Hoofdstuk 9 – Vroeg naar bed
Ik werd gevolgd. Natuurlijk volgde Claudia me. Ik rende door de lege gang van de school richting de uitgang, maar Claudia achterhaalde me en greep me bij mijn arm. Ze trok me tot stilstand en woedend keek ik naar haar om. Claudia lachte alleen maar.
“Dank je wel, baby. Dat heb je goed gedaan.”
“Je… Jij… Waarom…” Stamelde ik. Ik kon geen woorden bedenken voor alle emoties die ik voelde. Ik was woedend op haar dat ze me dit aandeed. Ik was bang voor de reactie van mijn klasgenoten. Ik schaamde me kapot. En ik snapte ook niet waarom ze onze presentatie al aan het begin torpedeerde. En ik was ook boos op mezelf dat ik niet tegen haar was opgewassen.
“Ik zal vragen of we morgenochtend de presentatie over mogen doen. Ik denk dat dit wel gaat lukken. Ik bel je nog wel.” Zei ze zelfverzekerd. Ik schudde moedeloos mijn hoofd. Ik trok mijn arm los en draaide me van haar af. Ik wilde niets meer met haar te maken hebben, en ik wilde ook nooit meer terug naar deze school, maar beiden waren niet haalbaar. Waarschijnlijk zou ik morgen gewoon nog een keer de presentatie moeten doen samen met Claudia, en dezelfde klasgenoten zouden weer toekijken.
“O ja. Ik heb een cadeautje voor je. Het zit al onder je snelbinders van je fiets. Er zit een briefje in met instructies.” Ze riep het terwijl ik door de deur naar buiten liep, naar mijn fiets. Ik keek niet om en liep door. Ze wist wel dat ik haar had gehoord, maar ik gaf haar niet het genoegen van een bevestiging.
Ik liep het uitgestorven fietsenhok in, en na nog even goed om me heen gekeken te hebben om te zien of ik echt alleen was, liet ik mijn tas op de grond vallen en bukte ik voorover om het resultaat van mijn broekplassen eens goed te kunnen bekijken. De natte plek in mijn kruis en de brede, donkere baan aan de binnenkant van mijn broekspijpen waren nog veel duidelijker te zien dan ik had gedacht. Er was echt geen ontkomen aan, iemand die me zag zou meteen zien dat ik in mijn broek had geplast.
Ik vloekte hardop en vervloekte Claudia, mijn klas, de hele school en vervolgens mezelf. Waarom liet ik me dit aandoen? Zouden ze me geloven als ik vertelde dat het Claudia was geweest die mijn zusje van haar fiets had geduwd? Was ze echt zoveel sterker dan ik dat ze met me kon doen wat ze wilde?
Ik vloekte nogmaals en voelde aan mijn doorweekte kruis. Mijn broek was kleddernat en ik stonk. Ik probeerde me te bedenken of mijn moeder thuis was, en of ik dus ongezien naar binnen kon. Volgens mij had ze vandaag dagdienst, dus ze zou niet thuis zijn. Dat was een geluk bij een ongeluk, maar mijn moeder zou ongetwijfeld te horen krijgen dat ik midden in de klas in mijn broek had geplast. Misschien was het zelfs beter om het haar zelf te vertellen.
En dan zou mijn moeder het meteen willen horen, dus ze zou willen dat ik haar nu belde. Ik besloot eerst maar zo snel mogelijk naar huis te gaan. Het was een stukje fietsen, maar ik kon ook een wat langere route nemen waarbij ik drukke wegen vermeed. Ik zuchtte, pakte mijn tas weer op en zocht mijn fiets op.
Toen ik het pakketje onder mijn snelbinders zag, herinnerde ik me pas weer de laatste woorden van Claudia. Mijn boosheid was een stuk groter dan mijn nieuwsgierigheid, dus ik duwde mijn tas ook onder de snelbinders en racete naar huis. Mijn natte broek en de frisse wind maakten het geen prettige fietstocht, maar een kwartiertje later was ik thuis.
Inderdaad was er niemand thuis. Ik nam mijn tas en het pakketje van Claudia mee naar mijn kamer, gooide beiden op het bed, en ging me eerst douchen. Ik stopte mijn kleren in de wasmachine, vulde de machine op met ander wasgoed en startte een wasprogramma. Terwijl de wasmachine de pis uit mijn kleren begon te wassen, waste ik onder de douche mezelf schoon.
Alle tastbare bewijzen waren daarmee wel verdwenen, maar de herinneringen zouden nooit vervagen. Terug in mijn kamer kleedde ik me aan. Mijn ogen vielen op het pakketje, en zittend op mijn bed trok ik het plakband van het dichtgevouwen plastic tasje los. Toen ik er in keek herkende ik vrijwel meteen de inhoud. Ik trok de twee luiers uit het pakketje en keek er met verbijstering en schaamte naar. Ook zag een briefje er tussen uit steken.
