Peetoom (TB, ML, TL, WL, NL, GL, VN, BP)
- Onderwerp starter Snakebite
- Startdatum
Of en hoe Eva verder op Anne reageert, is iets voor de langere termijn.. vrees ik. :') Ik heb het allemaal wel al uitgedacht, maar de laatste vijf hoofdstukken van de derde serie gaan zich vooral focussen op hoe Rick terugkeert naar het leven in Nederland. Dat gaat allemaal natuurlijk niet zo makkelijk: hij heeft een aantal herenigingen op de planning, zijn grote is liefde is getrouwd met een ander, hij heeft een zoon die hij nog nooit gezien heeft en hij is natuurlijk niet blij met zijn broer. EN dan hebben de afgelopen jaren natuurlijk ook nog wat sporen achtergelaten. Dat gaat dus allemaal niet zo eenvoudig en daar ligt voorlopig de prioriteit.
Oh, en dan is er nog die twist over Anne die volgens mij niemand ziet aankomen, ondanks de subtiele hints.. *tease tease*
Little Endy
Sayori the shy Enderman :3 (he/they)
By boogity, zoveel twists! Ik kijk er al erg naar uit, en ook wil ik even zeggen dat ik het leuk vind dat je het schrijven terug hebt opgepakt! De meest recent gepubliceerde hoofdstukken zijn er goed in geslaagd mij op het puntje van mijn stoel te krijgenOf en hoe Eva verder op Anne reageert, is iets voor de langere termijn.. vrees ik. :') Ik heb het allemaal wel al uitgedacht, maar de laatste vijf hoofdstukken van de derde serie gaan zich vooral focussen op hoe Rick terugkeert naar het leven in Nederland. Dat gaat allemaal natuurlijk niet zo makkelijk: hij heeft een aantal herenigingen op de planning, zijn grote is liefde is getrouwd met een ander, hij heeft een zoon die hij nog nooit gezien heeft en hij is natuurlijk niet blij met zijn broer. EN dan hebben de afgelopen jaren natuurlijk ook nog wat sporen achtergelaten. Dat gaat dus allemaal niet zo eenvoudig en daar ligt voorlopig de prioriteit.
Oh, en dan is er nog die twist over Anne die volgens mij niemand ziet aankomen, ondanks de subtiele hints.. *tease tease*
Ik heb het ooit globaal uitgedacht als een verhaal in vijf series.. en het stoort me dat die niet af zijn. Dus als ik tijd en ruimte heb, dan probeer ik er toch aan verder te werken. Begint anders een beetje zo'n George R.R. Martin-verhaal te worden. "Ik ben bijna klaar met het boek", en tien jaar later.. nog niets. xDBy boogity, zoveel twists! Ik kijk er al erg naar uit, en ook wil ik even zeggen dat ik het leuk vind dat je het schrijven terug hebt opgepakt! De meest recent gepubliceerde hoofdstukken zijn er goed in geslaagd mij op het puntje van mijn stoel te krijgen
Nee, dit moet af. Ooit.
Al is het heel goed om te horen dat ik jou nog kan verrassen, met hoe goed je mijn schrijfstijl kent.
Bijna onmogelijk, haha.
Maar! Kim leeft inderdaad nog wel; alleen is haar verhaallijn gewoon afgelopen. Haar taak was vooral om heel verdacht te zijn als een soort afleiding. Ze had geen verder doel.
Hoofdstuk 77: De Waarheid III
Een half uur later stap ik fris onder de douche vandaan. Eenmaal afgedroogd gebruik ik mijn handdoek om de spiegel droog te wrijven. Ik staar even naar mijn reflectie. Mijn haren zijn weer kort en de baard is weg. De oude Rick begint langzaam terug te komen.
Ik kan het niet laten om me om te draaien. Voor het eerst kan ik de littekens op mijn rug zien. Voor ik het goed en wel doorheb, zie ik flitsen van mijn tijd in de loods. Alles komt terug. De duisternis, de honger, de angst. De pijn.
Ineens zit ik op de grond naar adem te happen. Het duurt even voor ik weer grip op mijn ademhaling krijg en de aanval weg kan puffen. Ik weiger om nog meer van tijd op te geven aan die eikels. Ze hebben me al veel te veel afgepakt. Anne is zo groot geworden. Zo volwassen..
Ik verman me en trek mijzelf overeind. Rustig, maar vastbesloten, kleed ik me aan. Voor ik naar buiten stap, zet ik mijn beste glimlach op en bereid ik me voor om de positieve Rick uit te hangen. Iets dat normaal gesproken gedoemd zou zijn om te mislukken..
Als ik beneden aankom, zie ik dat Suki en de meiden buiten zijn. Een nieuwe mok met koffie staat op de keukentafel te wachten. Ben ik daadwerkelijk zo doorzichtig? Ach, wel zo makkelijk voor de mensen om mij heen.
Ik loop naar buiten en ga bij Suki staan. “Dankjewel voor de koffie”, zeg ik beleefd. “Is het een speciale blend, ofzo? Hij smaakt zo goed.”
