babyboy1083
Nieuw lid
Geweldig verhaal! Ga zo door!
Verhaal Klaar "Vieze Baby!"
- Onderwerp starter LV
- Startdatum
Diaper boy69
Gewaardeerd Lid
Wederom een mooi vervolg
)
LV
Toplid
Hoofdstuk 9 – Vroeg naar bed
Ik werd gevolgd. Natuurlijk volgde Claudia me. Ik rende door de lege gang van de school richting de uitgang, maar Claudia achterhaalde me en greep me bij mijn arm. Ze trok me tot stilstand en woedend keek ik naar haar om. Claudia lachte alleen maar.
“Dank je wel, baby. Dat heb je goed gedaan.”
“Je… Jij… Waarom…” Stamelde ik. Ik kon geen woorden bedenken voor alle emoties die ik voelde. Ik was woedend op haar dat ze me dit aandeed. Ik was bang voor de reactie van mijn klasgenoten. Ik schaamde me kapot. En ik snapte ook niet waarom ze onze presentatie al aan het begin torpedeerde. En ik was ook boos op mezelf dat ik niet tegen haar was opgewassen.
“Ik zal vragen of we morgenochtend de presentatie over mogen doen. Ik denk dat dit wel gaat lukken. Ik bel je nog wel.” Zei ze zelfverzekerd. Ik schudde moedeloos mijn hoofd. Ik trok mijn arm los en draaide me van haar af. Ik wilde niets meer met haar te maken hebben, en ik wilde ook nooit meer terug naar deze school, maar beiden waren niet haalbaar. Waarschijnlijk zou ik morgen gewoon nog een keer de presentatie moeten doen samen met Claudia, en dezelfde klasgenoten zouden weer toekijken.
“O ja. Ik heb een cadeautje voor je. Het zit al onder je snelbinders van je fiets. Er zit een briefje in met instructies.” Ze riep het terwijl ik door de deur naar buiten liep, naar mijn fiets. Ik keek niet om en liep door. Ze wist wel dat ik haar had gehoord, maar ik gaf haar niet het genoegen van een bevestiging.
Ik liep het uitgestorven fietsenhok in, en na nog even goed om me heen gekeken te hebben om te zien of ik echt alleen was, liet ik mijn tas op de grond vallen en bukte ik voorover om het resultaat van mijn broekplassen eens goed te kunnen bekijken. De natte plek in mijn kruis en de brede, donkere baan aan de binnenkant van mijn broekspijpen waren nog veel duidelijker te zien dan ik had gedacht. Er was echt geen ontkomen aan, iemand die me zag zou meteen zien dat ik in mijn broek had geplast.
Ik vloekte hardop en vervloekte Claudia, mijn klas, de hele school en vervolgens mezelf. Waarom liet ik me dit aandoen? Zouden ze me geloven als ik vertelde dat het Claudia was geweest die mijn zusje van haar fiets had geduwd? Was ze echt zoveel sterker dan ik dat ze met me kon doen wat ze wilde?
Ik vloekte nogmaals en voelde aan mijn doorweekte kruis. Mijn broek was kleddernat en ik stonk. Ik probeerde me te bedenken of mijn moeder thuis was, en of ik dus ongezien naar binnen kon. Volgens mij had ze vandaag dagdienst, dus ze zou niet thuis zijn. Dat was een geluk bij een ongeluk, maar mijn moeder zou ongetwijfeld te horen krijgen dat ik midden in de klas in mijn broek had geplast. Misschien was het zelfs beter om het haar zelf te vertellen.
En dan zou mijn moeder het meteen willen horen, dus ze zou willen dat ik haar nu belde. Ik besloot eerst maar zo snel mogelijk naar huis te gaan. Het was een stukje fietsen, maar ik kon ook een wat langere route nemen waarbij ik drukke wegen vermeed. Ik zuchtte, pakte mijn tas weer op en zocht mijn fiets op.
Toen ik het pakketje onder mijn snelbinders zag, herinnerde ik me pas weer de laatste woorden van Claudia. Mijn boosheid was een stuk groter dan mijn nieuwsgierigheid, dus ik duwde mijn tas ook onder de snelbinders en racete naar huis. Mijn natte broek en de frisse wind maakten het geen prettige fietstocht, maar een kwartiertje later was ik thuis.
Inderdaad was er niemand thuis. Ik nam mijn tas en het pakketje van Claudia mee naar mijn kamer, gooide beiden op het bed, en ging me eerst douchen. Ik stopte mijn kleren in de wasmachine, vulde de machine op met ander wasgoed en startte een wasprogramma. Terwijl de wasmachine de pis uit mijn kleren begon te wassen, waste ik onder de douche mezelf schoon.
Alle tastbare bewijzen waren daarmee wel verdwenen, maar de herinneringen zouden nooit vervagen. Terug in mijn kamer kleedde ik me aan. Mijn ogen vielen op het pakketje, en zittend op mijn bed trok ik het plakband van het dichtgevouwen plastic tasje los. Toen ik er in keek herkende ik vrijwel meteen de inhoud. Ik trok de twee luiers uit het pakketje en keek er met verbijstering en schaamte naar. Ook zag een briefje er tussen uit steken.
“Je bent een baby. En baby’s dragen luiers.” De eerste zinnen waren vet gedrukt en in een groter lettertype geprint. Daaronder zag ik twee alinea’s met tekst.
“De eerste luier is voor vannacht. Je bedtijd is acht uur, en dat is eigenlijk al best laat voor een klein kind zoals jij. Om acht uur lig je met je luier om in bed, en je houd je luier de hele nacht om. Als je moet plassen, plas je maar in je luier. Ik hoop dat je lekker zult slapen.” Ik vloekte en keek naar de twee luiers die naast me op het bed lagen. De luiers waren een stuk groter dan de luiers die ik kende van toen mijn zusje nog een stuk jonger was. Deze luiers waren ook niet van die pull-up luierbroekjes die ik bij Claudia thuis had moeten dragen. Dit waren echte luiers met plakstrips.
“De tweede luier is voor morgen overdag. Je bent overduidelijk nog lang niet zindelijk en het is verstandig dat je overdag ook maar een luier draagt. Je doet je luier om voordat je naar school gaat, en ik zal bij de ingang van de school op je wachten en controleren of jij je luier wel om hebt. We willen tenslotte niet nog een ongelukje zoals vandaag voor de klas.”
