afstand, hè?”, zucht Sam, voordat ze opstaat om haar afwas weg te zetten.

“Lang.. Noa woont twee deuren verder! Hebben jullie ruzie?”

Sam schudt haar hoofd.

“Nodig haar anders uit voor het eten?”

Precies op dat moment stoot Juultje het glas sap van Maya om.

“Daarom niet”, zegt Sam.

Ruim een uur later heeft Sam heel andere dingen aan haar hoofd. Maya is intussen naar haar werk vertrokken en Sam is alleen met Juultje. Het meisje speelt gelukkig ergens in een hoekje met een aantal van de oude knuffels die Maya uit de schuur heeft gehaald. Sam komt tot de conclusie dat ze nu geen omkijken naar het meisje heeft.

Van die gelegenheid maakt ze dankbaar gebruik. Snel installeert Sam zich achter de piano. Hoe meer ze oefent, hoe groter de kans dat ze aangenomen wordt op het conservatorium. Hoe groter de kans dat ze aangenomen wordt, hoe groter de kans dat ze op zichzelf kan. Op kamers. Een plekje voor zichzelf. Hoe rustig zou dat wel niet zijn?

Al snel is Sam verzonken in een muziekstuk. Haar gedachten dwalen langzaam af. De tonen zijn zwaar en het spel klinkt een beetje boos. Dat past ook wel bij de huidige gemoedstoestand van Sam. Stiekem is ze boos op alles en iedereen. Op Maya, omdat ze heel veel gedoe in huis heeft gehaald. Op Juultje, omdat ze zoveel gedoe in huis heeft gebracht. Op Don, omdat hij bestaat.

En ook op Noa. Maar vooral op zichzelf. Heeft ze eindelijk eens verkering en dan verpest ze het zo.

Sam houdt op met spelen. Het wil niet. Haar gedachten leiden haar teveel af. Gefrustreerd slaat ze haar hand op de toetsen, waarna de piano het uitkrijst. Waarom moet het toch allemaal altijd zo moeilijk zijn? Waarom kunnen mensen niet gewoon zijn wie ze zijn en zo blijven?!

Sam denkt terug aan het laatste gesprek met Noa, dat ze helemaal verpest heeft. Ze ziet nog voor zich hoe hij tegenover haar zat en huilde. Hij hield haar hand stevig vast op het moment dat hij haar vertelde dat hij zich eigenlijk helemaal geen jongen voelde en een traject wilde starten om zijn geslacht te veranderen.

“Je gedraagt je meestal al als een oud wijf, dus dit kan er ook nog wel bij.”

Sam schaamt zich kapot. Iedereen die haar kent, weet dat sarcasme haar manier is om met het leven te dealen. Ze heeft ook nul problemen met dit soort zaken. Jongen, meisje, onzijdig, piano, deurmat.. Sam maakt het weinig uit. Iedereen is gelijkelijk irritant.

Die stomme opmerking kwam omdat Sam zo overdonderd was door iets dat ze nooit had zien aankomen. Door de plotselinge verandering. Het is geen excuus, maar ze voelde druk om iets te zeggen. Om de zwaarte weg te nemen.

Nu voelt Sam zich alleen maar schuldig. Ze wil hem.. haar juist steunen, maar ze is bang dat ze het verpest heeft. Dat Noa haar nu niet meer wil zien. Dat ze haar heeft weggejaagd. En ze heeft nog altijd geen flauw idee over hoe ze dat moet oplossen. Tot ze dat wel heeft, blijft ze de zinvolle ‘Kop-in-‘t-zand-techniek maar uitvoeren.

Als Sam haar hoofd draait, ziet ze hoe Juultje in haar richting staart. Nieuwsgierig kijkt ze naar Sam, terwijl alleen de speen in haar mond af en toe wat beweegt. Alsof ze zit te wachten op een toegift.

Ineens krijgt Sam een idee. Ze heeft geen idee hoe ze Noa moet helpen, maar ze heeft een héél duidelijk idee over hoe ze dat voor Juultje wèl kan doen.

Twee minuten later zijn Sam en Juultje in een soort staarwedstrijd beland. Een beetje zoals in een oude western, vlak voordat het duel begint. Er waait nog net geen tuimelkruid voorbij.

Sam heeft Juultje met pijn en moeite op de wc kunnen zetten. Het was opvallend makkelijk om Juultje naar de badkamer te krijgen, maar eenmaal daar heeft het meisje natuurlijk geen flauw idee van wat er van haar verwacht wordt. Ze kijkt nieuwsgierig om haar heen en speelt met alles dat ze maar in haar handen krijgt.

Terwijl Juultje zich kinderlijk eenvoudig amuseert met het zoveel mogelijk uitrollen van het wc-papier, probeert Sam haar geduld te bewaren. Om vooral niet naar de pakken luiers naast de wc te kijken. Zo diep is ze nog niet gezonken.

“Kunnen we praten? Ik weet dat ik fout ben geweest, maar ik mis je.”

Het berichtje typen is zo gemakkelijk, maar het versturen ervan des te moeilijker. Sam haar duim blijft hangen boven de verzendknop. Zou Noa hier nu echt op zitten te wachten? Is dit wat ze wil horen?

Uiteindelijk heeft Sam alle tijd om te twijfelen, want na een uur en een volledige wc-rol heeft Juultje nog altijd niets in de wc gedaan. Sam beseft dat het vandaag waarschijnlijk niet meer gaat lukken en dat het tijd is om op te geven. Na een diepe zucht verstuurt ze haar berichtje alsnog.

Juultje werkt gelukkig goed mee als Sam haar luier weer omdoet, want dat is bepaald geen makkelijke klus bij iemand die staat. Als Juultje eenmaal aangekleed is, pakt Sam haar bij de hand en brengt ze Juultje terug naar de woonkamer. Ineens haalt ze haar neus op. Serieus? Juultje kijkt haar onschuldig aan; zich totaal onbewust van het feit dat ze iets heeft gedaan dat haar twee minuten eerder nog een groot compliment zou hebben opgeleverd.

Sam staart naar het plafond en is bereid om te bidden tot een god waar ze niet eens in gelooft. Is het nu echt de missie van iedereen in haar omgeving om het haar zo moeilijk te maken?!

Als Juultje eenmaal weer met de knuffels aan het spelen is, beseft Sam dat ze deze dag niet meer gaat winnen. Ze kan beter opgeven en uitrusten. Bijslapen.

Geërgerd loopt ze naar de wc, waar ze twee luiers uit het pak van Juultje haalt. Al snel liggen die onder haar eigen kussen verstopt.
 
Bovenaan