Ze kijkt me geamuseerd aan. “Caffeïnevrij”, lacht ze, voordat ze naar binnen loopt. Mijn maag draait zich zes keer om. “Dat is heiligschennis!”, roep ik haar na.
Er wordt iets in het Japans teruggeroepen, maar ik heb de laatste tijd nu eenmaal te weinig DuoLingo gespeeld om dat te kunnen verstaan.
Anne en Eva zitten op de grond, tegenover elkaar. Anne probeert een spelletje met een bal te spelen, maar Eva blijft stoïcijns voor zich uitstaren. Al lijkt het alsof ze iets meer oogcontact zoekt. Ik kan er mijn vinger niet op leggen, maar de aanwezigheid van Anne doet haar goed.
“Knap van je dat je haar naar beneden hebt gekregen”, zeg ik, terwijl ik naast ze hurk en mijn mok non-koffie leeggiet over het gazon.
Anne glimlacht. “Ja, fris omgekleed, weer helemaal droog en ze heeft zelfs een paar stukjes van mijn boterham gegeten. Goed, hè?”
Ik ben oprecht onder de indruk.
“Chantal zal wel blij zijn met jou. Zo te horen heeft ze veel aan je gehad als het op Joni aankomt. Met Noor was je nooit zo behulpzaam, hoor! Joni heeft je veranderd..”
“Nee, dat valt wel mee. Ik had niks met kinderen. Althans, niet tot Mick kwam”, zegt Anne, terwijl ze de bal zachtjes in de richting van Eva rolt.
“Mick? Is dat je nieuwe vriendje? Oh, ik kan je niet zeggen hoe blij ik ben dat je eindelijk van die mafketel van een Bram genezen bent. Wat een w..”
“Shit..”
“Wat bedoel je?”, vraag ik verbaasd. Was ik te hard over Bram? Het is niet alsof ze zelf nou altijd zijn grootste fan was. Die twee waren meer samen uit gemak, dan uit liefde.
Anne kijkt me aan. Een moeilijke blik.
“Zeg het nou maar gewoon, Anne. Ik maak mijzelf geen illusies. De dingen zullen hier echt niet meer hetzelfde zijn als de laatste keer dat ik hier was.”
“Dat kun je wel zeggen, ja.”
Ik leun en ga op het gras zitten. Van binnen probeer ik mijzelf voor te bereiden op wat er gaat komen.
“Je hebt een zoon, Rick”, zegt Anne zachtjes en duidelijk tegelijk.
“Wat? Is Noor trans?”, brabbel ik met een – ongetwijfeld – verstomde blik. “Niet dat het een probleem is, hoor. Naja, Joni is te jong. Dus het moet Noor wel zijn. Jeetje, die zag ik niet aankomen.”
“Nee, pannenkoek. Mick is je zoon. Hij is geboren toen jij al weg was.”
“Dat kan niet. Chantal was amper bevallen van Joni. Onmogelijk dat ze toen alweer zwanger was”, beweer ik stellig, terwijl ik ergens in mijn hoofd zit te rekenen met cycli.
“Niet Chantal”, zucht Anne. Ergens zie ik pretoogjes branden achter die belerende blik. “Ken je juf Ellen nog? Nijmegen? Jij met je witte konijn?”
Alsof ik door de bliksem wordt getroffen. “Holy..”
“..crap, ja. Ik weet het. Dat zei ik toen ook”, maakt Anne mijn zin af. “Ik ben de enige die het weet. Die de hele waarheid kent. Afgezien van Max en Roos natuurlijk, maar dat is logisch.”
Mijn hemel, wat een nachtmerrie. Nou, ja, nachtmerrie. Max en Roos als grootouders van mijn kind is natuurlijk geen ramp. Maar Ellen? Een zoon? By boogity, dat komt binnen.
“Chantal..?”, stamel ik.
“Marnix en Chantal weten van niks. Zelfs Noor niet. De enige met wie ik erover heb gepraat is Bram”, vertelt Anne.
“BRAM?! Oh, Anne, serieus? Nog steeds?”
“Denk je echt dat Bram je prioriteit moet hebben, met het nieuws dat je zojuist gekregen hebt?”, reageert ze brutaal.
Het liefst zou ik voet bij stuk houden, maar dit is misschien het enige geval waarbij ik Bram niet als het grootste probleem moet zien.
“En er is nog iets..”, begint Anne voorzichtig.
“Oh, kom op. Zeg me niet dat jullie verloofd zijn, of dat je zwanger van hem bent, want ik knoop hem op.”
“Grappig. Zoiets zij Max ook over jou, toen hij ontdekte dat je Ellen zwanger had gemaakt.”
Op de één of andere manier weet ik mijzelf ook in mijn afwezigheid dusdanig in de nesten te werken, dat zelfs pubers discussies van me gaan winnen. Toch wel een puntje voor de toekomst.
“Nee, ik ben niet zwanger of verloofd, Rick.”
“Is het een SOA?”