Ik vloekte weer hardop. Er stond nog een laatste zin op: “Hoe is het met Kim?” Ik gooide de brief op het bed en pakte een van de luiers op. De witte luier voelde koud en stug aan, het plastic kraakte zachtjes bij aanraking. De luier was niet zo heel dik, maar te dik om onder een strakke spijkerbroek gedragen te kunnen worden. Ik bedacht me dat ik morgen beter mijn beige, katoenen broek aan kon trekken. Die broek zat een stuk ruimer en zou de vormen van mijn luier misschien wat kunnen verbergen.
Ik gooide de luier weer terug op het bed en pakte met de grootste tegenzin mijn telefoon op. Ik moest mijn moeder bellen en daar zag ik best tegenop. Eigenlijk hoopte ik dat ze niet op zou nemen, maar de telefoon was nog maar nauwelijks twee keer overgegaan voordat ik de stem van mijn moeder hoorde. Ik had misschien eerst even wat kunnen nadenken over wat ik precies ging vertellen, maar daar was het nu te laat voor.
Ik vertelde haar maar dat ik in mijn broek geplast had op school en dat het was gekomen door de zenuwen van de presentatie. Ik vertelde zo weinig mogelijk en ik vertelde helemaal niets over Claudia en wat haar aandeel was in wat me was overkomen. En natuurlijk vertelde ik ook niets over de twee luiers die nu op mijn bed lagen. Wat ik ook met die luiers zou gaan doen, ik zou het voor mijn moeder verborgen houden.
Mijn moeder was alleen maar sprakeloos en vooral bezorgd. Ze vroeg waar ik was, en daarna of ze naar huis moest komen. Met moeite kon ik haar overtuigen dat ze op haar werk kon blijven. Ze kon tenslotte toch niets meer voor me doen, en ik wilde ook niets liever dan alleen zijn. Ze probeerde me nog wat gerust te stellen en zei dat ze zou proberen op tijd thuis te zijn.
Ik zag nu dat Claudia me een berichtje had gestuurd. “Morgen negen uur presentatie. Hoop dat het beter gaat dan vandaag. Ga je doen wat ik je gevraagd hebt?” Ik las het en voelde de woede en machteloosheid weer in me boven komen. Ik wilde rust en geen gezeur aan mijn kop. Ik stuurde haar een berichtje terug met maar twee woorden: “Oké. Ja.” Ik stopte mijn telefoon weg en wilde er niet meer naar kijken.
Lang was ik niet alleen, want een uurtje later kwam Kim alweer thuis. Ik ving haar op en samen dronken we thee en speelden we daarna een spelletje. Nog een uurtje later kwam onze moeder thuis. We spraken met elkaar terwijl Kim buiten gehoorsafstand achter de computer zat te spelen. Mijn moeder was vooral bezorgd en verbaasd over dat dit zomaar kon gebeuren. Ik wilde er het liefst helemaal niet over praten, maar zij wilde dat natuurlijk wel. Ik zei dat ik gewoon stom was geweest en dat ik beter eerst naar de wc had kunnen gaan en dat de zenuwen me gewoon teveel waren geworden. En dat het me waarschijnlijk nooit meer zou overkomen, en dat ik het er dus liever niet meer over wilde hebben.
Met tegenzin accepteerde ze dat, alhoewel ze natuurlijk ook wel snapte dat dit mijn populariteit op school niet ten goede was gekomen. Ik stelde haar gerust en loog dat het wel mee zou vallen. Eindelijk leek mijn moeder het voorval te laten rustten. Een half uurtje later zaten we met zijn drieën aan tafel en probeerde ik opgewekt te lijken. Ik geloof niet dat me dat echt helemaal lukte.
Om kwart voor acht zei ik dat ik moe was en dat ik naar bed ging. Kim leek mijn reden te accepteren, maar ik zag mijn moeder met meer bezorgdheid naar me kijken. Toch leek ze ook wel te begrijpen dat ik moe kon zijn vanwege alle gebeurtenissen. Ze wenste me een goede nachtrust en ik liet hun in de woonkamer achter en liep met lood in mijn schoenen de twee trappen op naar mijn zolderkamer.
Ik poetste eerst mijn tanden bij mijn eigen wastafel, en begon me toen langzaam uit te kleden. Ik trok mijn sokken uit en gooide ze op mijn bureau. Zolang had ik ze niet aangehad vandaag, dus morgen kon ik ze nog wel weer een keer aan. Ik trok mijn shirt uit en hing die over mijn bureaustoel. Terwijl ik daarna mijn broek uittrok dacht ik nog een laatste keer na over het feit of ik vannacht echt een luier zou gaan dragen.
Ik had de luiers verstopt achter een stapel kleren in de kast en met alleen nog mijn boxershort aan stond ik nu voor de kast in dubio. In vergelijking met het in mijn broek moeten plassen voor de klas had het moeten dragen van de luier vannacht natuurlijk een stuk minder impact. Niemand zou getuige zijn van de luier, alhoewel ik natuurlijk nog wel door Claudia gebeld zou worden met de eis van een foto, of een videoverbinding. Maar dan was het nog steeds alleen Claudia.
Voor mijn gevoel was de luier wat dat betreft misschien minder erg, maar tegelijkertijd was de impact op mijn innerlijk misschien wel net zo groot. Het moeten dragen van de luier zou me nog meer het gevoel geven dat ik echt nog een klein kind was en het zou me nog duidelijker met de neus op de feiten drukken dat Claudia me nu onder de duim had, zelfs als ze niet in de buurt was.
De laatste zin op de brief van Claudia was ik niet vergeten. Het leek een oprecht bezorgde vraag over hoe het met mijn kleine zusje was, maar ik wist dat het een dreigement was. En alleen ik wist dat, zo slim was Claudia wel. Mijn oog viel op de klok, en het was inmiddels vijf voor acht. Als ik echt op de minuut aan Claudia’s eisen wilde voldoen dan moest ik opschieten. Misschien zou Claudia om precies acht uur me wel bellen?
Ik zuchtte en duwde mijn duimen onder het elastiek van mijn boxershort. Ik duwde hem helemaal naar beneden en stapte uit mijn enige kledingstuk. Ik gooide mijn ondergoed op mijn bureau en viste een van de twee luiers van achter de stapel kleding vandaan. Eigenlijk was het ook allemaal mijn eigen schuld. Ik had mezelf in de positie laten brengen dat Claudia dit van me kon eisen, dus ik moest dan maar op de blaren zitten. Ik zou het als straf beschouwen voor mijn eigen lafheid en stomheid.
