Kleine Bram
Superlid
Ik kreeg opeens een leuk idee voor een korte luierverhaal. Dit was n.a.v. een ongelukje wat ik vanmorgen had op de trap. Zal geen lang verhaal worden denk ik (maar wie weet). Zal het noemen "Ongelukje". Het is een beetje autobiografisch, maar met fictieve namen.
Hoofdstuk 1
Het was op een normale zaterdagochtend. Leo was net wakker geworden en er stond vanochtend eerst sporten op het programma, samen met zijn vriendin. Ze hadden een huis met drie verdiepingen verbonden door twee trappen. Ze woonden in het mooie Apeldoorn, gekozen omdat Leo er werkte. Hij was IC-verpleegkundige en deed dit met veel plezier. Zijn vriendin Evelien werkte ook in hetzelfde ziekenhuis en werkte bij Neo-natalogie ook als verpleegkundige. Ze was de hele dag bezig met de verzorging van prematuurtjes. Ze waren een gelukkig stel, nog geen kinderen vanwege hun beider carriere. Geen vuiltje aan de lucht dus in hun relatie, nou ja geen? Leo was wat je noemt een luierliefhebber. Als bedplasser in zijn kindertijd, wat nu niet meer actueel was, had hij een voorliefde ontwikkeld voor luiers en plastic broekjes. Het was vaak een "no go zone" geweest in eerdere relaties. Toen hij Evelien had leren kennen had het maanden geduurd voordat hij het ter sprake had durven brengen. Uiteindelijk was het meegevallen. Evelien was ruimdenkend en had een eerdere vriend gehad die ook zoiets had gehad. Zij was zelf niet van de luiers, maar vond het niet erg als hij DL-er was zolang hun seksleven er niet onder te lijden had.
Die ochtend werden ze wakker in een warm huis. De zomer sloeg genadeloos toe met temperaturen van 25 graden hoger. Evelien was beneden bezig met het ontbijt. Bram deed het naar beneden en sloeg zijn benen uit het bed. Hij liep alleen gekleed in luier en plastic broek vanuit de slaapkamer richting trap. Onderaan de trap schreeuwde Evelien iets naar hem om mee te nemen. Hij nam het mee liep de trap af en toen gebeurde het....
Op e.e.a. manier gleed hij van de trap af naar beneden als in een flits. Hij probeerde zich vast grijpen, maar dat lukt maar ten delen waardoor hij onderaan de trap met zijn volle gewicht op zijn rechterbeen terecht kwam. Een krak hoorde hij nog en toen lag hij stil onderaan de trap. Er kwam een pijn die steeds heviger werd, waardoor hij spontaan zijn plas liet lopen. Zijn luier zorgde er gelukkig voor dat het niet een plek veroorzaakte op het tapijt. Evelien kwam geschrokken aanlopen en zag Leo daar met een pijn vertrokken gezicht liggen. Het zag er niet goed uit, dat zag ze meteen. Het been lag er raar bij en de enkel al niet veel beter. Ze greep meteen naar haar mobiel en drukte het nummer van de hulpdiensten. "Ja kunt u ze snel mogelijk naar de Bataviastraat 31 komen. Mijn vriend is van de trap gevallen en ik vermoed een enkelbreuk. Hij is nog bij kennis maar de pijn is behoorlijk en ik denk niet dat ik hem in deze toestand moet verplaatsen". Evelien hoorde dat zo snel mogelijk zouden komen en liep naar Leo toe. "Gaat het schatje. Kan ik iets voor je doen? ''.
Leo durfde zich niet te bewegen, omdat bij elke beweging een verschrikkelijk pijnscheut zijn lichaam verlamde."Als ze straks komen dan lig ik hier niet echt toonbaar bij. Wat zullen ze wel denken als ze mij daar zien liggen in luier en broekje?". Evelien pakte even zijn hand vast en streek hem door zijn mooie blonde haren. "Ik zal ze wel inlichten dat je dit moet gebruiken en aangeven dat je incontinent ben. In het ziekenhuis hebben ze wel vaker hiermee te maken gehad. Laten we samen afspreken dat je de komende tijd gewoon steeds zorgt voor een volle luier, dan zal niemand merken dat het niet zo is". Leo dacht na en zag wel iets in het voorstel van Evelien, hoewel hij nooit echt luiers was gaan dragen om ze ook 24/7 vol te plassen. Het ging hem meer om het dragen, het zachte en veilige gevoel.
Vijf minuten later, toen de ziekenauto was gearriveerd en zijn been gestabiliseerd, lag Leo op het brancard met laken over hem heen. Hij werd de ziekenauto ingereden en Evelien nam voorin de auto plaats. Een ziekenbroeder naast hem hield zijn bloeddruk bij. Evelien had de broeder uitleg gegeven ook over zijn plastic broekje en luier. Ze vonden dit niets opmerkelijks en zouden dit ook kenbaar maken bij de overdracht in het ziekenhuis. Leo lag rustig en met een natte luier naar het dak van de ziekenauto te kijken en voelde zich de pijn wat weggaan, waarschijnlijk door het infuus met medicatie. Na een snelle rit hoorde hij de auto afremmen en parkeerde de auto bij de ingang van de Eerste Hulp. De deur ging open en de brancard werd uit de auto gehaald. Leo ging begeleid door Evelien en de ziekenbroeders richting Eerste Hulp.