“RICK! Hou nou op, die jongen heeft je nooit iets gedaan.” Toch zie ik hem als een terugkerend probleem. Een beetje als syfilis.
“Vertel me dan gewoon wat ik gemist heb. Zo erg kan het toch niet zijn?”
Anne rolt met haar ogen. Alles aan haar straalt een ‘ik heb je net verteld dat je een zoon hebt en dat was het voorgerecht’-energie uit.
“Chantal en Marnix zijn getrouwd.”
Ik kijk Anne serieus aan en barst dan in lachen uit. Ze is goed, maar hier trap ik niet in. Het is maar goed dat ik de non-koffie al weg heb geschud, want dit was een regelrechte spittake geweest.
“Rick.. ik meen het. Ik vind het ook helemaal niets, maar het is de waarheid. Chantal en Marnix zijn getrouwd. Ongeveer een jaar geleden. Ze hebben elkaar gevonden in hun verdriet, of iets van die orde van b*llsh*t.”
Ik schud mijn hoofd. “Nee, dat kan niet.”
“Ze dachten dat je er niet meer was. Wij allemaal! En als er iemand is die ons geleerd heeft dat we het leven moeten LEVEN, dan was jij het wel. Ja, je was de liefde van haar leven. Maar jij was er niet meer en zij koos ervoor om door te gaan.”
De caffeïnevrije koffie was een slecht voorteken. Het is alsof al mijn nachtmerries uit zijn gekomen. Ik sta resoluut op. Dit stopt nu. Anne snapt wat ik van plan ben, staat ook op en grijpt me bij een arm.
“Niet doen! Noor is thuis en Joni waarschijnlijk ook. En als Marnix gedronken heeft.. dit kan alleen maar fout gaan, Rick. Pap, je kunt niet terug. Niet op deze manier!”
Ik draai me terug naar Anne. Dat ene woordje snijdt dwars door mijn ziel. Anne omhelst me. Niet voor het eerst is zij de sterkere van ons twee.
“Het komt goed, Pap. Je moet het alleen goed aanpakken.”
“Pap..”, klinkt het opeens naast ons.
Verbaasd kijken Anne en ik tegelijk richting Eva. Het meisje heeft de bal vast en staart ernaar alsof het magische krachten heeft.
“Pap..?”
Een half uur later stap ik fris onder de douche vandaan. Eenmaal afgedroogd gebruik ik mijn handdoek om de spiegel droog te wrijven. Ik staar even naar mijn reflectie. Mijn haren zijn weer kort en de baard is weg. De oude Rick begint langzaam terug te komen.
Ik kan het niet laten om me om te draaien. Voor het eerst kan ik de littekens op mijn rug zien. Voor ik het goed en wel doorheb, zie ik flitsen van mijn tijd in de loods. Alles komt terug. De duisternis, de honger, de angst. De pijn.
Ineens zit ik op de grond naar adem te happen. Het duurt even voor ik weer grip op mijn ademhaling krijg en de aanval weg kan puffen. Ik weiger om nog meer van tijd op te geven aan die eikels. Ze hebben me al veel te veel afgepakt. Anne is zo groot geworden. Zo volwassen..
Ik verman me en trek mijzelf overeind. Rustig, maar vastbesloten, kleed ik me aan. Voor ik naar buiten stap, zet ik mijn beste glimlach op en bereid ik me voor om de positieve Rick uit te hangen. Iets dat normaal gesproken gedoemd zou zijn om te mislukken..
Als ik beneden aankom, zie ik dat Suki en de meiden buiten zijn. Een nieuwe mok met koffie staat op de keukentafel te wachten. Ben ik daadwerkelijk zo doorzichtig? Ach, wel zo makkelijk voor de mensen om mij heen.
Ik loop naar buiten en ga bij Suki staan. “Dankjewel voor de koffie”, zeg ik beleefd. “Is het een speciale blend, ofzo? Hij smaakt zo goed.”
Ze kijkt me geamuseerd aan. “Caffeïnevrij”, lacht ze, voordat ze naar binnen loopt. Mijn maag draait zich zes keer om. “Dat is heiligschennis!”, roep ik haar na.
Er wordt iets in het Japans teruggeroepen, maar ik heb de laatste tijd nu eenmaal te weinig DuoLingo gespeeld om dat te kunnen verstaan.
Anne en Eva zitten op de grond, tegenover elkaar. Anne probeert een spelletje met een bal te spelen, maar Eva blijft stoïcijns voor zich uitstaren. Al lijkt het alsof ze iets meer oogcontact zoekt. Ik kan er mijn vinger niet op leggen, maar de aanwezigheid van Anne doet haar goed.
“Knap van je dat je haar naar beneden hebt gekregen”, zeg ik, terwijl ik naast ze hurk en mijn mok non-koffie leeggiet over het gazon.
Anne glimlacht. “Ja, fris omgekleed, weer helemaal droog en ze heeft zelfs een paar stukjes van mijn boterham gegeten. Goed, hè?”
Ik ben oprecht onder de indruk.