Naakt liep ik met de luier in mijn hand naar mijn bed. Ik gooide het dekbed open en kroop in bed. Liggend op mijn rug vouwde ik de luier open en duwde ik hem tussen mijn benen door onder mijn billen. Ik had wel wat ervaring met luiers, maar dat was niet zo heel veel en vooral ook alweer een paar jaar geleden. Kim was tenslotte al heel wat jaartjes zindelijk. Ik had haar wel een paar keer een luier omgedaan, maar altijd in het bijzijn van mijn moeder.
Nu stond ik er zelf voor, en was ik ook vooral zelf de ontvanger van de luier. Ik schoof wat ongemakkelijk heen en weer op de luier en trok de voorkant tussen mijn benen door omhoog. Ik haatte nu al het gevoel van het plastic om me heen, en de luier was nog niet eens dichtgeplakt. Na nog een aantal keer wat geschoven en getrokken te hebben dacht ik dat de luier nu wel goed gepositioneerd was.
Een voor een trok ik de plakstrips open en duwde hem op zijn plaats. Alle plakstrips zaten uiteindelijk allemaal dicht en ik bewoog mijn benen wat om te zien hoe het voelde. Het was verschrikkelijk natuurlijk, maar het was nu eenmaal niet anders. Ik haatte mezelf dat ik dit gedaan had, en ik wilde ook het resultaat niet zien. Ik trok snel het dekbed over me heen en draaide me op mijn buik. Ik hoorde mijn luier kraken. Ik kon wel huilen.
Wat was ik eigenlijk toch een baby!
Ik werd gevolgd. Natuurlijk volgde Claudia me. Ik rende door de lege gang van de school richting de uitgang, maar Claudia achterhaalde me en greep me bij mijn arm. Ze trok me tot stilstand en woedend keek ik naar haar om. Claudia lachte alleen maar.
“Dank je wel, baby. Dat heb je goed gedaan.”
“Je… Jij… Waarom…” Stamelde ik. Ik kon geen woorden bedenken voor alle emoties die ik voelde. Ik was woedend op haar dat ze me dit aandeed. Ik was bang voor de reactie van mijn klasgenoten. Ik schaamde me kapot. En ik snapte ook niet waarom ze onze presentatie al aan het begin torpedeerde. En ik was ook boos op mezelf dat ik niet tegen haar was opgewassen.
“Ik zal vragen of we morgenochtend de presentatie over mogen doen. Ik denk dat dit wel gaat lukken. Ik bel je nog wel.” Zei ze zelfverzekerd. Ik schudde moedeloos mijn hoofd. Ik trok mijn arm los en draaide me van haar af. Ik wilde niets meer met haar te maken hebben, en ik wilde ook nooit meer terug naar deze school, maar beiden waren niet haalbaar. Waarschijnlijk zou ik morgen gewoon nog een keer de presentatie moeten doen samen met Claudia, en dezelfde klasgenoten zouden weer toekijken.
“O ja. Ik heb een cadeautje voor je. Het zit al onder je snelbinders van je fiets. Er zit een briefje in met instructies.” Ze riep het terwijl ik door de deur naar buiten liep, naar mijn fiets. Ik keek niet om en liep door. Ze wist wel dat ik haar had gehoord, maar ik gaf haar niet het genoegen van een bevestiging.
Ik liep het uitgestorven fietsenhok in, en na nog even goed om me heen gekeken te hebben om te zien of ik echt alleen was, liet ik mijn tas op de grond vallen en bukte ik voorover om het resultaat van mijn broekplassen eens goed te kunnen bekijken. De natte plek in mijn kruis en de brede, donkere baan aan de binnenkant van mijn broekspijpen waren nog veel duidelijker te zien dan ik had gedacht. Er was echt geen ontkomen aan, iemand die me zag zou meteen zien dat ik in mijn broek had geplast.
Ik vloekte hardop en vervloekte Claudia, mijn klas, de hele school en vervolgens mezelf. Waarom liet ik me dit aandoen? Zouden ze me geloven als ik vertelde dat het Claudia was geweest die mijn zusje van haar fiets had geduwd? Was ze echt zoveel sterker dan ik dat ze met me kon doen wat ze wilde?
Ik vloekte nogmaals en voelde aan mijn doorweekte kruis. Mijn broek was kleddernat en ik stonk. Ik probeerde me te bedenken of mijn moeder thuis was, en of ik dus ongezien naar binnen kon. Volgens mij had ze vandaag dagdienst, dus ze zou niet thuis zijn. Dat was een geluk bij een ongeluk, maar mijn moeder zou ongetwijfeld te horen krijgen dat ik midden in de klas in mijn broek had geplast. Misschien was het zelfs beter om het haar zelf te vertellen.
En dan zou mijn moeder het meteen willen horen, dus ze zou willen dat ik haar nu belde. Ik besloot eerst maar zo snel mogelijk naar huis te gaan. Het was een stukje fietsen, maar ik kon ook een wat langere route nemen waarbij ik drukke wegen vermeed. Ik zuchtte, pakte mijn tas weer op en zocht mijn fiets op.
Toen ik het pakketje onder mijn snelbinders zag, herinnerde ik me pas weer de laatste woorden van Claudia. Mijn boosheid was een stuk groter dan mijn nieuwsgierigheid, dus ik duwde mijn tas ook onder de snelbinders en racete naar huis. Mijn natte broek en de frisse wind maakten het geen prettige fietstocht, maar een kwartiertje later was ik thuis.
Inderdaad was er niemand thuis. Ik nam mijn tas en het pakketje van Claudia mee naar mijn kamer, gooide beiden op het bed, en ging me eerst douchen. Ik stopte mijn kleren in de wasmachine, vulde de machine op met ander wasgoed en startte een wasprogramma. Terwijl de wasmachine de pis uit mijn kleren begon te wassen, waste ik onder de douche mezelf schoon.
Alle tastbare bewijzen waren daarmee wel verdwenen, maar de herinneringen zouden nooit vervagen. Terug in mijn kamer kleedde ik me aan. Mijn ogen vielen op het pakketje, en zittend op mijn bed trok ik het plakband van het dichtgevouwen plastic tasje los. Toen ik er in keek herkende ik vrijwel meteen de inhoud. Ik trok de twee luiers uit het pakketje en keek er met verbijstering en schaamte naar. Ook zag een briefje er tussen uit steken.
“Je bent een baby. En baby’s dragen luiers.” De eerste zinnen waren vet gedrukt en in een groter lettertype geprint. Daaronder zag ik twee alinea’s met tekst.