Hoofdstuk 1
Het was op een normale zaterdagochtend. Leo was net wakker geworden en er stond vanochtend eerst sporten op het programma, samen met zijn vriendin. Ze hadden een huis met drie verdiepingen verbonden door twee trappen. Ze woonden in het mooie Apeldoorn, gekozen omdat Leo er werkte. Hij was IC-verpleegkundige en deed dit met veel plezier. Zijn vriendin Evelien werkte ook in hetzelfde ziekenhuis en werkte bij Neo-natalogie ook als verpleegkundige. Ze was de hele dag bezig met de verzorging van prematuurtjes. Ze waren een gelukkig stel, nog geen kinderen vanwege hun beider carriere. Geen vuiltje aan de lucht dus in hun relatie, nou ja geen? Leo was wat je noemt een luierliefhebber. Als bedplasser in zijn kindertijd, wat nu niet meer actueel was, had hij een voorliefde ontwikkeld voor luiers en plastic broekjes. Het was vaak een "no go zone" geweest in eerdere relaties. Toen hij Evelien had leren kennen had het maanden geduurd voordat hij het ter sprake had durven brengen. Uiteindelijk was het meegevallen. Evelien was ruimdenkend en had een eerdere vriend gehad die ook zoiets had gehad. Zij was zelf niet van de luiers, maar vond het niet erg als hij DL-er was zolang hun seksleven er niet onder te lijden had.
Die ochtend werden ze wakker in een warm huis. De zomer sloeg genadeloos toe met temperaturen van 25 graden hoger. Evelien was beneden bezig met het ontbijt. Bram deed het naar beneden en sloeg zijn benen uit het bed. Hij liep alleen gekleed in luier en plastic broek vanuit de slaapkamer richting trap. Onderaan de trap schreeuwde Evelien iets naar hem om mee te nemen. Hij nam het mee liep de trap af en toen gebeurde het....
Op e.e.a. manier gleed hij van de trap af naar beneden als in een flits. Hij probeerde zich vast grijpen, maar dat lukt maar ten delen waardoor hij onderaan de trap met zijn volle gewicht op zijn rechterbeen terecht kwam. Een krak hoorde hij nog en toen lag hij stil onderaan de trap. Er kwam een pijn die steeds heviger werd, waardoor hij spontaan zijn plas liet lopen. Zijn luier zorgde er gelukkig voor dat het niet een plek veroorzaakte op het tapijt. Evelien kwam geschrokken aanlopen en zag Leo daar met een pijn vertrokken gezicht liggen. Het zag er niet goed uit, dat zag ze meteen. Het been lag er raar bij en de enkel al niet veel beter. Ze greep meteen naar haar mobiel en drukte het nummer van de hulpdiensten. "Ja kunt u ze snel mogelijk naar de Bataviastraat 31 komen. Mijn vriend is van de trap gevallen en ik vermoed een enkelbreuk. Hij is nog bij kennis maar de pijn is behoorlijk en ik denk niet dat ik hem in deze toestand moet verplaatsen". Evelien hoorde dat zo snel mogelijk zouden komen en liep naar Leo toe. "Gaat het schatje. Kan ik iets voor je doen? ''.
Leo durfde zich niet te bewegen, omdat bij elke beweging een verschrikkelijk pijnscheut zijn lichaam verlamde."Als ze straks komen dan lig ik hier niet echt toonbaar bij. Wat zullen ze wel denken als ze mij daar zien liggen in luier en broekje?". Evelien pakte even zijn hand vast en streek hem door zijn mooie blonde haren. "Ik zal ze wel inlichten dat je dit moet gebruiken en aangeven dat je incontinent ben. In het ziekenhuis hebben ze wel vaker hiermee te maken gehad. Laten we samen afspreken dat je de komende tijd gewoon steeds zorgt voor een volle luier, dan zal niemand merken dat het niet zo is". Leo dacht na en zag wel iets in het voorstel van Evelien, hoewel hij nooit echt luiers was gaan dragen om ze ook 24/7 vol te plassen. Het ging hem meer om het dragen, het zachte en veilige gevoel.
Vijf minuten later, toen de ziekenauto was gearriveerd en zijn been gestabiliseerd, lag Leo op het brancard met laken over hem heen. Hij werd de ziekenauto ingereden en Evelien nam voorin de auto plaats. Een ziekenbroeder naast hem hield zijn bloeddruk bij. Evelien had de broeder uitleg gegeven ook over zijn plastic broekje en luier. Ze vonden dit niets opmerkelijks en zouden dit ook kenbaar maken bij de overdracht in het ziekenhuis. Leo lag rustig en met een natte luier naar het dak van de ziekenauto te kijken en voelde zich de pijn wat weggaan, waarschijnlijk door het infuus met medicatie. Na een snelle rit hoorde hij de auto afremmen en parkeerde de auto bij de ingang van de Eerste Hulp. De deur ging open en de brancard werd uit de auto gehaald. Leo ging begeleid door Evelien en de ziekenbroeders richting Eerste Hulp.