“Chantal zal wel blij zijn met jou. Zo te horen heeft ze veel aan je gehad als het op Joni aankomt. Met Noor was je nooit zo behulpzaam, hoor! Joni heeft je veranderd..”
“Nee, dat valt wel mee. Ik had niks met kinderen. Althans, niet tot Mick kwam”, zegt Anne, terwijl ze de bal zachtjes in de richting van Eva rolt.
“Mick? Is dat je nieuwe vriendje? Oh, ik kan je niet zeggen hoe blij ik ben dat je eindelijk van die mafketel van een Bram genezen bent. Wat een w..”
“Shit..”
“Wat bedoel je?”, vraag ik verbaasd. Was ik te hard over Bram? Het is niet alsof ze zelf nou altijd zijn grootste fan was. Die twee waren meer samen uit gemak, dan uit liefde.
Anne kijkt me aan. Een moeilijke blik.
“Zeg het nou maar gewoon, Anne. Ik maak mijzelf geen illusies. De dingen zullen hier echt niet meer hetzelfde zijn als de laatste keer dat ik hier was.”
“Dat kun je wel zeggen, ja.”
Ik leun en ga op het gras zitten. Van binnen probeer ik mijzelf voor te bereiden op wat er gaat komen.
“Je hebt een zoon, Rick”, zegt Anne zachtjes en duidelijk tegelijk.
“Wat? Is Noor trans?”, brabbel ik met een – ongetwijfeld – verstomde blik. “Niet dat het een probleem is, hoor. Naja, Joni is te jong. Dus het moet Noor wel zijn. Jeetje, die zag ik niet aankomen.”
“Nee, pannenkoek. Mick is je zoon. Hij is geboren toen jij al weg was.”
“Dat kan niet. Chantal was amper bevallen van Joni. Onmogelijk dat ze toen alweer zwanger was”, beweer ik stellig, terwijl ik ergens in mijn hoofd zit te rekenen met cycli.
“Niet Chantal”, zucht Anne. Ergens zie ik pretoogjes branden achter die belerende blik. “Ken je juf Ellen nog? Nijmegen? Jij met je witte konijn?”
Alsof ik door de bliksem wordt getroffen. “Holy..”
“..crap, ja. Ik weet het. Dat zei ik toen ook”, maakt Anne mijn zin af. “Ik ben de enige die het weet. Die de hele waarheid kent. Afgezien van Max en Roos natuurlijk, maar dat is logisch.”
Mijn hemel, wat een nachtmerrie. Nou, ja, nachtmerrie. Max en Roos als grootouders van mijn kind is natuurlijk geen ramp. Maar Ellen? Een zoon? By boogity, dat komt binnen.
“Chantal..?”, stamel ik.
“Marnix en Chantal weten van niks. Zelfs Noor niet. De enige met wie ik erover heb gepraat is Bram”, vertelt Anne.
“BRAM?! Oh, Anne, serieus? Nog steeds?”
“Denk je echt dat Bram je prioriteit moet hebben, met het nieuws dat je zojuist gekregen hebt?”, reageert ze brutaal.
Het liefst zou ik voet bij stuk houden, maar dit is misschien het enige geval waarbij ik Bram niet als het grootste probleem moet zien.
“En er is nog iets..”, begint Anne voorzichtig.
“Oh, kom op. Zeg me niet dat jullie verloofd zijn, of dat je zwanger van hem bent, want ik knoop hem op.”
“Grappig. Zoiets zij Max ook over jou, toen hij ontdekte dat je Ellen zwanger had gemaakt.”
Op de één of andere manier weet ik mijzelf ook in mijn afwezigheid dusdanig in de nesten te werken, dat zelfs pubers discussies van me gaan winnen. Toch wel een puntje voor de toekomst.
“Nee, ik ben niet zwanger of verloofd, Rick.”
“Is het een SOA?”
“RICK! Hou nou op, die jongen heeft je nooit iets gedaan.” Toch zie ik hem als een terugkerend probleem. Een beetje als syfilis.
“Vertel me dan gewoon wat ik gemist heb. Zo erg kan het toch niet zijn?”
Anne rolt met haar ogen. Alles aan haar straalt een ‘ik heb je net verteld dat je een zoon hebt en dat was het voorgerecht’-energie uit.
“Chantal en Marnix zijn getrouwd.”
Ik kijk Anne serieus aan en barst dan in lachen uit. Ze is goed, maar hier trap ik niet in. Het is maar goed dat ik de non-koffie al weg heb geschud, want dit was een regelrechte spittake geweest.
“Rick.. ik meen het. Ik vind het ook helemaal niets, maar het is de waarheid. Chantal en Marnix zijn getrouwd. Ongeveer een jaar geleden. Ze hebben elkaar gevonden in hun verdriet, of iets van die orde van b*llsh*t.”
Ik schud mijn hoofd. “Nee, dat kan niet.”