“De eerste luier is voor vannacht. Je bedtijd is acht uur, en dat is eigenlijk al best laat voor een klein kind zoals jij. Om acht uur lig je met je luier om in bed, en je houd je luier de hele nacht om. Als je moet plassen, plas je maar in je luier. Ik hoop dat je lekker zult slapen.” Ik vloekte en keek naar de twee luiers die naast me op het bed lagen. De luiers waren een stuk groter dan de luiers die ik kende van toen mijn zusje nog een stuk jonger was. Deze luiers waren ook niet van die pull-up luierbroekjes die ik bij Claudia thuis had moeten dragen. Dit waren echte luiers met plakstrips.
“De tweede luier is voor morgen overdag. Je bent overduidelijk nog lang niet zindelijk en het is verstandig dat je overdag ook maar een luier draagt. Je doet je luier om voordat je naar school gaat, en ik zal bij de ingang van de school op je wachten en controleren of jij je luier wel om hebt. We willen tenslotte niet nog een ongelukje zoals vandaag voor de klas.”
Ik vloekte weer hardop. Er stond nog een laatste zin op: “Hoe is het met Kim?” Ik gooide de brief op het bed en pakte een van de luiers op. De witte luier voelde koud en stug aan, het plastic kraakte zachtjes bij aanraking. De luier was niet zo heel dik, maar te dik om onder een strakke spijkerbroek gedragen te kunnen worden. Ik bedacht me dat ik morgen beter mijn beige, katoenen broek aan kon trekken. Die broek zat een stuk ruimer en zou de vormen van mijn luier misschien wat kunnen verbergen.
Ik gooide de luier weer terug op het bed en pakte met de grootste tegenzin mijn telefoon op. Ik moest mijn moeder bellen en daar zag ik best tegenop. Eigenlijk hoopte ik dat ze niet op zou nemen, maar de telefoon was nog maar nauwelijks twee keer overgegaan voordat ik de stem van mijn moeder hoorde. Ik had misschien eerst even wat kunnen nadenken over wat ik precies ging vertellen, maar daar was het nu te laat voor.
Ik vertelde haar maar dat ik in mijn broek geplast had op school en dat het was gekomen door de zenuwen van de presentatie. Ik vertelde zo weinig mogelijk en ik vertelde helemaal niets over Claudia en wat haar aandeel was in wat me was overkomen. En natuurlijk vertelde ik ook niets over de twee luiers die nu op mijn bed lagen. Wat ik ook met die luiers zou gaan doen, ik zou het voor mijn moeder verborgen houden.
Mijn moeder was alleen maar sprakeloos en vooral bezorgd. Ze vroeg waar ik was, en daarna of ze naar huis moest komen. Met moeite kon ik haar overtuigen dat ze op haar werk kon blijven. Ze kon tenslotte toch niets meer voor me doen, en ik wilde ook niets liever dan alleen zijn. Ze probeerde me nog wat gerust te stellen en zei dat ze zou proberen op tijd thuis te zijn.
Ik zag nu dat Claudia me een berichtje had gestuurd. “Morgen negen uur presentatie. Hoop dat het beter gaat dan vandaag. Ga je doen wat ik je gevraagd hebt?” Ik las het en voelde de woede en machteloosheid weer in me boven komen. Ik wilde rust en geen gezeur aan mijn kop. Ik stuurde haar een berichtje terug met maar twee woorden: “Oké. Ja.” Ik stopte mijn telefoon weg en wilde er niet meer naar kijken.
Lang was ik niet alleen, want een uurtje later kwam Kim alweer thuis. Ik ving haar op en samen dronken we thee en speelden we daarna een spelletje. Nog een uurtje later kwam onze moeder thuis. We spraken met elkaar terwijl Kim buiten gehoorsafstand achter de computer zat te spelen. Mijn moeder was vooral bezorgd en verbaasd over dat dit zomaar kon gebeuren. Ik wilde er het liefst helemaal niet over praten, maar zij wilde dat natuurlijk wel. Ik zei dat ik gewoon stom was geweest en dat ik beter eerst naar de wc had kunnen gaan en dat de zenuwen me gewoon teveel waren geworden. En dat het me waarschijnlijk nooit meer zou overkomen, en dat ik het er dus liever niet meer over wilde hebben.
Met tegenzin accepteerde ze dat, alhoewel ze natuurlijk ook wel snapte dat dit mijn populariteit op school niet ten goede was gekomen. Ik stelde haar gerust en loog dat het wel mee zou vallen. Eindelijk leek mijn moeder het voorval te laten rustten. Een half uurtje later zaten we met zijn drieën aan tafel en probeerde ik opgewekt te lijken. Ik geloof niet dat me dat echt helemaal lukte.
Om kwart voor acht zei ik dat ik moe was en dat ik naar bed ging. Kim leek mijn reden te accepteren, maar ik zag mijn moeder met meer bezorgdheid naar me kijken. Toch leek ze ook wel te begrijpen dat ik moe kon zijn vanwege alle gebeurtenissen. Ze wenste me een goede nachtrust en ik liet hun in de woonkamer achter en liep met lood in mijn schoenen de twee trappen op naar mijn zolderkamer.
Ik poetste eerst mijn tanden bij mijn eigen wastafel, en begon me toen langzaam uit te kleden. Ik trok mijn sokken uit en gooide ze op mijn bureau. Zolang had ik ze niet aangehad vandaag, dus morgen kon ik ze nog wel weer een keer aan. Ik trok mijn shirt uit en hing die over mijn bureaustoel. Terwijl ik daarna mijn broek uittrok dacht ik nog een laatste keer na over het feit of ik vannacht echt een luier zou gaan dragen.
Ik had de luiers verstopt achter een stapel kleren in de kast en met alleen nog mijn boxershort aan stond ik nu voor de kast in dubio. In vergelijking met het in mijn broek moeten plassen voor de klas had het moeten dragen van de luier vannacht natuurlijk een stuk minder impact. Niemand zou getuige zijn van de luier, alhoewel ik natuurlijk nog wel door Claudia gebeld zou worden met de eis van een foto, of een videoverbinding. Maar dan was het nog steeds alleen Claudia.
Voor mijn gevoel was de luier wat dat betreft misschien minder erg, maar tegelijkertijd was de impact op mijn innerlijk misschien wel net zo groot. Het moeten dragen van de luier zou me nog meer het gevoel geven dat ik echt nog een klein kind was en het zou me nog duidelijker met de neus op de feiten drukken dat Claudia me nu onder de duim had, zelfs als ze niet in de buurt was.