“Je bent een baby. En baby’s dragen luiers.” De eerste zinnen waren vet gedrukt en in een groter lettertype geprint. Daaronder zag ik twee alinea’s met tekst.
“De eerste luier is voor vannacht. Je bedtijd is acht uur, en dat is eigenlijk al best laat voor een klein kind zoals jij. Om acht uur lig je met je luier om in bed, en je houd je luier de hele nacht om. Als je moet plassen, plas je maar in je luier. Ik hoop dat je lekker zult slapen.” Ik vloekte en keek naar de twee luiers die naast me op het bed lagen. De luiers waren een stuk groter dan de luiers die ik kende van toen mijn zusje nog een stuk jonger was. Deze luiers waren ook niet van die pull-up luierbroekjes die ik bij Claudia thuis had moeten dragen. Dit waren echte luiers met plakstrips.
“De tweede luier is voor morgen overdag. Je bent overduidelijk nog lang niet zindelijk en het is verstandig dat je overdag ook maar een luier draagt. Je doet je luier om voordat je naar school gaat, en ik zal bij de ingang van de school op je wachten en controleren of jij je luier wel om hebt. We willen tenslotte niet nog een ongelukje zoals vandaag voor de klas.”
Ik vloekte weer hardop. Er stond nog een laatste zin op: “Hoe is het met Kim?” Ik gooide de brief op het bed en pakte een van de luiers op. De witte luier voelde koud en stug aan, het plastic kraakte zachtjes bij aanraking. De luier was niet zo heel dik, maar te dik om onder een strakke spijkerbroek gedragen te kunnen worden. Ik bedacht me dat ik morgen beter mijn beige, katoenen broek aan kon trekken. Die broek zat een stuk ruimer en zou de vormen van mijn luier misschien wat kunnen verbergen.
Ik gooide de luier weer terug op het bed en pakte met de grootste tegenzin mijn telefoon op. Ik moest mijn moeder bellen en daar zag ik best tegenop. Eigenlijk hoopte ik dat ze niet op zou nemen, maar de telefoon was nog maar nauwelijks twee keer overgegaan voordat ik de stem van mijn moeder hoorde. Ik had misschien eerst even wat kunnen nadenken over wat ik precies ging vertellen, maar daar was het nu te laat voor.
Ik vertelde haar maar dat ik in mijn broek geplast had op school en dat het was gekomen door de zenuwen van de presentatie. Ik vertelde zo weinig mogelijk en ik vertelde helemaal niets over Claudia en wat haar aandeel was in wat me was overkomen. En natuurlijk vertelde ik ook niets over de twee luiers die nu op mijn bed lagen. Wat ik ook met die luiers zou gaan doen, ik zou het voor mijn moeder verborgen houden.
Mijn moeder was alleen maar sprakeloos en vooral bezorgd. Ze vroeg waar ik was, en daarna of ze naar huis moest komen. Met moeite kon ik haar overtuigen dat ze op haar werk kon blijven. Ze kon tenslotte toch niets meer voor me doen, en ik wilde ook niets liever dan alleen zijn. Ze probeerde me nog wat gerust te stellen en zei dat ze zou proberen op tijd thuis te zijn.
Ik zag nu dat Claudia me een berichtje had gestuurd. “Morgen negen uur presentatie. Hoop dat het beter gaat dan vandaag. Ga je doen wat ik je gevraagd hebt?” Ik las het en voelde de woede en machteloosheid weer in me boven komen. Ik wilde rust en geen gezeur aan mijn kop. Ik stuurde haar een berichtje terug met maar twee woorden: “Oké. Ja.” Ik stopte mijn telefoon weg en wilde er niet meer naar kijken.
Lang was ik niet alleen, want een uurtje later kwam Kim alweer thuis. Ik ving haar op en samen dronken we thee en speelden we daarna een spelletje. Nog een uurtje later kwam onze moeder thuis. We spraken met elkaar terwijl Kim buiten gehoorsafstand achter de computer zat te spelen. Mijn moeder was vooral bezorgd en verbaasd over dat dit zomaar kon gebeuren. Ik wilde er het liefst helemaal niet over praten, maar zij wilde dat natuurlijk wel. Ik zei dat ik gewoon stom was geweest en dat ik beter eerst naar de wc had kunnen gaan en dat de zenuwen me gewoon teveel waren geworden. En dat het me waarschijnlijk nooit meer zou overkomen, en dat ik het er dus liever niet meer over wilde hebben.