“Ze dachten dat je er niet meer was. Wij allemaal! En als er iemand is die ons geleerd heeft dat we het leven moeten LEVEN, dan was jij het wel. Ja, je was de liefde van haar leven. Maar jij was er niet meer en zij koos ervoor om door te gaan.”
De caffeïnevrije koffie was een slecht voorteken. Het is alsof al mijn nachtmerries uit zijn gekomen. Ik sta resoluut op. Dit stopt nu. Anne snapt wat ik van plan ben, staat ook op en grijpt me bij een arm.
“Niet doen! Noor is thuis en Joni waarschijnlijk ook. En als Marnix gedronken heeft.. dit kan alleen maar fout gaan, Rick. Pap, je kunt niet terug. Niet op deze manier!”
Ik draai me terug naar Anne. Dat ene woordje snijdt dwars door mijn ziel. Anne omhelst me. Niet voor het eerst is zij de sterkere van ons twee.
“Het komt goed, Pap. Je moet het alleen goed aanpakken.”
“Pap..”, klinkt het opeens naast ons.
Verbaasd kijken Anne en ik tegelijk richting Eva. Het meisje heeft de bal vast en staart ernaar alsof het magische krachten heeft.
“Pap..?”
Laatst bewerkt:
Ja, soms veranderen de plannen een beetje, haha. Ik heb altijd wel een globaal idee in mijn hoofd gehad, maar zo af en toe merk je tijdens het schrijven pas dat iets geen goed idee is.. of krijg je inspiratie voor een twist waar je zelf nog niet aan had gedacht. Tuinierend schrijven noemen ze dat volgens mij.
Naja, doei Kim in ieder geval. So long and thanks for all the red herrings.
Ik ben trouwens de inhoudsopgave in het allereerste bericht aan het bijwerken. De links bleken niet meer te werken, dus die staan nu doorgestreept. Als een hoofdstuk niet doorgestreept is, dan werkt de link daarvan inmiddels weer. Ik zal het stukje-bij-beetje updaten, want het is best veel werk. Maar het zal in ieder geval makkelijker zoeken worden.
Thanks! Ja, er moest nodig even een debrief plaatsvinden tussen die twee. Alles ligt nu op tafel.
Ja, dat is al een hele tijd.. het forum is ooit verhuisd en toen werkte de links niet meer. Alleen viel het mij nu pas op. Serie 3 is inmiddels aangepast.. de rest doe ik in stukjes.
PM mag zeker. Op mijn profiel kun je op de knop 'privé conversatie starten' klikken.
PM mag zeker. Op mijn profiel kun je op de knop 'privé conversatie starten' klikken.
Hoofdstuk 78: Scherven
“Arie-gat-toe.”
Oké, mijn Japans is niet bepaald op een acceptabel niveau. Maar meedoen is belangrijker dan winnen. Zo moet Suki er ook over denken, want ze glimlacht beleefd terug. Althans, ik neem aan dat het beleefd bedoeld is. Misschien moet ik eens iets lezen over Japanse cultuur.
Hoe dan ook, het glas whisky dat ze zojuist voor me ingeschonken heeft is meer dan welkom. Twee vingers; precies goed. Althans, twee vingers van een shinigami.
Wacht, hoe ken ik dat woord? Dat moet Japans zijn. Had ik niet ooit een meisje dat van anime hield? Ongetwijfeld. Dat zal het zijn. Blijkbaar luister ik toch beter dan iedereen denkt.
Na een heerlijk branderige slok zet ik het glas terug op tafel. Ik observeer het tafereel tegenover me. Anne heeft Eva op schoot genomen en beide armen om haar heen geslagen. Haar telefoon ligt op tafel en Eva veegt druk over het scherm. Eén of ander spelletje. Af en toen spreekt Anne haar bemoedigend toe.
Wie is deze Anne? Ze is zo anders nu. Het zorgzame en liefdevolle verbaast me niet; dat heeft ze altijd in zich gehad. Maar dat was altijd ergens op de achtergrond aanwezig, bijna als een stiekeme eigenschap. Als je genoeg vertrouwen had gewonnen, dan kon je het recht om die kant van haar te zien ‘unlocken’. Als een soort skilltree.
Had ik ook ooit een gamervriendinnetje? Al deze kennis is bijna overweldigender dan de updates die ik heb gekregen. Doodeng.
En toch zit ze hier zo. Open. Althans, open haar manier. Maar die lieve kant van haar is zichtbaar voor iedereen die het kan zien. Wat heeft haar zo opengebroken? Ik had juist gedacht dat ze meer gesloten dan ooit zou zijn. Ergens is het een opluchting om dat fout te hebben ingeschat.
“Heb je een foto van hem? Van Mick?”, vraag ik, terwijl ik een beetje met mijn glas speel.
“Ja, tuurlijk”, knikt Anne.
Anne sluit het spelletje op haar telefoon even af en bladert door haar foto’s. In vogelvlucht zie ik iedereen voorbij komen. Foto’s van Chantal en Noortje. Joni. Max en Roos met het kleine mannetje. Brrrrram…
Mijn gezin is groter dan ooit en ligt tegelijk in zoveel stukken uit elkaar. Ooit was ik de lijm die alles bij elkaar hield.. nu voel ik me de grote scheur die overal tussendoor loopt.