De laatste zin op de brief van Claudia was ik niet vergeten. Het leek een oprecht bezorgde vraag over hoe het met mijn kleine zusje was, maar ik wist dat het een dreigement was. En alleen ik wist dat, zo slim was Claudia wel. Mijn oog viel op de klok, en het was inmiddels vijf voor acht. Als ik echt op de minuut aan Claudia’s eisen wilde voldoen dan moest ik opschieten. Misschien zou Claudia om precies acht uur me wel bellen?
Ik zuchtte en duwde mijn duimen onder het elastiek van mijn boxershort. Ik duwde hem helemaal naar beneden en stapte uit mijn enige kledingstuk. Ik gooide mijn ondergoed op mijn bureau en viste een van de twee luiers van achter de stapel kleding vandaan. Eigenlijk was het ook allemaal mijn eigen schuld. Ik had mezelf in de positie laten brengen dat Claudia dit van me kon eisen, dus ik moest dan maar op de blaren zitten. Ik zou het als straf beschouwen voor mijn eigen lafheid en stomheid.
Naakt liep ik met de luier in mijn hand naar mijn bed. Ik gooide het dekbed open en kroop in bed. Liggend op mijn rug vouwde ik de luier open en duwde ik hem tussen mijn benen door onder mijn billen. Ik had wel wat ervaring met luiers, maar dat was niet zo heel veel en vooral ook alweer een paar jaar geleden. Kim was tenslotte al heel wat jaartjes zindelijk. Ik had haar wel een paar keer een luier omgedaan, maar altijd in het bijzijn van mijn moeder.
Nu stond ik er zelf voor, en was ik ook vooral zelf de ontvanger van de luier. Ik schoof wat ongemakkelijk heen en weer op de luier en trok de voorkant tussen mijn benen door omhoog. Ik haatte nu al het gevoel van het plastic om me heen, en de luier was nog niet eens dichtgeplakt. Na nog een aantal keer wat geschoven en getrokken te hebben dacht ik dat de luier nu wel goed gepositioneerd was.
Een voor een trok ik de plakstrips open en duwde hem op zijn plaats. Alle plakstrips zaten uiteindelijk allemaal dicht en ik bewoog mijn benen wat om te zien hoe het voelde. Het was verschrikkelijk natuurlijk, maar het was nu eenmaal niet anders. Ik haatte mezelf dat ik dit gedaan had, en ik wilde ook het resultaat niet zien. Ik trok snel het dekbed over me heen en draaide me op mijn buik. Ik hoorde mijn luier kraken. Ik kon wel huilen.
Wat was ik eigenlijk toch een baby!
Superbaby2020
Nieuw lid
Weer een geweldig hoofdstuk wou dat. Mij dt overkwam
beddenplasser
volwassen peuter
Ik moet eerlijk toegeven dat ik aan het afhaken ben. De psychische agressiviteit ontneemt me de goesting om verder te lezen.
Diaper boy69
Gewaardeerd Lid
Leuk hoop op een marathon weekend
LV
Toplid
Sorry, en het wordt er inderdaad niet beter op... Maar... wel met een twist.
blackdiaper
Toplid
Leest vlot en het is echt spannend
LV
Toplid
Hoofdstuk 10 – Bezoek
Liggend op mijn buik keek ik naar mijn wekker. Het was een minuut over acht, en aangezien ik mijn luier nu al minimaal twintig seconden aan had, vond ik dat ik aan Claudia’s eis dat ik om acht uur geluierd in bed moest liggen voldaan had. Natuurlijk kon ik niet slapen, en de als ik wel in slaap zou vallen zouden de nachtmerries me waarschijnlijk wel weer snel wakker maken.
Ik had de hoop opgegeven dat ik ooit weerstand zou kunnen bieden aan Claudia’s eisen, maar ze had beloofd dat ik maar vier weken lang haar baby zou zijn. Als de presentatie morgen voorbij was, en als we dit keer wel het einde van de presentatie zouden halen, dan zou het voorbij moeten zijn. Dan zou Claudia me niet meer als baby behandelen, hoopte ik.
Maar natuurlijk waren er dingen gebeurd in de afgelopen vier weken die dan niet ineens weer vergeten zouden zijn. Mijn relatie met Claudia zou dan misschien wel verbroken worden, maar ik zou een heel ander persoon zijn dan vier weken geleden. Zelfs als Claudia me met rust zou laten en ik niet meer haar baby zou zijn, zou ik nog steeds een baby zijn. Maar nu was ik de baby van de hele klas, of misschien wel de hele school.
Ik schrok toen ik voetstappen op de trap hoorde. Het was mijn moeder, dat wist ik zeker. Het waren zware voetstappen en niet de lichte tred van Kim. Ik keek snel nog even naar de kast waarin ik de andere luier had verborgen, maar de kast was dicht en de luier die ik om had was verborgen onder het dekbed. Als ik maar stilletjes zou blijven liggen dan zou mijn moeder niets kunnen ontdekken.
Ze klopte op de deur en riep zachtjes mijn naam. Ik draaide me snel nog even op mijn rug, nu de deur het gekraak van mijn luier nog zou verbergen. Ik antwoordde en mijn moeder opende de slaapkamerdeur. Ze bleef in de deuropening staan.
“Sliep je al?” Vroeg ze. Ik schudde mijn hoofd. “Hoe voel je je?” Ik antwoorde weer zonder woorden. Ik haalde mijn schouders kort op. “Je… Je vriendin is er. Ze wil je nog even zien en je geruststellen. Ik zei al dat je moe was en al in bed lag, maar ze liet zich niet wegsturen.” Zei mijn moeder met een voorzichtige glimlach.
Mijn vriendin? Ik wist meteen dat het Claudia was. Ik had helemaal geen vriendin, en alleen Claudia zou zich moedwillig voordoen als mijn vriendin. Ik bloosde diep en mijn moeder zag mijn schaamte. Ze nam waarschijnlijk aan dat die schaamte kwam door wat er vanmiddag was gebeurd, maar ik wist dat Claudia maar voor een ding langs kwam.
Ik wilde zeggen dat ze niet binnen mocht komen, maar Claudia zou er geen genoegen mee nemen en ik kreeg er eigenlijk niet eens de kans voor. Claudia had zich voorgedaan als lief meisje dat me kwam troostten en mijn moeder vond waarschijnlijk dat ze het beste met me voor had om haar binnen te laten. Mijn moeder was al omgedraaid, had de slaapkamerdeur open gelaten en liep alweer naar beneden.