Met tegenzin accepteerde ze dat, alhoewel ze natuurlijk ook wel snapte dat dit mijn populariteit op school niet ten goede was gekomen. Ik stelde haar gerust en loog dat het wel mee zou vallen. Eindelijk leek mijn moeder het voorval te laten rustten. Een half uurtje later zaten we met zijn drieën aan tafel en probeerde ik opgewekt te lijken. Ik geloof niet dat me dat echt helemaal lukte.
Om kwart voor acht zei ik dat ik moe was en dat ik naar bed ging. Kim leek mijn reden te accepteren, maar ik zag mijn moeder met meer bezorgdheid naar me kijken. Toch leek ze ook wel te begrijpen dat ik moe kon zijn vanwege alle gebeurtenissen. Ze wenste me een goede nachtrust en ik liet hun in de woonkamer achter en liep met lood in mijn schoenen de twee trappen op naar mijn zolderkamer.
Ik poetste eerst mijn tanden bij mijn eigen wastafel, en begon me toen langzaam uit te kleden. Ik trok mijn sokken uit en gooide ze op mijn bureau. Zolang had ik ze niet aangehad vandaag, dus morgen kon ik ze nog wel weer een keer aan. Ik trok mijn shirt uit en hing die over mijn bureaustoel. Terwijl ik daarna mijn broek uittrok dacht ik nog een laatste keer na over het feit of ik vannacht echt een luier zou gaan dragen.
Ik had de luiers verstopt achter een stapel kleren in de kast en met alleen nog mijn boxershort aan stond ik nu voor de kast in dubio. In vergelijking met het in mijn broek moeten plassen voor de klas had het moeten dragen van de luier vannacht natuurlijk een stuk minder impact. Niemand zou getuige zijn van de luier, alhoewel ik natuurlijk nog wel door Claudia gebeld zou worden met de eis van een foto, of een videoverbinding. Maar dan was het nog steeds alleen Claudia.
Voor mijn gevoel was de luier wat dat betreft misschien minder erg, maar tegelijkertijd was de impact op mijn innerlijk misschien wel net zo groot. Het moeten dragen van de luier zou me nog meer het gevoel geven dat ik echt nog een klein kind was en het zou me nog duidelijker met de neus op de feiten drukken dat Claudia me nu onder de duim had, zelfs als ze niet in de buurt was.
De laatste zin op de brief van Claudia was ik niet vergeten. Het leek een oprecht bezorgde vraag over hoe het met mijn kleine zusje was, maar ik wist dat het een dreigement was. En alleen ik wist dat, zo slim was Claudia wel. Mijn oog viel op de klok, en het was inmiddels vijf voor acht. Als ik echt op de minuut aan Claudia’s eisen wilde voldoen dan moest ik opschieten. Misschien zou Claudia om precies acht uur me wel bellen?
Ik zuchtte en duwde mijn duimen onder het elastiek van mijn boxershort. Ik duwde hem helemaal naar beneden en stapte uit mijn enige kledingstuk. Ik gooide mijn ondergoed op mijn bureau en viste een van de twee luiers van achter de stapel kleding vandaan. Eigenlijk was het ook allemaal mijn eigen schuld. Ik had mezelf in de positie laten brengen dat Claudia dit van me kon eisen, dus ik moest dan maar op de blaren zitten. Ik zou het als straf beschouwen voor mijn eigen lafheid en stomheid.
Naakt liep ik met de luier in mijn hand naar mijn bed. Ik gooide het dekbed open en kroop in bed. Liggend op mijn rug vouwde ik de luier open en duwde ik hem tussen mijn benen door onder mijn billen. Ik had wel wat ervaring met luiers, maar dat was niet zo heel veel en vooral ook alweer een paar jaar geleden. Kim was tenslotte al heel wat jaartjes zindelijk. Ik had haar wel een paar keer een luier omgedaan, maar altijd in het bijzijn van mijn moeder.
Nu stond ik er zelf voor, en was ik ook vooral zelf de ontvanger van de luier. Ik schoof wat ongemakkelijk heen en weer op de luier en trok de voorkant tussen mijn benen door omhoog. Ik haatte nu al het gevoel van het plastic om me heen, en de luier was nog niet eens dichtgeplakt. Na nog een aantal keer wat geschoven en getrokken te hebben dacht ik dat de luier nu wel goed gepositioneerd was.
Een voor een trok ik de plakstrips open en duwde hem op zijn plaats. Alle plakstrips zaten uiteindelijk allemaal dicht en ik bewoog mijn benen wat om te zien hoe het voelde. Het was verschrikkelijk natuurlijk, maar het was nu eenmaal niet anders. Ik haatte mezelf dat ik dit gedaan had, en ik wilde ook het resultaat niet zien. Ik trok snel het dekbed over me heen en draaide me op mijn buik. Ik hoorde mijn luier kraken. Ik kon wel huilen.
Wat was ik eigenlijk toch een baby!