“Hier, dit is Mick”, zegt Anne vrolijk. Ze draait haar telefoon en schuift hem naar mij. Eva is het er blijkbaar niet mee eens en steekt haar hand uit om die weg te pakken.
“We gaan zo weer verder. Rustig maar”, sust Anne, terwijl ze Eva voorzichtig knuffelt. Ik blijf me verbazen. Wat is dat toch met haar? Misschien helpt het visueel een beetje dat Eva klein van stuk is. Dat het daarom zo aandoenlijk aanziet. Ik weet het niet precies.
Ik buig mijn hoofd. Voor het eerst zie ik mijn zoon. Hoe triest is het dat zo’n moment via een foto op een telefoon moet gaan? Ik kijk naar het mannetje en het is alsof de tijd stil is blijven staan.
“Hij drinkt ook graag”, zegt Anne, terwijl ze de handen van Eva vasthoudt als teken dat ze moet stoppen om de telefoon te proberen pakken.
“Volgens mij zit hij ook regelmatig aan de koffie van Max. Waar zou hij dat geleerd hebben?”
Er zwellen langzaam tranen op in mijn ogen. Ik zie het. Ik voel het. Dit is mijn ventje.
Suki komt achter me staan en buigt over mijn schouder om mee te kijken naar de telefoon. Ze slaakt een liefdevol, vertederd gilletje.
“Ah, wat een knap mannetje!”, roept ze.
“Ja, hij lijkt ook op zijn moeder”, zegt Anne met een knipoog. Denk ik. Ik kies ervoor om het zo te begrijpen.
Suki geeft me een schouderklopje en loopt dan weer verder. Ik zie hoe Anne haar nakijkt en wacht tot Suki ver genoeg is om haar niet meer te kunnen horen.
“Doe je het met haar?”, vraagt Anne. Haar blik is bloedserieus en ze vertrekt geen spier. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is om dat te vragen.
Ik staar haar stomverbaasd aan.
“Ja, je kunt wel zo kijken”, reageert ze. “Maar het zou niet bepaald een onverwachte stommiteit van je zijn. Eerder een herhaling.”
Ik probeer me er met een veelbetekenende zucht en strenge blik van af te maken, maar Anne geeft niet thuis. Ze ontwijkt dat allemaal door de telefoon weer naar zich toe te draaien en het spelletje van Eva weer aan te zetten. Ze wil dat ik het zeg.
“Nee.”
“Ik mag het hopen. Voor iedereen.”
“Ik meen het Anne. Nijmegen is de laatste keer is geweest dat ik met iemand anders dan Chantal heb ge.. ongemakkelijkt.”
“Mooi.”
Even blijft het stil.
“En jij en Bram?”
“Gaat je niets aan.”
“Dat stelt me niet gerust.”
“Dat hoeft ook niet.”
Net als ik op het punt sta om iets heel slims te verzinnen en deze discussie te winnen, maakt de telefoon van Anne een hoop kabaal. Ze krijgt een oproep binnen. Ik zie heel duidelijk de naam van Chantal op het display staan.
Anne veegt het snel weg. Ik zie haar in de lijst met gemiste oproepen kijken, maar – tussen een miljoen gemiste belletjes van Bram – staat echt die ene naam. Chantal.
“Luister.. ik heb een plan”, zucht Anne.
Ooit was er een tijd waarin al haar plannetjes begonnen en eindigden met het woord ‘pizza’. Waar blijft de tijd?
“Hoe bedoel je?”, vraag ik.
“Ik wil niet dat jij zomaar ineens bij Chantal en de meiden op de stoep staat. Dat is teveel voor Joni en Noor. Ik wil dat iedereen voorbereid is.”
“Dus, wat stel je voor?”
“Chantal belde ongetwijfeld om te vragen waar ik ben en wanneer ik naar huis kom. Dat is een soort afgesproken teken dat Marnix niet thuis is. Dat de kust veilig is. Dus ik ga zo naar huis en dan zoek ik het goede moment om het Chantal te vertellen.”
“Het is niet jouw taak, Anne. Ik mag dit niet op jouw schouders leggen.”
“Heb je daar een keuze in?”
Touché.
Niet veel later lopen Anne en ik richting het huis. Het huis waar ik de zwaarste en beste momenten van mijn leven heb gekend. Zelfs als ik Italië meereken. Het huis waar ik nu niet eens meer naar binnen kan wanneer ik dat wil.
“Het is beter als je hier wacht”, zegt Anne, terwijl ze plots stopt met lopen.
“Weet je het zeker?”, vraag ik bezorgd.
“Als hij toch thuis is, dan ben ik er binnen twee minuten weer. Je kunt me vertrouwen, Pap.”
Ik schud mijn hoofd.
“Als je persé wil wachten: prima. Rook een sigaret. Maar wel hier. Waar ze je niet kunnen zien. Als die sigaret op is en ik ben niet buiten, dan is de kust veilig. Dan ga je terug naar Suki en Eva. Zodra het kan, dan bel ik je.”