Ik hoorde haar de twee trappen aflopen, en meteen daarna hoorde ik iemand ook weer de twee trappen naar boven lopen. Claudia stak haar hoofd door de deuropening heen en keek naar binnen. Natuurlijk was het Claudia. Ze glimlachte naar me, stapte mijn kamer binnen en sloot de deur achter haar. Ze zei niets, keek me even aan en liep door naar het midden van de kamer en keek toen langzaam de kamer rond.
Ze had mijn kamer al gezien via de webcam natuurlijk, maar ze nam de tijd om nog eens goed rond te kijken. Ik zag haar kijken naar mijn kleren die ik op mijn bureau had gegooid en bovenop lag mijn boxershort. Ze liep naar mijn bureau toe en pakte mijn ondergoed voorzichtig aan de bovenste elastieken rand beet. Ze hield hem omhoog en draaide er mee mijn kant op.
“Dit is niet echt geschikt voor broekplassende kindjes, toch?” Lachte ze. “Ik hoop dat je nu ondergoed draagt dat wat beter past bij je gedrag?” Ze gooide de boxershort terug op mijn bureau en kwam toen naar mijn bed toe. Ze moest zien dat ik bloosde en dat zou al genoeg antwoord voor haar moeten zijn. Claudia schoof mijn dekbed een klein stukje opzij om een stukje bed vrij te maken om te gaan zitten. Ze kwam dan ook op de rand van mijn bed zitten, ter hoogte van mijn middel.
“Je hebt het goed gedaan, vandaag.” Zei ze. “Nu weet iedereen wat voor een baby je eigenlijk nog bent. Zestien jaar oud en voor de klas in je broek plassen. Legendarisch!” Schaterde ze. Ze bleef me aankijken en ze kon de schaamte en de woede van mijn gezicht aflezen.
“Nu moet je lekker gaan slapen. Kindjes hebben een goede nachtrust nodig, zodat je morgen weer op je best bent. We moeten tenslotte nog steeds die presentatie houden, en je weet dat ik met minder dan acht-en-een-half geen genoegen neem. Als je het voor me verprutst zal ik je dat betaald zetten.” Zei ze. Ik zweeg. Ze bleef me aankijken.
“O, ik heb nog wat voor je.” Zei Claudia, terwijl ze in haar tas graaide. Tot mijn schrik haalde ze er een grote fles uit en die hield ze me voor. Er leek minimaal driekwart liter melk in te zitten en bovenop de fles zat een speen. “Een flesje warme melk zal je helpen lekker te slapen.” Claudia lachte weer hardop.
Ik schudde mijn hoofd, uit wanhoop en als protest, maar Claudia drukte de speen van de fles al tegen mijn lippen en meteen stroomde er een dun straaltje lauwe melk mijn mond in. “Houd de fles zelf maar beet.” Zei ze, en ik haalde een hand onder het dekbed vandaan om de fles vast te houden. Claudia schudde haar hoofd. “Met twee handjes vasthouden. We willen niet dat je knoeit.” Zei ze met een knipoog. Ik gehoorzaamde maar. Zelfs in mijn eigen huis was ik niet meer veilig voor de vernederingen van Claudia.
Zodra ik de fles met twee handen vast had en ik een eerste slok lauwe melk had doorgeslikt, trok Claudia het dekbed van me af. Ik had het dekbed zojuist nog vastgehouden, maar nu kon dat niet meer. Claudia trok het dekbed tot over het voeteneind terug en ik kwam bloot te liggen. Bloot, op mijn luier na.
Ik zag hoe Claudia begon te lachen toen ze zag dat ik de luier ook echt aangetrokken had. Ik bleef verstijfd liggen en liet haar blik toe. Mijn luier werd uitvoerig bekeken. Na een seconde of twintig keek ze mij weer aan. Ze glimlachte gemeen. “Sorry, maar dit is te leuk om niet te filmen.” Ze pakte haar telefoon en schakelde de camera in. Ze ging staan en kwam naast mijn hoofd staan. Ze torende boven mij en mijn bed uit. Ik huiverde, en durfde me niet te verroeren.
“Dit is Tom. Hij is zestien jaar oud.” Hoorde ik. “Tommie heeft vandaag voor de klas in zijn broek geplast. Tom is eigenlijk nog maar een klein kind, en daarom is het beter dat Tom maar weer luiers gaat dragen. Ik denk dat je heerlijk zult slapen in je luiertje, toch Tommie? En luiers mogen vies worden, dus als je een plasje moet doen, mag dat best ik je luiertje.” Claudia lachte weer hardop en stopte even later met filmen.
Ik deed ondertussen mijn uiterste best om de fles met melk leeg te drinken, maar wat ik ook deed, er bleef maar een klein miezerig straaltje melk uit de fles stromen. Het niveau in de fles daalde maar heel langzaam. Claudia kwam weer op de rand van het bed zitten en legde haar hand op mijn blote buik. Ik huiverde weer.
“Doe maar rustig aan. Ik heb geen haast.” Zei ze. Een minuutje keek ze zwijgend toe hoe ik de melk opdronk. Ze praatte niet en bewoog ook nauwelijks. Ze keek alleen maar en leek in stilte te genieten van de macht die ze over me had.
“We hebben morgenochtend maar vier lesuren, en die hele ochtend zul je geluierd zijn. Misschien dat het opvalt, misschien niet.” Claudia knipoogde naar me. “Ik hoop eigenlijk dat je weigert en dat je jezelf morgen geen luiertje omdoet voor naar school. ik zal een extra luier voor je meenemen, dus… misschien zijn er wel wat klasgenootjes die willen helpen om je alsnog een luier om te doen?”
Als ik nog twijfels had of ik mezelf morgenochtend een luier om zou doen vlak voordat ik naar school ging, dan waren die twijfels nu alweer verdwenen. Claudia had meerdere malen getoond dat ze er niet voor terugdeinsde om me tot op het bot te vernederen of me dingen te laten doen die ik niet wilde. Ik denk dat Claudia me inderdaad de toiletten in zou sleuren als ik geen luier om had, en me met behulp van vriendinnen zou uitkleden en een luier zou omdoen. Alhoewel het ook best vernederend was om mezelf te luieren, koos ik dan toch liever voor die laatste optie.
Weer was Claudia een hele tijd stil en keek ze alleen maar toe hoe ik heel langzaam de fles leegde en mijn mag vulde. Het was een behoorlijke hoeveelheid melk die ik in korte tijd moest zien weg te werken en die melk zou ook weer naar buiten willen. En natuurlijk was dat nu juist precies Claudia’s plan.
“Zullen we afspreken dat je voor drie uur vannacht een grote plas in je luiertje gaat doen?” Weer keek ik naar haar gemene glimlach. “Dan kun je daarna nog een paar uurtjes lekker slapen in je natte luiertje. Je mag vannacht een filmpje maken van je natte luier, en me die meteen sturen, zodat ik weet dat je het ook echt voor drie uur vannacht gedaan heb.”
Ik wilde protesteren, en smeken. Maar ik kreeg de kans niet eens. “En morgenochtend om zeven uur kunnen we Skypen. Ik wil je morgenochtend zien in je natte luier. Je mag je luiertje pas uittrekken als ik daarvoor toestemming heb gegeven. Zullen we dat afspreken?” Ik hoorde haar eisen en keek met een blos op mijn gezicht van haar weg. Claudia nam daar geen genoegen mee en pakte de fles beet en trok hem uit mijn handen. De fles was nog voor iets minder dan een kwart gevuld.
“Is dat afgesproken, Tom?” Vroeg ze, terwijl ze me bij mijn kin pakte en mijn hoofd naar haar toe draaide. Ik huiverde bij de gedachte in mijn luier te moeten plassen. Het leek me een vreselijk gevoel, en het was smerig om in mijn eigen pis te moeten liggen. En dat zelfs voor de helft van de nacht.
“Is dat begrepen?” Vroeg ze nogmaals. Nu moest ik haar wel aankijken, en zodra onze blikken elkaar kruisten en we elkaar recht in de ogen keken, wist ik dat ik precies ging doen wat ze van me verwachtte.
Liggend op mijn buik keek ik naar mijn wekker. Het was een minuut over acht, en aangezien ik mijn luier nu al minimaal twintig seconden aan had, vond ik dat ik aan Claudia’s eis dat ik om acht uur geluierd in bed moest liggen voldaan had. Natuurlijk kon ik niet slapen, en de als ik wel in slaap zou vallen zouden de nachtmerries me waarschijnlijk wel weer snel wakker maken.
Ik had de hoop opgegeven dat ik ooit weerstand zou kunnen bieden aan Claudia’s eisen, maar ze had beloofd dat ik maar vier weken lang haar baby zou zijn. Als de presentatie morgen voorbij was, en als we dit keer wel het einde van de presentatie zouden halen, dan zou het voorbij moeten zijn. Dan zou Claudia me niet meer als baby behandelen, hoopte ik.
Maar natuurlijk waren er dingen gebeurd in de afgelopen vier weken die dan niet ineens weer vergeten zouden zijn. Mijn relatie met Claudia zou dan misschien wel verbroken worden, maar ik zou een heel ander persoon zijn dan vier weken geleden. Zelfs als Claudia me met rust zou laten en ik niet meer haar baby zou zijn, zou ik nog steeds een baby zijn. Maar nu was ik de baby van de hele klas, of misschien wel de hele school.
Ik schrok toen ik voetstappen op de trap hoorde. Het was mijn moeder, dat wist ik zeker. Het waren zware voetstappen en niet de lichte tred van Kim. Ik keek snel nog even naar de kast waarin ik de andere luier had verborgen, maar de kast was dicht en de luier die ik om had was verborgen onder het dekbed. Als ik maar stilletjes zou blijven liggen dan zou mijn moeder niets kunnen ontdekken.
Ze klopte op de deur en riep zachtjes mijn naam. Ik draaide me snel nog even op mijn rug, nu de deur het gekraak van mijn luier nog zou verbergen. Ik antwoordde en mijn moeder opende de slaapkamerdeur. Ze bleef in de deuropening staan.
“Sliep je al?” Vroeg ze. Ik schudde mijn hoofd. “Hoe voel je je?” Ik antwoorde weer zonder woorden. Ik haalde mijn schouders kort op. “Je… Je vriendin is er. Ze wil je nog even zien en je geruststellen. Ik zei al dat je moe was en al in bed lag, maar ze liet zich niet wegsturen.” Zei mijn moeder met een voorzichtige glimlach.
Mijn vriendin? Ik wist meteen dat het Claudia was. Ik had helemaal geen vriendin, en alleen Claudia zou zich moedwillig voordoen als mijn vriendin. Ik bloosde diep en mijn moeder zag mijn schaamte. Ze nam waarschijnlijk aan dat die schaamte kwam door wat er vanmiddag was gebeurd, maar ik wist dat Claudia maar voor een ding langs kwam.
Ik wilde zeggen dat ze niet binnen mocht komen, maar Claudia zou er geen genoegen mee nemen en ik kreeg er eigenlijk niet eens de kans voor. Claudia had zich voorgedaan als lief meisje dat me kwam troostten en mijn moeder vond waarschijnlijk dat ze het beste met me voor had om haar binnen te laten. Mijn moeder was al omgedraaid, had de slaapkamerdeur open gelaten en liep alweer naar beneden.
Ik hoorde haar de twee trappen aflopen, en meteen daarna hoorde ik iemand ook weer de twee trappen naar boven lopen. Claudia stak haar hoofd door de deuropening heen en keek naar binnen. Natuurlijk was het Claudia. Ze glimlachte naar me, stapte mijn kamer binnen en sloot de deur achter haar. Ze zei niets, keek me even aan en liep door naar het midden van de kamer en keek toen langzaam de kamer rond.
Ze had mijn kamer al gezien via de webcam natuurlijk, maar ze nam de tijd om nog eens goed rond te kijken. Ik zag haar kijken naar mijn kleren die ik op mijn bureau had gegooid en bovenop lag mijn boxershort. Ze liep naar mijn bureau toe en pakte mijn ondergoed voorzichtig aan de bovenste elastieken rand beet. Ze hield hem omhoog en draaide er mee mijn kant op.
“Dit is niet echt geschikt voor broekplassende kindjes, toch?” Lachte ze. “Ik hoop dat je nu ondergoed draagt dat wat beter past bij je gedrag?” Ze gooide de boxershort terug op mijn bureau en kwam toen naar mijn bed toe. Ze moest zien dat ik bloosde en dat zou al genoeg antwoord voor haar moeten zijn. Claudia schoof mijn dekbed een klein stukje opzij om een stukje bed vrij te maken om te gaan zitten. Ze kwam dan ook op de rand van mijn bed zitten, ter hoogte van mijn middel.
“Je hebt het goed gedaan, vandaag.” Zei ze. “Nu weet iedereen wat voor een baby je eigenlijk nog bent. Zestien jaar oud en voor de klas in je broek plassen. Legendarisch!” Schaterde ze. Ze bleef me aankijken en ze kon de schaamte en de woede van mijn gezicht aflezen.