Ik knik en laat Anne gaan. Er is inderdaad geen andere keuze. De enige reden dat ik mee mocht lopen was om er zeker van te zijn dat het niet fout kon lopen tussen haar en Marnix. Maar hij lijkt echt niet thuis te zijn.
Ik steek een sigaret aan en besluit toch om even te wachten. In de tussentijd kijk ik om me heen. De buurt is behoorlijk veranderd in de laatste dertig maanden.
Ineens schrik ik op. Ik hoor kabaal. Er vallen dingen. Dat komt vanuit ons huis; geen twijfel mogelijk. Ik gooi mijn sigaret neer en ren erheen. Zo snel als ik kan. Via de poort en de tuindeur kom ik in de bijkeuken. Ik draai naar rechts..
.. en ik kijk recht in de ogen van Chantal. Ze houdt zich vast aan het aanrecht. Rond haar voeten liggen de scherven van een stapel borden. Haar ogen staan op standje ‘verbijsterd’ en de stilte doet bijna pijn.
Als verstijfd staren we naar elkaar. Het lijkt een eeuwigheid te duren.
“Arie-gat-toe.”
Oké, mijn Japans is niet bepaald op een acceptabel niveau. Maar meedoen is belangrijker dan winnen. Zo moet Suki er ook over denken, want ze glimlacht beleefd terug. Althans, ik neem aan dat het beleefd bedoeld is. Misschien moet ik eens iets lezen over Japanse cultuur.
Hoe dan ook, het glas whisky dat ze zojuist voor me ingeschonken heeft is meer dan welkom. Twee vingers; precies goed. Althans, twee vingers van een shinigami.
Wacht, hoe ken ik dat woord? Dat moet Japans zijn. Had ik niet ooit een meisje dat van anime hield? Ongetwijfeld. Dat zal het zijn. Blijkbaar luister ik toch beter dan iedereen denkt.
Na een heerlijk branderige slok zet ik het glas terug op tafel. Ik observeer het tafereel tegenover me. Anne heeft Eva op schoot genomen en beide armen om haar heen geslagen. Haar telefoon ligt op tafel en Eva veegt druk over het scherm. Eén of ander spelletje. Af en toen spreekt Anne haar bemoedigend toe.
Wie is deze Anne? Ze is zo anders nu. Het zorgzame en liefdevolle verbaast me niet; dat heeft ze altijd in zich gehad. Maar dat was altijd ergens op de achtergrond aanwezig, bijna als een stiekeme eigenschap. Als je genoeg vertrouwen had gewonnen, dan kon je het recht om die kant van haar te zien ‘unlocken’. Als een soort skilltree.
Had ik ook ooit een gamervriendinnetje? Al deze kennis is bijna overweldigender dan de updates die ik heb gekregen. Doodeng.
En toch zit ze hier zo. Open. Althans, open haar manier. Maar die lieve kant van haar is zichtbaar voor iedereen die het kan zien. Wat heeft haar zo opengebroken? Ik had juist gedacht dat ze meer gesloten dan ooit zou zijn. Ergens is het een opluchting om dat fout te hebben ingeschat.
“Heb je een foto van hem? Van Mick?”, vraag ik, terwijl ik een beetje met mijn glas speel.
“Ja, tuurlijk”, knikt Anne.
Anne sluit het spelletje op haar telefoon even af en bladert door haar foto’s. In vogelvlucht zie ik iedereen voorbij komen. Foto’s van Chantal en Noortje. Joni. Max en Roos met het kleine mannetje. Brrrrram…
Mijn gezin is groter dan ooit en ligt tegelijk in zoveel stukken uit elkaar. Ooit was ik de lijm die alles bij elkaar hield.. nu voel ik me de grote scheur die overal tussendoor loopt.
“Hier, dit is Mick”, zegt Anne vrolijk. Ze draait haar telefoon en schuift hem naar mij. Eva is het er blijkbaar niet mee eens en steekt haar hand uit om die weg te pakken.
“We gaan zo weer verder. Rustig maar”, sust Anne, terwijl ze Eva voorzichtig knuffelt. Ik blijf me verbazen. Wat is dat toch met haar? Misschien helpt het visueel een beetje dat Eva klein van stuk is. Dat het daarom zo aandoenlijk aanziet. Ik weet het niet precies.
Ik buig mijn hoofd. Voor het eerst zie ik mijn zoon. Hoe triest is het dat zo’n moment via een foto op een telefoon moet gaan? Ik kijk naar het mannetje en het is alsof de tijd stil is blijven staan.
“Hij drinkt ook graag”, zegt Anne, terwijl ze de handen van Eva vasthoudt als teken dat ze moet stoppen om de telefoon te proberen pakken.
“Volgens mij zit hij ook regelmatig aan de koffie van Max. Waar zou hij dat geleerd hebben?”
Er zwellen langzaam tranen op in mijn ogen. Ik zie het. Ik voel het. Dit is mijn ventje.
Suki komt achter me staan en buigt over mijn schouder om mee te kijken naar de telefoon. Ze slaakt een liefdevol, vertederd gilletje.
“Ah, wat een knap mannetje!”, roept ze.
“Ja, hij lijkt ook op zijn moeder”, zegt Anne met een knipoog. Denk ik. Ik kies ervoor om het zo te begrijpen.
Suki geeft me een schouderklopje en loopt dan weer verder. Ik zie hoe Anne haar nakijkt en wacht tot Suki ver genoeg is om haar niet meer te kunnen horen.
“Doe je het met haar?”, vraagt Anne. Haar blik is bloedserieus en ze vertrekt geen spier. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is om dat te vragen.
Ik staar haar stomverbaasd aan.
“Ja, je kunt wel zo kijken”, reageert ze. “Maar het zou niet bepaald een onverwachte stommiteit van je zijn. Eerder een herhaling.”
Ik probeer me er met een veelbetekenende zucht en strenge blik van af te maken, maar Anne geeft niet thuis. Ze ontwijkt dat allemaal door de telefoon weer naar zich toe te draaien en het spelletje van Eva weer aan te zetten. Ze wil dat ik het zeg.
“Nee.”
“Ik mag het hopen. Voor iedereen.”
“Ik meen het Anne. Nijmegen is de laatste keer is geweest dat ik met iemand anders dan Chantal heb ge.. ongemakkelijkt.”
“Mooi.”
Even blijft het stil.
“En jij en Bram?”
“Gaat je niets aan.”
“Dat stelt me niet gerust.”
“Dat hoeft ook niet.”
Net als ik op het punt sta om iets heel slims te verzinnen en deze discussie te winnen, maakt de telefoon van Anne een hoop kabaal. Ze krijgt een oproep binnen. Ik zie heel duidelijk de naam van Chantal op het display staan.
Anne veegt het snel weg. Ik zie haar in de lijst met gemiste oproepen kijken, maar – tussen een miljoen gemiste belletjes van Bram – staat echt die ene naam. Chantal.
“Luister.. ik heb een plan”, zucht Anne.
Ooit was er een tijd waarin al haar plannetjes begonnen en eindigden met het woord ‘pizza’. Waar blijft de tijd?
“Hoe bedoel je?”, vraag ik.
“Ik wil niet dat jij zomaar ineens bij Chantal en de meiden op de stoep staat. Dat is teveel voor Joni en Noor. Ik wil dat iedereen voorbereid is.”
“Dus, wat stel je voor?”
“Chantal belde ongetwijfeld om te vragen waar ik ben en wanneer ik naar huis kom. Dat is een soort afgesproken teken dat Marnix niet thuis is. Dat de kust veilig is. Dus ik ga zo naar huis en dan zoek ik het goede moment om het Chantal te vertellen.”
“Het is niet jouw taak, Anne. Ik mag dit niet op jouw schouders leggen.”
“Heb je daar een keuze in?”
Touché.
Niet veel later lopen Anne en ik richting het huis. Het huis waar ik de zwaarste en beste momenten van mijn leven heb gekend. Zelfs als ik Italië meereken. Het huis waar ik nu niet eens meer naar binnen kan wanneer ik dat wil.
“Het is beter als je hier wacht”, zegt Anne, terwijl ze plots stopt met lopen.
“Weet je het zeker?”, vraag ik bezorgd.
“Als hij toch thuis is, dan ben ik er binnen twee minuten weer. Je kunt me vertrouwen, Pap.”
Ik schud mijn hoofd.
“Als je persé wil wachten: prima. Rook een sigaret. Maar wel hier. Waar ze je niet kunnen zien. Als die sigaret op is en ik ben niet buiten, dan is de kust veilig. Dan ga je terug naar Suki en Eva. Zodra het kan, dan bel ik je.”
Ik knik en laat Anne gaan. Er is inderdaad geen andere keuze. De enige reden dat ik mee mocht lopen was om er zeker van te zijn dat het niet fout kon lopen tussen haar en Marnix. Maar hij lijkt echt niet thuis te zijn.
Ik steek een sigaret aan en besluit toch om even te wachten. In de tussentijd kijk ik om me heen. De buurt is behoorlijk veranderd in de laatste dertig maanden.
Ineens schrik ik op. Ik hoor kabaal. Er vallen dingen. Dat komt vanuit ons huis; geen twijfel mogelijk. Ik gooi mijn sigaret neer en ren erheen. Zo snel als ik kan. Via de poort en de tuindeur kom ik in de bijkeuken. Ik draai naar rechts..
.. en ik kijk recht in de ogen van Chantal. Ze houdt zich vast aan het aanrecht. Rond haar voeten liggen de scherven van een stapel borden. Haar ogen staan op standje ‘verbijsterd’ en de stilte doet bijna pijn.
Als verstijfd staren we naar elkaar. Het lijkt een eeuwigheid te duren.
Deze was inderdaad makkelijk te kiezen.