“Nu moet je lekker gaan slapen. Kindjes hebben een goede nachtrust nodig, zodat je morgen weer op je best bent. We moeten tenslotte nog steeds die presentatie houden, en je weet dat ik met minder dan acht-en-een-half geen genoegen neem. Als je het voor me verprutst zal ik je dat betaald zetten.” Zei ze. Ik zweeg. Ze bleef me aankijken.
“O, ik heb nog wat voor je.” Zei Claudia, terwijl ze in haar tas graaide. Tot mijn schrik haalde ze er een grote fles uit en die hield ze me voor. Er leek minimaal driekwart liter melk in te zitten en bovenop de fles zat een speen. “Een flesje warme melk zal je helpen lekker te slapen.” Claudia lachte weer hardop.
Ik schudde mijn hoofd, uit wanhoop en als protest, maar Claudia drukte de speen van de fles al tegen mijn lippen en meteen stroomde er een dun straaltje lauwe melk mijn mond in. “Houd de fles zelf maar beet.” Zei ze, en ik haalde een hand onder het dekbed vandaan om de fles vast te houden. Claudia schudde haar hoofd. “Met twee handjes vasthouden. We willen niet dat je knoeit.” Zei ze met een knipoog. Ik gehoorzaamde maar. Zelfs in mijn eigen huis was ik niet meer veilig voor de vernederingen van Claudia.
Zodra ik de fles met twee handen vast had en ik een eerste slok lauwe melk had doorgeslikt, trok Claudia het dekbed van me af. Ik had het dekbed zojuist nog vastgehouden, maar nu kon dat niet meer. Claudia trok het dekbed tot over het voeteneind terug en ik kwam bloot te liggen. Bloot, op mijn luier na.
Ik zag hoe Claudia begon te lachen toen ze zag dat ik de luier ook echt aangetrokken had. Ik bleef verstijfd liggen en liet haar blik toe. Mijn luier werd uitvoerig bekeken. Na een seconde of twintig keek ze mij weer aan. Ze glimlachte gemeen. “Sorry, maar dit is te leuk om niet te filmen.” Ze pakte haar telefoon en schakelde de camera in. Ze ging staan en kwam naast mijn hoofd staan. Ze torende boven mij en mijn bed uit. Ik huiverde, en durfde me niet te verroeren.
“Dit is Tom. Hij is zestien jaar oud.” Hoorde ik. “Tommie heeft vandaag voor de klas in zijn broek geplast. Tom is eigenlijk nog maar een klein kind, en daarom is het beter dat Tom maar weer luiers gaat dragen. Ik denk dat je heerlijk zult slapen in je luiertje, toch Tommie? En luiers mogen vies worden, dus als je een plasje moet doen, mag dat best ik je luiertje.” Claudia lachte weer hardop en stopte even later met filmen.
Ik deed ondertussen mijn uiterste best om de fles met melk leeg te drinken, maar wat ik ook deed, er bleef maar een klein miezerig straaltje melk uit de fles stromen. Het niveau in de fles daalde maar heel langzaam. Claudia kwam weer op de rand van het bed zitten en legde haar hand op mijn blote buik. Ik huiverde weer.
“Doe maar rustig aan. Ik heb geen haast.” Zei ze. Een minuutje keek ze zwijgend toe hoe ik de melk opdronk. Ze praatte niet en bewoog ook nauwelijks. Ze keek alleen maar en leek in stilte te genieten van de macht die ze over me had.
“We hebben morgenochtend maar vier lesuren, en die hele ochtend zul je geluierd zijn. Misschien dat het opvalt, misschien niet.” Claudia knipoogde naar me. “Ik hoop eigenlijk dat je weigert en dat je jezelf morgen geen luiertje omdoet voor naar school. ik zal een extra luier voor je meenemen, dus… misschien zijn er wel wat klasgenootjes die willen helpen om je alsnog een luier om te doen?”
Als ik nog twijfels had of ik mezelf morgenochtend een luier om zou doen vlak voordat ik naar school ging, dan waren die twijfels nu alweer verdwenen. Claudia had meerdere malen getoond dat ze er niet voor terugdeinsde om me tot op het bot te vernederen of me dingen te laten doen die ik niet wilde. Ik denk dat Claudia me inderdaad de toiletten in zou sleuren als ik geen luier om had, en me met behulp van vriendinnen zou uitkleden en een luier zou omdoen. Alhoewel het ook best vernederend was om mezelf te luieren, koos ik dan toch liever voor die laatste optie.
Weer was Claudia een hele tijd stil en keek ze alleen maar toe hoe ik heel langzaam de fles leegde en mijn mag vulde. Het was een behoorlijke hoeveelheid melk die ik in korte tijd moest zien weg te werken en die melk zou ook weer naar buiten willen. En natuurlijk was dat nu juist precies Claudia’s plan.
“Zullen we afspreken dat je voor drie uur vannacht een grote plas in je luiertje gaat doen?” Weer keek ik naar haar gemene glimlach. “Dan kun je daarna nog een paar uurtjes lekker slapen in je natte luiertje. Je mag vannacht een filmpje maken van je natte luier, en me die meteen sturen, zodat ik weet dat je het ook echt voor drie uur vannacht gedaan heb.”
Ik wilde protesteren, en smeken. Maar ik kreeg de kans niet eens. “En morgenochtend om zeven uur kunnen we Skypen. Ik wil je morgenochtend zien in je natte luier. Je mag je luiertje pas uittrekken als ik daarvoor toestemming heb gegeven. Zullen we dat afspreken?” Ik hoorde haar eisen en keek met een blos op mijn gezicht van haar weg. Claudia nam daar geen genoegen mee en pakte de fles beet en trok hem uit mijn handen. De fles was nog voor iets minder dan een kwart gevuld.
“Is dat afgesproken, Tom?” Vroeg ze, terwijl ze me bij mijn kin pakte en mijn hoofd naar haar toe draaide. Ik huiverde bij de gedachte in mijn luier te moeten plassen. Het leek me een vreselijk gevoel, en het was smerig om in mijn eigen pis te moeten liggen. En dat zelfs voor de helft van de nacht.
“Is dat begrepen?” Vroeg ze nogmaals. Nu moest ik haar wel aankijken, en zodra onze blikken elkaar kruisten en we elkaar recht in de ogen keken, wist ik dat ik precies ging doen wat ze van me verwachtte.
